Πολύ απόλαυσα την συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου στην Πόπη Τσαπανίδου, σήμερα στον ΣΚΑΪ. Όποιος δεν γνωρίζει τον τρόπο του Χριστανόπουλου, μπορεί να τον θεωρήσει γραφικό –εκτός τόπου και χρόνου- γουστόζικο –η χαρακτηριστική ομιλία του βοηθάει σ’ αυτό- ή εκνευριστικό –αν αισθανθήκατε έτσι, πέσατε στην παγίδα του. Πέρα απ’ αυτά όμως, εκείνο που διαπίστωσα έντονα αυτή τη φορά είναι η ικανότητά του να ακυρώνει κάθε κώδικα επικοινωνίας, άλλοτε προσβάλλοντας το συνομιλητή του και άλλοτε λέγοντας αυτά που δεν περίμενε ν΄ακούσει. Ξεκίνησε λοιπόν μειώνοντας την Τσαπανίδου με φράσεις «δεν σας γνωρίζω», «δεν ξέρω ούτε τη φάτσα σας», «μόλις συγκρατούμαι να μη σας βρίσω» ή κάπως έτσι. Τον βοηθούσε βέβαια και η δημοσιογράφος, κάνοντας ερωτήσεις, εύστοχες μεν κατά την τρέχουσα δημοσιογραφική συνήθεια, παντελώς ακατάλληλες για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, με αποκορύφωμα την έκκληση να συμπαρασταθεί, σαν «φάρος», ο ποιητής στον χειμαζόμενο, από την κρίση και το μνημόνιο, ελληνικό λαό. Μέγα φάουλ! Συνηθίζεται να ρωτάν οι δημοσιογράφοι τέτοιες ερωτήσεις στους πνευματικούς ανθρώπους και αυτοί να εκφράζουν, και καλά, την αμέριστη συμπαράστασή τους, αλλά ο Ντίνος δεν είναι απ’ αυτούς που χαρίζονται. «Δεν ξέρω τι μου γίνεται» απάντησε. «Δεν βλέπω τηλεόραση, δεν ακούω ράδιο, δεν διαβάζω εφημερίδες». «Δεν πιστεύω ότι μπορούν να αλλάξουν ούτε οι νεότεροι ούτε οι μεγαλύτεροι» Ή όπως το ερμήνευσα εγώ: Οι ίδιοι σκατάνθρωποι ήταν προ της κρίσης και οι ίδιοι παραμένουν και τώρα. Μέσα στις συμβάσεις και την ψευτιά ζούσαν τον καιρό της ευτυχίας, το ίδιο μίζεροι και αναξιοπρεπείς είναι και τον καιρό της δυστυχίας. Τελικά, ο λόγος του Χριστιανόπουλου, ενάντια στην εξουσία, στις κοινωνικές συμβάσεις, στους κώδικες επικοινωνίας, δεν είναι ισοπεδωτικός και εκμηδενιστικός. Υποκρύπτει μια άλλη ηθική που απέχει παρασάγγας από τον καθωσπρεπισμό. «Χάος μας χωρίζει», επαναλάμβανε συχνά προς τη δημοσιογράφο και προς όλους μας. Γι’ αυτό εκείνο που έχουν να κάνουν οι δημοσιογράφοι, οι ταγοί της συμβατικότητας, που εδώ και τρεις μέρες τον πολιορκούν για μια δήλωση, αν δεν θέλουν να έχουν την τύχη της Τσαπανίδου, είναι να σωπάσουν –αν όχι για πολύ, τουλάχιστον για ένα λεπτό.
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
Από τη Βίκυ Παπαπροδρόμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου