Μια από τι ωραιότερες και πιο σημαίνουσες παρομοιώσεις για το ίντερνετ διάβασα στο βιβλίο της Άλι Σμιθ, Κορίτσι συναντά αγόρι, μτφ. Μαίρη Σαρατσιώτη, εκδ. Τόπος 2010:
...Θα ήθελα να ήμουν γριά. Είχα τόσο κουραστεί να είμαι νέα, τόσο ξερόλας, τόσο άμυαλη. Είχα κουραστεί να πρέπει να είμαι ο,τιδήποτε. Ένιωθα σαν το ίντερνετ, γεμάτη από κάθε είδους πληροφορία που καμιά τους δεν είχε ιδιαίτερη αξία, κι όλα αυτά τα μικροσκοπικά links σαν μικρές λευκές ρίζες ενός σπασμένου φυτού, ξεριζωμένου από το χώμα, που κείτεται ξερό στο πλάι. Και όποτε είχα προσπαθήσει να βρω τον εαυτό μου, όποτε είχα προσπαθήσει να φτάσω βαθύτερα στην έννοια του "Εγώ", εννοώ βαθύτερα από μια ταχύτατη σελίδα του Facebook ή του Myspace, ήταν σαν να ήξερα ότι ένα πρωί θα ξυπνούσα και θα προσπαθούσα να μπω στο δίκτυο για να ανακαλύψω πως ακόμα κι αυτή η εκδοχή του "Εγώ" δεν υπήρχε πια, γιατί οι servers ανά τον κόσμο είχαν καταρρεύσει. Τόσο αποκομμένη ένιωθα. Τόσο εύθραυστη. Και τότε τι θα έκανε η καημενούλα η Άνθεια;
Θα τρύπωνα σ΄έναν αχυρώνα. Και θα ζέσταινα το κορμί μου. Και θα έκρυβα το κεφάλι μου στο στήθος μου, καημένο παιδί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου