Αφορμή για αυτή την ανάρτηση αποτέλεσε ένας διάλογος ανάμεσα σε γιατρό και νοσοκόμα, που, θέλοντας και μη, άκουσα ξαπλωμένος στο κρεβάτι ενός επαρχιακού Κέντρου Υγείας, ώσπου να ολοκληρωθεί το καρδιογράφημα στο οποίο υποβλήθηκα.
Ο γιατρός και η νοσοκόμα δυσανασχετούσαν που τόσοι άνθρωποι, μεγάλης συνήθως ηλικίας, καταφεύγουν στα επείγοντα του Κέντρου Υγείας για ψύλλου πήδημα. Αναφέρονταν σε έναν παππού που ξάπλωνε στο διπλανό δωμάτιο κι εκείνη την ώρα ζήτησε να φύγει, χωρίς να του έχει διαγνωστεί τίποτα. Για να αποτραπεί μάλιστα μια τέτοια άσκοπη προσέλευση, πρότειναν να θεσμοθετήσει το κράτος ένα ελάχιστο ποσό που θα πληρώνει κάθε ασθενής προκειμένου να εξεταστεί στο νοσοκομείο.
Ήθελα να επέμβω αλλά άκουσα τη νοσοκόμα να μου λέει να παραμείνω ακίνητος, χωρίς να μιλάω, σα να κοιμάμαι, προκειμένου να γίνει το καρδιογράφημα. Δε μίλησα τότε, το κάνω όμως τώρα.
Ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας, που αισθάνεται την ανάσα του θανάτου όλο και πιο ζεστή στο σβέρκο του, λογικό δεν είναι να ανησυχεί και να καταφεύγει για το παραμικρό στο νοσοκομείο; Εκείνη τη στιγμή δε χρειάζεται ιατρική περίθαλψη, ψυχολογική στήριξη χρειάζεται. Υποχρέωση του κράτους είναι να επανδρώσει τα νοσοκομεία με ψυχολόγους για να αντιμετωπίζουν τέτοιες περιπτώσεις. Ο φόβος του θανάτου είναι ανθρώπινος και κάποιοι άνθρωποι, σε όποια ηλικία κι αν είναι, δεν μπορούν να τον διαχειριστούν μόνοι τους, γι’ αυτό και γίνονται κατά φαντασίαν ασθενείς. Αυτό δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο χλεύης, ούτε πρέπει να δυσανασχετεί κανείς, ούτε τίποτα. Κατανόηση χρειάζεται. Και ετοιμότητα από το κράτος.
Και δε μπορώ να καταλάβω γιατί ένας άνθρωπος που δούλευε σ’ όλη του ζωή, πλήρωνε εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και φόρους στο κράτος, θα έπρεπε να καταβάλει ένα ελάχιστο ποσό για την υγειονομική του περίθαλψη. Απαίτηση του είναι να εξυπηρετηθεί και υποχρέωση του κράτους να τον εξυπηρετήσει. Γιατί σε τελική ανάλυση, αυτός που πληρώνει εισφορές και φόρους είναι που καταφεύγει σε δημόσιο νοσοκομείο· ο άλλος που έχει τον τρόπο του και φοροδιαφεύγει, έχει ήδη εξοικονομήσει αρκετά για να απευθυνθεί στον ιδιωτικό τομέα περίθαλψης –και αυτό κάνει.
Ο γιατρός και η νοσοκόμα δυσανασχετούσαν που τόσοι άνθρωποι, μεγάλης συνήθως ηλικίας, καταφεύγουν στα επείγοντα του Κέντρου Υγείας για ψύλλου πήδημα. Αναφέρονταν σε έναν παππού που ξάπλωνε στο διπλανό δωμάτιο κι εκείνη την ώρα ζήτησε να φύγει, χωρίς να του έχει διαγνωστεί τίποτα. Για να αποτραπεί μάλιστα μια τέτοια άσκοπη προσέλευση, πρότειναν να θεσμοθετήσει το κράτος ένα ελάχιστο ποσό που θα πληρώνει κάθε ασθενής προκειμένου να εξεταστεί στο νοσοκομείο.
Ήθελα να επέμβω αλλά άκουσα τη νοσοκόμα να μου λέει να παραμείνω ακίνητος, χωρίς να μιλάω, σα να κοιμάμαι, προκειμένου να γίνει το καρδιογράφημα. Δε μίλησα τότε, το κάνω όμως τώρα.
Ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας, που αισθάνεται την ανάσα του θανάτου όλο και πιο ζεστή στο σβέρκο του, λογικό δεν είναι να ανησυχεί και να καταφεύγει για το παραμικρό στο νοσοκομείο; Εκείνη τη στιγμή δε χρειάζεται ιατρική περίθαλψη, ψυχολογική στήριξη χρειάζεται. Υποχρέωση του κράτους είναι να επανδρώσει τα νοσοκομεία με ψυχολόγους για να αντιμετωπίζουν τέτοιες περιπτώσεις. Ο φόβος του θανάτου είναι ανθρώπινος και κάποιοι άνθρωποι, σε όποια ηλικία κι αν είναι, δεν μπορούν να τον διαχειριστούν μόνοι τους, γι’ αυτό και γίνονται κατά φαντασίαν ασθενείς. Αυτό δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο χλεύης, ούτε πρέπει να δυσανασχετεί κανείς, ούτε τίποτα. Κατανόηση χρειάζεται. Και ετοιμότητα από το κράτος.
Και δε μπορώ να καταλάβω γιατί ένας άνθρωπος που δούλευε σ’ όλη του ζωή, πλήρωνε εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και φόρους στο κράτος, θα έπρεπε να καταβάλει ένα ελάχιστο ποσό για την υγειονομική του περίθαλψη. Απαίτηση του είναι να εξυπηρετηθεί και υποχρέωση του κράτους να τον εξυπηρετήσει. Γιατί σε τελική ανάλυση, αυτός που πληρώνει εισφορές και φόρους είναι που καταφεύγει σε δημόσιο νοσοκομείο· ο άλλος που έχει τον τρόπο του και φοροδιαφεύγει, έχει ήδη εξοικονομήσει αρκετά για να απευθυνθεί στον ιδιωτικό τομέα περίθαλψης –και αυτό κάνει.
1 σχόλιο:
Συνυπογράφω αυτό που λες.
Να σου πω επίσης ότι είδα την Υπατία στο σινεμά. Δεν είμαι από τα κορίτσια που κλαίνε στο σινεμά, με αυτή την ταινία ζορίστηκα πολύ όμως να μην βάλω τα κλάματα.
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου