Ανέσυρα από τον σκουπιδοτενεκέ ακόμα ένα ποίημα χωρίς τίτλο ή παραπομπή. Δε θυμάμαι από που το αντέγραψα. Ίσως να συμπεριλαμβάνεται σε κάποιο μυθιστόρημα. 19ος αιώνας; Ραγκαβής; Ίσως... Ιδού:
Τ' ουρανού οι αναρίθμητοι λύχνοι
όλοι ανάφτουν και λάμπουν με χάρι,
και σεμνό προχωρεί το φεγγάρι,
και το ωραίο του πρόσωπο δείχνει.
Διε της φύσεως τα κάλλη τα χίλια·
έβγα διέ τα. Καθώς σ' αντικρύσουν,
από ένα ένα τ' αστέρια θα σβήσουν,
θα κρυφθεί το φεγγάρι από ζηλεια.
Του Μαϊου ο ψάλτης, το αηδόνι,
εις το δάσος γλυκά λαρυγγίζει,
και το δάσος, που άγρια βοϊζει,
με της νύκτας τ' αγέρι μαλώνει.
Άμα ανοίξεις τα ρόδινα χείλια,
μια το στόμα σου λέξι ως προφέρει,
θενά πέσει της νύχτας το αγέρι,
θα σωπάσει το αηδόνι από ζήλεια.
Τα τριφύλια, τα ρόδα και οι κρίνοι,
ως εις κάνιστρο ανθούν μυροβόλον,
και η γη εις τον ουράνιον θόλον
αρμονίας και αρώματα χύνει.
Θα πατήσεις εσύ τα τριφύλλια
μ' ελαφρόν αλαβάστρινον πόδα,
μαραμένα θα πέσουν τα ρόδα,
θα σφαλίσουν οι κρίνοι από ζήλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου