Η βροχή του Νοεμβρίου: σύντομη ανάπαυλα

Νοέμβριος ήδη. Βροχή. Πρώτη φορά κάθομαι ύστερα από μήνες δουλειάς. Ακόμα δεν έχω τελειώσει με τις υπαίθριες εργασίες. Λίγο ακόμα θέλω πριν τη χειμωνιάτικη ανάπαυλα. Προς το παρόν, όμως, ας απολαύσουμε τη βροχή μέσα από τη θαλπωρή του σπιτιού.

Αριστερά: χρυσά αυγά. Οδηγός πλοήγησης για τις εκλογές!

Παρακολουθώντας το δημόσιο, προεκλογικό, λόγο στη χώρα, σκέφτομαι πως η ποιότητά του είναι ανόλογη της ποιότητας των ανθρώπων της. Ένας λόγος που υπεκφεύγει της αλήθειας, σκόπιμα επιχειρεί να συσκοτίσει -θεατές που υπνωτίζονται, αδυνατώντας να κρίνουν, αλλά αντιδρούν μόνο συναισθηματικά. Και στο τέλος τα πάντα καταλήγουν σε μια κακοφωνία! Ετσι, δεν συμβαίνει και στην καθημερινότητά μας, ιδιωτικά; Γιατί ο δημόσιος λόγος να είναι διαφορετικός; Και εντέλει γιατί οι πολιτικοί μας να φέρονται διαφορετικά; Η επιθετικότητα και η προσβλητικότητα που επιδεικνύουν στον άλλον δε συνάδει με την αγένεια των Ελλήνων; Γενικεύω; Ε ναι! Είναι που αδυνατώ να παρακολουθήσω πλέον. Γι αυτό και απέχω. Έπιασε και το καλοκαίρι και πρέπει να σας αποχαιρετήσω. Θα το κάνω μ' ένα τραγουδάκι που θέτει πιο καίρια ερωτήματα απ' αυτά που τίθενται δημόσια...

...Η βάρκα δίχως τιμόνι/ Δεν είναι για διακοπές/ Είναι ένα σήμα SOS/ Στο χάος που μας ενώνει...

...Τιμής ένεκεν στις δυο κυρίες της Αριστεράς που κακοποιήθηκαν από το γνωστό σίχαμα της Χρυσής Αυγής.

Ο Στοππάκιος στη Χώρα των Θαυμάτων: Θαύμα 8ο (εκλογικό)

Επειδή ανήκω στο 20% που δεν εκπροσωπείται στη Βουλή και επειδή μπορώ να μην ντρέπομαι για την κατάντια που παρουσιάζουν σήμερα τα κόμματα που μπήκαν στη Βουλή, μπορώ ελεύθερα να σχολιάσω

Τρείς λαλούν και δυο χορεύουν!

Α! Και να έχουν στο μυαλό τους οι νέοι, αλαζόνες, εθνοπατέρες ότι εκπροσωπούν μόνο το 45% του ελληνικού λαού: Το 35% απείχε και το 20% ψήφισε κόμματα που δεν μπήκαν στη Βουλή!

Εκλογική σπαζοκεφαλιά: Πράσινη Δράση!

Δε φτάνει η κούραση από τις δουλειές που έχουμε, καλούμαστε κάθε τρεις και λίγο, κατά παράβαση όλων των διατάξεων του Συντάγματος, να προσερχόμαστε στις κάλπες -άραγε μπορεί κάποιος από αυτούς που κόπτονται για τη Δημοκρατία να μου εξηγήσει σύμφωνα με ποιες διατάξεις του Συντάγματος προσήλθαμε στις φετινές βουλευτικές εκλογές;

Τέλος πάντων. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω αν και έχω καταλήξει από καιρό σε δυο κόμματα: τους Οικολόγους Πράσινους, στους οποίους είμαι πιο κοντά ιδεολογικά, και τη Δράση του Στέφανου Μάνου, του οποίου τη συνέπεια και τόλμη εκτιμώ και υπολήπτομαι. Αν είχα την ευκαιρία να τον ακούω πιο συχνά να εξηγεί με ρεαλισμό και απλότητα τις θέσεις του, τότε χωρίς αμφιβολία θα είχα καταλήξει στην επιλογή μου. Όπως και νά 'χει, έχω λίγο χρόνο ακόμα μέχρι την Κυριακή...

Υ.Γ. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το άρθρο του Μάνου "Οι βολεμένοι και τα αδιέξοδα της χωρας", που αν και έχει γραφτεί το 2008, ακούγεται τόσο σημερινό- ...διαολεμένα σημερινό!

Μελέτη θανάτου

Σκέφτομαι πολύ πάνω στο θάνατο, και ο λόγος που το κάνω δεν είναι εξαιτίας κάποιας πεισιθανάτιας διάθεσης που με κατέλαβε, αλλά για να ξεπεράσω το φόβο που μας προκαλεί. Χωρίς αυτό το φόβο ορίζεις αλλιώς τη ζωή σου. Ιδιαίτερα όταν αρρωστήσεις και έχεις το γιατρό να σιγοντάρει το φόβο σου -με το αζημίωτο βέβαια ας μην κρυβόμαστε. Γι' αυτό, τη μελέτη του θανάτου πρέπει να την κάνουμε όταν είμαστε υγιείς και νηφάλιοι και όχι σε κατάσταση πανικού όταν αρρωστήσουμε. Στην αναζωπύρωση του θέματος αυτή τη χρονική στιγμή συνέβαλε, από τη μια, το πάγιο ενδιαφερόν μου για την ελληνική φιλοσοφία και, από την άλλη, ο συγκυριακός θάνατος της Μαρίας Παπαγιαννίδου. Θα ξεκινήσω με το σχόλιο που άφησα σχετικά στο μπλογκ της Ερινύας. Έγραψα:

"Έχω ρίξει κι εγώ μια ματιά στα σχόλια που γράφονται εναντίον της Μαρίας και των ιδεών της και πρέπει να πω ότι με έχει κουράσει αυτή η κατάσταση. Δεν με ενδιαφέρουν ποσώς τα επιστημονικίστικα επιχειρήματά τους. Το θέμα είναι τι επιλέγει κανείς. Η ζωή μας και ο θάνατός μας μάς ανήκουν αποκλειστικά. Αν μου έλεγαν να επιλέξω ανάμεσα σε 5 χρόνια ζωής στέκοντας στα πόδια μου και ζώντας φυσιολογικά και αναμέσα σε 20 χρόνια που θα μαινοβγαίνω σε νοσοκομεία, σερνόμενος, πειραματόζωο στα τοξικά κοκτέιλ των γιατρών, θα προτιμούσα το πρώτο. Δε λυπάμαι για τη Μαρία. Πρόλαβε και έκανε την επιλογή της. Αποφάσισε να πάρει τη ζωή στα χέρια της και πέθανε με δική της ευθύνη. Και δώ ακριβώς είναι η ουσία ώστε ο άνθρωπος να μη γίνεται άθυρμα των γιατρών: Πρέπει να μάθουμε να μη φοβόμαστε το θάνατο. Δύσκολο, εγώ το προσπαθώ και βρίσκομαι σε καλό δρόμο. Ύστερα πρέπει να έχουμε το θάρρος να βγούμε από τη λίστα θανάτου που από γεννησημιού μας μάς έχουν κατατάξει -το κράτος, το σύστημα, το κατεστημένο; Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε το AIDS, ο καρκίνος και ό,τι άλλο φοβερό, γίνεται αστείο και γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια όλα τα παπαγαλάκια που σου τριβελίζουν το μυαλό με το τι θα πάθεις αν διακόψεις τη θεραπεία και κουραφέξαλα. Η Μαρία είχε το θάρρος και βγήκε από τη λίστα και το φόβο του θανάτου τον έκανε οίστρο ζωής -έστω και για λίγο."

Μ' αυτές τις σκέψεις προσέτρεξα σε ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα που, όπως είπα παλιότερα, σκοπεύω να το παρουσιάσω κατά θέματα. Είναι το Εις εαυτόν του Μάρκου Αυρήλιου. Ανθολόγησα τις καταγραφές που αναφέρονται στο θάνατο. Σχεδόν όλες βρίσκονται στο 4ο βιβλίο -γιατί άραγε;- και τις παρουσιάζω στη μετάφραση του Γιάννη Αβραμίδη (εκδ. Θύραθεν 2008). Πάμε λοιπόν!

Ο θάνατος είναι, όπως κι η γέννηση, ένα μυστήριο της φύσης: σύσταση από τα ίδια στοιχεία και διάλυση στα ίδια. Διόλου δεν θά ‘πρεπε να προκαλεί αίσθημα ντροπής, γιατί δεν είναι ενάντιος στη φύση του έλλογου όντος, ούτε παραβαίνει τη λογική της δημιουργίας του. (Δ, 5)

Απόκτησες υπόσταση ως ένα μέρος του όλου. Θα αφανιστείς μέσα σ’ αυτό που σε γέννησε. Ή μάλλον, μέσω του μετασχηματισμού σου, θα σε ξαναδεχτεί ο σπερματικός του λόγος. (Δ, 14)

Μη συμπεριφέρεσαι σαν να πρόκειται να ζήσεις χιλιάδες χρόνια. Το μοιραίο έχει κιόλας γαντζωθεί πάνω σου. Όσο ζεις, κι όσο είναι στο χέρι σου, γίνε άνθρωπος καλός. (Δ, 17)

Όποιος έχει κυριευτεί από πάθος για την υστεροφημία του ούτε που φαντάζεται ότι καθένας απ’ όσους θα τον θυμούνται δεν θ’ αργήσει να πεθάνει, κι ύστερα τα ίδια κι ο διάδοχός του, ώσπου η μνήμη θα σβηστεί τελείως έτσι που προχωρά μέσα από ανθρώπους που ανάβουν και σβήνουν, Και υπόθεσε πως είναι αθάνατοι αυτοί που θα σε θυμούνται, και αθάνατη κι η μνήμη. Εσύ τι έχεις να κερδίσεις; Και δεν εννοώ απλώς ότι για τον πεθαμένο δεν σημαίνουν τίποτα οι έπαινοι∙ μα για τον ζωντανό τι άλλο μπορεί να εξυπηρετεί ο έπαινος πέρα από μια πρακτική σκοπιμότητα; Περιφρονείς δηλαδή άκαιρα τα δώρα που σου προσφέρει η φύση, επειδή δεν έχουν σχέση με λεγόμενα κάποιου άλλου [...] (Δ, 19)

Φέρε στο νου σου, ας πούμε, την εποχή του Βεσπασιανού, και θα δεις όλα να είναι τα ίδια: άνθρωποι να παντρεύονται, να ανατρέφουν παιδιά, νά ‘ναι άρρωστοι, να πεθαίνουν, να πολεμούν, να ξεφαντώνουν, να ταξιδεύουν για δουλειές, να καλλιεργούν χωράφια, νά ‘ναι αλαζονικοί, να υποψιάζονται ή να επιβουλεύονται, να εύχονται το θάνατο κάποιων άλλων, να γκρινιάζουν για την κατάστασή τους, να ερωτεύονται, να θησαυρίζουν, να θέλουν να γίνουν ύπατοι ή βασιλείς. Από τη ζωή αυτών των ανθρώπων δεν έχει απομείνει τίποτα πουθενά. Πέρνα τώρα στην εποχή του Τραϊανού. Όλα ξανά τα ίδια. Χάθηκε κι εκείνη η ζωή. Πάλι, κοίτα προσεχτικά τα σημάδια αλλοτινών καιρών, εθνών ολόκληρων, και δες πόσα έθνη έβαλαν τα δυνατά τους να επικρατήσουν, κι ύστερα από λίγο σωριάστηκαν και διαλύθηκαν. Μα περισσότερο από καθετί συλλογίσου εκείνους που κι εσύ ο ίδιος τους ήξερες, πως κυνηγούσαν μάταιους στόχους, παραμελώντας να κάνουν αυτό που ταίριαζε στη φύση τους, να κρατηθούν από αυτό γερά και να αρκεστούν σ’ αυτό. Κι εδώ είναι απαραίτητο να θυμάσαι ότι ο ζήλος με τον οποίο καταγινόμαστε με το καθετί, έχει τη δική του αξία και το δικό του μέτρο. Έτσι δεν θα σε πιάσει απελπισία, που δεν αφοσιώθηκες περισσότερο απ’ όσο θά ‘πρεπε σε δευτερεύουσες υποθέσεις. (Δ, 32)

Λέξεις κάποτε συνηθισμένες, σήμερα μας φαίνονται ξένες. Το ίδιο και τα ονόματα ανθρώπων ξακουστών κάποτε, που τώρα πια δεν σημαίνουν τίποτα: Κάμιλλος, Ουόλεσος, Δέντατος, και λίγο αργότερα Σκιπίων, Κάτων, και μετά Αύγουστος, και μετά Αδριανός και Αντωνίνος. Γρήγορα όλα ξεθωριάζουν, γρήγορα τα σκεπάζει η λησμονιά. Και μιλάω για ανθρώπους με λάμψη θαυμαστή. Γιατί οι άλλοι, απ’ τη στιγμή που άφησαν την τελευταία τους πνοή, «μην τους είδες, μην τους άκουσες». Τι σημαίνει τελοσπάντων αυτό το «αείμνηστος»; Μια σκέτη ματαιότητα. Λοιπόν, σε τι αξίζει ν’ αφοσιωθούμε; Σ’ ετούτα: σκέψεις γεμάτες δικαιοσύνη, πράξεις ανιδιοτελείς, λόγος που δεν θα αποδεικνύεται ψεύτικος, ψυχική διάθεση που θα καλοδέχεται ο,τιδήποτε συμβαίνει ως κάτι το αναγκαίο και συγγενικό μ’ εμάς, ως κάτι που απορρέει από την ίδια αρχή και την ίδια πηγή. (Δ, 33)

Τα πάντα εφήμερα∙ και εκείνος που θυμάται κάτι, και αυτό το κάτι. (Δ, 35)

Σύντομα θα πεθάνεις, κι ακόμη δεν έγινες απλός και φυσικός και ατάραχος∙ ούτε που ελευθερώθηκες από το φόβο ότι θα σε βλάψει κάτι έξω από σένα∙ κι ούτε είσαι πονετικός με όλους∙ κι ακόμη δεν λες να καταλάβεις ότι σοφία σημαίνει δίκαιες πράξεις. (Δ, 37)

«Μια ψυχούλα είσαι, που βαστάς έναν νεκρό», όπως έλεγε ο Επίκτητος. (Δ, 41)

Αν σου έλεγε κάποιος θεός ότι θα πεθάνεις αύριο ή, το αργότερο, μεθαύριο, δεν θα θεωρούσες σημαντικό το αν θα είναι αύριο ή μεθαύριο –γιατί, ποια η διαφορά;-, εκτός κι αν είσαι πια ολωσδιόλου ποταπός. Έτσι ακριβώς, να μη θεωρείς σημαντικό το αν θα πεθάνεις μετά από πολλά χρόνια ή αύριο. (Δ, 47)

Να σκέφτεσαι συνεχώς, πόσοι γιατροί πέθαναν, που πολλές φορές συνοφρυώθηκαν πάνω από τους ασθενείς τους∙ πόσοι αστρολόγοι που είχαν προβλέψει θανάτους άλλων, θαρρείς κι έκαναν κάτι σπουδαίο∙ πόσοι φιλόσοφοι που υποστήριζαν τα μύρια όσα περί θανάτου ή αθανασίας∙ πόσοι στρατιωτικοί ηγέτες που σκότωσαν κόσμο∙ πόσοι τύραννοι, που εξουσίαζαν τις ζωές των άλλων με φοβερή έπαρση, θαρρείς κι οι ίδιοι ήταν αθάνατοι! Πόσες πόλεις, ολόκληρες πόλεις –ας το πω έτσι- πέθαναν∙ η Ελίκη, η Πομπηία, το Ερκουλάνο και άλλες αναρίθμητες! (Δ, 48)

Είναι βέβαια απλοϊκό, αλλά βοηθά αποτελεσματικά στο να περιφρονείς τον θάνατο: να ξαναθυμάσαι εκείνους που παρέμειναν μέχρι τέλους πεισματικά προσκολλημένοι στη ζωή. Τι παραπάνω κέρδισαν, από εκείνους που έφυγαν πρόωρα; Σίγουρα κάπου είναι θαμμένοι, ο Καιδικιανός, ο Φάβιος, ο Ιουλιανός κι ο Λέπιδος κι όποιος άλλος, σαν κι αυτούς, έθαψε πολλούς ώσπου τέλος θάφτηκε κι ο ίδιος. Κοντολογίς, είναι μικρό το διάστημα της ζωής και αναλογίσου με πόσα και με τι λογής πράγματα εξαντλείται, και σε τι ταπεινό σαρκίο. Μην [το κάνεις ζήτημα] λοιπόν. Δες πίσω σου τον αχανή χρόνο που προηγήθηκε, και μπροστά σου τον μελλοντικό χρόνο που εκτείνεται άπειρο. Μέσα σ’ όλο αυτό, τι διαφέρει ο χρόνος ζωής ενός βρέφους τριών ημερών από το χρόνο κάποιου που θα ζήσει τριπλάσια χρόνια από το Νέστορα; (Δ, 50)

Όποιος φοβάται τον θάνατο, φοβάται είτε την απουσία αίσθησης είτε μια άλλη μορφή αίσθησης. Αλλά αν στερηθείς κάθε αίσθηση, δεν προκειται να νιώσεις κανένα κακό∙ αν πάλι αποκτήσεις άλλου είδους αίσθηση, θα γίνεις αλλιώτικο πλάσμα και δεν θα έχεις πάψει να ζεις. (Η, 58)

Βοηθά πολύ να περιφρονήσεις τον θάνατο η σκέψη ότι τον περιφρόνησαν ως και εκείνοι που ταυτίζουν το αγαθό με την ηδονή και το κακό με τον πόνο. (ΙΒ, 34).

[Εδώ ο Μάρκος αναφέρεται στους Επικούρειους. Πρβ. Επικ. Κύρια Δόξα 2: « Ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος. Γιατί ό,τι αποσυντίθεται παύει να αισθάνεται. Και μια κατάσταση αναισθησίας δεν μας αφορά». Με τους Επικούρειους θα επανέλθω στην επόμενη Μελέτη θανάτου.]

Αντίο, Μαρία!

Κατέληξε, την Κυριακή του Πάσχα, η Μαρία Παπαγιαννίδου, από πνευμονική εμβολή και θρόμβωση του δεξιού ποδιού. Ο εύθραυστος οργανισμός της δεν άντεξε. Δεν θα ασχοληθώ εδώ με τους ανεγκέφαλους που βρήκαν ευκαιρία να ξεσπαθώσουν ενατίον των ιδεών της για την άρνηση του AIDS. Άνθρωποι των οποίων η σκέψη δεν πάει παραπέρα απ' ό,τι τους είπε ο μπαμπάς, ο παπάς, ο καθηγητής, ο βουλευτής και η ΤιΒι δεν με ενδιαφέρουν. Είναι άξιοι της μοίρας τους. Θα δανειστώ από το μπλογκ της Ερινύας την συγκλονιστική απαρίθμηση των βλαβών που υπέστη η Μαρία από την αντι-ρετροϊκή αγωγή που λάμβανε για μια δεκαετία:

«Δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να αποκατασταθεί η βλάβη στον οργανισμό από την αντιρετροϊκή αγωγή που πήρα επί 12 χρόνια: Από τις 10 Μαρτίου 1995 ως τις 23 Νοεμβρίου μου χορηγήθηκε ΑΖΤ. Από τις 23 Νοεμβρίου 1995 ως τις 24 Σεπτεμβρίου 1996, ΑΖΤ και Hivid. Από τις 25 Σεπτεμβρίου 1996 ως τις 26 Μαΐου 1999, το πρώτο κοκτέιλ αναστολέων πρωτεάσης Norvir, Hivid, 3TC. Από τις 27 Μαΐου 1999 ως τον Ιανουάριο του 2005, το κοκτέιλ Crixivan, Hivid, 3TC. Και από τον Ιανουάριο του 2005 ως τις 23 Απριλίου 2007, Stokrin και Emtriva.

Αποτέλεσμα:

• Ζημιά στη λειτουργία του εγκεφάλου. Δεν θυμάμαι λέξεις, πληροφορίες, πράγματα που συνέβησαν λίγο πριν. Η μερική αμνησία που είχα πάθει από τα φάρμακα την εποχή που έπαιρνα το Crixivan (1999-2005) έχει μεν υποχωρήσει αλλά ακόμα υφίσταται. Ξεκινώ να μιλήσω και ξεχνώ τι ήθελα να πω. Εχω δυσκολία στο να αρθρώσω μια ολοκληρωμένη πρόταση. Χάνεται ο ειρμός. Η σκέψη μου μπερδεύεται. Η γλώσσα μου δένεται, δεν υπακουει στη σκεψη μου. Στον γραπτό λόγο επίσης δυσκολεύομαι να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της δουλειάς μου - είμαι δημοσιογράφος, γράφω άρθρα. Σημειωτέον ότι ήμουν - και παραμένει ακόμα η φήμη μου - δεινή στον χειρισμό του λόγου.

• Υποφέρω από διάφορες ενοχλήσεις, χωρίς όμως να βρίσκεται καμία εξήγηση για αυτές στις εξετάσεις της κλασικής ιατρικής. Σύμφωνα με τη διαγνωστική εξέταση ΒΕ-Τ-Α (Βιοηλεκτρονική ανάλυση εσωτερικού περιβάλλοντος του οργανισμού), που έκανα στο ιατρείο της ειδικού παθολόγου Ανίτας Μάλερ (Αναβρύτων 12, Μαρούσι) στις 18/05/2009, διαγνώστηκε σε μένα:

• Οξέωση του αίματος λόγω της επιβάρυνσης από τοξίνες και λόγω του οξειδωτικού στρες. Αυτό σημαίνει ότι το αίμα παρακρατάει το οξυγόνο και δεν το μεταφέρει στα κύτταρα, οπότε χάνω γρήγορα τις δυνάμεις μου και κουράζομαι εύκολα μέσα στην ημέρα. Εχουν καταστραφεί τα μιτοχόνδρια των κυττάρων μου, τα οποία είναι δομικά συστατικά τους. Η ανάπλασή τους είναι εξαιρετικά δύσκολη.

• Χρόνια επιβάρυνση του πεπτικού συστήματος, διαταραχή μικροβιακής χλωρίδας του εντέρου, υπολειτουργία των νεφρών. Προσπαθώ τώρα να αποκαταστήσω την ισορροπία του οργανισμού μου αλλάζοντας την διατροφή, τον τρόπο ζωής και κάνοντας τη σωστή θεραπεία (με βιολογικά φάρμακα και άλλες εναλλακτικές θεραπείες) με την καθοδήγηση της γιατρού Ανίτας Μάλερ στην Αθήνα και της γιατρού Juliane Sacher (Wielandstr.12, 60313 Frankfurt) στη Γερμανία.

• Η λιποδυστροφία που προκλήθηκε από τα φάρμακα του AIDS δεν είναι εύκολο να διορθωθεί. Ο,τι και αν έχω κάνει για να απαλλαγώ, τα σημάδια του AIDS παραμένουν πάνω μου για να μου υπενθυμίζουν τι πέρασα.

• Παρατεινόμενο άγχος: Η υποχρεωτική χορήγηση αντιρετροϊκής θεραπείας στις εγκύους οροθετικές γυναίκες και τα παιδιά τους μου δημιουργεί τεράστιο άγχος και ένταση.

Αντιμετωπίζω το ενδεχόμενο να δω το παιδί μου να δηλητηριάζεται με τον ίδιο τρόπο που έκαναν σε μένα. Ενώ μπορώ ακόμα να δημιουργήσω την οικογένεια που άδικα μου στέρησαν τόσα χρόνια, βρίσκω τους δήμιους πάλι μπροστά μου. Εχω την αίσθηση ότι δεν πρόκειται ποτέ να απαλλαγώ από αυτούς. Αυτά είναι τοξικά συναισθήματα.»

Όσο για την άρνηση του AIDS, ας θυμίσουμε στους ανεγκέφαλους τις δηλώσεις off the record -που όμως κατέγραψε η κάμερα- του Luc Montagnier, που επίσης αρνείται τον HIV που ο ίδιος ανακάλυψε! Την ενασχόλησή μου με το θέμα, οι ανεγκέφαλοι μπορούν να τη δουν πατώντας την ετικέτα AIDS παραπλεύρως. Εκεί θα βρούν και συνδέσμους για να ανοίξει λίγο το μυαλουδάκι τους.

Το αληθινό μήνυμα της 25ης Μαρτίου Γ'

Τρίτη απόπειρά μου να προσεγγίσω το μήνυμα της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Γι' αυτό το σκοπό ανέσυρα από τον σκουπιδοτενεκέ την αφίσα μιας παλιάς παράστασης από το χοροθέατρο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.



Πώς σας φαίνεται; Αντι-αισθητική; Χμ... Εκ πρώτης όψεως ίσως... Αλλά αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία του ελληνικού κράτους από το 1830 και εξής κάπως έτσι δε θα την αναπαριστούσε; Ένας αχταρμάς προσώπων, γεγονότων και ιδεοληψιών. Και όλο αυτό το καρακιτσαριό δεν βρίσκει την τέλεια έκφρασή του στις παρελάσεις όπου τελευταία έχουν προστεθεί και οι διαμαρτυρίες των τάχα μου αγανακτισμένων; Η δεύτερη συνιστώσα του εορτασμού, η θρησκευτική, δεν υποβάλλεται πετυχημένα; Η αφίσα δε θυμίζει τις εικόνες με τα τάματα των πιστών; Και ο τίτλος της παράστασης Ελεύθεροι Πολιορκημένοι δεν παίρνει ένα καινούριο νόημα; Ελεύθεροι όσοι αναζητούν το αληθινό μήνυμα της εθνικής μας επετείου αρνούμενοι να μείνουν πολιορκημένοι στη διαστροφή, ιδεολογική και αισθητική, που η ελληνική κοινωνία επιβάλλει στον εορτασμό της;

Λόγια, λόγια, λόγια... Και από δεξιά και απ' αριστερά.

Από δεξιά το παραμυθάκι της εξουσίας και της νομής του εθνικού πλούτου (στους ημετέρους). Από αριστερά οι ανέξοδες φλυαρίες περί λαϊκής εντολής, λαϊκής εξουσίας, λαϊκών συμφερόντων. Κοινός παρονομαστής και των δυο η συντήρηση και η οπισθοδρόμηση.

Μ' αυτές τις σκέψεις, ένα ερωτικό τραγούδι γίνεται πολιτικό:

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
Πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές
Όποιος χωρίς δαιμόνους δαιμονίζεται
Πάει μια δεξιά μια αριστερά
Ποτέ δεν πάει μπροστά

Και πώς να πας μπροστά αν δεν έχεις ένα δαιμόνιο να σε παρακινεί, αν δεν έχεις έναν άνεμο να σε σηκώσει, ένα φεγγάρι να σε οδηγήσει;

Χωρίς όραμα η πολιτική οδηγείται σε τέλμα, η δημοκρατία είναι κενή λέξη, η εξουσία ασκείται κρυφά, διαφθείρει και διαφθείρεται.

Ο Νίκος Γκάτσος στα καλύτερά του, εξαιρετικός Μάνος Χατζιδάκις, λατρεμένη Αλίκη Καγιαλόγλου:

Ο Στοππάκιος στη Χώρα των Θαυμάτων: Θαύμα 7ο

Μαϊμού συντάξεις,

μαϊμού επιδόματα,

μαϊμού ανάπηροι,

μαϊμού τιμολόγια...

Είμαστε έθνος ουραγκοτάγκων!

Θράκη. Τόσο κοντά, τόσο μακριά

Η διαμονή μου για ένα χρονικό διάστημα στη Θράκη, λόγω στρατιωτικής θητείας, με έχει κάνει ευαίσθητο σε θέματα που αφορούν τους κατοίκους εκεί, πολύ περισσότερο όταν αυτά στηρίζονται στην καταγραφή της πραγματικότητας και όχι σε εθνικιστικές και μισαλλόδοξες διαστρεβλώσεις. Μια ρεαλιστική καταγραφή του καθημερινού βίου της "μουσουλμανικής" μειονότητας της Θράκης κάνουν στο λεύκωμά τους οι Έλενα Μοσχίδη και Πέπη Λουλακάκη (έκδ. ''Καστανιώτη'' 2010). Στο βίντεο που ακολουθεί επαναλαμβάνουν περίπου αυτά που αναφέρουν στον πρόλογο του βιβλίου που είναι τα εξής:

«Ξεκινήσαμε αυτό το οδοιπορικό με δική μας πρωτοβουλία και με το πλεονέκτημα, ότι είμαστε γυναίκες τολμήσαμε να σπάσουμε το άβατο τής μουσουλμανικής κοινωνίας τής Θράκης. Έτσι, καταφέραμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τής μειονότητας και να γνωρίσουμε τον επτασφράγιστο κόσμο της.

Με ανεξάντλητη υπομονή και επιμονή, επί δυο χρόνια (2008-2010) και με εφόδιο τη δημοσιογραφική μας εμπειρία σχετικά με την ισλαμική κουλτούρα, μπήκαμε στα σπιτικά των μουσουλμάνων και γίναμε κοινωνοί τής ζωής τους.

Ζήσαμε μαζί τους, μοιραστήκαμε τις αγωνίες και τα όνειρά τους. Γνωρίσαμε την αντιφατική πραγματικότητα των μειονοτήτων: πομάκων, τουρκογενών, ρομά. Ανακαλύψαμε ακόμα μια μειονότητα, εντελώς άγνωστη στον πολύ κόσμο, εκείνη των σουδανών αφρικανών, των οποίων οι πρόγονοι ήρθαν ως σκλάβοι στη χώρα μας επι οθωμανικής κυριαρχίας.

Φωτογραφίσαμε τη σύγχρονη μουσουλμάνα γυναίκα σε προσωπικές της στιγμές. Τα παιδιά και τους νέους στο σχολειό και στη διασκέδασή τους. Τη δουλειά στα καπνά -μια εργασία, που οδεύει προς τη δύση της. Καταφέραμε να μάς χορηγηθεί πολύμηνη άδεια από το Υπουργείο Παιδείας, για να μπούμε στα μειονοτικά σχολεία. Εκεί, γνωρίσαμε τα σοβαρά προβλήματα στην εκπαίδευση - πηγή των προβλημάτων τής κοινωνίας αυτής. Ακούσαμε τους μουσουλμάνους έλληνες πολίτες να μάς αποκαλύπτουν τα καυτά ζητήματα, που απασχολούν την κοινωνικοπολιτική τους ζωή.

Σκοπός μας είναι, μέσα από αυτό το φωτογραφικό λεύκωμα, που βασίζεται στη δημοσιογραφική έρευνα, να παρουσιάσουμε στην υπόλοιπη Ελλάδα τον άγνωστο κόσμο τής ελληνικής Θράκης, ένα όμορφο κομμάτι γης, για το οποίο υπάρχουν άγνοια και αδιαφορία. Ανάλογο εγχείρημα δεν έχει πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα και απουσιάζει από την ελληνική βιβλιογραφία.

Η έρευνα για το βιβλίο αυτό ήταν εκτενής, όμως λόγω περιορισμένου χώρου δεν ήταν εφικτό να συμπεριληφθούν όλα τα πρόσωπα και τα ζητήματα, που απασχολούν τις μειονότητες τής Θράκης. Ας αποτελέσει την αφετηρία για περαιτέρω ενασχόληση με το θέμα...»

Δείτε και την παρουσίαση του βιβλίου στην Ελεύθερη Έρευνα

Γυναίκα -αυτή η καταραμένη!

Η θέση που απέκτησε η γυναίκα στην ανθρώπινη ιστορία –ένα κατώτερο είδος ανθρώπου σε σχέση με τον άντρα- οφείλεται κυρίως στη θρησκεία∙ σ’ όλες ανεξαιρέτως τις θρησκείες δημιουργήθηκαν πεποιθήσεις μισογυνισμού που διάπερασαν κάθετα όλες τις κοινωνικές δομές. Η πεποίθηση ότι η γυναίκα είναι αυτή που απομάκρυνε τον άνθρωπο από τον θεό αποτελεί τη βάση ενός μύθου από το Καμερούν που ανέσυρα από τα χαρτιά μου. Προσέξτε πως η γυναίκα, πέρα από τη μομφή της απομάκρυνσης από το θεό, επιφορτίζεται και με τη χειραφέτηση του ανθρώπου, την επινόηση της τέχνης και του ανθρώπινου πολιτισμού γενικότερα, αξίες στις οποίες δίνεται εξίσου αρνητική χροιά. Ιδού ο μύθος:

«Κάποτε ο Ουρανός βρισκόταν κοντά στη Γη. Ο θεός Μπουμπουλβούν ζούσε μαζί με τους ανθρώπους, τόσο κοντά ώστε οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να μετακινούνται παρά μόνο σκυφτοί. Για να τρέφονται, έσκιζαν κομμάτια από τη σάρκα του ουρανού και τα έτρωγαν.

Μια μέρα, μια νέα ατίθαση κοπέλα, μια μπουκουάν που τα έκανε όλα ανάποδα, αντί να τραφεί από τον ουρανό, έψαξε κάτω γα να βρει σπόρους. Έφτιαξε ένα γουδί κι ένα γουδοχέρι για να τους κοπανίζει. Κάθε φορά που σήκωνε το γουδοχέρι, αυτό χτυπούσε τον ουρανό και το θεό. Επειδή η νεαρή κοπέλα ενοχλούνταν στη δουλειά της, έλεγε στον ουρανό: ‘Θεέ, μήπως θα μπορούσες να απομακρυνθείς....’. Και τελικά ο ουρανός απομακρύνθηκε.

Από τότε οι άνθρωποι περπατούν και στέκονται όρθιοι και τρώνε κεχρί. Ο θεός όμως δεν έρχεται πια το βράδυ για να ρυθμίζει τις συζητήσεις τους. Κι έρχεται ο πόλεμος.»

Τον μύθο μπορείτε να τον προσεγγίσετε από διάφορες πλευρές. Εγώ τον βρήκα σε μια έκθεση κοσμολογίας και τον παραδίδω σήμερα ως φόρο τιμής στην ημέρα της γυναίκας, για να θυμηθούμε ότι ακόμη και σήμερα η αρνητική αποτίμηση της γυναικείας προσφοράς δεν έχει αλλάξει. Να το θυμούνται βέβαια πρώτα οι ίδιες οι γυναίκες, να μην τρώνε τόσο εύκολα τη φόλα και να παίρνουν τόσο αβασάνιστα μια θέση στο σύστημα που τις έχει ολοκληρωτικά γραμμένες (ως κουνελάκια, γλάστρες κτλ). Ούτε και παίρνουν καλύτερη θέση όταν μια φορά το χρόνο ανταλλάσουν χρόνια πολλά, διοργανώνουν γλέντια χωρίς τους άντρες και άλλες τέτοιες γραφικότητες. Τη μάχη πρέπει να τη δώσουν αλλιώς.

Μπες-βγες: η απάντησή μας στην νέα πολιτική απορρήτου της Google

H Google λοιπόν αποφάσισε να συνδυάσει τα προσωπικά μας δεδομένα από τις διάφορες υπηρεσίες της που χρησιμοποιούμε και να δημιουργήσει ένα ενιαίο προφίλ χρήστη. Αυτό μπορεί να το κάνει την ώρα που χρησιμοποιούμε παράλληλα τις διάφορες υπηρεσίες της, και εδώ ακριβώς βρίσκεται και η δυνατότητα της δικής μας αντίδρασης σ' αυτή τη νέα πολιτική απορρήτου: να μην χρησιμοποιούμε ποτέ παράλληλα τις διάφορες υπηρεσίες της Google. Πρέπει δηλαδή να απενεργοποιήσουμε την αυτόματη σύνδεση που πολλοί, χάριν ευκολίας, έχουμε ενεργοποιημένη την ώρα που συνδεόμαστε στο ίντερνετ και να μπαίνουμε στο λογαριασμό μας τη στιγμή που πρόκειται να τον χρησιμοποιήσουμε, να αποσυνδεόμαστε από τον έναν λογαριασμό πριν μπούμε στον άλλο κ.ο.κ, ένα διαρκές μπες-βγες με λίγα λόγια. Για παράδειγμα, όταν χρειαζόμαστε το μπλογκ μας κάνουμε είσοδο στο blogger, από το οποίο αποσυνδεόμαστε για να μπούμε στο youtube για να αποσυνδεθούμε κατόπιν πριν μπούμε στο gmail. Μ' αυτό τον τρόπο στερούμε την Google από τη δυνατότητα που απέκτησε να συνδυάζει τα προσωπικά μας δεδομένα. Κουραστικό; Ναι, αλλά συγχρόνως και σατανικό! Αρκεί βέβαια να έχετε φροντίσει να χρησιμοποιείτε διαφορετικά username και password για κάθε γκουγκλο-υπηρεσία!

Τον καιρό της πασοκικής πανούκλας: Μην περιμένετε αστειάκια και σάτιρες...

Όλο τριγυρίζει στο μυαλό μου η καταπληκτική φράση του Γιάννη Αγγελάκα προκειμένου να χαρακτηρίσει την εποχή από την οποία ξεπήδησε ο Πέτρος Κωστόπουλος, τότε που σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, δεξιοί κι αριστεροί, είχε καταληφθεί από το σύνδρομο «κονόμας και ευζωίας και ανόδου» έχοντας απωλέσει κάθε έννοια του μέτρου και της συντήρησης, ανίκανη να ρωτήσει, έτσι αφελώς, «από πού ήρθαν τόσα λεφτά, ρε παιδιά» και μας οδηγούσε ολοταχώς στην καταστροφή που βιώνουμε σήμερα.

Η αλήθεια είναι ότι και τότε υπήρχαν Έλληνες που έβλεπαν τα πράγματα με άλλο μάτι, με αμφισβήτηση και καχυποψία, έχοντας το μυαλό στο κεφάλι τους, αλλά ήταν λίγοι –«αναρχικοί κι αριστεροί απελπισμένοι» λέει ο Σαββόπουλος- και η φωνή τους χάνονταν στην ομαδική παράκρουση και το γενικό παροξυσμό. Θυμήθηκα την αυτοκριτική του Σαββόπουλου στο «Κούρεμα» του ’89 και θα την προσθέσω στη φωνή του Γιάννη Αγγελάκα. Επέλεξα το τραγούδι «Μην περιμέντε αστειάκια» απ’ το οποίο λείπει μια στροφή, που αποδίδει με γλαφυρότητα την έννοια της πασοκικής πανούκλας και είναι η εξής:

Πώς να μην κλέψει ο Κοσκωτάς

αφού ένα όραμα κονόμας

και ευζωίας και ανόδου

ήταν το μέτρο ολωνών μας.

Αν η ζωή είναι αυτοσκοπός,

αν είναι ο βίος φιλοτομάρης

πώς να μην είν’ ο αρχηγός

ένας μοιχός,

εβδομηντάρης.

Κι εγώ που είμαι ο πιο φριχτός

πώς να βγω και να ξαναρχίσω

αν δεν θερίσω ό,τι έσπειρα

κι αν δεν μετανοήσω.

Αναρωτιέμαι, οι αγανακτισμένοι σήμερα Έλληνες που βγάζουν όλη τη χολή τους στους Ευρωπαίους και τους επιρρίπτουν όλη τους την κακοδαιμονία, ρωτάω, έκαναν ποτέ τέτοια αυτοκριτική;

Σχόλιο στην "Απολογία" του Πέτρου Κωστόπουλου

Διάβασα το σχόλιο του Γιάννη Αγγελάκα για τον Πέτρο Κωστόπουλο και, δεν ξέρω αλλά, μου καρφώθηκε στο μυαλό. Κι έτσι δεν μπορώ να μην το παραθέσω. Θα προσθέσω μόνο ένα γλωσσάρι (!) επεξηγώντας και τονίζοντας μερικές λέξεις που χρησιμοποιεί, που μπορεί να είναι νεολογισμοί αλλά αποδίδουν τόσο εύστοχα το πράγμα -μα τόσο εύστοχα, σαν πρόκες που καρφώνονται. Πάμε λοιπόν:

Γλωσσάρι εις το σχόλιον της "Απολογίας" (όπως θα έλεγε ένας παλιός γραμματικός)

πασοκική πανούκλα: το θριαμβικό ΠΑ.ΣΟ.Κ του '80 και '90

σταρχιδισμός: από το "στ' αρχίδια μου", δεν με νοιάζει

κωλαρπαξισμός: δηλαδή "ό,τι αρπάξει ο κώλος μας" από την παροιμιακή φράση "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας"

τομαρισμός ή φιλοτομαρισμός: από το "τομάρι", νοιάζομαι μόνο για το τομάρι μου, τον εαυτό μου

Ιδού λοιπόν το σχόλιο του Αγγελάκα:

"Διαβάζοντας την επιστολή απάντηση απολογία του κυρίου Πέτρου Κωστόπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ έκανα μερικες σκέψεις ψύχραιμες χωρίς ίχνος χαιρεκακίας , μερικες στιγμες μάλιστα ένοιωσα μια βαθειά θλίψη για τις στενοχώριες τις έννοιες και τα δυσβάσταχτα βάσανα που περνά κάποιος άνθρωπος που υπήρξε μέχρι πρότινος ο γκουρού της ανεμελιάς και της ελαφράδας για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής μας κοινωνίας. Ωστόσο η έκπληξη ή η αποκορύφωση αν θέλετε της κατάθλιψης που τραγικά διαπερνά όλο το κείμενο έρχεται τη τελευταία στιγμή στο τελευταίο υστερόγραφο:

"ΥΓ.4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…"

Δεν λέω , μπορεί και να'ναι ηρωικό να βλέπεις τον καπετάνιο να βουλιάζει με το πλοίο του, μέσα στα τοξικά απόβλητα που ο ίδιος δημιουργούσε όλα αυτά τα χρόνια, φωνασκώντας 'δεν μετανοιώνω', αλλά πείτε μου αν υπάρχει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος και ευαίσθητος Έλληνας που να μη γνωρίζει έστω και εκ τω υστέρων ότι το εν λόγω απόφθεγμα υπήρξε ένα απο τα βασικά συνθήματα με τα οποία η πασοκική πανούκλα έπεσε πάνω στη παραζαλισμένη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία τότε στα μέσα της δεκαετίας 80 για να αποπλανήσει και να μυήσει σχεδόν τους πάντες δεξιούς αριστερούς στις ιερές αξίες του σταρχιδισμού, του κωλαρπαξισμού, του τομαρισμού, της απενοχοποίησης του κυνηγιού του κέρδους και της εφήμερης δόξας και να μας βάλει όλους να τρέχουμε κακόγουστοι χωρίς μνήμη λαχανιασμένοι και χαζοχαρούμενοι προς τον όλεθρο. Κρίμα που 60 χρόνια ζωής δεν άφησαν ούτε ένα τόσο δα ίχνος γνώσης μέσα στην ύπαρξη του κυρίου Κωστόπουλου.

Του αφιερώνω ένα τετράστιχο που σε κάποιους θα θυμίσει κάτι:

Η ζωή είναι μεγάλη

κι αν την κάνεις καρναβάλι

Θα'ρθει η ώρα να χτυπήσεις

το ξερό σου (τ'αδειανό σου;) το κεφάλι"

Από την "Απολογία" του Πέτρου Κωστόπουλου.

Κι όμως... Έστω κι έτσι, λες την αλήθεια!

"...Επίσης, μεγάλη κουβέντα γίνεται για το αν το τέλος της ΙΜΑΚΟ οφείλεται στο τέλος του “lifestyle”... Αν η “Ελευθεροτυπία”, το ALTER, ο “Κόσμος του Επενδυτή” και δεν ξέρω εγώ τι άλλο που προηγήθηκε ήταν lifestyle, τότε είμαι πολύ χαρούμενος για την επιρροή που είχα... Το σίγουρο είναι ότι το δαιμονοποιημένο “lifestyle” δεν μπορούσε να συμμετάσχει στη διαπλοκή. Άντε το πολύ, πολύ να είχε πρώτο τραπέζι πίστα σε καμιά Βίσση και κανένα Ρουβά και να μην πλήρωνε τίποτα στο τέλος. Κι αυτό γιατί είτε το χάριζε ο καλλιτέχνης, είτε ο μαγαζάτορας που διαφημιζόταν δωρεάν στα έντυπα του εκάστοτε εκδότη..."

Κι εγώ θα συνεχίσω να μετράω εκδόσεις που κλείνουν, φούσκες που σκάνε, και την Ελλάδα τους που κατακρημνίζεται. Στα τσακίδια!

Ή όπως το έβαλε η Elena Vougiouka:

"ΑΧ ΠΟΣΟ ΤΟ ΧΑΙΡΟΜΑΙ!!!! ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΣΕΙΡΑ ΕΝΑΣ ΕΝΑΣ!!! ΓΙΑ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΕΠΛΕΑΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΣΑΝ ΤΙΣ ΣΚΑΤΟΥΛΕΣ!!! ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ!!! ΣΤΟΝ ΒΟΘΡΟ!!!!"

Η Ελλάδα ξερνάει

Βλέποντας πρόσωπα και γεγονότα των τελευταίων ημερών...

πολίτες και πολιτικούς να γαβγίζουν στα κανάλια, ανίκανους να αρθρώσουν λόγο με επιχειρήματα –αναρωτιέσαι αν μπορούν ακόμα και να σκεφτούν- οχυρωμένους πίσω από τις βεβαιότητές τους – οι μεν στην άρνηση, οι δε στην κατάφαση- μακριά από κάθε έννοια διαλόγου –άραγε έχουν πειστεί οι ίδιοι γι’ αυτό που κάνουν;-

οι Έλληνες ποτέ δεν κατάλαβαν την οικονομική κρίση -έσκασε η σαπουνόσφουσκα του ονείρου τους και, αντί να σκεφτούν γιατί πήραν τη ζωή τους λάθος, άρχισαν να πετροβολούν αυτούς που τους προσγείωσαν στην πραγματικότητα, αντί να αποδεχτούν τα δεδομένα –καλά ή κακά, έτσι είναι ο καπιταλισμός, πού νομίζατε ότι ονειρεύοσασταν πριν;- και να στρωθούν στη δουλειά για να βγουν απ’ το λούκι, άρχισαν να δαιμονοποιούν και να εξυφαίνουν συνομωσίες –ρίχνοντας πάντα το φταίξιμο στους άλλους- δημιουργώντας μια νέα φαντασίωση, μια άλλη σαπουνόφουσκα, ένα καινούριο όνειρο για να αντικαταστήσει το παλιό: ότι αυτοί θα σώσουν τον κόσμο από τους κακούς καπιταλιστές, ότι από τη χώρα τους θα ξεκινήσει κα θα εξαπλωθεί παντού η εναντίωση στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. «Peoples of Europe rise up» (Λαοί της Ευρώπης ξεσηκωθείτε) είχαν γράψει σε πανό στην Ακρόπολη για να πάρουν την αποστομωτική απάντηση «Peoples of Europe say get back to work» (Οι λαοί της Ευρώπης λένε γυρίστε πίσω στη δουλειά σας) και να προσγειωθούν πάλι στην πραγματικότητα-

μα πάλι δεν κατάλαβαν. Και τότε άρχισαν να θυμώνουν και να εξοργίζονται. Εκδικητικότητα: «θα τους δείξουμε εμείς∙ αν πτωχεύσουμε θα καταστραφούν κι οι ίδιοι». Και έτσι άρχισαν ένα καινούριο παραμύθι... Αλλά η Ευρώπη δε μάσησε: «αν θέλετε να πτωχεύσετε, πτωχεύστε». Τζάμπα μάγκες λοιπόν οι Έλληνες; «Και τώρα, τι κάνουμε;»

οι Έλληνες μιλούν, μιλούν, μιλούν... -χωρίς να καταλήγουν ποτέ- φτιάχνουν όνειρα, σαπουνόφουσκες, παραμύθια.... -χωρίς να σκέφτονται ποτέ- μπροστά στον γκρεμό και συνεχίζουν να μιλούν χωρίς να καταλήγουν, να φαντασιώνονται χωρίς να σκέφτονται-

Βλέποντας λοιπόν πρόσωπα και γεγονότα των τελευταίων ημερών, αισθάνομαι ότι φτάνουμε στο τέλος -στη λύτρωση- αισθάνομαι ότι η Ελλάδα ξερνάει... ξερνάει τους μαφιόζους πολιτικούς της... τους ανίδεους πολίτες της... τους ονειροπαρμένους διαδηλωτές της... τους ανεγκέφαλους αναρχικούς της... τους ηλίθιους μπάτσους της... τους παρλαπίπες δημοσιογράφους της... τους απατεώνες επαγγελματίες της... τους τεμπέληδες αγρότες της... τους βολεμένους συνταξιούχους της... τους υποκριτές νοικοκυραίους της... τις χαζοβιόλες γυναίκες της... τους κοκορόμυαλους άντρες της... τα αποβλακωμένα παιδιά της...

και ξαλαφρώνει!

Η ελληνική τραγωδία: κιτς made in Greece

Καθώς πλησιάζουμε προς την Κυριακή, ημέρα ψήφισης της δανειακής σύμβασης, θα δούμε τους πολιτικούς μας να ξεδιπλώνουν όλη τη χρωματική παλέτα της ελληνικής τραγωδίας στην οποία πρωταγωνιστούν:

τι δραματικούς μονολόγους! (Ιφιγένειες να θυσιάζονται, Κασσάνδρες να προφητεύουν)

τι σαλτιμπάγκους με κωλοτούμπες!

τι απαγγελίες ποιημάτων (του Καβάφη, που ταιριάζει σ' όλα)!

τι τραγούδια (των Beatles)!

και για την έξοδο, ο χορός του Ζαλόγγου (μια μια οι Σουλιώτισσες εγκαταλείπουν τους κυβερνητικούς θώκους και τις επάλξεις της Βουλής)

και οι θεατές;

"το ίδιο σκατό" (Χριστιανόπουλος)

(Έκτακτο). Το αδιέξοδο με τις συντάξεις. Μια ταπεινή πρόταση.

Πολύ με ανησύχησε η αποτυχία συμφωνίας των πολιτικών αρχηγών στο θέμα των συντάξεων, προκειμένου να υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση της χώρας -δεσμεύτηκαν όμως να ξανασυζητήσουν το θέμα τον Ιούνιο. Επειδή όμως από τη μια οι εξελίξεις τρέχουν και οι πολλές συζητήσεις αφαιρούν πολύτιμο χρόνο από τη σωτηρία της χώρας, ενώ απο την άλλη ο αριθμός των συνταξιούχων συνεχώς αυξάνεται, αποφάσισα να ρίξω στο τραπέζι μια πρότασή μου -την οποία καλώ τους πολιτικούς μας να λάβουν σοβαρά- προκειμένου η χώρα μας να απαλλαγεί μια και καλή από την απειλή για την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα, που συνιστά αυτή η άχρηστη ομάδα των συνταξιούχων.

Όλοι παραδεχόμαστε –δεν νομίζω να διαφωνήσει κανείς- ότι ο αριθμός των συνταξιούχων έχει αυξηθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια, ενώ ο αριθμός των εργαζομένων διαρκώς μειώνεται, με αποτέλεσμα να ξοδεύουμε πάρα πολλά για συντάξεις τη στιγμή που αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν θέσεις εργασίας. Το πρόβλημα επιτείνεται ακόμα περισσότερο από τη μακροβιότητα των συνταξιούχων, οι οποίοι έχουν εξελιχθεί σε πραγματική μάστιγα για την ελληνική κοινωνία. Αυτό καθιστά αναγκαία όσο ποτέ την ταχύτατη μείωση του αριθμού τους, πράγμα που δεν μπορούμε –το καταλαβαίνετε άλλωστε- να το αφήσουμε μόνο στον Άγιο Πέτρο. Πώς θα απαλλαγούμε λοιπόν απ’ αυτή την απειλή για τον προϋπολογισμό της χώρας που πάει να τινάξει στον αέρα κάθε προσπάθεια της ελληνικής κυβένησης να αντιμετωπίσει σοβαρά την οικονομική κρίση;

Διαβάστε περισσότερα

Ο Στοππάκιος στη Χώρα των Θαυμάτων: Θαύμα 6ο.

Οι Έλληνες

Νόμιζαν ότι θα κάνουν μια συμφωνία στα ψεύτικα
θα τσέπωναν το χρήμα
και μην τον είδατε

Τώρα που κατάλαβαν ότι οι άλλοι δεν τρων κουτόχορτο
θεατρίνοι
παίζουν την ελληνική τραγωδία

Οι Αλήτες

(onoma blog).blogspot.com.gr/ Η αλλαγή της πολιτικής απορρήτου της Google

Όλοι σίγουρα, μπαίνοντας στο μπλογκ σας ή σε όποια άλλη υπηρεσία σάς παρέχει η Google, θα κατευθυνθήκατε σε μια σελίδα που σας ενημέρωνε για τις αλλαγές που σχεδιάζει η εταιρεία. Αν κάνατε κλικ στους συνδέσμους που σας παρείχε θα διαβάσατε τη νέα πολιτική απορρήτου που θα τεθεί σε ισχύ από 1ης Μαρτίου 2012. Δεν ξέρω αν διαφωτιστήκατε, πάντως η παραπομπή στους όρους χρήσης δε θα ξεκαθάρισε τα πράγματα. Είναι αλήθεια ότι αυτά τα κατεβατά το μόνο που καταφέρνουν είναι να σε μπερδέψουν και να σε αποπροσανατολίσουν -ίσως και σκόπιμα. Το τι ακριβώς σημαίνει αυτή η αλλαγή πολιτικής από την Google μπορείτε να το πληροφορηθείτε από την ιστοσελίδα του BBC: "Blogger sites can now be blocked on a "per country" basis after a change to its web address system" (Οι τοποθεσίες του μπλόγκερ μπορούν να αποκλειστούν στη χώρα όπου αυτές ανήκουν σύμφωνα με μια αλλαγή στο σύστημα διαδικτυακών διευθύνσεων).

Όπερ σημαίνει, το απόρρητο από την Google μπορεί να παραβιάζεται, όχι κεντρικά στις Η.Π.Α, αλλά τοπικά, στις χώρες όπου ανήκει ο χρήστης των υπηρεσιών της εταιρείας. Για να μπορεί να γίνει αυτό, η Google αλλάζει τις διευθύνσεις url προσθέτοντας μετά την κατάληξη .com τα διακριτικά της κάθε χώρας (.gr για την Ελλάδα) με εξαίρεση τις Η.Π.Α. όπου προστίθεται το .ncr (no country redirect). Που σημαίνει, η κάθε ιστοσελίδα υπάγεται στο δίκαιο όχι των Η.Π.Α. όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά των χωρών από τις οποίες "εκπέμπει" ο χρήστης. Θετικό; Για την Google σίγουρα ναι, γιατί την απαλλάσσει από πολλές δικαστικές εμπλοκές, μια και δεν ισχύουν οι ίδιες διατάξεις για το ίντερνετ σ' όλες τις χώρες. Αρνητικό; Ίσως για τους χρήστες. Εξαρτάται από το κατά πόσο προστατεύονται τα δικαιώματά τους στις χώρες τους. Στην Κίνα για παράδειγμα, στο Ιράν, στη Συρία... αλλά και στην Ελλάδα -πόσες απόπειρες δεν έγιναν για τη χειραγώγηση του ίντερνετ;

Το ζήτημα είναι ότι υπάρχει μια παγκόσμια κινητικότητα, σε πολιτικό επίπεδο, για τον έλεγχο της ελευθερίας στο ίντερνετ. S.O.P.A, P.I.P.A, A.C.T.A και 'γω δεν ξέρω τι άλλο, εκεί στοχεύουν. Όλα οδηγούν σ' αυτό που φοβόμασταν: οι κυβερνήσεις κατάλαβαν ότι δεν μπορούν μεμονωμένα να ελέγξουν το ίντερνετ και άρχισαν να συνεννοούνται στα κρυφά παρουσιάζοντάς μας τετελεσμένα γεγονότα. Θα τα δεχτούμε;

Διαμαρτυρηθείτε για την A.C.T.A στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Κάντε κλικ στο σύνδεσμο στην προμετωπίδα του μπλογκ.

Θέλει η τσούλα να κρυφτεί... Ο ρατσισμός του δημόσιου λόγου στην Ελλάδα

Πάντα το έλεγα: στην Ελλάδα υπήρχε ένας υφέρπων ρατσισμός, που τώρα η οικονομική κρίση, με τη μιζέρια και την γκρίνια που ακολουθεί, έφερε στην επιφάνεια. Το ανησυχητικό είναι ότι αυτός ο χυδαίος δημόσιος ρατσιστικός λόγος πλασάρεται ως πατριωτικός. Οι Ελληναράδες κάνουν αντίσταση, βρίζοντας, προσβάλλοντας, στιγματίζοντας, γελοιοποιώντας. Απολαύστε μια ανθολογία τέτοιου ρατσιστικού, άρτι λεχθέντος, λόγου και ξεράστε ελεύθερα. Από την Αγχόνη

«Αυτή είναι η αγανάκτηση ενός λερού κατασκευάσματος για τον ομοφυλόφιλο υπουργό εξωτερικών της Γερμανίας:

Πριν λίγο καιρό, ένα άλλος σιχαμερός σαλίγκαρος, ο Γιώργος Μας-Τα-Πρηξες-Με-Τη-Γκρίνια-Σου Αυτιάς άλλος"δικαίως αγανακτισμενος και αυτός, είχε αποκαλέσει τον Σόϊμπλε "καροτσάκια"

ενώ χτες άκουγα ένα συνδικαλιστή να αποκαλεί περιφρονητικά το Ρόϊσλερ "Αρείο" καθώς αναφερόταν στην ασιατική του καταγωγή, βρισιά που επανέλαβε και η γνωστή λίγδα Ζούγκλα

Φυσικά, η Μέρκελ πάντα παραμένει "αγάμητη, έτσι, αλλιώς" ενώ τα υπέροχα λαγωνικά έχουν ανακαλύψει πως στα 15 της έψαχνε φίλο δι' αλληλογραφίας, είδηση που αναπαράγει και η "σοβαρή Real" του κου Χατζηνικολάου».

Η προμετωπίδα του αγώνα: από τη Βουλή στην Acta.

Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε το βίντεο της προμετωπίδας. Όχι γιατί το σκανδαλώδες θέμα των Ελλήνων βουλευτών έχει λυθεί. Εδώ που τα λέμε ούτε πρόκειται να λυθεί με τις επερχόμενες εκλογές που θα αναδείξουν άλλους 300 λομπίστες, τη στιγμή που οι πολίτες έχουν ανάγκη από 100 λαϊκούς αντιπροσώπους. Είναι ανάγκη όμως να μετατοπίσουμε το κέντρο του στόχου μας, σε κάτι που ξεπερνά τα όρια του κοινοβουλίου, σε μια συμφωνία για την οποία δεν ρώτησαν τους βουλευτές, αλλά η ελληνική κυβέρνηση, τόσο αβασάνιστα, υπέγραψε μαζί με άλλες 21 ευρωπαϊκές χώρες. Αναφέρομαι στην ACTA, μια συμφωνία που υποτίθεται ότι προστατεύει την πνευματική ιδιοκτησία, στο βάθος όμως στρέφεται εναντίον της ελευθερίας έκφρασης, της ελευθερίας στη διακίνηση της γνώσης και των πληροφοριών και, προκειμένου να το κάνει αυτό εγκαθιστά ένα αυστηρό σύστημα επιτήρησης κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, ελέγχου των τηλεπικοινωνιών, αλλά και της γνώσης που μεταδίδεται μέσα από το ίντερνετ.

Μπορεί οι 22 ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να υπέγραψαν, χωρίς να μας ρωτήσουν, τη συμφωνία, η τελευταία όμως δεν μπορεί να εφορμοστεί αν δεν ψηφιστεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το καλοκαίρι. Μέχρι τότε μπορούμε να κάνουμε πολλά για να εκφράσουμε τη διαμαρτυρία μας, ώστε οι αντιπρόσωποί μας εκεί να πράξουν το σωστό όταν η ACTA έρθει προς συζήτηση.

Και κάτι ακόμα. Ας αναλογιστούν οι καλλιτέχνες, που υποτίθεται ότι υπηρετούν πανανθρώπινες αξίες, αλλά με τη διαμαρτυρία τους περί προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων συνέβαλαν κατά πολύ σ’ αυτή τη συμφωνία -ας αναλογιστούν λοιπόν αν αξίζει τον κόπο, προκειμένου να κονομήσουν μερικές πενταροδεκάρες, η ανθρωπότητα να ξεπέσει σε μια σκοτεινή περίοδο λογοκρισίας και ανελευθερίας, που όμοιά της μόνο στο Μεσαίωνα υπήρξε.

Τέλος, για να γυρίσουμε και στα κοινοβουλευτικά, τέτοιες συμφωνίες τύπου ACTA ίσως να καθιστούν αναγκαία την είσοδο, και στην ελληνική Βουλή, κομμάτων όπως οι Πειρατές, που ήδη έχουν κοινοβουλευτική εκροσώπηση στη Σουηδία.

Λέμε ΟΧΙ στην ACTA

Ενός λεπτού σιγή για τον ποιητή.

Πολύ απόλαυσα την συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου στην Πόπη Τσαπανίδου, σήμερα στον ΣΚΑΪ. Όποιος δεν γνωρίζει τον τρόπο του Χριστανόπουλου, μπορεί να τον θεωρήσει γραφικό –εκτός τόπου και χρόνου- γουστόζικο –η χαρακτηριστική ομιλία του βοηθάει σ’ αυτό- ή εκνευριστικό –αν αισθανθήκατε έτσι, πέσατε στην παγίδα του. Πέρα απ’ αυτά όμως, εκείνο που διαπίστωσα έντονα αυτή τη φορά είναι η ικανότητά του να ακυρώνει κάθε κώδικα επικοινωνίας, άλλοτε προσβάλλοντας το συνομιλητή του και άλλοτε λέγοντας αυτά που δεν περίμενε ν΄ακούσει. Ξεκίνησε λοιπόν μειώνοντας την Τσαπανίδου με φράσεις «δεν σας γνωρίζω», «δεν ξέρω ούτε τη φάτσα σας», «μόλις συγκρατούμαι να μη σας βρίσω» ή κάπως έτσι. Τον βοηθούσε βέβαια και η δημοσιογράφος, κάνοντας ερωτήσεις, εύστοχες μεν κατά την τρέχουσα δημοσιογραφική συνήθεια, παντελώς ακατάλληλες για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, με αποκορύφωμα την έκκληση να συμπαρασταθεί, σαν «φάρος», ο ποιητής στον χειμαζόμενο, από την κρίση και το μνημόνιο, ελληνικό λαό. Μέγα φάουλ! Συνηθίζεται να ρωτάν οι δημοσιογράφοι τέτοιες ερωτήσεις στους πνευματικούς ανθρώπους και αυτοί να εκφράζουν, και καλά, την αμέριστη συμπαράστασή τους, αλλά ο Ντίνος δεν είναι απ’ αυτούς που χαρίζονται. «Δεν ξέρω τι μου γίνεται» απάντησε. «Δεν βλέπω τηλεόραση, δεν ακούω ράδιο, δεν διαβάζω εφημερίδες». «Δεν πιστεύω ότι μπορούν να αλλάξουν ούτε οι νεότεροι ούτε οι μεγαλύτεροι» Ή όπως το ερμήνευσα εγώ: Οι ίδιοι σκατάνθρωποι ήταν προ της κρίσης και οι ίδιοι παραμένουν και τώρα. Μέσα στις συμβάσεις και την ψευτιά ζούσαν τον καιρό της ευτυχίας, το ίδιο μίζεροι και αναξιοπρεπείς είναι και τον καιρό της δυστυχίας. Τελικά, ο λόγος του Χριστιανόπουλου, ενάντια στην εξουσία, στις κοινωνικές συμβάσεις, στους κώδικες επικοινωνίας, δεν είναι ισοπεδωτικός και εκμηδενιστικός. Υποκρύπτει μια άλλη ηθική που απέχει παρασάγγας από τον καθωσπρεπισμό. «Χάος μας χωρίζει», επαναλάμβανε συχνά προς τη δημοσιογράφο και προς όλους μας. Γι’ αυτό εκείνο που έχουν να κάνουν οι δημοσιογράφοι, οι ταγοί της συμβατικότητας, που εδώ και τρεις μέρες τον πολιορκούν για μια δήλωση, αν δεν θέλουν να έχουν την τύχη της Τσαπανίδου, είναι να σωπάσουν –αν όχι για πολύ, τουλάχιστον για ένα λεπτό.

Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;


Από τη Βίκυ Παπαπροδρόμου

"Δε θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους". Ο αντισυμβατικός Ντίνος Χριστιανόπουλος

Με το ποιητικό έργο του Ντίνου Χριστιανόπουλου δεν πρόκειται να ασχοληθώ τώρα. Ίσως το κάνω στις Επιφυλλίδες μου, το άλλο μου ιστολόγιο. Εδώ θα κάνω μόνο μια μικρή αναφορά στην αντισυμβατικότητα του ανθρώπου. Αφορμή στάθηκε η ανακοίνωση ότι του απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. "Δε θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους" απάντησε αμέσως ο ποιητής, μένοντας πιστός και συνεπής στις ιδέες και τις πεποιθήσεις του -και όποιος έχει τύχει να τον ακούσει να μιλάει ή να περπατάει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ξέρει καλά τι σημαίνει αυτό.

Ως ένδειξη τιμής λοιπόν στον ποιητή, το ακόλουθο ποίημα από το ιστολόγιο της Βίκυς Παπαπροδρόμου

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Μικρά ποιήματα (φίλος ποιητής...)

φίλος ποιητής, διευθυντής εταιρείας
μού στέλνει τα ποιήματά του με τον κλητήρα του

ω Ποίηση
πώς δέχεσαι να σε υπηρετούν διευθυντές

Από τα Μικρά ποιήματα (Ιανός, 2004) που αποτελούνται από την ποιητική συλλογή Το κορμί και το σαράκι (1964)

Αίμα ακόμη: οι τουρκικές ρίζες ενός νεοελληνικού τοπωνυμίου.

Ο Πίρι Ρέις

Μιλώντας για το ιστορικό, συλλογικό, παρελθόν μας, οι Έλληνες τείνουμε να διαγράφουμε - ή να μη θέλουμε να θυμόμαστε- ιστορικές περιόδους, που δεν μας είναι αρεστές ή που δεν ταιριάζουν στον εθνικό μύθο που έχουμε δημιουργήσει και με τον οποίο έχουμε διαπαιδαγωγηθεί. Δεν είμαι εναντίον τέτοιων μύθων, που θεωρώ απαραίτητους για την υπόσταση μιας κοινότητας ανθρώπων –ή ενός έθνους εν προκειμένω- στο βαθμό που η προβολή στο συμβολικό επίπεδο καθίσταται αναγκαία ώστε αυτή η κοινότητα να δημιουργήσει και να καταξιώσει την πορεία της στο χρόνο, με τον ίδιο τρόπο που, σε ατομικό επίπεδο, κάθε άνθρωπος δημιουργεί το υπερ-εγώ και οικοδομεί την ατομική συνείδηση στη βάση κοινωνικών, εθνικών, θρησκευτικών ή άλλων συμβολισμών.

Ειδικότερα, όσον αφορά την εθνική συνείδηση, οι Έλληνες έχουμε την τάση να ανάγουμε την αρχή της ύπαρξής μας στους αρχαίους Έλληνες, παραβλέποντας –εσκεμμένα πιστεύω- το γεγονός ότι σ’ αυτό το χώρο που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα δεν ζούσαν από την αρχή Έλληνες –οι Κυκλαδίτες και οι Μινωίτες όσο και αν δεν μας αρέσει δεν ήταν Έλληνες- αλλά και ότι κατά τη διάρκεια των αιώνων οι Έλληνες αποτέλεσαν κομμάτι μεγάλων κοσμοπολίτικων κρατικών σχηματισμών όπως η Ρωμαϊκή και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, στους οποίους ενσωματώθηκαν και ανέπτυξαν αξιολογότατη δράση. Όταν μιλάμε για Ρωμαίους Έλληνες ή για Οθωμανούς Έλληνες δεν εννοούμε βέβαια «εθνικά» αλλοτριωμένους, από την κατάκτηση, Έλληνες αλλά ούτε και «εθνικά» ακέραιους Έλληνες που σε πείσμα των κατακτητών διατήρησαν την «ελληνικότητά» τους∙ περισσότερο αναφερόμαστε σε νέους τύπους Ελλήνων που δημιούργησε μοιραία η αλληλεπίδραση των πολιτισμών.

Αν και είναι εύκολο να αποδεχτούμε την συνύπαρξη και την αλληλεπίδραση με τους αδερφούς Ρωμαίους υπό την ομπρέλα του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού –άραγε έχετε συλλογιστεί ότι είμαστε ο μοναδικός λαός στον κόσμο που καναδυό αιώνες πριν αλλά και σήμερα ακόμη αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Ρωμαίοι ή Ρωμιοί;- τα πράγματα γίνονται άβολα όταν μιλάμε για την οθωμανική περίοδο της ιστορίας μας. Σπεύδουμε μάλιστα να κάνουμε πέρα ή να κουκουλώσουμε οποιαδήποτε αναγωγή λέξεων ηθών και εθίμων σ΄αυτή την περίοδο εφευρίσκοντας διόδους επικοινωνίας με την αρχαία Ελλάδα υπερπηδώντας έτσι τα οθωμανικά εμπόδια. Όσο όμως κι αν θέλουμε να κρυφτούμε, το οθωμανικό μας παρελθόν είναι εκεί στη γωνία και γελάει πονηρά∙ αντί λοιπόν να αισθανόμαστε αμηχανία, καλύτερα είναι να το κοιτάξουμε κατάματα. Θα νιώσουμε λυτρωμένοι από πολλές απόψεις. Μια τέτοια ματιά στην Οθωμανική Ελλάδα θα επιχειρήσω κι εγώ σήμερα αναζητώντας τις τουρκικές ρίζες ενός νεοελληνικού τοπωνυμίου.

Διαβάστε περισσότερα

Καρκίνος και φαινόμενο placebo/nocebo.

Ο καρκίνος και το φαινόμενο placebo έχουν απασχολήσει αρκετές αναρτήσεις μου. Διάβασα στην Ελεύθερη Έρευνα το πρώτο από τα τρία άρθρα του Βασίλη Μαυρομάτη που αφορούν στην απομυθοποίηση του καρκίνου, όπου συνδέει τα δυο θέματα. Εδώ παραθέτω το σχετικό κεφάλαιο. Τη συνέχεια του άρθρου αλλά και τα δυο ακόμα που θα ακολουθήσουν μπορείτε να τα διαβάσετε στο περιοδικό.

"Το φαινόμενο nocebo αποτελεί ένα βασικό αίτιο επιδείνωσης ή και δημιουργίας τού καρκίνου. Αντίθετα, το να σκέφτεται και να αισθάνεται κάποιος θετικά, όταν πάσχει από κάποια ασθένεια, αλλά και στον καρκίνο, αυτό αποτελεί ένα από τα βασικά βήματα τής αυτοθεραπείας του."

Παραπληροφόρηση και τρομοκρατία: Φαινόμενο nocebo, ένα άγνωστο αίτιο θανάτου

Γιατί όμως η λέξη καρκίνος έχει αποκτήσει τόση βαρύγδουπη ή καλύτερα θανατηφόρα σημασία; Έχετε σκεφτεί, ότι εσείς οι ίδιοι πατάτε το κουμπί τής αυτοκαταστροφής σας (φαινόμενο ή αποτέλεσμα nocebo) στο άκουσμα και μόνο τής λέξης καρκίνος; Ή καλύτερα, ότι οι ίδιοι οι γιατροί σας ενεργοποιούν την αυτοκαταστροφή αυτή;

Nocebo σημαίνει «σε βλάπτω» στα Λατινικά. Το φαινόμενο αυτό έχει αποδειχθεί κλινικά και εμφανίζεται, όταν ένας ή μή ασθενής, επιδεινώνει από μόνος του την κατάσταση υγείας του, μέσω αρνητικής αυθυποβολής. Αντίθετη κατάσταση τού nocebo, αποτελεί το γνωστό σε όλους φαινόμενο placebo ή θετική αυθυποβολή. Μάλιστα, έχει αποδειχθεί και τεκμηριωθεί εργαστηριακά η δυναμική δράση τού φαινομένου placebo από την ιατρική κοινότητα, ότι δηλαδή ένα ψευδοφάρμακο μπορεί να βελτιώσει ή ακόμα και να θεραπεύσει μία παθολογική κατάσταση! Πως συμβαίνει αυτό; Απλά κινητοποιείται η αυτοϊαματική θεραπευτική δύναμη τού ανοσοποιητικού συστήματος και ο ασθενής θεραπεύεται…

Αυτή, άλλωστε είναι και αρχή, που πρέσβευε ο Ιπποκράτης και ακολουθούν και οι σύγχρονες εναλλακτικές θεραπευτικές μέθοδοι στις μέρες μας: «Κανένας ιατρός ή θεραπευτής, ή μέσο, ή φάρμακο, δεν μπορεί να θεραπεύσει οποιαδήποτε νόσο. Η μόνη δύναμη, που μπορεί να επιφέρει ίαση σε οποιαδήποτε πάθηση, είναι η ίδια η αυτοθεραπευτική δύναμη τού κάθε οργανισμού. Επομένως, οι ιατροί, θεραπευτές και τα μέσα τους, είναι αποκλειστικά και μόνο αρωγοί στην προσπάθεια αυτή».

Στις αρχές τής δεκαετίας τού ΄70, ένας αμερικανός ασθενής, ο Σαμ Σόεμαν, πληροφορήθηκε, ότι είχε καρκίνο στο ήπαρ κι ότι δεν υπήρχε θεραπεία γι΄ αυτόν. Οι γιατροί τον διαβεβαίωσαν, ότι θα πέθαινε σε τρεις μήνες. Ο Σαμ απεβίωσε ακριβώς στούς τρεις μήνες επιβεβαιώνοντας τούς γιατρούς του. Ωστόσο, η νεκροψία έδειξε, ότι η διάγνωση ήταν λανθασμένη! Είχε πραγματικά όγκο στο ήπαρ, όμως ήταν καλοήθης και πολύ μικροσκοπικός και το κυριότερο δεν είχε κάνει καμμία μετάσταση. Αιτία τού θανάτου του δεν βρέθηκε ποτέ και τεκμηριωμένα δεν ήταν ο καρκίνος. Μετά από πολλές συσκέψεις, οι γιατροί του με την συμβολή ψυχολόγων συμπέραναν, ότι: Πέθανε, επειδή οι γιατροί του τον έπεισαν, ότι η ασθένειά του ήταν θανατηφόρα. Ουσιαστικά ενεργοποίησαν την αρνητική αυθυποβολή μέσα στον οργανισμό του, το φαινόμενο nocebo.

Μέσα από πολλές κλινικές μελέτες και πειράματα, επιστήμονες έχουν αποδείξει κλινικά το φαινόμενο ή αποτέλεσμα nocebo, όπως ακριβώς και το αντίθετο από αυτό φαινόμενο placebo. Επομένως, ένα μεγάλο ποσοστό καρκινοπαθών επιδεινώνονται, νοσούν και τελικά πεθαίνουν από την δύναμη, που ασκεί το αρνητικό αυτό φαινόμενο επάνω τους. Επίσης, υπάρχουν πλέον βάσιμες απόψεις, ότι το φαινόμενο nocebo μπορεί να προκαλέσει νέο καρκίνο ή μετάσταση τού καρκίνου! Το πλέον σίγουρο είναι, ότι οι δυνάμεις, που εμπλέκονται στο φαινόμενο nocebo, είναι πολύ ισχυρές. Μέχρι σήμερα, οι μηχανισμοί αυτοί εξακολουθούν να παραμένουν ηθελημένα (;) άγνωστοι στην συμβατική Ιατρική…

Έτσι, λόγω άγνοιας και φυσικά αλαζονείας τους, οι συμβατικοί γιατροί ενεργοποιούν το φαινόμενο nocebo στούς ασθενείς τους υποβάλλοντάς τους αρνητικά με θανατηφόρες προτροπές, όπως «έχετε κακοήθη όγκο», «κινδυνεύετε από μετάσταση στούς πνεύμονες», «έχετε πέντε με έξι μήνες ζωή» κ.ά… Κάποιοι γιατροί ωστόσο, αποφεύγουν να λένε στούς ασθενείς τους, ότι έχουν καρκίνο, γνωρίζοντας, ότι αυτό θα αποβεί μοιραίο για την εξέλιξη τής ασθένειας και τής ζωής τους. Όμως, στην πορεία τής συμβατικής θεραπείας που ακολουθεί, οι ασθενείς αντιλαμβανόμενοι ότι έχουν καρκίνο, τρομοκρατούνται, καταρρέουν και υποκύπτουν στο φαινόμενο nocebo.

Αν πιστέψετε, ότι έχετε καρκίνο ή ότι θα πεθάνετε απ΄ τον καρκίνο, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος στην πρώτη περίπτωση να πάθετε καρκίνο, ενώ στη δεύτερη να πεθάνετε απ΄ τον καρκίνο, τον οποίο ήδη έχετε. Τα άτομα, τα μόρια, τα κύτταρα και τα γονίδιά μας ως πιστοί στρατιώτες ακολουθούν τις εντολές, που δέχονται απ΄ τον στρατηγό, δηλαδή τον εγκέφαλο. Με άλλα λόγια είμαστε οι πεποιθήσεις μας. Τα κύτταρα των οργάνων μας πειθαρχούν και αντιδρούν ανάλογα με την εντολή - πληροφορία, που θα πάρουν από τις σκέψεις μας ή τη συμπεριφορά μας, όπως οι στρατιώτες πειθαρχούν στις διαταγές των ανώτερων τους. Άλλωστε, οι σκέψεις μας είναι μορφές ενέργειας και πληροφοριών, που επηρεάζουν άλλες μορφές ενέργειας, όπως αυτές των κυττάρων του σώματός μας. Έτσι εξηγείται και το φαινόμενο nocebo.

Διαβάστε περισσότερα

Το άσπρο μέσα στο μαύρο: Είμαστε...

Θα μου πείτε πού βλέπεις το άσπρο σε μια χώρα, στην κυβέρνηση της οποίας υπάρχουν αποδεδειγμένα όχι ανίκανοι αλλά ηλίθιοι, σε ένα κράτος όπου οι απατεώνες επιβραβεύονται και οι έντιμοι τιμωρούνται και οι πολίτες, αντί να προστατεύονται, αδικούνται... Αλλά αυτή την ηλιόλουστη πρωτοχρονιάτικη μέρα, με το φως να έχει νικήσει το σκοτάδι και να οδεύει ξανά προς τον ενιαύσιο θρίαμβό του, δεν μπορείς παρά να χαίρεσαι που απλώς υπάρχεις...

Paul Élyard, Nous sοmmes

Βλέπεις τη φωτιά του απόβραδου που βγαίνει απ’ το κοχύλι της
Και βλέπεις και το δάσος να βυθίζεται στη δροσιά
Βλέπεις τον κάμπο γυμνό στα πλευρά του αργοκίνητου ουρανού
Το χιόνι ψηλό σαν τη θάλασσα
Και τη θάλασσα ψηλή μες στο γαλάζιο

Πέτρες τέλειες και μαλακά δάση καταφύγια σκεπαστά
Βλέπεις τις πόλεις βαμμένες με τη μελαγχολία
Χρυσή και πεζοδρόμια γεμάτα δικαιολογίες
Μια μεριά όπου η μοναξιά έχει το άγαλμά της
Χαμογελαστό κι ο έρωτας το μόνο σπίτι του

Βλέπεις τα ζώα
Πανούργοι σωσίες το ένα τ’ αλλου θυσία
Αδέρφια άμωμα με σκιές μπερδεμένες
Σε μια έρημο αίματος

Βλέπεις ένα ωραίο παιδί όταν παίζει όταν γελά
Είναι πολύ μικρότερο
Απ’ το μικρό πουλί στην άκρη των κλαδιών

Βλέπεις ένα τοπίο με τη γεύση του λαδιού και του νερού
Όπου ο βράχος δε χωρά όπου η γη αφήνει
Την πρασινάδα της στο καλοκαίρι που τη σκεπάζει με φρούτα

Γυναίκες που κατεβαίνουν απ’ τον αρχαίο καθρέφτη τους
Σου φέρνουν τη νιότη και την πίστη τους στη δική σου
Κι η μια τη λάμψη της το πέπλο που σε τραβά
Σε κάνει μυστικά να δεις τον κόσμο χωρίς εσένα

Μόνο μαζί μας θα ζήσει το σύμπαν

Αγρίμια αληθινά μου λάβαρα από χρυσό
Κάμποι καλές μου περιπέτειες
Πρασινάδα χρήσιμη πόλεις σφύζουσες
Επικεφαλής σας θά ‘ρθουν άνθρωποι

Άνθρωποι πέρα απ’ τους ιδρώτες τα χτυπήματα τα δάκρυα
Μα που θα δρέψουν όλα τους τα όνειρα

Βλέπω ανθρώπους αληθινούς, ευαίσθητους, καλούς, χρήσιμους
Να πετούν ένα βάρος ελαφρότερο από τον θάνατο
Και να κοιμούνται από χαρά στον αχό του ήλιου