Ανάμεσα στα πολλά «εντοιχισμένα» συνθήματα, με τα οποία το άνθος της ελληνικής νεολαίας έχει αντιδράσει στην σχολική πατριωτική πλύση εγκεφάλου, είναι και το γνωστό εικονιζόμενο, το οποίο συσχετίζει τον πατριωτισμό με την... αυτοϊκανοποίηση. O πατριωτισμός, παρά την φαινομενική εξωστρέφειά του (αφού αναζητά πάντα εξωτερικούς εχθρούς και ποτέ εσωτερικούς), στην πραγματικότητα επινοεί απλώς «εχθρικά» φαντάσματα. Δεδομένου, ότι η φαντασία αποτελεί το δομικό υλικό της αυτοϊκανοποίησης, οι νεοέλληνες πατριώτες ως πρωταθλητές της φαντασίας (δηλαδή της επινόησης ανυπάρκτων εχθρών, ή περιπλοκοτάτων εχθρικών συνδυασμών) χρίζονται αυτοδικαίως και πρωταθλητές της αυτοϊκανοποίησης, η οποία όμως -ακόμα κι έτσι- παραμένει μιά απόλυτα συνηθισμένη και φυσιολογική πρακτική πολλών θηλαστικών. Αλλά ακόμα και στα πιό φυσιολογικά και συνηθισμένα πράγματα χρειάζεται κάποιο μέτρο…
Από την Ελεύθερη Έρευνα
«Έκαστος τόπος έχει την πληγή του· η Αγγλία την ομίχλη, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τον πατριωτισμόν». (Εμμ. Ροΐδης)
Σε αυτή τη δύσκολη για τα εγχώρια λαμόγια περίοδο, ο πατριωτισμός δικαιολογεί τη φήμη του ως «το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων» (όπως με διαχρονική ευστοχία τον αποκάλεσε ο μεγάλος Άγγλος συγγραφέας του 18ου αιώνα, Samuel Johnson). Για να κάνουμε και ένα λογοπαίγνιο, αυτοί που κόπτονται περισσότερο υπέρ του πατριωτισμού είναι πάντα και οι μεγαλύτεροι παρτη-ώτες.
Προκειμένου να εκτονώσουν ανέξοδα την ενδεχόμενη οργή όσων π.χ. δεν τούς παρέχεται η δυνατότητα να φοροδιαφεύγουν (ώστε οι τελευταίοι να συνεχίσουν να αποτελούν τα κορόιδα / φορολογικούς στυλοβάτες της «πατρίδας» ξεχρεώνοντας τίς ρεμούλες των οικονομικών και πολιτικών ταγών τους), επινοούνται οι «κακοί» Ευρωπαίοι, που δεν στηρίζουν την «συγκινητική» εθνική προσπάθεια, για δήθεν ειλικρινή, αυτή τη φορά, εθνική οικονομική ανάκαμψη. Επιχειρείται η δακρύβρεχτη θυματοποίηση της Νεοελλάδας, ώστε να φανεί, ότι πληρώνει μόνη της το τίμημα των κερδοσκοπικών επιθέσεων που δέχεται το ευρωπαϊκό νόμισμα, αντιστεκόμενη ηρωικά για… λογαριασμό όλου τού ευρωπαϊκού κόσμου (ανομολόγητος παραλληλισμός με την μικρή «ηρωική» Ελλάδα, η οποία, ως αποικιοκρατικό υποχείριο των Άγγλων, ενεπλάκη στον αδιάφορο γι΄ αυτήν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, βλ. 28 Οκτωβρίου 1940: Μιά ''εθνική'' επέτειος ντροπής).
Μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ο πατριωτισμός προς τα έξω, ως επινόηση ανυπάρκτων αντιπάλων, δεν είναι παρά το ανάλογο τού γνωστού «διαίρει και βασίλευε», που εφαρμόζεται στο εσωτερικό της χώρας. Σύμφωνα με το «διαίρει και βασίλευε», επινοούνται διάφοροι εσωτερικοί εχθροί (π.χ. οι δήθεν προνομιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι - στην πλειοψηφία τους οι χειρότερα αμειβόμενοι στην Ε.Ε.), ώστε ο συμπλεγματικός όχλος να φθονεί αυτό, που θα έπρεπε αυτονόητα να ισχύει για όλους (π.χ. διασφαλισμένες αμοιβές και εργασιακή σταθερότητα ). Έτσι, αντί να επιχειρεί να καθιερώσει την όποια εργασιακή ποιότητα του δημόσιου τομέα στον άγριο ιδιωτικό (και δεν αναφερόμαστε βέβαια στα προκλητικά προνόμια ορισμένων μόνο «clubs» δημοσίων υπαλλήλων), «διεκδικεί» ισοπεδωτική εξίσωση προς τα κάτω (δηλ. συνολική εργασιακή απαξίωση του δημόσιου τομέα), βγάζοντας τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια, αφού αν καταρρεύσει εργασιακά το Δημόσιο, θα επέλθει η καθολική εργασιακή βαρβαρότητα σε όλη την κοινωνία (κάτι που το είδαμε να επαληθεύεται με την κατάργηση του 14ου μισθού στο Δημόσιο, η οποία έχει αρχίσει ήδη να επεκτείνεται και στον ιδιωτικό τομέα).
Κατ΄ αυτό τον τρόπο οι πραγματικοί εχθροί της κοινωνίας δηλαδή οι εσωτερικοί, κατορθώνουν να διώχνουν από πάνω τους την προσοχή και να την κατευθύνουν σε άσχετους. «Πατριωτισμός» προς τα έξω, «διαίρει και βασίλευε» στο εσωτερικό. Αυτή είναι η ρωμιοσύνη των χαλβάδων: εύκολη σε ανέξοδους λεονταρισμούς προς άλλους λαούς (βλ. Γερμανούς), αλλά και «εθνικώς συσπειρωμένη» νοικοκυρά, όταν αντί να αντιδράσει τόσο βίαια, όσο της φέρονται οι ταγοί της (που τής κόβουν ετσιθελικά ένα-δύο μισθούς και της προσθέτουν κάμποσα χρόνια δουλειάς), παραμένει «καθωσπρέπει» και, μάλιστα, κάνει και… «κήρυγμα» στην εξαγριωμένη νεολαία της (άλλος κατασκευασμένος «εχθρός»), επειδή «δεν έχει αξίες» (δηλαδή δεν έχει φάει το πατριωτικό κουτόχορτο και ενίοτε απαντά με βία στη βία της εξουσίας).
Όσο για τις εγκωμιαζόμενες ως κόσμιες αντιδράσεις του μισθωτού, ή συνταξιούχου, ή άνεργου νεοέλληνα απέναντι στην συνθλιπτική πίεση, που δέχεται το ήδη άθλιο βιοτικό του επίπεδο (εδώ και χρόνια το χαμηλότερο στην Ε.Ε.), παραμένουν απολύτως δρομολογημένες. Από τα λαμόγια εξυμνείται η «ωριμότητά» του να υπομείνει αγόγγυστα την αιματηρότερη (από ιδρύσεως νεοελληνικού κράτους) ένδεια για χάρη της «πατρίδας» (και της τριακονταετούς ευρωκοινοτικής «μπάζας» των εντιμοτάτων ταγών της). Ενώ, είναι άξιο παρατήρησης, ότι ούτε οι πιο λάβροι υπερασπιστές των «λαϊκών κατακτήσεων», δηλαδή τα κόμματα της αριστεράς, δεν «ακουμπούν» την Εκκλησία Α.Ε., τον αισχροκερδέστερο και παρασιτικώτερο οργανισμό της χώρας (αλλά ούτε και τις Π.Α.Ε. τής μόνιμης φοροασυλίας και εισφοροδιαφυγής - φαίνεται, ότι οι μαθητευόμενοι αριστεροί πολιτικάντηδες έχουν εμπεδώσει, ότι δεν πρέπει να θίξουν τις «ιερές αγελάδες» του νεοέλληνα, τη θρησκεία και το ποδόσφαιρο). Ενώ «καταδικάζουν» όποιον απλώς ανεβάσει τους τόνους της αντίδρασης (βλ. «γιαούρτωμα» του προέδρου της ΓΣΕΕ, ενός εξ΄ ορισμού υποκριτή εργατοπατέρα, αφού είναι ταυτόχρονα σημαίνον μέλος του κόμματος που κυβερνά και μελλοντικός βουλευτής του…), δέσμιοι τού κοινοβουλευτικού τους «προφίλ», και φοβούμενοι μήπως χάσουν τον έλεγχο επάνω στα προβατάκια, που με τόσο κόπο κρατούν στις στρούγκες τους.
Ο «πατριωτισμός» δεν έχει φυσικά καμμία σχέση με τη φιλοπατρία των αρχαίων Ελλήνων, στην οποία τόν έχουν εντέχνως προσκολλήσει: «Σε πλήρη αντίθεση με τον σημερινό αγελαίο, ποδοσφαιρικού επιπέδου, πατριωτισμό (ο οποίος είναι πάντα δρομολογημένος να στρέφεται εναντίον αντιπάλων / φαντασμάτων), η φιλοπατρία των αρχαίων δεν δίσταζε να τσακίσει κυριολεκτικά (με εξορίες, δημεύσεις αλλά και φυσική εξόντωση) κάθε εχθρό τής κοινωνικής δικαιοσύνης και ευημερίας, με πρώτους και κυριότερους τους “ομοαίματους” εσωτερικούς» (βλ. Η έννοια της πατρίδας και ο ιδεολογικός ευτελισμός της, βλ. επίσης Αριστοτέλους Πολιτικά - περί στάσεων, όπου πραγματεύεται, χωρίς πατριωτική σεμνοτυφία, το φαινόμενο των κοινωνικών συγκρούσεων στην αρχαία Ελλάδα).
Για άλλους εσωτερικούς εχθρούς που έχουν επινοηθεί προκειμένου να τους αποδοθεί η κακοδαιμονία μας αλλά και για το ποιοι πραγματικά ευθύνονται για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο.
«Έκαστος τόπος έχει την πληγή του· η Αγγλία την ομίχλη, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τον πατριωτισμόν». (Εμμ. Ροΐδης)
Σε αυτή τη δύσκολη για τα εγχώρια λαμόγια περίοδο, ο πατριωτισμός δικαιολογεί τη φήμη του ως «το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων» (όπως με διαχρονική ευστοχία τον αποκάλεσε ο μεγάλος Άγγλος συγγραφέας του 18ου αιώνα, Samuel Johnson). Για να κάνουμε και ένα λογοπαίγνιο, αυτοί που κόπτονται περισσότερο υπέρ του πατριωτισμού είναι πάντα και οι μεγαλύτεροι παρτη-ώτες.
Προκειμένου να εκτονώσουν ανέξοδα την ενδεχόμενη οργή όσων π.χ. δεν τούς παρέχεται η δυνατότητα να φοροδιαφεύγουν (ώστε οι τελευταίοι να συνεχίσουν να αποτελούν τα κορόιδα / φορολογικούς στυλοβάτες της «πατρίδας» ξεχρεώνοντας τίς ρεμούλες των οικονομικών και πολιτικών ταγών τους), επινοούνται οι «κακοί» Ευρωπαίοι, που δεν στηρίζουν την «συγκινητική» εθνική προσπάθεια, για δήθεν ειλικρινή, αυτή τη φορά, εθνική οικονομική ανάκαμψη. Επιχειρείται η δακρύβρεχτη θυματοποίηση της Νεοελλάδας, ώστε να φανεί, ότι πληρώνει μόνη της το τίμημα των κερδοσκοπικών επιθέσεων που δέχεται το ευρωπαϊκό νόμισμα, αντιστεκόμενη ηρωικά για… λογαριασμό όλου τού ευρωπαϊκού κόσμου (ανομολόγητος παραλληλισμός με την μικρή «ηρωική» Ελλάδα, η οποία, ως αποικιοκρατικό υποχείριο των Άγγλων, ενεπλάκη στον αδιάφορο γι΄ αυτήν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, βλ. 28 Οκτωβρίου 1940: Μιά ''εθνική'' επέτειος ντροπής).
Μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ο πατριωτισμός προς τα έξω, ως επινόηση ανυπάρκτων αντιπάλων, δεν είναι παρά το ανάλογο τού γνωστού «διαίρει και βασίλευε», που εφαρμόζεται στο εσωτερικό της χώρας. Σύμφωνα με το «διαίρει και βασίλευε», επινοούνται διάφοροι εσωτερικοί εχθροί (π.χ. οι δήθεν προνομιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι - στην πλειοψηφία τους οι χειρότερα αμειβόμενοι στην Ε.Ε.), ώστε ο συμπλεγματικός όχλος να φθονεί αυτό, που θα έπρεπε αυτονόητα να ισχύει για όλους (π.χ. διασφαλισμένες αμοιβές και εργασιακή σταθερότητα ). Έτσι, αντί να επιχειρεί να καθιερώσει την όποια εργασιακή ποιότητα του δημόσιου τομέα στον άγριο ιδιωτικό (και δεν αναφερόμαστε βέβαια στα προκλητικά προνόμια ορισμένων μόνο «clubs» δημοσίων υπαλλήλων), «διεκδικεί» ισοπεδωτική εξίσωση προς τα κάτω (δηλ. συνολική εργασιακή απαξίωση του δημόσιου τομέα), βγάζοντας τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια, αφού αν καταρρεύσει εργασιακά το Δημόσιο, θα επέλθει η καθολική εργασιακή βαρβαρότητα σε όλη την κοινωνία (κάτι που το είδαμε να επαληθεύεται με την κατάργηση του 14ου μισθού στο Δημόσιο, η οποία έχει αρχίσει ήδη να επεκτείνεται και στον ιδιωτικό τομέα).
Κατ΄ αυτό τον τρόπο οι πραγματικοί εχθροί της κοινωνίας δηλαδή οι εσωτερικοί, κατορθώνουν να διώχνουν από πάνω τους την προσοχή και να την κατευθύνουν σε άσχετους. «Πατριωτισμός» προς τα έξω, «διαίρει και βασίλευε» στο εσωτερικό. Αυτή είναι η ρωμιοσύνη των χαλβάδων: εύκολη σε ανέξοδους λεονταρισμούς προς άλλους λαούς (βλ. Γερμανούς), αλλά και «εθνικώς συσπειρωμένη» νοικοκυρά, όταν αντί να αντιδράσει τόσο βίαια, όσο της φέρονται οι ταγοί της (που τής κόβουν ετσιθελικά ένα-δύο μισθούς και της προσθέτουν κάμποσα χρόνια δουλειάς), παραμένει «καθωσπρέπει» και, μάλιστα, κάνει και… «κήρυγμα» στην εξαγριωμένη νεολαία της (άλλος κατασκευασμένος «εχθρός»), επειδή «δεν έχει αξίες» (δηλαδή δεν έχει φάει το πατριωτικό κουτόχορτο και ενίοτε απαντά με βία στη βία της εξουσίας).
Όσο για τις εγκωμιαζόμενες ως κόσμιες αντιδράσεις του μισθωτού, ή συνταξιούχου, ή άνεργου νεοέλληνα απέναντι στην συνθλιπτική πίεση, που δέχεται το ήδη άθλιο βιοτικό του επίπεδο (εδώ και χρόνια το χαμηλότερο στην Ε.Ε.), παραμένουν απολύτως δρομολογημένες. Από τα λαμόγια εξυμνείται η «ωριμότητά» του να υπομείνει αγόγγυστα την αιματηρότερη (από ιδρύσεως νεοελληνικού κράτους) ένδεια για χάρη της «πατρίδας» (και της τριακονταετούς ευρωκοινοτικής «μπάζας» των εντιμοτάτων ταγών της). Ενώ, είναι άξιο παρατήρησης, ότι ούτε οι πιο λάβροι υπερασπιστές των «λαϊκών κατακτήσεων», δηλαδή τα κόμματα της αριστεράς, δεν «ακουμπούν» την Εκκλησία Α.Ε., τον αισχροκερδέστερο και παρασιτικώτερο οργανισμό της χώρας (αλλά ούτε και τις Π.Α.Ε. τής μόνιμης φοροασυλίας και εισφοροδιαφυγής - φαίνεται, ότι οι μαθητευόμενοι αριστεροί πολιτικάντηδες έχουν εμπεδώσει, ότι δεν πρέπει να θίξουν τις «ιερές αγελάδες» του νεοέλληνα, τη θρησκεία και το ποδόσφαιρο). Ενώ «καταδικάζουν» όποιον απλώς ανεβάσει τους τόνους της αντίδρασης (βλ. «γιαούρτωμα» του προέδρου της ΓΣΕΕ, ενός εξ΄ ορισμού υποκριτή εργατοπατέρα, αφού είναι ταυτόχρονα σημαίνον μέλος του κόμματος που κυβερνά και μελλοντικός βουλευτής του…), δέσμιοι τού κοινοβουλευτικού τους «προφίλ», και φοβούμενοι μήπως χάσουν τον έλεγχο επάνω στα προβατάκια, που με τόσο κόπο κρατούν στις στρούγκες τους.
Ο «πατριωτισμός» δεν έχει φυσικά καμμία σχέση με τη φιλοπατρία των αρχαίων Ελλήνων, στην οποία τόν έχουν εντέχνως προσκολλήσει: «Σε πλήρη αντίθεση με τον σημερινό αγελαίο, ποδοσφαιρικού επιπέδου, πατριωτισμό (ο οποίος είναι πάντα δρομολογημένος να στρέφεται εναντίον αντιπάλων / φαντασμάτων), η φιλοπατρία των αρχαίων δεν δίσταζε να τσακίσει κυριολεκτικά (με εξορίες, δημεύσεις αλλά και φυσική εξόντωση) κάθε εχθρό τής κοινωνικής δικαιοσύνης και ευημερίας, με πρώτους και κυριότερους τους “ομοαίματους” εσωτερικούς» (βλ. Η έννοια της πατρίδας και ο ιδεολογικός ευτελισμός της, βλ. επίσης Αριστοτέλους Πολιτικά - περί στάσεων, όπου πραγματεύεται, χωρίς πατριωτική σεμνοτυφία, το φαινόμενο των κοινωνικών συγκρούσεων στην αρχαία Ελλάδα).
Για άλλους εσωτερικούς εχθρούς που έχουν επινοηθεί προκειμένου να τους αποδοθεί η κακοδαιμονία μας αλλά και για το ποιοι πραγματικά ευθύνονται για τη σημερινή κατάντια της χώρας μας διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου