Πειρατικός FM: Οι λέξεις του Δημοσθένη

Μου αρέσει πολύ η διασκευή του τραγουδιού Δημοσθένους λέξις από τις Ειδικές Δυνάμεις, αλλά θεωρώ ότι απομακρύνεται αρκετά από το περιεχόμενο και το νόημα των στίχων που βρίσκει την πληρότητά του στη μουσική και ερμηνεία του ίδιου του Σαββόπουλου.

Οι στίχοι μας πάνε πολύ παλιά, στη διαμάχη ολιγαρχικών και δημοκρατικών στην αρχαία Αθήνα, μια διαμάχη που έχει ξεθωριάσει με την πάροδο των αιώνων και σήμερα έχει ξεφτίσει στον ισοπεδωτικό και άχρωμο όρο «ο χρυσούς αιών του Περικλέους», που χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε την εποχή εκείνη δημιουργώντας έτσι έναν αχταρμά από ονόματα και γεγονότα, που έρχεται να φουσκώσει την ανιστόρητη και απολίτικη υπερηφάνεια των νεοελλήνων για τους προγόνους τους. Η διαμάχη ξεκινάει ήδη από τα θριαμβευτικά χρόνια της δημοκρατίας, με δυο αντίπαλα στρατόπεδα να συγκρούονται στο στίβο της διανόησης. Από τη μια, οι ολιγαρχικοί με τον Σωκράτη και τους μαθητές του, Πλάτωνα, Ξενοφώντα, Αριστοτέλη, Ισοκράτη, και από την άλλη οι διανοούμενοι της δημοκρατίας Αισχύλος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Σοφοκλής, Αριστοφάνης, οι Σοφιστές, ο Δημοσθένης.

Με το Δημοσθένη βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη αυτής της διαμάχης που τελείωσε με την ολοκληρωτική ήττα των δημοκρατικών. Οι ολιγαρχικοί είχαν τώρα έναν ισχυρό, εξωτερικό σύμμαχο, τον Φίλιππο της Μακεδονίας, που υπέτασσε μια μια τις δημοκρατικές πόλεις που του αντιστέκονταν, με την Όλυνθο να έχει την πιο καταστροφική μοίρα. Έτσι, σε μια Αθήνα όπου οι ολιγαρχικοί κέρδιζαν ολοένα έδαφος και προέτρεπαν, μέσω του Ισοκράτη, τον Φίλιππο να έρθει να καταλάβει την πόλη τους, ο αγώνας του Δημοσθένη ήταν μάταιος. Ήταν και μοναχικός - μόνος αυτός να υπερασπίζεται τις αξίες και τα ιδανικά της πατρίου πολιτείας των Αθηναίων, της Δημοκρατίας. Έτσι, ο Δημοσθένης φαντάζει τραγικός ήρωας, του οποίου ο αγώνας είναι καταδικασμένος να αποτύχει, μεγαλειώδης όμως για τις ιδέες που υπερασπίζεται.

Στους στίχους του Σαββόπουλου όλη αυτή η προϊστορία εμπλουτίζεται με την εμπειρία του πολιτικού κρατούμενου που στα χρόνια της Δικτατορίας φυλακίζεται, για να διαπιστώσει με την αποφυλάκισή του ό,τι όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκε δεν υπάρχουν πια. Ταυτίζεται και με τον Έλληνα της Μεταπολίτευσης του οποίου τα οράματα για τη δημοκρατία προδόθηκαν - αίσθηση που μοιραζόμαστε κι εμείς σήμερα, στην κατάντια του ελληνικού κράτους που τώρα ζούμε. Ο ιδεολόγος όμως στέκεται μοναχικός και μεγαλοπρεπής, σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα, που δέχεται το τέλος του με αξιοπρέπεια –αξιοπρέπεια που πηγάζει από τη βεβαιότητα για την ορθότητα των ιδεών του και από το γεγονός του ό,τι τους έχει μείνει πιστός.

Ο φόρος της Ψωροκώσταινας που μου αναλογεί.

Έκατσα και υπολόγισα το φόρο που θα πληρώσω με την εκκαθάριση της φορολογικής μου δήλωσης το 2012. Ήμουν ήσυχος ότι με μηδενικό εισόδημα, μια που το εκτροφείο μου δεν αποδίδει ακόμα έσοδα παρά μόνο έξοδα, δε θα μου αναλογούσε κανένας φόρος∙ ανησύχησα όμως μόλις άκουσα ότι θα φορολογηθεί και η ίδια μου η ύπαρξη η οποία θεωρείται ως τεκμήριο και αποτιμάται από το ελληνικό κράτος στο ποσό των 3000 ευρώ –άγαμος γαρ (οι έγγαμοι είναι λίγο πιο ακριβοί, 5000 ευρώ). Έχουμε και λέμε λοιπόν: 3000 ευρώ για το ό,τι ζω και αναπνέω και 3640 ευρώ για το 15χρονο σαραβαλάκι μου, μας κάνει ένα τεκμαρτό εισόδημα 6640 ευρώ για το οποίο φορολογούμαι, άσχετα –είπαμε- αν το πραγματικό μου εισόδημα είναι 0, με το ποσό των 164 ευρώ και υποχρεούμαι να προσκομίσω αποδείξεις 1660 ευρώ. Μάλιστα. Αν είναι να σωθεί η πατρίδα, ας προσφέρω κι εγώ τον οβολό της Ψωροκώσταινας στην κεντρική γαστέρα, φτάνει βέβαια να μη γεμίσει τις σαπιοκοιλιές των Παγκάλων και Βενιζέλων και των κάθε λογής αχυρανθρώπων τους.

Για το πως να υπολογίσετε και τα δικά σας τεκμήρια και δαπάνες διαβίωσης δείτε εδώ. Και αφού συγκρίνετε το ποσό που θα προκύψει με το εισόδημα από το μισθό σας, αν υπάρχει, βάλτε το μεγαλύτερο εδώ και δείτε πόσο φόρο θα πληρώσετε και πόσες αποδείξεις θα προσκομίσετε.

Ψωροκώσταινες όλης της χώρας ενωθείτε! Για την πατρίδα, ρε γαμώτο!

Υ.Γ. Το εργαλείο που θα σας έδειχνε το φόρο που θα πληρώνατε και τις αποδείξεις που θα προσκομίζατε δεν είναι πια διαθέσιμο δωρεάν. Η ιστοσελίδα που το παρείχε απευθύνεται μόνο σε συνδρομητές και ως τέτοια απορρίπτεται από το παρόν μπλογκ που πιστεύει ότι η γνώση και η πληροφορία στο διαδίκτυο πρέπει να διακινείται ελεύθερα και δωρεάν.

Χριστουγεννιάτικο 2: Απάντηση στον συγγραφέα της Κρυφής αγάπης.

Δεν τηνε δίνω εγώ, αλλά ο Τατσιημπάνα-Νο-Κιγιόκι.
Και εδώ πείραξα την μετάφραση και έφτιαξα μαντινάδα

Όντας θα βρέχεις το μανίκι σου με δάκρυα 'τι θα σου λείπει,

για το νεκρό σου σύντροφο σα θέλεις να θρηνήσεις-

τη νύχτα που κανείς δε σε θωρεί,
τη νύχτα να πενθοφορήσεις.

Χριστουγεννιάτικο: Ο Γιαπωνέζος απ' την Κρήτη.

Κατακλυζόμαστε αυτές τις μέρες από πληροφορίες σχετικές με τα εορταστικά έθιμα των Ελλήνων, που παρουσιάζονται με αρκετές δόσεις αυτοθαυμασμού για την ευρηματικότητα και εκφραστικότητα της φυλής, τον πλούτο της παράδοσης κτλ κτλ, λες και είμαστε οι μοναδικοί στον κόσμο που μπορούμε να εκφράζουμε με τέτοιο τρόπο τα ανθρώπινα συναισθήματα. Ξεφύλλιζα μια ανθολογία γιαπωνέζικης ποίησης των εκδόσεων Σμίλη και το μάτι μου έπεσε στον άγνωστο ποιητή της Κρυφής αγάπης. Πείραξα λίγο τη μετάφραση του Τάσου Γεωργίου και έφτιαξα μια κρητική μαντινάδα. Τι θέλω να πω μ' αυτό; Ότι τα ανθρώπινα αισθήματα μπορεί να τα εκφράζει κάθε άνθρωπος είτε βρίσκεται στην Άπω Ανατολή είτε στην Αφρική είτε στην Αμερική, όπου γης τελοσπάντων, χωρίς κανείς να διεκδικεί την αποκλειστικότητα!

Κρυφά και μυστικά εσύ με αγαπάς

κι εγώ μεγάλη αγάπη σού 'χω.

Άμα πεθάνει ο ένας απ' τους δυο

πώς ο άλλος θα φορεί πένθιμο ρούχο;

Τα απόκρυφα έκδοχα τού Ε.Ο.Φ. και ο Συνήγορος των Φαρμακευτικών.

Κρατικοί φορείς - όργανα των φαρμακευτικών, ενώ συνιστούν ή/και υποχρεώνουν τους πολίτες να εμβολιαστούν, αποκρύπτουν επιμελώς την αναλυτική σύσταση των εμβολίων.

Σ' αυτό το συμπέρασμα κατέληξε το διαδικτυακό περιοδικό Ελεύθερη Έρευνα που μάταια προσπάθησε να βρει απαντήσεις σε εύλογα ερωτήματα. Ακούστε πως έχει η υπόθεση σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα:

Όταν η υπόθεση τής απάτης τής γρίπης των χοίρων βρισκόταν στο αποκορύφωμά της, το φθινόπωρο τού 2009, τότε, που όλα τα Μ.Μ.Ε. προπαγάνδιζαν τη στημένη από τις φαρμακευτικές και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας παγκόσμια τρομολαγνεία για τη δήθεν φονική γρίππη Η1Ν1, που απειλούσε την ανθρωπότητα, στην «Ελεύθερη Έρευνα» με μια σειρά δημοσιευμάτων μας (*) είχαμε αφ΄ ενός δείξει με στοιχεία το φιάσκο τής υπόθεσης (για το οποίο έχουμε ήδη δικαιωθεί) κι αφ΄ ετέρου είχαμε επισημάνει, ότι ο προπαγανδιζόμενος εμβολιασμός όχι μόνον δεν θα είχε κανένα θετικό αποτέλεσμα, αλλά αντίθετα ήταν επικίνδυνος για την υγεία, λόγω των ιδιαίτερα επιβλαβών στοιχείων, που περιέχουν τα εμβόλια (π.χ. αιθυλικό υδράργυρο, καρκινικά κύτταρα, σκουαλένιο, αλουμίνιο, ανοσοενισχυτικά κ.ά.).

Δεδομένου, ότι οι αρμόδιοι φορείς τού επίσημου κράτους όχι μόνο προπαγανδίζουν συνεχώς τους εμβολιασμούς, αλλά επί πλέον σε πολλές περιπτώσεις τους έχουν καταστήσει κι υποχρεωτικούς (π.χ. στο στρατό, στην πρόσληψη για ορισμένες εργασίες κ.λπ.), απευθυνθήκαμε το Νοέμβριο 2009 στον Ε.Ο.Φ. (Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκων), από τον οποίο ζητήσαμε να μάς δώσει την αναλυτική σύσταση τριών ευρέως κυκλοφορούντων εμβολίων (ιλαράς, 1ης δόσης τριπλού και γρίππης Η1Ν1).

Έκτοτε, και για δύο χρόνια, βρεθήκαμε μπλεγμένοι σε ένα κυκεώνα εγγράφων, τηλεφωνημάτων, πήγαινε - έλα σε διάφορες υπηρεσίες και στο Συνήγορο τού Πολίτη προσπαθώντας να πάρουμε το αυτονόητο: Το περιεχόμενο των εμβολίων, τις ουσίες δηλαδή, που το επίσημο κράτος μάς προτείνει ή/και μας υποχρεώνει να βάζουμε στούς οργανισμούς τούς δικούς μας, αλλά και των παιδιών μας.

Εξ αρχής βέβαια υποψιαζόμασταν την στάση τους. Αντί να φροντίσουν να δώσουν απάντηση στο εύλογο ερώτημά μας, ως υπηρεσίες των κράτους, που είναι και υποτίθεται, πως λειτουργούν προς όφελος των πολιτών, από την αρχή κράτησαν στάση επιθετική, προσπάθησαν να μάς ξεφορτωθούν κι αναγκάζονταν να μάς απαντούν, όταν γινόμασταν μάλλον ενοχλητικοί κι αντιλαμβάνονταν, πως δύσκολα θα ξεμπέρδευαν μαζί μας. Μάς έδωσαν την εντύπωση, πως δεν ήταν υπάλληλοι τού κράτους, αλλά των φαρμακευτικών, των οποίων προάσπιζαν δήθεν το βιομηχανικό απόρρητο.

Διαβάστε περισσότερα

Ο ρατσισμός των δημόσιων λειτουργών στην Ελλάδα.

Ο e-lawyer έγραψε... κι εγώ προσυπογράφω:

Ο μισαλλόδοξος λόγος δεν είναι μια περιθωριακή εξαίρεση, αλλά αντιθέτως αποτελεί την επίσημη στάση των δημόσιων λειτουργών στην Ελλάδα. Η αξιωματική αντιπολίτευση αντιτάσσεται στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο (μολονότι η ίδια ως κυβέρνηση συναίνεσε στην ομόφωνη έκδοση της σχετικής απόφασης της Ε.Ε. το 2008), αρχηγοί πολιτικών κομμάτων προβαίνουν σε αντισημιτικές και ξενοφοβικές δηλώσεις ελεύθερα (κι ας επισημαίνει το Συμβούλιο της Ευρώπης ότι δεν έχουν ποτέ διωχθεί γι' αυτά), προϊστάμενοι θρησκευτικών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου καταδικάζουν με απεχθείς εκφράσεις τον ομοερωτισμό ως ψυχική νόσο (κερδίζοντας και δίκες εναντίον ακτιβιστών που αντιδρούν οργισμένα), κρατικοί οργανισμοί απαγορεύουν τη μετάδοση ή την παρουσίαση από σκηνής φιλιών ανάμεσα σε άνδρες, στελέχη δημοσίων υπηρεσιών κραυγάζουν ξενοφοβικά συνθήματα σε παρελάσεις, επίσημοι εκπρόσωποι της Ελλάδας διαβεβαιώνουν διεθνείς οργανισμούς ότι "δεν υπάρχουν εξτρεμιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις στη Χώρα", συγγραφείς έργων που υπερασπίζονται το ναζιστικό καθεστώς αθωώνονται από ανώτατα δικαστήρια, εκδότες τέτοιων έργων εκλέγονται βουλευτές και μέλη της Κυβέρνησης, τηλεοπτικοί σταθμοί αρνούνται να μεταδόσουν προεκλογικά μηνύματα πολιτικών κομμάτων επειδή περιέχουν ξενόγλωσσο περιεχόμενο, ελεγκτικοί θεσμοί απευθύνουν συστάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς επειδή το πρόγραμμά τους δεν είναι 30% στα Ελληνικά, αστυνομικοί μιλούν με αρσενικές αντωνυμίες σε διεμφυλικά άτομα που προσέρχονται στη Βουλή για να καταθέσουν ψηφίσματα. Αυτή είναι η πραγματικότητα κι όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την Ελλάδα και την εθνική ταυτότητα, τουλάχιστον όπως παραδίδεται στα πολιτισμικά μνημεία που γνωρίζουμε και που έχουν μια κεντρική θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Πειρατικός FM: Οι δύο Ελλάδες

Η μια ελαφρή, επιπόλαιη, αλαζονική, ψωροπερήφανη, η Ελλάδα των γηπέδων, των φωνακλάδων, των ελληναράδων,

Η άλλη σιωπηρή, σκεφτική, ταπεινή μα και περήφανη, η Ελλάδα της κριτικής, της αμφισβήτησης, των ελλήνων:

"Αθάνατη πατρίδα μου προεκλογική

της αφασίας και του μετ' εμποδίων

αδισταχτο τοπίο τροχιά ελλειπτική

των οραμάτων και των μυστηρίων

Μια πίκρα μια μιζέρια που φτάνει ως το λαιμό

με το που ανοίγεις την εφημερίδα

Ελλάδα σ' αγαπούσα κι ακόμα σ' αγαπώ

όπως σε πρόλαβα σε γνώρισα σε είδα"

Ποια από τις δυο προτιμώ; Μα, φυσικά, τη δεύτερη. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και να γινόμαστε καλύτεροι και να προοδεύουμε και όχι βαυκαλιζόμενοι να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί και να καταδικαζόμαστε για πάντα στη στασιμότητα και την οπισθοδρόμηση

Δάνεια και χρέη της γλώσσας: Ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας και η κομπορρημοσύνη των νεοελλήνων.

Πολλοί νεοέλληνες καυχώνται σε διάφορες περιστάσεις για τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας. Πιστεύω πως αυτό σηκώνει πολλή συζήτηση -που θα αποδείξει ότι αυτός ο πλούτος είναι σχετικός-, το θέμα όμως είναι ότι όσοι επιδίδονται σε τέτοιες καυχησιολογίες δεν πολυκαταλαβαίνουν τι λένε, ενίοτε γίνονται και γελοίοι. Όπως ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ, Καρατζαφέρης, που προσπαθώντας να δικαιολογήσει στη Βουλή την άρνησή του να υπογράψει τις δεσμεύσεις προς τους δανειστές της χώρας επικαλέστηκε τον περιβόητο πλούτο της ελληνικής γλώσσας. Δεν χρειάζεται να υπογράψω, είπε, γιατί η ελληνική γλώσσα, ως πλούσια, έχει λέξεις που δείχνουν την έμφυτη (εδώ γελάνε) διάθεση των Ελλήνων να είναι συνεπείς στις δεσμεύσεις τους, όπως μπέσα και φιλότιμο. Εκείνο όμως που παρέβλεψε ή αγνόησε ο κ. Καρατζαφέρης -γνωστός, για τις ριζικές και ταχύτατες μεταβολές των απόψεών του, και ως Κωλοτούμπας, ή Πότε έτσι και πότε γιουβέτσι, ή Ο.Φ.Α (Όπου Φυσάει ο 'Ανεμος)-είδατε εκφραστικό πλούτο!- είναι ότι η λέξη μπέσα δεν είναι ελληνική αλλά αλβανική! Γιατί και η ελληνική γλώσσα, όπως και η χώρα, έχει καταφύγει πολλάκις στα δάνεια -τα λεξιλογικά αυτή τη φορά- και αυτό εξηγεί εν μέρει όχι την χρεωκοπία αλλά τον πλούτο της.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη που ενσαρκώνει το νεοελληνικό όνειρο, που έγινε ιδεολογία και γι αυτό εξηγεί την οδύνη των νεοελλήνων από την υπέρμετρη φορολόγησή της: το σπίτι. Η λέξη προέρχεται από τα λατινικά. Από τη λέξη hospitium, δηλαδή φιλοξενία. Στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες πέρασε ως νοσοκομείο, hospital στα αγγλικά, στα ελληνικά όμως σημαίνει την οικία, τον οίκο. Τρεις λέξεις για το ίδιο πράγμα. Αυτό κι αν είναι πλούτος! Μπροστά σ' αυτόν τον λεξιλογικό πληθωρισμό, η γλώσσα αντιδρά εκ των υστέρων με τη σημασιολογική διαφοροποίηση των λέξεων που δηλώνουν το ίδιο πράγμα. Γι αυτό λοιπόν λέμε ο Λευκός Οίκος και όχι το λευκό σπίτι, ή ο Οίκος του Θεού και όχι η οικία του, ή η Οικία του ιατρού τάδε και όχι το σπίτι του. Εν μέρει, αυτή η λειτουργία της γλώσσας ενεργοποιείται από την παρείσφρηση μιας ξένης λέξης στο λεξιλόγιο της και η ελληνική στην πολύχρονη πορεία της ξέρει καλά από τέτοιου είδους μολύνσεις.

Και δεν είναι μόνο στα νεότερα χρόνια που απαγορεύεται να μιλάμε για μια καθαρή ελληνική γλώσσα που εκφράζει τις ιθαγενείς αρετές των Ελλήνων. Και στα αρχαία χρόνια το ίδιο συνέβαινε. Η ελληνική ποτέ δεν υπήρξε καθαρή. Στην αρχαία γλώσσα, για παράδειγμα, υπάρχουν δυο λέξεις για να δηλώσουν το μέρος ταφής ενός ανθρώπου: η λέξη τάφος και η λέξη τύμβος. Στην αρχή και οι δυο λέξεις σήμαιναν το ίδιο ακριβώς πράγμα, κάτι που μας υποψιάζει ότι μια από τις δυο είναι δάνεια λέξη. Όντως η λέξη τύμβος είναι ξένη στο σώμα της ελληνικής γλώσσας. Οι γλωσσολόγοι πιστεύουν ότι προέρχεται από τη γλώσσα των λαών που κατοικούσαν στην Ελλάδα πριν την έλευση των Ελλήνων. Στη συνέχεια η ελληνική διαφοροποίησε σημασιολογικά τις δυο λέξεις: η μια (ο τάφος) σήμαινε τον εντοιχισμένο ή εγκιβωτισμένο τάφο, η άλλη (ο τύμβος) τον υπερυψωμένο, πάνω από τη γη, τάφο.

Κάπως έτσι πλουτίζουν οι γλώσσες με την πάροδο του χρόνου για να μπορούμε να καυχώμαστε εμείς σήμερα. Κάθε προσπάθεια για ξεκαθάρισμά τους και επιστροφή στην αμόλυντη αρχή τους είναι ηλίθια και γελοία -και όχι μόνο. Θυμάμαι μια μελέτη που εκδόθηκε το 1970 με τον τίτλο Να ξετουρκέψουμε τη γλώσσα μας που δείχνει ξεκάθαρα τις ιδεολογικές -ακραία εθνικιστικές- καταβολές μιας τέτοιας προσπάθειας. Αν μη τι άλλο, ξετουρκεύοντας τη γλώσσα μας θα την κάναμε φτωχότερη και δεν θα μπορούσαμε να κομπορρημονούμε σήμερα για τον πλούτο της και άλλα ηχηρά παρόμοια. Ή μήπως διαφωνείτε κύριε Καρά-τζαφέρ -η;

Η εποχή της Μέρκελ άρχισε: Οι κωλοέλληνες πρέπει να μάθουν να σέβονται τους κανόνες.

Δεν είμαι καθόλου ειρωνικός∙ το εννοώ. Για να το εξηγήσω θα αναφερθώ πρώτα σ’ ένα προσωπικό συμβάν και μετά θα γενικεύσω. Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου σήμερα και δεν αργούσα. Πήρα το ποδήλατό μου και πήγα στο εκτροφείο μου για δουλειά. Την ώρα που έστριβα για το χωράφι μου αφήνοντας την άσφαλτο, ακούω από μακριά ένα παρατεταμένο κορνάρισμα, σε δευτερόλεπτα σταματάει ένα αμάξι πίσω μου με μια παρέα νεαρών και μου κάνει: «είσαι πολύ μαλάκας». Τι είχε γίνει; Ο θρασύτατος οδηγός εξοργίστηκε που αγνόησα την προειδοποίησή του αλλά συνέχισα κανονικά την πορεία μου όπως δικαιούμουν. Περίμενε δηλαδή να κάνω στην μπάντα και να τον αφήσω να περάσει με την ιλιγγιώδη ταχύτητα που έτρεχε. Δεν κατάλαβα δηλαδή. Από πότε έχει κανείς το δικαίωμα να τρέχει σε έναν επαρχιακό δρόμο –που αποτελεί συγχρόνως και αγροτικό- με ταχύτητα εθνικής οδού; Γιατί όταν με είδε να στρίβω και άρχισε το κορνάρισμα βρισκόταν τουλάχιστον 200 μέτρα μακριά. Θεώρησε βέβαια, όπως τόσοι άλλοι του είδους του, ότι το ποδήλατο δεν είναι όχημα που υπάγεται στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας όπως τα άλλα οχήματα, και πρέπει πάντα να δίνει την προτεραιότητα στους άλλους. Αλλά ακόμη κι αν ήταν έτσι, το ενδεχόμενο ότι ο ποδηλάτης δεν άκουσε ή ότι ήταν αφηρημένος δεν του πέρασε καθόλου από το μυαλό; Αντίθετα θα θεωρούσε δίκιο ακόμη και να με παρασύρει, αντί να ελαττώσει ταχύτητα όπως θα όφειλε. «Είσαι τυχερός που είσαι ζωντανός» μου πέταξε με αναίδεια. Πρέπει να του χρωστώ και ευγνωμοσύνη που με άφησε να ζήσω ο μεγαλοδύναμος!

Στην Ελλάδα θεωρείται δεδομένο ότι ένα αυτοκίνητο θα πηγαίνει με μια σταθερή και αυξημένη ταχύτητα αντί να την αυξομειώνει ανάλογα με τις περιστάσεις. Τα όρια ταχύτητας που ισχύουν στους δρόμους δεν έχουν καμία σημασία. Εκείνο που καθορίζει την ταχύτητα είναι αν ο δρόμος είναι ευθεία, αν έχεις καλό αμάξι και τα κέφια το οδηγού, ο οποίος βρισκόταν στο τσακίρ κέφι αν κρίνω από την παρέα του και το αυτοκίνητο που τον ακολουθούσε με το οποίο συναγωνίζονταν στην ταχύτητα.

Μου έχουν τύχει ανάλογα περιστατικά με νέους που δείχνουν να βιάζονται πολύ, όταν πρόκειται όμως για την πρόοδο της χώρας τους δε δείχνουν καμιά βιασύνη. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους Έλληνες οδηγούς που αποτελούν πρότυπα αντικοινωνικής συμπεριφοράς και από τους χειρότερους της Ευρώπης –πάντα θα θυμάμαι την προτροπή των έντυπων τουριστικών οδηγών προς του τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα να προσέχουν γιατί οι οδηγοί αυτής της χώρας, όπως και της Πορτογαλίας, είναι από τους χειρότερους της Ευρώπης.

Είπα Πορτογαλία και νά, ξεπροβάλλει η κρίση. Στην ελληνική της εκδοχή δεν αφορά μόνο τα δημοσιονομικά της χώρας αλλά έχει να κάνει πρωτίστως με τη συμπεριφορά του κράτους και των υπηκόων του. Και οι δυο πρέπει να μάθουν να σέβονται τους κανόνες. Αυτό είναι το διακύβευμα της ελληνικής κρίσης. Όσο για τον καπιταλισμό, θα προτιμούσα να του ασκήσω κριτική σε κάποια άλλη χώρα της Δύσης και όχι στην Ελλάδα που δεν τον γνώρισε ποτέ –η κρατικίστική της οικονομία με ένα κράτος-επιχειρηματία και ιδιωτική οικονομία πλήρως εξαρτημένη από το κράτος παραπέμπει σε άλλα –σοβιετικού τύπου- πολιτικά συστήματα.

Στο κράτος λοιπόν και στους υπηκόους του –δεν βάζω μέσα όλους τους Έλληνες- απευθύνω τη σιχαμάρα μου και αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι.

Ο Στοππάκιος στη Χώρα των Θαυμάτων: Θαύμα 5ο.

Μια οθωμανικού τύπου διοίκηση,
μια σοβιετικού τύπου οικονομία,
μια μαφιόζικου τύπου κοινωνία...

Ελλάδα, σταυροδρόμι πολιτισμών!


An ottoman-like administration,
a soviet-like economy,
a mafia-like society...

Greece, a crossroad of cultures!

Οι Έλληνες, περίγελως του κόσμου

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες, στη νεότερη ιστορία τους, γίνονται παγκόσμιος περίγελως. Ανακαλώ στη μνήμη μου τη σάτιρα του Edmond About, που στο μυθιστόρημά του Le Roi des Montagnes (Ο Βασιλεύς των Ορέων είχε μεταφραστεί) έκανε βούκινο, δικαιολογημένα, στην Ευρώπη τους λήσταρχους που μάστιζαν την ελληνική κοινωνία τον 19ο αιώνα.

Και είναι πάλι οι Γάλλοι που, τον 21ο αιώνα, χρησιμοποιούν καυστική σάτιρα για τον σημερινό Έλληνα, που του έχουν κόψει το μισθό 50%, το ίδιο και τη σύνταξη, και αυτός συνεχίζει να δουλεύει. Ο Κώστας, λοιπόν μπορεί να είναι το μοντέλο του σημερινού ανθρώπου, άθυρμα του καπιταλισμού, αλλά και κάποιος που του αξίζει να παθαίνει ό,τι παθαίνει. Μπορείτε να διαβάσετε τη σάτιρα όπως θέλετε. Το θέμα είναι ότι τα σπάει. Απολαύστε το.

Υ.Γ. Η σύνδεση του Κώστα με τους λήσταρχους του 19ου που έκανα, δεν είναι καθόλου τυχαία!

Της τύχης και του ύπνου

Κοιμάμαι κι η τύχη μου δουλεύει; Όχι, ακριβώς. Δεν τα συνδέω έτσι. Αναφέρομαι στους αντίστοιχους ορφικούς ύμνους και σκέφτομαι πόσο απλά κι όμορφα οι αρχαίοι Έλληνες διαπραγματεύονται έννοιες βασικές του πρακτικού βίου, σημαντικές για τη ζωή που ήθελαν, που κάποτε έγιναν προσευχές σε θεότητες, αλλά μετέπειτα, αποστερημένες της θρησκευτικότητάς τους, ακούγονται σαν ξόρκια για το ανθρώπινο μυαλό. Έτσι, μιλάω κι εγώ για την τύχη και τον ύπνο, πράγματα που χρειάζομαι όσο τίποτα άλλο τούτη την περίοδο.

Της Τύχης
θυμίαμα, λιβάνι

Εδώ, στις προσευχές μου σε καλώ,
Τύχη, καλή αφέντρα,
γλυκιά σαν μέλι, που γυρνάς στους δρόμους
κα στις ευτυχισμένες περιουσίες,
Άρτεμη αρχηγέ, μεγάλο τ’ όνομά σου,
που από το αίμα του Ευβουλέως κατάγεσαι,
με περηφάνεια ακαταμάχητη,
στους τάφους τριγυρνάς, πλανιέσαι εδώ και κει,
κι οι άνθρωποι σε τραγουδάνε.
Γιατί από σένα, άπειρες μορφές
παίρνει ο βίος των θνητών∙
σε άλλους δίνεις πλήθος αποκτήματα
που φέρνουνε μεγάλη ευτυχία,
σ’ άλλους φτώχεια κακή,
που τη χολή ξυπνάει στην καρδιά τους.
Όμως, σου δέομαι, θεά,
να έλθεις στη ζωή μας ευμενής,
χαρές γεμάτη
κι ευτυχισμένες κτήσεις.


Του Ύπνου
θυμίαμα με παπαρούνα

Ύπνε,
άρχοντα όλων των μακάριων θεών
και των θνητών ανθρώπων,
κι όλων των ζώων, όσα τρέφει η πλατιά γη∙
στα πάντα μόνος κυριαρχείς,
στα πάντα έρχεσαι,
τα σώματα δεσμεύεις μ’ αλυσίδες
που από χαλκό δεν είναι καμωμένες.
Απ’ τις φροντίδες μάς λυτρώνεις,
στους κόπους δίνοντας ανάπαυση γλυκιά,
κι άγια παρηγοριά προσφέροντας
στην κάθε λύπη∙
γιατί είσαι γνήσιος αδελφός
και του Θανάτου και της Λήθης.
Σου δέομαι, μακάριε,
να έρχεσαι γλυκός κι ανάλαφρος,
στους μύστες ευμενής προστάτης
όταν τα θεία έργα εκτελούν.

μτφ. Τώνια Μαρκετάκη, εκδ. Εξάντας 1995)

Ανέβασε κι εσύ την εμπειρία σου από την Ελλάδα: Ζώα...

Τ' είν' πάλι και τούτο!
Μια υπάλληλος του μουσείου Ακρόπολης να μας περιγράφει πόσο τυχερή είναι στη δουλειά της, μια άλλη αλλού την ευτυχία της, και συ θαυμάζεις: τι υπέροχοι άνθρωποι, τι υπέροχη χώρα! Σκατά! Μόνο η προπαγάνδα των πιο ολοκληρωτικών καθεστώτων θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο!
Αλλά αφού το θέλουν, ας ανεβάσω κι εγώ την εμπειρία μου από την Ελλάδα... Μεσημέρι. Δρόμος προς τη θάλασσα. Η εικόνα της πορτοκαλιάς γάτας να σπαρταράει στην άσφαλτο επειδή τα κωλόπαιδα που προπορεύονταν έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια το όριο των 50 χλμ που ισχύει σε κατοικημένες περιοχές. Από μακριά φαίνεται σα φύλλο χαρτιού που το κουνάει ο αέρας, αλλά όταν πλησιάζεις βλέπεις το αίμα στην άσφαλτο, τα μισόκλειστα μάτια, τους επιθανάτιους σπασμούς του ζώου. Μια συνηθισμένη εικόνα από τα δεκάδες νεκρά ζώα που βλέπει κανείς στην άσφαλτο ιδιαίτερα το καλοκαίρι.
Ανέβασε κι εσύ την εμπειρία σου από την Ελλάδα...

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας... Τα σύγχρονα γεγονότα με τη ματιά του ιστορικού (του Βασίλη Φίλια)

Ίσως κάποτε τα γεγονότα που ζούμε σήμερα καταγραφούν στην ιστορία κάπως έτσι. Από την ανοικτή επιστολή του Καθηγητή Βασίλη Φίλια προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, όπου διακηρύσσει την άρνησή του να παραβρεθεί στη δεξίωση του προεδρικού μεγάρου για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Την αναδημοσιεύω όπως αναρτήθηκε εδώ.

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε,

Όταν την επομένη του πραξικοπήματος του ’67, μία χούφτα άνθρωποι ιδρύσαμε τη Δημοκρατική Άμυνα γνωρίζαμε πολύ καλά ότι η Δημοκρατία δεν καταλύθηκε από τις ερπύστριες των τανκς, αλλά είχε προ πολλού αυτοκαταρρεύσει και αυτοαναιρεθεί εσωτερικά.

Γι’ αυτό και ο απόηχος της αντίστασής μας ήταν όχι απλά η πάλη της ανατροπής της δικτατορίας, αλλά η ουσιαστικοποίηση της μελλοντικής Δημοκρατίας με την έννοια της εδραίωσης μιας πραγματικής λαϊκής κυριαρχίας.

Ο στόχος αυτός δεν επετεύχθη διότι το παλαιό φθαρμένο πολιτικό προσωπικό όχι μόνον επανήλθε το ’74 «ανέπαφο», αλλά και διότι η δικτατορία χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για να «μεταποιηθεί» η ελευθερία σε ελευθεριότητα και ασυδοσία. Η συντεχνοποίηση της κοινωνικής μας ζωής, η ανευθυνοποίηση, ο παρασιτισμός, η λογική του «πεζοδρομίου», η διαφθορά, τα σκάνδαλα και ο πολιτικός θεατρινισμός είναι μερικές, οι σημαντικότερες, από τις συνέπειες.

Αυτά όσον αφορά το απώτερο παρελθόν, όπου οι ευθύνες βαρύνουν όλους όσους άσκησαν πολιτική σε επίπεδο εξουσίας.

Το παρόν συνδέεται με μία οικονομική βαθύτατη δυσπραγία, που οδηγήθηκε σε οικονομική κατάρρευση από χειρισμούς, τους οποίους χαρακτήρισαν η λογική της εξάρτησης, της υποτέλειας, της παράδοσης άνευ όρων των συμφερόντων της χώρας στους διεθνείς κερδοσκόπους και τους μηχανισμούς των παγκόσμιων τοκογλύφων.

Κάτι που έγινε από μία «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, η οποία με τις συμβουλές και τις συμβολές των ξένων επεχείρησε μια άνευ προηγουμένου εξαπάτηση του ελληνικού λαού και όταν σε ελάχιστο χρόνο αποκαλύφθηκε ο αντιλαϊκός και αντεθνικός χαρακτήρας της πέρασε απροκάλυπτα σε εφαρμογή της αρχής «αποφασίζομεν και διατάσομεν».

Έτσι αναδύθηκε μία νέα χούντα η οκτωβριανή. Μια χούντα , που όχι μόνον δεν εκμεταλλεύτηκε τεράστιες ευκαιρίες υπέρβασης της κρίσης με προσφυγή στη Ρωσία, την Κίνα, τα εμιράτα και όπου αλλού, αλλά και δεν διαπραγματεύτηκε όπως έκανε η Ισλανδία, η Ιρλανδία, η Ισπανία κ.ο.κ.

Οι προσωπικές σας ευθύνες κ. Πρόεδρε είναι τεράστιες, διότι δεν προστατεύσατε τη χώρα, εντός των ορίων της δικαιοδοσίας σας απέναντι:

- Στην αντισυνταγματικότητα και τον παράνομο χαρακτήρα μεγάλου μέρους των όρων του μνημονίου και την αντισυνταγματική και εξ υφαρπαγής επιψήφισή του.

- Στην εκχώρηση εθνικού πλούτου υπό την μορφή εμπραγμάτων ασφαλειών και «εγγυήσεων» αντί πινακίου φακής.

- Στην ιδιωτικοποίηση όλων των επικερδών δημοσίων επιχειρήσεων

- Στο μη σεβασμό διεθνών συμφωνιών, που είχαν γίνει από την προηγούμενη κυβέρνηση όσον αφορά τα υγρά καύσιμα και το φυσικό αέριο,

- Στον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας και τη λατινοαμερικανοποίηση της χώρας,

- Στην κατ’ εντολή της κυβέρνησης ανοικτή σύμπραξη της αστυνομίας με τους κουκουλοφόρους.

Ναι κ. Πρόεδρε. Αυτά και άλλα πολλά μεταξύ των οποίων το μέγιστο και πολύ πρόσφατο. Η σιωπή σας στις εμετικές δηλώσεις Ερντογάν περί «Ελληνικής διοίκησης της νοτίου Κύπρου» και της αμφισβήτησης και αυτής της ύπαρξης Κυπριακού κράτους.

Στην πρώτη σας θητεία είχατε δείξει ότι είχατε υπερβεί το κομματικό σας παρελθόν προς όφελος του εθνικού. Σήμερα πλέον λειτουργείτε ως ουραγός μια Κυβέρνησης μειοδοσίας και εθνικού άγους, ως υποστηρικτής της οκτωβριανής χούντας.

Αρνούμαι κατόπιν αυτού να δεχτώ την πρόσκλησή στη «γιορτή της Δημοκρατίας». Αρνούμαι να συμμετάσχω σε κάτι, που κατήντησε θέατρο σκιών, αρνούμαι να διαγράψω τον ένα χρόνο παρανομίας και τα πέντε χρόνια φυλακής στο όνομα της στήριξης της σημερινής ψευτοδημοκρατίας του 15%,

Οι καλοκαιρινές διακοπές του Μάρκου

O κόσμος κοιτά πως να φύγει σε εξοχικά σπίτια και στις παραλίες και στα βουνά∙ και συ ο ίδιος έχεις συνηθίσει να τα αποζητάς αυτά, και με το παραπάνω. Κι όμως, αυτό δείχνει αφέλεια, αφού μπορείς ό,τι ώρα θες να καταφύγεις στον εαυτό σου. Πράγματι, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, ο άνθρωπος μπορεί να καταφεύγει στον εσωτερικό του κόσμο, με ηρεμία και δίχως τρεχάματα – ιδίως όποιος έχει μέσα του στοιχεία τέτοια που αν σκύψει πάνω τους, ευθύς βρίσκεται στο κέντρο της γαλήνης∙ και λέγοντας γαλήνη δεν εννοώ άλλο από την αρμονία. Να προσφέρεις συνεχώς στον εαυτό σου τούτη την καταφυγή και να τον ανανεώνεις. Ας είναι μικρά και στοιχειώδη εκείνα που θα σου έρθουν στο νου, μα που θα αρκέσουν ώστε να ξεπλύνουν τη στεναχώρια και να σε ξαναστείλουν ευδιάθετο εκεί όπου είσαι υποχρεωμένος να επιστρέψεις.

Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν, Βιβλίο Δ’, 3 (μτφ. Γιάννης Αβραμίδης)

Ο σαλιγκαράς

Καιρό είχα να γράψω στο μπλογκ. Από τη μια, αισθανόμουνα αμηχανία απέναντι στα γεγονότα που εκτυλίσσονται στην Ελλάδα. Η απέχθειά μου προς την κυβέρνηση και την πολιτική ηγεσία της χώρας είναι δεδομένη: στενόμυαλοι, ανίκανοι και ηλίθιοι. Δεν μπορώ όμως να συμφωνήσω και με τον αγανακτισμένο όχλο που πολύ αργά αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί και να συγκεντρωθεί στις πλατείες, όταν τόσα χρόνια έκανε τουμπεκί, κάνοντας τα στραβά μάτια στην κατρακύλα της χώρας, γιατί:

-είχε βολευτεί σε μια καρέκλα

-ξόδευε αλόγιστα για να περνάει καλά

-αλάλαζε στα γήπεδα το 2004, στο Γιούρο και στην Ολυμπιάδα

-φτιαχνόταν με την Ελλαδάρα και κοκορευόταν χωρίς αιδώ

Αλήθεια πόσες φορές έχω ντραπεί σε συζητήσεις μου με ξένους όπου η παρουσία ενός Ελληναρά στην ομήγυρη ήταν αρκετή για να καταλήξει η κουβέντα στην «καλύτερη χώρα του κόσμου» -την Ελλάδα εννοείται! Ένιωθα την ίδια αηδία όταν άκουγα και τον τέως Σημίτη να εκθειάζει την «ισχυρή Ελλάδα». Γιατί ήξερα ότι:

-τίποτα απ’ αυτά δεν ήταν αλήθεια

-πάντοτε ήμασταν η τελευταία τρύπα του ζουρνά

-όλα ήταν μια βιτρίνα

-και από πίσω ο βόθρος να βρωμάει.

Αλλά κανένας δεν αγανακτούσε τότε. Τώρα μου προκαλούν αηδία αμφότεροι –και οι αγανακτισμένοι και η εξουσία. Ανακάλυψαν λέει και τη βία της αστυνομίας (εδώ γελάνε...), ότι οι μπάτσοι συνεργάζονται με παρακρατικούς (εδώ ξεκαρδίζονται...) και ότι τους χρησιμοποιούν (όταν δεν παίζουν οι ίδιοι αυτό το ρόλο) για να διαλύουν τις πορείες. Ας σοβαρευτούμε τώρα. Θέλω να αφήσω πίσω μου όλους αυτούς. Ας τους αφιερώσω λοιπόν μια φώτο από τα παλιά για να τελειώνουμε πια.

Θέλω να φύγω μπροστά. Κι αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που απουσίασα τόσον καιρό από το μπλογκ. Εδώ και ένα χρόνο με απασχολεί αυτό το διαβολάκι.

Όταν συνέλαβα την ιδέα να επενδύσω τα λίγα χρήματα που είχε μαζέψει ο πατέρας μου για τα γεράματα (ας τελειώνουμε και μ’ αυτό το παραμύθι, που είτε ως κομπόδεμα είτε ως ακίνητα -οικόπεδα, εξοχικά κτλ- κρατάει έξω από την πραγματική οικονομία ένα σημαντικό ποσό) και να στήσω το εκτροφείο μου. Έδωσα μια μούτζα στην πόλη, στους συμπολίτες μου και στην υποκουλτούρα τους και γύρισα πίσω στο χωριό μου για να τελειώνουν τα ψέμματα. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω πράξη την μόνη λύση που κατά τη γνώμη μου μπορεί να μας βγάλει από αυτό το βαθύ πηγάδι: να παράγω και να εξάγω. Γι αυτό ξεσκόνισα τα ιταλικά μου, πήγα στην Ιταλία, μίλησα με τους ειδικούς, τα συμφωνήσαμε και νά ‘μαι εδώ να υλοποιώ το σχέδιό μου. Κουράζομαι πάρα πολύ, δουλεύω εξίσου πολύ, αλλά έχω πάρει και μεγάλο ρίσκο. Δεν ξέρω αν θα επιτύχω, αλλά δεν μπορούμε πάντα να δρούμε εκ του ασφαλούς. Ας τελειώνει πια αυτό το ελληνικό χούι. «Να βολευτείς στο δημόσιο, να έχεις μια σίγουρη δουλίτσα, ένα μισθό βρέξει χιονίσει». Φτάνει πια. Να τελειώνουν και τα «εσύ ένας σπουδαγμένος, καθηγητής στο Κέμπριτζ, να ασχοληθείς με τη γεωργία;» Σηκώσαμε πολύ ψηλά τον αμανέ κι αυτό μας έφαγε.

Όλο το καλοκαίρι, θα παιδεύομαι στους αγρούς, προσπαθώντας να μάθω καλά την καινούρια μου δουλειά. Ελπίζω να έχω μαζί και τύχη αγαθή. Οι ευχές σας και οι προσευχές σας θα μου κάνουν καλό. Θα τα ξαναπούμε το φθινόπωρο, αφού επιστρέψω από το δεύτερο ταξίδι μου στην Ιταλία, όπου θα πάω στη συνάντηση των σαλιγκαροτρόφων. Τα ξαναλέμε. Καλό καλοκαίρι.

Κι όμως σ' αυτό τον ύπνο
τ' όνειρο ξεπέφτει τόσο εύκολα
στο βραχνά.
Όπως το ψάρι που άστραψε κάτω απ' το κύμα
και χώθηκε στο βούρκο του βυθού
ή χαμαιλέοντας όταν αλλάζει χρώμα.
Στην πολιτεία που έγινε πορνείο
μαστροποί και πολιτικιές
διαλαλούν σάπια θέλγητρα∙
η κυματόφερτη κόρη
φορεί το πετσί της γελάδας
για να την ανεβεί το ταυρόπουλο∙
ο ποιητής
χαμίνια του πετούν μαγαρισιές
καθώς βλέπει τ' αγάλματα να στάζουν αίμα.
Πρέπει να βγεις από τούτο τον ύπνο∙
τούτο το μαστιγωμένο δέρμα.

Γ. Σεφέρης, Θερινό ηλιοστάσι, Γ'

Βρετανοί βασιλείς

Σκεφτόμουνα –μεταξύ τυρού και αχλαδίου για να είμαι ειλικρινής- για το πως θα έπρεπε –αν έπρεπε- να αντιδράσω στους γάμους του William Windsor και της Kate Middleton. Να γελάσω; Να οργιστώ; Να σατιρίσω; Να επικροτήσω την έξοχη ανακοίνωση του ΚΚΕ που μιλούσε για «απομεινάρια του Μεσαίωνα»; -ειλικρινά δεν κατάλαβα την επίθεση του ΣΚΑΪ εναντίον του από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Να παραμυθιαστώ με το πλήθος; - η απουσία ιδεολογίας που θα επέτρεπε να δω τη μοναρχία σαν παραμύθι δε με χαρακτηρίζει. Τελικά τη λαβή μου την έδωσαν δυο λεπτομέρειες από το δημοσιογραφικό παραλήρημα. Η κυρία Windsor, λέει, απένειμε τον τίτλο του δούκα και της δούκισας του Κέμπριτζ στους νεόνυμφους –ένα το κρατούμενο- ενώ συγχρόνως παρέλειψε –ή δεν θέλησε- να καλέσει το προεδρικό ζεύγος των ΗΠΑ στην τελετή. Γιατί άραγε;

Για να βρω την απάντηση πήγα πέρα από τον Μεσαίωνα, στη Ρωμαϊκή εποχή, όπως τη φωτογραφίζει ο Καβάφης στο ποίημά του «Αλεξανδρινοί βασιλείς». Συγκεντρώθηκαν, λέει οι Αλεξανδρινοί για να απονείμουν τίτλους στους γιους της Κλεοπάτρας –Βασιλέας της Αρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων, Βασιλέας της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης, Βασιλέας των Βασιλέων- και όλα αυτά σε μια εποχή που κυρίαρχοι του κόσμου δεν είναι πια οι Αλεξανδρινοί αλλά οι Ρωμαίοι. Λέτε κάτι τέτοιο να σκεφτόταν ενδόμυχα και η κυρία Winsdor, «παραλείποντας» τους Ομπάμα από την αυτοκρατορική τελετή, σε μια εποχή που κυρίαρχοι του κόσμου δεν είναι πια οι Βρετανοί αλλά οι Αμερικανοί;

Κ.Π Καβάφη, Αλεξανδρινοί Βασιλείς

Μαζεύθηκαν οι Αλεξανδρινοί
να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά,
τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,
Αλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη
φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο,
εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς,
μες στη λαμπρή παράταξι των στρατιωτών.

Ο Αλέξανδρος – τον είπαν βασιλέα
της Αρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων.
Ο Πτολεμαίος – τον είπαν βασιλέα
της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης.
Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,
ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,
στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,
η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων και αμεθύστων,
δεμένα τα ποδήματά του μ’ άσπρες
κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.
Αυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,
αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Οι Αλεξανδρινοί ένοιωθαν βέβαια
που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

Αλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική
ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,
το Αλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα
θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,
των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,
ο Καισαρίων όλο χάρις κ’ εμορφιά
(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)∙
κι οι Αλεξανδινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κι ενθουσιάζονταν, κι επευφημούσαν
ελληνικά, κι αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,
γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα –
μόλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες.

1912

Υ.Γ. Τι ωραία που δικαιολογεί την έκσταση αλλά και την επίγνωση του πλήθους! Ήδη από παλιά έχω παρατηρήσει πόσο ταιριάζει ο Καβάφης, ως σχολιαστής της επικαιρότητας. Δε νομίζετε; Σ’ αυτή την περίπτωση μάλιστα, ταιριάζουν και οι λεπτομέρειες –προσέχτε το τριανταφυλλί μεταξωτό ένδυμα του Καισαρίωνα... Εγώ πάντως τον προτιμώ ως ρεπόρτερ από πολλούς ανεγκέφαλους σύγχρονους δημοσιογράφους, αναμεταδότες της βασιλικής, ή άλλης, προπαγάνδας. Εσείς;

Ο Στοππάκιος στη Χώρα των Θαυμάτων: Θαύμα 4ο (αναστάσιμο)

Πρώτα τον σταυρώνουν και μετά τον σουβλίζουν.

First they crucify him and then they spike him.


Σήμερον κρεμᾶται ἐπί {σοῦβλας}
ὁ ἀμνὸς τοῦ θεοῦ

Το βέλασμα του θεού

Ο τραγόμορφος Πάνας, ο αμνός Χριστός, η ανά(σ)ταση του σώματος, ο νέος Παράδεισος...

Το μέγα βέλασμα, ή Παν-Ιησούς Χριστός

…caw-caw all Visions of the Lord.

A. Ginsberg

Όταν βαρέα βάρη επωμίζονται σε προκυμαίες, σε κρηπιδώματα σταθμών, σε αυλές και δρόμους, σε λιπαρά μέσα σκατά πατώντας, της καθημερινής ζωής οι αχθοφόροι, τους άτλαντας του κόσμου αχρηστεύοντας, οι άνεργοι άτλαντες διάτορα βογγούν με στοναχάς, με θρήνους.

Και όμως, την ώρα που αίρονται τα βάρη (ζεμπίλια και σάκκοι λογής-λογής με πράγματα ακατονόμαστα γεμάτοι – τουτέστι γεμάτοι κρίματα, γεμάτοι αμαρτίες) η Οικουμένη ακόμα ζει και οτέ μεν αγάλλεται, οτέ δε (πολύ συχνότερα) βαριά στενάζει, κάτω από τα βάρη των βαρέων βαρών (όπλα πυρηνικά, πραμάτιες απατηλές, ψέματα ποικίλα – όλα σκατά, όλα αμαρτίες) την ίδια ώρα ακούεται – και τούτο μοιάζει πάντοτε με θαύμα- ακούεται πάντοτε και εις τους αγρούς, και μεσ’ στις πόλεις, κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού και κάτω από τ’ αστέρια, ακούεται πάντοτε ένα μεγάλο βέλασμα (μπεέ-μπεέ) καλύπτοντας τον θρήνο των ατλάντων, ένα θεσπέσιο βέλασμα από φωνήν αλέκτορος πιο καθαρό, πιο πλήρες, εν μέγα βέλασμα φωτοβριθές (μπεέ-μπεέ, μπεέ-μπεέ) που την ελπίδα σπέρνει στις ψυχές αυτών που το ακούνε, εν μέγα βέλασμα σαν καθαρό νερό από των ουρανών τους καταρράκτας πίπτον, ένα μεγάλο βέλασμα ωραίου αμνού (μπεέ-μπεέ) εν βέλασμα νεαρού κριού (μπεέ-μπεέ) που όσοι το ενωτίζονται μεγάλες στέρνες γίνονται του ανεσπέρου λόγου, εν βέλασμα που όσοι το ενστερνίζονται σώζονται πάντα, ένα μεγάλο βέλασμα σαν μέσ’ από χωνί τεράστιου τηλεβόα, εν μέγα βέλασμα αμνού ( ενός αμνού που εις το Περού θα ημπορούσε κάλλιστα και λάμα νάναι) το βέλασμα νεαρού κριού με ωραίους ευμεγέθεις όρχεις, το βέλασμα του αγαθού αμνού (μπεέ-μπεέ, μπεέ – ω δόξα, δόξα Αλληλούια!) το βέλασμα του ωραίου αμνού-κριού του αίροντος τας αμαρτίας του κόσμου.

Ανδρέας Εμπειρίκος, Από τη συλλογή Οκτάνα, εκδ. Ίκαρος 1987.

Tης μη συμμορφώσεως οι άγιοι

Αιρετικά θα κυλήσει και φέτος η Μεγάλη Εβδομάδα, κόντρα στην ορθόδοξη προσέγγιση, κόντρα στην άθεη εκμηδένιση, με πυξίδα την ποιητική μετουσίωση του Ανδρέα Εμπειρίκου, που μέσα στην πεζότητα αλλά βαθύτατη ρυθμικότητα του ποιητικού του λόγου καταφέρνει να αναδείξει τη σαρκική πλευρά της θρησκευτικότητας στο αποκορύφωμα του θείου δράματος, την ανάσταση του σώματος, την ουσία της ζωής.


Οι Μπεάτοι, ή της μη συμμορφώσεως οι άγιοι


Ἀπεκρίθησαν Σιδράχ, Μισάχ και Αβδεναγώ, λέγοντες τῷ βασιλεῖ Ναβουχοδονόσορ, «... γνωστὸν ἔστω σοι, βασιλεῦ, ὅτι τοῖς θεοῖς σου οὐ λατρεύομεν, καὶ τῇ εἰκόνι τῇ χρυσῇ, ᾗ ἔστησας, οὐ προσκυνοῦμεν». Τότε ὁ Ναβουχοδονόσορ ἐπλήσθη θυμοῦ... καὶ ἄνδρας ἰσχυροὺς ἰσχύι εἶπε πεδήσαντας τον Σιδράχ, Μισάχ και Αβδεναγώ ἐμβαλεῖν εἰς τὴν κάμινον τὴν καιομένην... Καὶ οἱ τρεῖς οὗτοι... ἔπεσον ἐν μέσῳ τῆς καμίνου ἐπὶ πήχεις τεσσαράκοντα ἐννέα· καὶ διώδευσε καὶ ἐνεπύρισεν οὕς εὔρε περὶ τὴν κάμινον, καὶ ἐξετίναξε τὴν φλόγα τοῦ πυρὸς τῆς καμίνου... ὡς πνεῦμα δρόσου διασυρίζον, καὶ οὐχ ἥψατο αὐτῶν τὸ καθόλου τὸ πῦρ... Τότε οἱ τρεῖς, ὡς ἐξ ἑνὸς στόματος ὕμνουν καὶ ηὐλόγουν καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεὸν ἐν τῇ καμίνῷ...

Δανιήλ



Ο Αζαρίας, ο Ανανίας και ο Μισαήλ, ο Κέρουακ, ο Γκίνσμπεργκ και ο Κόρσο καθώς και προ αυτών ο μέγας πυρσός Ανδρέας Μπρετόν και η πλειάς του, και προ αυτών ακόμη ο κύκνος του Μοντεβιδέο Ισίδωρος Ducasse, o Arthur Rimbaud, o Raymond Roussel, o Alfred Jarry και ορισμένοι άλλοι, ως ο Henry Michaux και εκτός αυτών και άλλων εθνών εκπρόσωποι και τηλαυγείς αστέρες, όπως
Ο William Blake
O Shelley
O Poe και ο Χέρμαν Μέλβιλ
O David Thoreau
O Henry Miller
Και εκείνος ο μέγας ποταμός όμοιος με δρυ βασιλική ψηλός Walt Whitman
Ο Έγελος
Ο Κίρκεγκαρντ
Ο Λέων Τολστόη, κόσμος και ήλιος θερμουργός, πατήρ θεών και ανθρώπων
Ο Sigmund Freud
Ο Άγγελος Σικελιανός
Ο Αρίσταρχος των ηδονών και ο Κ.Π. Καβάφης
Ο Μαρξ
Ο Λένιν
Ο Κροπότκιν
Ο Μπακούνιν
Ο Böhme
Ο Νίτσε
Ο Victor Hugo
Ο Μωάμεθ
Ο Ιησούς Χριστός
Και ακόμη προ ολίγων ετών οι Essenin, Μαγιακόβσκη, Block (και θα μπορούσα να προσθέσω κι άλλους) ως παίδες εν τη καμίνω –έκαστος στην ιδική του γλώσσα- έστω και αν όλοι δεν συμφωνούσαν μεταξύ των, άπαντες, εν τη καμίνω έψαλλαν και σήμερον ακόμη ψάλλουν, με λόγια που μεθερμηνευόμενα –όχι από τους ορθολογιστάς- το ίδιο νόημα, κατά βάθος, έχουν, απαράλλακτα όπως οι συγγενικές- τουτέστιν οι από τα ίδια καύσιμα –φωτιές, όπου και αν καίνε, την ίδια φλόγα κάνουν.

Και οι παίδες εξακολουθούν την μέρα και την νύκτα, (όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, μέσ’ στις ψυχές σας σκύβοντας θα τους ακούστε) οι τίμιοι παίδες εξακολουθούν να ψάλλουν.

Και ενώ οι φλόγες της πυράς, περιδινούμεναι γύρω από τα σώματά των (ω Ιωάννα ντ’ Αρκ! ω Αθανάση Διάκο!), με κόκκινες ανταύγειες φωτίζουν τα κτίσματα των Βαβυλώνων, των παλαιών και τωρινών και τις μορφές των Ναβουχοδονοσόρων, απ’ την λερή την άσφαλτο των λεωφόρων (lâchez tout, partez sur les routes) και απ’ τις σκιές των σκοτεινών παρόδων, από τα έγκατα της γης και από τα μύχια της ψυχής, από τους κήπους με τα γιασεμιά και τους υακίνθους και από τα βάθη των δοχείων που τα δυσώδη απορρίμματα περιέχουν (lâchez tout, partez sur les routes), απ’ τις κραυγές του γλυκασμού των συνουσιαζομένων και από τους στεναγμούς της ηδονής των αυνανιζομένων, απ’ των τρελών τις άναρθρες κραυγές και απ’ των βαρέων καημών τις στοναχές, ως λάβα ζεστή, ή ως σάλπιγξ μιας αενάου παρουσίας, μα προ παντός ως σπέρμα, ως σπέρμα ορμητικόν εν ευφροσύνη αναβλύζον, αναπηδούν και ανέρχονται στον ουρανόν (Αλληλούια! Αλληλούια!), ερωτικοί, υψιτενείς, μεμουσωμένοι, και τώρα και πάντα (Αλληλούια! Αλληλούια!) με συνοδείαν των αγγέλων, και τώρα και πάντα, τον ερχομό και την ανάγκη (Αλληλούια! Αλληλούια!) τον ερχομό και την ανάγκη των νέων Παραδείσων ψάλλουν!

Από τη συλλογή Οκτάνα, εκδ. Ίκαρος 1987.

Διαρκής ενημέρωση για τη διασπορά ραδιενέργειας από την Ιαπωνία

Δες εδώ και ενημερώσου για την πορεία του ραδιενεργού νέφους. Δεξιά στη σελίδα κλίκαρε για να δεις την πιθανή πορεία των ραδιενεργών στοιχείων, το καθένα χωριστά και, σε ορισμένα, ανάλογα με το υψόμετρο. Παρακολούθησε μέσω της webcam ό,τι συμβαίνει στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Φουκουσίμα.

Ήδη έχουμε τα πρώτα αποτελέσματα των μετρήσεων ραδιενέργειας και κάποιες χώρες, όπως η Γαλλία, έβγαλαν οδηγίες προς τους πολίτες τους. Δες εδώ. Συμπέρασμα: έχουμε ένα Τσέρνομπιλ σε δόσεις που θα τραβήξει για καιρό...

Η ανυπακοή ως μία από τις προϋποθέσεις προόδου

Τάδε έφη ο Robert Green Ingersoll (1833-1899):

Σε κάθε μας βήμα συναντάμε τούς εχθρούς τής ατομικότητας και τής πνευματικής ελευθερίας. Η παράδοση μάς ακολουθεί από τη γέννηση μέχρι το θάνατο. Οι πρώτες μας ερωτήσεις προσκρούουν στην άγνοια και οι τελευταίες στις προκαταλήψεις. Χιλιάδες χέρια μάς σπρώχνουν στην πεπατημένη και η εκπαίδευσή μας συνοψίζεται σε μία λέξη: καταπίεση. Όταν θέλουμε κάτι, θεωρείται αυτονόητο, ότι δεν πρέπει να το έχουμε, και όταν θέλουμε να κάνουμε κάτι, θεωρείται αυτονόητο, ότι δεν πρέπει να το κάνουμε. Σε κάθε περίπτωση έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποιο χερουβείμ ή κάποια σπάθη, που εμποδίζουν την είσοδο στην Εδέμ τής επιθυμίας μας. Μάς επιτρέπεται να ερευνήσουμε οποιοδήποτε θέμα δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μάς και να εκφράσουμε τη γνώμη τής πλειοψηφίας με απόλυτη ελευθερία. Μάς έχουν γαλουχήσει, ότι η ελευθερία τού λόγου δεν θα πρέπει να προσκρούει στις δοξασίες τού λαού. Η κοινωνία προσφέρει συνεχείς επιβραβεύσεις για την προδοσία τού εαυτού μας. Έχουμε όλοι ακούσει κάποιους χριστιανούς να αναφωνούν, λίγο πριν απαγχονισθούν, πόσο καλύτερα θα ήταν, αν είχαν ακούσει τις συμβουλές τής μητέρας τους.

Το ευτύχημα όμως για τον κόσμο μας είναι, ότι δεν ακολουθείται πάντοτε η μητρική συμβουλή. Είναι ευτύχημα για όλους μας, το ότι είναι έξω από την ανθρώπινη φύση να υπάκουει. Η παγκόσμια υποταγή ισοδυναμεί με την παγκόσμια αποτελμάτωση· η ανυπακοή είναι μία από τις προϋποθέσεις προόδου. Διαλέξτε οποιαδήποτε εποχή στην Ιστορία τής ανθρωπότητας και πείτε μου, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα τής τυφλής υπακοής. Αν υποθέσουμε, ότι κάποια στιγμή η Εκκλησία κατάφερνε να έχει τον απόλυτο έλεγχο στον νου τού ανθρώπου, οι λέξεις ελευθερία και πρόοδος δεν θα είχαν σβηστεί από το λεξιλόγιο μας; Ο κόσμος προχωρεί, κάθε φορά, που αψηφά τις «συμβουλές».

Ας υποθέσουμε, ότι οι αστρονόμοι έλεγχαν την επιστήμη τής Αστρονομίας, οι γιατροί την επιστήμη τής Ιατρικής, ότι οι βασιλείς μπορούσαν να ορίσουν, όπως εκείνοι ήθελαν, την μορφή διακυβέρνησης, ότι οι γονείς μας είχαν ακολουθήσει την συμβουλή τού Παύλου, που είπε, «να υποτάσσεσθε στην Εξουσία, γιατί την έχει ορίσει ο θεός», ότι η Εκκλησία μπορούσε να ελέγξει τον κόσμο σήμερα. Θα γυρίζαμε πίσω στο χάος και το σκοτάδι. Η Φιλοσοφία θα χαρακτηριζόταν επονείδιστη, η Επιστήμη θα απαγορευόταν και η ελευθερία θα έδινε μάχη με τη μισαλλοδοξία.

Είναι ευλογία, το ότι σε κάθε εποχή υπήρχαν άτομα, προσωπικότητες με το απαιτούμενο θάρρος, για να υπερασπισθούν τις δικές τους πεποιθήσεις, το μεγαλείο, για να πουν το δικό τους λόγο. Νομίζω, ότι είναι ο Μαγγελάνος εκείνος, ο οποίος είπε: «Η Εκκλησία ισχυρίζεται, ότι η Γη είναι επίπεδη· εγώ όμως, έχω δει τη σκιά της στο φεγγάρι και εμπιστεύομαι περισσότερο μια σκιά από την Εκκλησία.» Στό πλοίο του επικρατούσε απείθεια, οι διαξιφισμοί ήταν συχνοί και οι επιχειρήσεις του στέφονταν με επιτυχία.

Το πρόβλημα με τούς περισσότερους ανθρώπους είναι, ότι υποκύπτουν στην Εξουσία. Δείχνουν σεβασμό για το παλιό, μόνο καί μόνο επειδή είναι παλιό, ωραιοποιούν τούς νεκρούς, μόνο και μόνο επειδή είναι νεκροί, πιστεύουν, ότι οι Πατέρες τού έθνους τους είναι οι μέγιστοι τής γης. Πιστεύουν τυφλά ένα σωρό πράγματα, γιατί «τα αγαπά ο λαός», είναι «πατριωτικά», γιατί έτσι τούς είπαν, όταν ήταν πολύ μικροί, γιατί θυμούνται αμυδρά τη μητέρα τους να τούς τα διαβάζει από ένα βιβλίο...

Η εκπαίδευση, που λαμβάνει κάποιος στα παιδικά του χρόνια, επιδρά καταλυτικά στην πορεία του, στη ροπή του προς τις προκαταλήψεις και τη δεισιδαιμονία. Πρώτα μαθαίνουμε στα παιδιά, ότι υπάρχει ένα βιβλίο, που διδάσκει την απόλυτη Αλήθεια, ότι γράφτηκε από τον ίδιο το θεό, έπειτα τούς λέμε, ότι το να αμφισβητήσουμε την αλήθεια του είναι αμαρτία, το να την αρνηθούμε είναι έγκλημα κι ότι, αν φθάσουμε στο θάνατο χωρίς να το πιστεύουμε, θα είμαστε για πάντα καταραμένοι και χωρίς έλεος από τον Κλήρο. Όταν τα παιδιά διαβάζουν τη Βίβλο, δεν έχουν την πνευματική ωριμότητα, για να ελέγξουν την εγκυρότητα των όσων διαβάζουν. Την δέχονται ως θέσφατο.

Διαβάστε περισσότερα στην Ελεύθερη Έρευνα

Πειρατικός FM: I 'm yours!

Είναι κάτι τηλεοπτικές διαφημίσεις που πέρα από το διαφημιζόμενο προϊόν σε συνεπαίρνουν με τις μουσικές τους, τόσο που δεν μπορείς παρά να σιγοτραγουδάς συνέχεια στο ρυθμό τους...

...Όπως με την πρόσφατη διαφήμιση του ΟΤΕ, αν δεν κάνω λάθος -who cares!- και το καταπληκτικό τραγούδι του Jason Mraz. Απολαύστε το εδώ σε μια ακουστική εκτέλεση.

Δρόμοι...

I live now only with strangers
I talk to only strangers
I walk with angels that have no place
Streets of fire

Δρόμοι της φωτιάς... Δρόμοι των πόλεων... Δρόμοι του Βερολίνου... Δρόμοι του Λονδίνου... Δρόμοι της Φιλαδέλφειας... Δρόμοι της Νέας Υόρκης... To θέμα της καινούριας μου playlist είναι οι δρόμοι και μαζί η εσωτερική αναζήτηση, η μισαλλοδοξία (του ναζισμού), οι άστεγοι, το AIDS, η Νέα Υόρκη... Τα κομμάτια από τους:

Bruce Springsteen (Streets of fire)
Mick Jagger (Streets of Berlin)
Sinead O' Connor (Streets of London)
Bruce Springsteen (Streets of Philadelphia)
Koll G Rap & DJ Polo (Streets of New York)

Πατροπαράδοτες συνταγές για την 25η Μαρτίου

Βακαλάος Ειρηνικού

Πλούσιος σε ιώδιο-131. Θεωρείται πολύ καλή πηγή στροντίου-90 και πλουτωνίου-239. Ιδανικός για όσους πάσχουν από έλλειψη καισίου-137. Μαγειρέψτε τον με τον κλασικό, πατροπαράδοτο τρόπο. Πριν τον τηγανίσετε, θωρακείστε τον με ένα κουρκούτι για να διατηρήσει τα πλούσια ραδιενεργά συστατικά του. Συνοδέψτε τον με σκορδαλιά. Η ίδια συνταγή και για την Κυριακή των Βαϊων. Καλή σας όρεξη.

Η πορεία του ραδιενεργού νέφους προς την Ελλάδα

Τελικά το ραδιενεργό νέφος από την Ιαπωνία βρήκε το δρόμο του προς την Ελλάδα και αύριο το μεσημέρι θα βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια μας, όπου θα παραμείνει μερικές μέρες, μέχρι την επόμενη δόση, αφού οι εκρήξεις στη Φουκουσίμα συνεχίζονται...

Υπεροψία και μέθη: Ο Καdάφη του Καbάφη

Ο Δαρείος

Ο ποιητής Φερνάζης το σπουδαίον μέρος
του επικού ποιήματός του κάμνει.
Το πως την βασιλεία των Περσών
παρέλαβε ο Δαρείος Υστάσπου. (Απ’ αυτόν
κατάγεται ο ένδοξός μας βασιλεύς,
ο Μιθριδάτης, Διόνυσος και Ευπάτωρ). Αλλ’ εδώ
χρειάζεται φιλοσοφία∙ πρέπει ν’ αναλύσει
τα αισθήματα που θα είχεν ο Δαρείος:
ίσως υπεροψίαν και μέθην∙ όχι όμως – μάλλον
σαν κατανόησι της ματαιότητος των μεγαλείων.
Βαθέως σκέπτεται το πράγμα ο ποιητής.

Αλλά τον διακόπτει ο υπηρέτης του που μπαίνει
τρέχοντας, και την βαρυσήμαντη είδησι αγγέλλει.
Άρχισε ο πόλεμος με τους Ρωμαίους.
Το πλείστον του στρατού μας πέρασε τα σύνορα.

Ο ποιητής μένει ενεός. Τι συμφορά!
Πού τώρα ο ένδοξός μας βασιλεύς,
ο Μιθριδάτης, Διόνυσος και Ευπάτωρ,
μ’ ελληνικά ποιήματα ν’ ασχοληθεί.
Μέσα σε πόλεμο – φαντάσου, ελληνικά ποιήματα.

Αδημονεί ο Φερνάζης. Ατυχία!
Εκεί που το είχε θετικό με τον «Δαρείο»
ν’ αναδειχθεί, και τους επικριτάς του,
τους φθονερούς, τελειωτικά ν’ αποστομώσει.
Τι αναβολή, τι αναβολή στα σχέδιά του.

Και νάταν μόνο αναβολή, πάλι καλά.
Αλλά να δούμε αν έχουμε κι ασφάλεια
στην Αμισό. Δεν είναι πολιτεία εκτάτως οχυρή.
Είναι φρικτότατοι εχθροί οι Ρωμαίοι.
Μπορούμε να τα βγάλουμε μ’ αυτούς,
οι Καππαδόκες; Γένεται ποτέ;
Είναι να μετρηθούμε τώρα με τες λεγεώνες;
Θεοί μεγάλοι, της Ασίας προστάται, βοηθήστε μας.-

Όμως μες σ’ όλη του την ταραχή και το κακό,
επίμονα κ’ η ποιητική ιδέα πάει κ’ έρχεται –
το πιθανότερο είναι, βέβαια, υπεροψίαν και μέθην∙
υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Δαρείος.

[94, 1920]

Κ.Π. Καβάφη, Ποιήματα (1897-1933), Στιχαριθμημένη έκδοση φροντισμένη από τον Γ.Π. Σαββίδη, εκδ. Ίκαρος 1991.

Η πορεία του ραδιενεργού νέφους από την Ιαπωνία

Δες την πορεία του εδώ

Η ρητορική της προπαγάνδας στο διαδίκτυο (Η περίπτωση της χρεωκοπίας της Ελλάδας)

Η ανάρτησή μου αυτή αποτελεί συνέχεια μιας παλαιότερης (Το διαδίκτυο ως μέσο διασποράς ψευδών ειδήσεων και άσκησης προπαγάνδας. Οι περιπτώσεις Δραγώνα, Χαμάς και gamato). Αυτή τη φορά θα με απασχολήσει η περίπτωση του γνωστού κειμένου για τη χρεωκοπία της Ελλάδας που μπορείτε να διαβάσετε αναδημοσιευμένο εδώ. Πιο συγκεκριμένα θα αναλύσω τη ρητορική αυτού του κειμένου, αλλά και όλων των υπόλοιπων μια και χρησιμοποιούν κοινά τεχνάσματα για να διαδώσουν τις ιδέες τους.

Πρώτα απ’ όλα, στον πρόλογό του ο συντάκτης διαβεβαιώνει ότι γνωρίζει εκ των έσω τα πράγματα στα οποία αναφέρεται και ότι πρόκειται να κάνει μια τρομερή αποκάλυψη, με στόχο να πληροφορήσει και τους υπόλοιπους Έλληνες. Ο τρόπος τους αυτός είναι ιδιαίτερα δραστικός γιατί εκμεταλλεύεται δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα των Ελλήνων: τον εθισμό τους στις αποκαλύψεις (πρακτική που εφαρμόζεται στην επίσημη δημοσιογραφία) και στη συνομωσιολογία. Και τα δυο πατάνε στην πολιτική πρακτική που εφαρμόζουν στην Ελλάδα κυβερνήσεις και κόμματα: αδιαφάνεια και συναλλαγή κάτω από το τραπέζι (και πίσω από την πλάτη των Ελλήνων).

Στη συνέχεια, ο συντάκτης παρουσιάζει με λεπτομέρειες την αποκάλυψή του, την εγκυρότητα της οποίας εγγυάται η προσωπική του μαρτυρία (για την αυθεντικότητα της μας προετοίμασε ήδη στον πρόλογο). Η περιγραφή του αποσκοπεί κυρίως στο θυμικό των αναγνωστών, καλλιεργώντας αισθήματα τρόμου και πανικού.

Αξιοσημείωτος είναι ο γραμματικός χρόνος που χρησιμοποιεί. Είναι ο μέλλοντας αλλά όχι αυτός που ξέρουμε από την γραμματική (ο χρόνος δηλαδή που αναφέρεται σε ένα γεγονός που ίσως γίνει στο μέλλον). Ο μέλλοντας αυτός είναι ο χρόνος της προφητείας, που παρουσιάζει τα μελλούμενα ως τετελεσμένα γεγονότα, σα να έχουν ήδη συμβεί. Αυτό το κάνει με τις βεβαιότητες που δημιουργεί. Στη χρεωκοπία της Ελλάδας για παράδειγμα, παρουσιάζονται τα λόγια του πρωθυπουργού μέσα σε εισαγωγικά. Όλοι γνωρίζουμε ότι χρησιμοποιούμε τα εισαγωγικά όταν θέλουμε να μεταφέρουμε αυτούσια τα λόγια κάποιου. Το παράδοξο εδώ είναι ότι τα λόγια αυτά δεν τα έχει πει ακόμα ο πρωθυπουργός αλλά πρόκειται να τα πει. Και ο συντάκτης γνωρίζει την ορθή χρήση των εισαγωγικών. Εσκεμμένα τα χρησιμοποιεί όπως τα χρησιμοποιεί, με στόχο να παρουσιάσει το μελλούμενο ως τετελεσμένο.

Η κατασκευή αυτών των κειμένων αποδεικνύει περίτρανα τον προπαγανδιστικό τους χαρακτήρα. Δε θα κατηγορήσω τους μπλόγκερς που τα αναδημοσιεύουν για συμμετοχή στην προπαγάνδα -αν και όταν αναδημοσιεύεις κάτι χωρίς να πάρεις κάποια απόσταση από τα γραφόμενα, σημαίνει ότι το προσυπογράφεις –τουλάχιστον αυτό ισχύει για μένα. Όπως έχω ξαναπεί οι μπλόγκερς υποκινούνται από αγαθά αισθήματα: θέλουν να μοιραστούν τη γνώση και την πληροφορία. Τα προπαγανδιστικά κείμενα όμως, έτσι όπως είναι κατασκευασμένα, ασκούν έναν ψυχαναγκασμό στον αναγνώστη –που επιτείνεται από εκείνο το γραφικό «διαδώστε το»- που θέλοντας και μη αναπαράγει τα γραφόμενα.

Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν και άλλα τέτοια κείμενα. Είμαι βέβαιος ότι οι μπλόγκερς άθελά τους θα γίνουν πάλι φορείς της προπαγάνδας. Αργά ή γρήγορα όμως οι μάσκες πέφτουν. Στην παλιότερη ανάρτηση είχα προσπαθήσει να μαντέψω τους συντάκτες αυτών των κειμένων. Δε θα το κάνω τώρα. Έχει επιληφθεί του θέματος η δικαιοσύνη –τρομάρα της. Αύριο είπαν ότι θα ξέρουμε το συντάκτη. Λέτε να εκπλαγούμε;

Ο πυρηνικός τρόμος στα "Όνειρα" του Κουροσάβα

Χθες διάλεξα ένα πιο όμορφο όνειρο από την ταινία του Κουροσάβα, αυτό που αφορά τον Van Gogh, αποφεύγοντας να παρουσιάσω τον εφιάλτη "Το βουνό Φίτζι στα κόκκινα". Ο εφιάλτης αναφέρεται στη στιγμή της έκρηξης έξι πυρηνικών αντιδραστήρων και στον επακόλουθο τρόμο των ανθρώπων. Με αφορμή τα γεγονότα που εκτυλίσσονται τώρα στην Ιαπωνία, αναρωτιέμαι αν αυτός ο τρόμος που βιώνουν αυτή τη στιγμή οι Ιάπωνες και που έχει υποχρεώσει 36 εκατομμύρια ανθρώπους στο Τόκιο να είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους αντισταθμίζει τα οφέλη από τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Η καταστροφή των αντιδραστήρων διαρκεί μια στιγμή -και μπορεί να μην την πάρεις καθόλου είδηση. Ο τρόμος όμως από την αόρατη ραδιενέργεια έχει άλλη διάρκεια στον ανθρώπινο ψυχισμό -αν και στην ταινία δεν είναι αόρατος μια και είχε ληφθεί μέριμνα να χρωματιστούν, με διαφορετικό χρώμα το καθένα, τα διάφορα ραδιενεργά στοιχεία για να φαίνονται. Αυτό άραγε κάνει τον τρόμο περισσότερο ανεκτό;

Ας μιλήσουμε για τέχνη: ο Vincent του Κουροσάβα

Από τον περίφημο πίνακα του Vincent Van Gogh "Σιταγρός με κοράκια" εμπνεύστηκε ο Κουροσάβα ένα από τα όνειρα της ομώνυμης ταινίας του. Ο ήρωάς του ταξιδεύει μέσα από τους πίνακες του τρελού Ολλανδού, τον συναντάει την ώρα που ζωγραφίζει και τον ακούει να του λέει τα εξής:

"Η σκηνή που μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής, δεν κάνει τον πίνακα ζωγραφικής. Αν βρεις τον χρόνο και κοιτάξεις πιο κοντά, όλη η φύση έχει τη δική της ομορφιά. Όταν μια φυσική ομορφιά είναι εκεί, χάνομαι μέσα της. Και τότε, σα σε όνειρο, η σκηνή ζωγραφίζεται μόνη της για μένα. Ναι, καταναλώνω αυτό το φυσικό σκηνικό, το καταβροχθίζω πλήρως και εξ ολοκλήρου. Και όταν τελειώσω, η εικόνα ζωγραφίζεται μπροστά μου ολοκληρωμένη. Αλλά είναι τόσο δύσκολο να την κρατήσω μέσα μου.

...Δουλεύω, μοχθώ, οδηγώ τον εαυτό μου σαν ατμομηχανή. Πρέπει να βιαστώ. Η ώρα φεύγει. Τόσος λίγος χρόνος έμεινε. Πρέπει να ζωγραφίσω.
...Ο ήλιος με εξαναγκάζει να ζωγραφίσω. Δεν μπορώ να χάνω το χρόνο μου μιλώντας μαζί σου."

Ο Στοππάκιος στη Χώρα των Θαυμάτων: Θαύμα 3ο

Το θαύμα αυτή τη φορά δεν είναι δικό μου, είναι του Ντομινίκ Στρος-Καν

Οι Έλληνες είναι βουτηγμένοι στα σκατά!

Greeks are plunged into shit!

Από την Καθημερινή

Υπάρχουν και οι Πομάκοι, κύριε Παπανδρέου!

Έχοντας γνωρίσει από κοντά Πομάκους συμπατριώτες μας και γνωρίζοντας τον αγώνα τους να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, τη γλώσσα και τα έθιμά τους, είναι λυπηρό να διαπιστώνεις ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός τους αγνόησε επιδεικτικά στην πρόσφατη επίσκεψή του στη Θράκη. Παρακάτω αναδημοσιεύω από εδώ το παράπονο -έτσι το αντιλαμβάνομαι- ενός Πομάκου προς τον κ. Παπανδρέου. Τις απόψεις των Πομάκων μπορείτε να τις διαβάσετε και στην ηλεκτρονική τους εφημερίδα, τη Ζαγάλισα.

Τα χαρίζει όλα ο Γιώργος Παπανδρέου

Γράφει ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα,
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας, Εκδότης της Πομάκικης εφημερίδας NATPRESH, Αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Πομάκων Ξάνθης

Ένα από τα πιο σκληροπυρηνικά χωριά της ορεινής Ξάνθης επισκέφθηκε στα μέσα του Φεβρουαρίου ο πρωθυπουργός της χώρας Γιώργος Παπανδρέου. Πρόκειται για τον οικισμό Δημάριο του δήμου Μύκης απ’ όπου κατάγονται αρκετοί από εκείνους που εντάσσονται στους λεγόμενους φανατισμένους υποστηρικτές της άποψης του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής, ότι στη Θράκη δεν υπάρχει μουσουλμανική αλλά τουρκική μειονότητα...»

Βέβαια και μόνο η επιλογή του συγκεκριμένου χωρίου από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και όχι κάποιος άλλος οικισμός, σημαίνει πολλά. Οι άνθρωποι που επέλεξαν να φέρουν τον πρωθυπουργός της χώρας στο Δημάριο και όχι οπουδήποτε άλλου, ξέρουν πολύ καλά ποιο είναι το Δημάριο και ποιες οι θέσεις των κατοίκων του περί των μειονοτικών ζητημάτων.

Πέρα από την επιλογή του χωριού που θα επσικέφτονταν ο Γιώργος Παπανδρέου, κανείς μας, ούτε και οι λεγόμενοι μειονοτικοί κύκλοι, δεν περίμεναν να ακούσουν αυτά που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, γι’ αυτό άλλωστε οι δυο μουσουλμάνοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στη Θράκη σε δηλώσεις τους στα μέσα ενημέρωσης έκαναν λόγο για ένα ιστορικό άνοιγμα της κυβέρνησης, εγώ θα το χαρακτήριζα ως ιστορικό ξεπούλημα.
Πραγματικά ο κύριος Παπανδρέου έφτασε στο σημείο να πει ένα μεγάλο ΝΑΙ σε όλα όσα εδώ και χρόνια διεκδικεί η Άγκυρα, είπε ναι σε όλα εκείνα που θα επιτρέψουν στη γείτονα χώρα να αλωνίζει ανενόχλητη στη Θράκη χωρίς κανένας πλέον αν μπορεί να τη σταματήσει.

Καταρχήν είπε εμμέσως πλην σαφώς ΝΑΙ στην εκλογή του μουφτή, εκεί βέβαια τόνισε ότι για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να προηγηθεί ένας εποικοδομητικός διάλογος όχι μόνο ανάμεσα σε μειονοτικούς και κυβερνητικούς παράγοντες αλλά ένας διακομματικός διάλογος διότι όπως είπε χαρακτηριστικά, το θέμα είναι ευαίσθητο και λεπτό και δεν πρέπει να υπάρχουν πρόχειροι χειρισμοί του. Βέβαια όλοι μας ξέρουμε τι σημαίνει εκλογή του μουφτή αλλά για όσους δεν ξέρουν, δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στις μέχρι τώρα δράσεις των δήθεν εκλεγμένων ψευτομουφτήδων Ξάνθης και Κομοτηνής και θα καταλάβουν αμέσως γιατί η Άγκυρα ζητάει με τόση επιμονή να εκλέγονται στο εξής οι μουφτήδες και όχι να διορίζονται από το κράτος.
Μου κάνει όμως ιδιαίτερη εντύπωση που ο κύριος Παπανδρέου δε ζήτησε να κάνει το ίδιο πράγμα και η Τουρκία, να εκλέγονται δηλαδή κι εκεί οι μουφτήδες διότι όπως όλοι γνωρίζουμε, πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει εκλεγμένος μουφτής. Δε μπορώ να πιστέψω ότι αυτό δεν το γνωρίζει ο Γιώργος Παπανδρέου.

Μαζί με την εκλογή των μουφτήδων όμως ο πρωθυπουργός της χώρας μας, είπε ΝΑΙ και στην εκλογή των επιτροπών που διαχειρίζονται τη βακουβική επιτροπή, να μπορεί δηλαδή κι εκεί να κάνει κουμάντο η Τουρκία λες και μιλάμε για δική της περιουσία. Εδώ βέβαια θα μου πει κάποιος, «μα γιατί αυτοί που θα εκλεγούν είτε ως μουφτήδες είτε ως μέλη των επιτροπών που θα χειρίζονται τη Βακουβική επιτροπή, να είναι άνθρωποι της Τουρκίας;» η απάντηση είναι απλή, όταν το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής μπορεί και καθορίζει το αποτέλεσμα των εθνικών ή των αυτοδιοικητικών εκλογών στη Θράκη, στις περιοχές δηλαδή όπου ψηφίζουν μουσουλμάνοι, ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι θα κάνει σε αυτές τις εκλογές για μουφτή ή για βακουφικές επιτροπές.

Κι αν σε όλα τα παραπάνω το ΝΑΙ του Γιώργου Παπανδρέου δεν είναι και τόσο ξεκάθαρο αφού όπως προανέφερα έβαλε ως όρο το διακομματικό διάλογο, σε κάποια άλλα πάγια αιτήματα της Άγκυρας είπε ΝΑΙ με τόνο. Τι ζητάει τόσο καιρό η Τουρκία και οι εδώ άνθρωποι της; Μα φυσιικά να γίνονται περισσότερα μαθήματα στην τουρκική στα μειονοτικά δημοτικά σχολεία κι αυτό το υποσχέθηκε ο κύριος Παπανδρέου, είπε ξεκάθαρα ότι θα ενισχυθεί η τουρκική γλώσσα στα δημοτικά σχολεία των μουσουλμάνων. Δε μας είπε μόνο σε τι θα βοηθήσει αυτό τους κατά τα άλλα Έλληνες μουσουλμάνους πολίτες της Θράκης.

Κάτι άλλο το οποίο υποσχέθηκε ευθέως ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι ότι στο εξής όσοι από τους μουσουλμάνους επιθυμούν να δίνουν προφορικές εξετάσεις στην τουρκική για να αποκτήσουν δίπλωμα οδήγησης, θα μπορούν να το κάνουν. Αλήθεια, ο μουσουλμάνος που μιλάει μόνο την πομάκικη γλώσσα ή ο Ρομ που μιλάει μόνο τη δική του γλώσσα, πως θα μπορέσει να αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης; Εκτός κι αν αυτός δεν είναι άνθρωπος, εκτός κι αν στην κυβέρνηση αυτή του ΠΑΣΟΚ θεωρούν ανθρώπους μόνο όσους δηλώνουν Τούρκοι.

Επίσης ο πρωθυπουργός μας, υποσχέθηκε ότι στα ΚΕΠ και κατ’ επέκταση σε όλους τους φορείς παροχής υπηρεσιών που λειτουργούν σε περιοχές με μουσουλμάνους κατοίκους, θα προσλαμβάνονται υπάλληλοι οι οποίοι εκτός από την Ελληνική, θα μιλάνε και την Τουρκική γλώσσα. Ούτε εδώ φαίνεται να ενημέρωσαν τον κύριο Παπανδρέου ότι στη ΕΛΛΗΝΙΚΗ Θράκη υπάρχουν δυστυχώς και μουσουλμάνοι οι οποίοι δεν ξέρουν ούτε την Ελληνική ούτε και την Τουρκική γλώσσα. Αυτοί δηλαδή δε θα εξυπηρετούνται σε καμιά υπηρεσία; Βέβαια με βάση την απλή λογική, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι υπάλληλοι των διαφόρων υπηρεσιών, εκτός από Ελληνικά και Τουρκικά, μιλάνε και Πομάκικα κι άρα θα είναι σε θέση να εξυπηρετούν και τους καθαρά πομακόφωνους μουσουλμάνους της περιοχής.
Μου κάνει όμως εντύπωση που αυτό δεν αναφέρθηκε από τη μεριά του πρωθυπουργό, δεν είπε ούτε λέξη για Πομάκους, για Πομάκικη γλώσσα ή για Πομακοχώρια. Γιατί άραγε. Μόνο οι τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι της Θράκης έχουν δικαίωμα να εξυπηρετούνται στη γλώσσα τους;

Φυσικά εδώ μπαίνει ένα μεγάλο ζήτημα για το οποίο έχω γράψει αρκετές φορές ως τώρα. Φτάσαμε δυστυχώς στο σημείο να μιλάμε για το αν στις δημόσιες υπηρεσίες που λειτουργούν σε περιοχές με μουσουλμάνους θα προσλαμβάνονται υπάλληλοι που να μιλάνε δύο ή και τρεις γλώσσες ώστε να μπορούν να εξυπηρετούνται όχι κανένας άλλος, αλλά Έλληνες πολίτες οι οποίοι απλά έχουν την ιδιαιτερότητα να είναι μουσουλμάνοι και όχι χριστιανοί. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί αυτό το κράτος στο οποίο λέγεται πως γεννήθηκε η δημοκρατία δε φρόντισε ποτέ να διδάξει σωστά στους ανθρώπους αυτούς την επίσημη γλώσσα της πατρίδας τους, την Ελληνική; Φυσικά, μην ξεχνάτε πως μια αμόρφωτη μειονότητα είναι πολύ πιο βολική και για την Ελλάδα και για την Τουρκία απ’ ότι μια μορφωμένη. Τον μορφωμένο άνθρωπο δε μπορείς να τον καθοδηγήσεις εκεί που θες ενώ τον αμόρφωτο, φτάνει μόνο να τους πεις πως σε περίπτωση που δηλώσει πως είναι Έλληνας θα βράζει στα καζάνια της κόλασης στον άλλο κόσμο, για να τον πάρεις με το μέρος σου.

Τίποτα λοιπόν απ’ όσα έγιναν και γίνονται αναφορικά με τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, δεν είναι τυχαίο, όλα αποσκοπούν στον καλύτερο δυνατό έλεγχο της και από τις δυο πλευρές.

Επίσης ο κύριος Παπανδρέου δεσμεύτηκε για την ταχύτερη δυνατή κατασκευή του κάθετου άξονα Βουλγαρίας - Ελλάδας μέσο του χωριού Δημαρίου. Δε μας έφτανε δηλαδή ο υπάρχον δρόμος από και προς τη Βουλγαρία ο οποίος μόνο προβλήματα μας δημιουργεί, θα μας φτιάξουν και άλλον. Αναρωτιέμαι, δεν το βλέπουν οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ πως από τότε που άνοιξαν τα σύνορα στον Άγιο Κωνσταντίνο, πενταπλλασιάστηκε η μικροεγκληματικότητα στην Ξάνθη; Δεν τους ενημέρωσε κανείς ότι οι κάτοικοι της ορεινής περιοχής ζουν κλειδωμένοι στα σπίτια τους επειδή τα χωριά τους έχουν γεμίσει με Βούλγαρους οι οποίοι δεν έχουν αφήσει σπίτι στο οποίο δεν έχουν μπει; Δεν ξέρουν ότι από τότε που άνοιξε ο δρόμος για τη Βουλγαρία, η τοπική μας αγορά, τόσο αυτή της ορεινής περιοχής όσο και αυτή της πόλης, ερημώνει διότι από τη μια όλοι οι Ξανθιώτες τρέχουν για τα ψώνια τους, ακόμα και για τα καύσιμα τους στη γειτονική χώρα όπου όλα είναι πάμφθηνα κι από την άλλη τα πομακοχώρια της Ξάνθης έχουν γεμίσει με παράνομους Βούλγαρους μικροπωλητές οι οποίοι εφοδιάζουν τους καταναλωτές με ότι χρειαστούν σε πολύ καλύτερες τιμές. Κάποτε μας είχαν πει ότι αυτός ο δρόμος θα φέρει ανάπτυξη στην Ξάνθη, ότι τα ξενοδοχεία της πόλης δε θα χωράνε τους επισκέπτες, ότι οι μικροεπιχειρηματίες της περιοχής θα πλουτίσουν.

Που πήγαν όλα αυτά; Εμείς μέχρι τώρα μόνο λουκέτα στα μαγαζιά μας βλέπουμε, μόνο για διαρρήξεις και ληστείες ακούμε. Μετά από όλα αυτά όμως η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ανακοίνωσε και τη δημιουργία του νέου κάθετου άξονα ο οποίος μάλλον αποσκοπεί στο να φέρει στη χώρα μας τους Βούλγαρους εκείνους που για την ώρα δεν κατάφεραν αν έρθουν και να μπουν στα σπίτια μας.

Το αστείο στην όλη επίσκεψη του πρωθυπουργού στο χωριό Δημάριο ήταν που ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας ότι η χώρα μας περνάει δύσκολες οικονομικά στιγμές κι ότι ο ίδιος δεν ήρθε για να τάξει. Πράγματι, δεν έταξε τίποτα, πέρα από τον κάθετο άξονα Βουλγαρίας Ελλάδας, που να κοστίζει έστω και ένα ευρώ στη χώρα μας. Όλα όσα όμως υποσχέθηκε δεν ήταν τίποτα άλλο από προεκλογικές υποσχέσεις οι οποίες όπως ξέρουν πολύ καλά στο ΠΑΣΟΚ θα φέρουν χιλιάδες ψήφους στην κυβέρνηση στις διαφαινόμενες πρόωρες εθνικές εκλογές. Άρα δεν έταξε τίποτα που να κοστίζει σε χρήματα αλλά έταξε πράγματα που συνιστούν αυτό που λέμε ξεπούλημα των πάντων.
Έχοντας προφανώς κατά νου να πάει σε πρόωρες εθνικές εκλογές, ήρθε στην Ξάνθη και υποσχέθηκε να κάνει πράξη όλα όσα εδώ και χρόνια ζητάει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής το οποίο και ξέρει να κερδίζει για λογαριασμό άλλων εκλογές.

Κάποιοι από τους συγκεντρωμένους κατοίκους τον ρώτησαν γιατί στα χωριά τους δε μπορούν να παρακολουθούν τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, γιατί δεν έχουν σήμα τους αλλά για το συγκεκριμένο θέμα δεν είπε ούτε κουβέντα ο κύριος Παπανδρέου. Του ζήτησαν την προώθηση του Μπασμά, μια από τις καλύτερες στον κόσμο ποικιλίες καπνού που παράγεται στην Ξάνθη, και σε άλλες χώρες ώστε να αυξήσουν τις ποσότητες που παράγουν και να αρχίζουν να πουλάνε σε καλύτερες τιμές την παράγωγή τους. Ούτε και γι’ αυτό το θέμα όμως είχε να τους πει κάτι, απλά αρκέστηκε στο να τους παραπέμψει στους αγροτικούς συνεταιρισμούς και την πιο σωστή λειτουργία τους. Του παραπονέθηκαν για την απάτη με τα πλαστά ένσημα που έστησαν κάποιοι και εξαπάτησαν εκατοντάδες οικοδόμους πουλώντας τους πλαστά ένσημα, του του ζήτησαν δικαίωση τους και τιμωρία αυτών των ανθρώπων που τους έκλεψαν με αυτό τον τρόπο τα λεφτά αλλά ο κύριος Παπανδρέου ούτε και γι’ αυτό είχε να πει κάτι.

Γενικά δεν απάντησε σε κανένα από τα θέματα που του τέθηκαν, ήρθε με δική του λίστα θεμάτων, ήταν προαποφασισμένο το τι θα πει και τι θα υποσχεθεί και όλα ήταν σα να μην ειπώθηκαν. Φυσικά για όλα όσα ανακοίνωσε ο Γιώργος Παπανδρέου δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση από τα τοπικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην Ξάνθη, κανείς δεν είτε το θάρρος να του πει πως αυτά που λέει βλάπτουν το εθνικό μας συμφέρον, ότι ευνοούν τα παιχνίδια της Άγκυρας στη Θράκη. Άλλωστε δεν ήταν και εύκολο να διαφωνήσει κανείς με τον πρωθυπουργό αφενός μεν γιατί θα διακινδύνευε τη θέση του στο κόμμα κι αφετέρου γιατί δίπλα και απέναντι στον πρωθυπουργό ήταν ορισμένοι από τους πιο φανατικούς υποστηριχτές του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και των θέσεων που αυτό εκφράζει.

Κακά τα ψέματα, το τουρκικό προξενείο φέρνει ψήφους και το ΠΑΣΟΚ το οποίο είναι με την πλάτη στο τοίχο, χρειάζεται ψήφους ώστε να έχει κάποιες ελπίδες να κερδίσει τις εκλογές που θα προκηρύξει.

Για να κερδηθούν λοιπόν οι ψήφοι της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη η λύση είναι μία. Κάνουνε πράξη όλα όσα ζητάει η Τουρκία και η μειονότητα γίνεται και πάλι πράσινη. Θέλουν περισσότερα τουρκικά στα μειονοτικά δημοτικά σχολεία, τους τα υποσχέθηκαν. Θέλουν εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης στην τουρκική, σύντομα θα γίνει. Ζητάνε τουρκόφωνους υπαλλήλους στις δημόσιες υπηρεσίες, σε λίγο θα τους έχουμε. Θέλουν εκλογή των μουφτήδων και των επιτροπών που διαχειρίζονται τις βακουφικές περιουσίες, ο δρόμος άνοιξε και πολύ σύντομα θα είναι πλέον γεγονός. Ξεχνάνε όμως στο ΠΑΣΟΚ πως όλα αυτά δεν είναι απαίτηση όλων των μουσουλμάνων της Θράκης αλλά μόνο λίγων οι οποίοι και ζουν έχοντας ως επάγγελμα την παροχή των υπηρεσιών τους στο τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής και κατά συνέπεια στην Άγκυρα.

Ξεχνάνε στο ΠΑΣΟΚ ότι τον απλό το μουσουλμάνο δεν το νοιάζει τι είναι αλλά το πώς θα ζήσει αυτός και τα παιδιά του. Τον ενδιαφέρει να πουλήσει πιο ακριβά τον καπνό που παράγει, τον ενδιαφέρει να βρουν μια δουλειά τα παιδιά του, τον ενδιαφέρει να μπει το ψωμάκι μέσα στο σπίτι του. Ελάχιστοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται αν η μειονότητα της Θράκης είναι μουσουλμανική ή τουρκική και οι περισσότεροι από αυτούς ανήκουν στην ομάδα των 3500 έμμισθων συνεργατών της Άγκυρας.

Δυστυχώς όμως εκείνοι καθορίζουν τους όρους του παιχνιδιού, ένα παιχνίδι στο οποίο αποφάσισε να πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο η ελληνική κυβέρνηση. Εμπρός λοιπόν, την επόμενη φορά που ο πρωθυπουργός ή κάποιος υπουργός θα επισκεφθεί τη Θράκη, ας μη βάλει κοστούμι, ας φορέσει τη φανέλα της εθνικής Θράκης που δημιούργησαν εκείνοι που ονειρεύονται ένα ανεξάρτητο κρατίδιο στη Θράκη κι ας κρατάει στο χέρι του τη σημαία της ανεξάρτητης Θράκης. Έτσι κι αλλιώς ακόμα και τα τελευταία όπλα που είχαμε στα χέρια μας ως χώρα, ο κύριος Παπανδρέου αποφάσισε όχι να τα πουλήσει διότι όταν πουλάς σημαίνει ότι παίρνεις και κάποιο αντάλλαγμα, αλλά να τα χαρίσει στη Τουρκία.
Ο θεός να βάλει το χέρι του αν και για την ώρα μόνο ο κύριος Παπανδρέου το βάζει.

Έκκληση για σχηματισμό επιτροπής λογιστικού ελέγχου επί του ελληνικού δημόσιου χρέους

Το Ελληνικό κείμενο ακολουθεί Αγγλική μετάφρασή του.
Greek text is followed by English translation.

Οι υπογράφοντες πιστεύουμε ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) η οποία θα εξετάσει το ελληνικό δημόσιο χρέος. Η τρέχουσα πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους έχει επιφέρει μεγάλο κοινωνικό κόστος στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια ο ελληνικός λαός έχει δημοκρατικό δικαίωμα να απαιτήσει πλήρη πληροφόρηση όσον αφορά το χρέος που είναι δημόσιο, ή εγγυημένο από το κράτος.

Ο σκοπός της ΕΛΕ θα είναι η εξακρίβωση των αιτίων του δημόσιου χρέους, των όρων με τους οποίους έχει συναφθεί, καθώς και της χρήσης των δανείων. Στη βάση των συμπερασμάτων της η ΕΛΕ θα διαμορφώσει κατάλληλες προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους, συμπεριλαμβανομένου του χρέους που θα αποδειχθεί παράνομο, μη νομιμοποιημένο, ή απεχθές. Η επιδίωξη της ΕΛΕ θα είναι να συνδράμει την Ελλάδα ώστε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει το βάρος του χρέους. Η ΕΛΕ θα επιχειρήσει επίσης να διαπιστώσει ευθύνες για τις προβληματικές συμβάσεις χρέους.

Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος βρίσκονται στην καρδιά της κρίσης της Ευρωζώνης. Η παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2007 πήρε τη μορφή κρίσης χρέους της περιφέρειας της Ευρωζώνης. Σύμφωνα με τον τελευταίο προϋπολογισμό, το ελληνικό δημόσιο χρέος αναμένεται να αυξηθεί από 299 δις ευρώ (ή 127% του ΑΕΠ) το 2009 σε 362 δις ευρώ (ή 159% του ΑΕΠ) το 2011. Η διόγκωση του δημόσιου χρέους επέτεινε τον κίνδυνο εθνικής χρεοκοπίας των περιφερειακών χωρών και αύξησε τις πιθανότητες τραπεζικής χρεοκοπίας στην Ευρώπη. Η ΕΕ, σε συμφωνία με εθνικές κυβερνήσεις, αντέδρασε υιοθετώντας προγράμματα διάσωσης που διευκολύνουν τον προσωρινό δανεισμό των κρατών της Ευρωζώνης και προστατεύουν τις τράπεζες. Αλλά τα μέτρα αυτά δεν κατάφεραν να καθησυχάσουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές, με συνέπεια τα επιτόκια δανεισμού των περιφερειακών χωρών να συνεχίσουν να ανεβαίνουν. Επιπλέον, το αντίτιμο των προγραμμάτων ήταν η λιτότητα. Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και άλλες χώρες αναγκάστηκαν να περικόψουν μισθούς και συντάξεις, να μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες, να συρρικνώσουν τις παροχές πρόνοιας, να ιδιωτικοποιήσουν δημόσιες επιχειρήσεις και να απελευθερώσουν τις αγορές. Αναπόφευκτα θα υπάρξει και περαιτέρω κοινωνικό κόστος λόγω αύξησης της ανεργίας, χρεοκοπίας επιχειρήσεων και συρρίκνωσης της παραγωγής.

Η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο των προγραμμάτων διάσωσης της ΕΕ, αλλά ο ελληνικός λαός έχει κρατηθεί στο σκοτάδι όσον αφορά τη σύνθεση και τους όρους του δημόσιου χρέους. Η έλλειψη ενημέρωσης συνιστά θεμελιώδη αποτυχία των δημοκρατικών διαδικασιών. Οι λαοί που καλούνται να φέρουν το κόστος των προγραμμάτων της ΕΕ έχουν δημοκρατικό δικαίωμα στην πλήρη πληροφόρηση.

Η ΕΛΕ μπορεί να συμβάλλει στην αναπλήρωση του δημοκρατικού αυτού ελλείμματος. Μπορεί επίσης να ενθαρρύνει τη συμμετοχή ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων στην ανάπτυξη κινημάτων για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους. Η επιτροπή θα είναι διεθνής και θα αποτελείται από ορκωτούς λογιστές του χρέους και των δημόσιων οικονομικών, από νομικούς, οικονομολόγους, αντιπρόσωπους των εργατικών οργανώσεων και μέλη των οργανώσεων την κοινωνίας των πολιτών. Θα είναι ανεξάρτητη από τα πολιτικά κόμματα, αλλά δεν θα αποκλείει τη συμμετοχή πολιτικών, αρκεί να συμφωνούν με τους σκοπούς της. Η ΕΛΕ θα διασφαλίζει την ύπαρξη εξειδικευμένης γνώσης και θα εγγυάται τον δημοκρατικό έλεγχο καθώς και το υπόλογο όλων των εμπλεκομένων.

Για να επιτύχει το στόχο της η ΕΛΕ θα πρέπει να έχει πλήρη διαχρονική πρόσβαση στις συμβάσεις και εκδόσεις δημόσιου χρέους, συμπεριλαμβανομένων των εκδόσεων ομολόγων, αλλά και διμερούς, πολυμερούς, ή άλλης μορφής χρέους και κρατικών υποχρεώσεων. Θα πρέπει να έχει τις απαραίτητες αρμοδιότητες ώστε να θέτει στη διάθεσή της όλα τα έγγραφα που κρίνει απαραίτητα για να επιτελέσει το έργο της. Θα πρέπει επίσης να θεσμοθετηθούν πρόσφοροι τρόποι ώστε να μπορεί να καλεί προς εξέταση δημόσιους λειτουργούς, όπως και να ανοίγει, μετά από αιτιολογημένο αίτημά της και δικαστική συνδρομή, τραπεζικούς λογαριασμούς, ιδίως λογαριασμούς του δημοσίου σε ιδιωτικές τράπεζες και στην Τράπεζα της Ελλάδας. Θα πρέπει, τέλος, να διαθέτει επαρκές χρονικό διάστημα για να μελετήσει τις συμβάσεις και να εξαγάγει το πόρισμά της.

Η δημιουργία διεθνούς και ανεξάρτητης ΕΛΕ για το ελληνικό δημόσιο χρέος αποτελεί αναντίρρητη ανάγκη. Είναι επίσης δημοκρατική απαίτηση του ελληνικού λαού που σηκώνει το βάρος της κρίσης και θέλει να γνωρίζει τις αιτίες της. Από όλες τις απόψεις η ελληνική ΕΛΕ θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρότυπο και για άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

Yπογράψτε εδώ.

Η ιστοσελίδα της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου εδώ.

Δείτε και το βιντεάκι για μια ενημέρωση, στα γρήγορα, περί τίνος πρόκειται.

Υπάρχουν όρια στην ελευθερία έκφρασης;

Η απάντηση είναι ναι. Κι αυτό δεν σημαίνει πως καταργώ την ελευθερία έκφρασης. Το ζήτημα είναι που βάζουμε τα όρια. Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης μας δίνει ένα καλό επιχείρημα σ’ αυτή τη συζήτηση. Σαφέστατα, ο μισαλλόδοξος λόγος, ο λόγος που καλλιεργεί το μίσος εναντίον των απόψεων και των πιστεύω κάποιων κοινωνικών ομάδων -μειονοτήτων σε σχέση με την κυρίαρχη πληθυσμιακή ομάδα- και που προτρέπει σε βία εναντίον αυτών των ομάδων με βάση τα φυλετικά, θρησκευτικά, σεξουαλικά χαρακτηριστικά τους, αυτός ο μισαλλόδοξος λόγος δεν μπορεί και δεν πρέπει να προστατεύεται από τα δικαιώματα της ελεύθερης έκφρασης.

Μπορεί κάποιος να κατηγορήσει αυτόν που πρεσβεύει την παραπάνω άποψη για απόπειρα λογοκρισίας, φασιστική νοοτροπία, αντιδημοκρατικές μεθόδους κλπ κλπ. Πώς διαστρέφουμε έτσι τα πράγματα; Ο μισαλλόδοξος λόγος είναι ένας κατεξοχήν αντιδημοκρατικός, φασιστικός λόγος που εκμεταλλεύεται το δημοκρατικό δικαίωμα της ελευθερίας στην έκφραση για να στραφεί εναντίον του λόγου των μειονοτήτων, και τελικά να το καταργήσει. Πρέπει να είμαστε δημοκρατικοί απέναντι σε ένα τέτοιο λόγο; Πρέπει να δεχόμαστε τη μισανθρωπία και τη βιαιότητά του; Το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης προσπαθεί να ποινικοποιήσει το ρατσιστικό λόγο. Είναι αντιδημοκρατκό; Εδώ επαναφέρουμε το παλιό ερώτημα: η δημοκρατία πρέπει να ισχύει για όλους, ακόμα και γι’ αυτούς που επιχειρούν να την καταλύσουν; Επιτρέπεται ένας εχθρός της δημοκρατίας να εκμεταλλεύται όλες τις ελευθερίες που αυτή του παρέχει για να στραφεί εναντίον της και στο τέλος να την καταργήσει;

Οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να απαντήσουν και να θεσμοθετήσουν προς αυτή την κατεύθυνση: κανένα έλεος για τους εχθρούς της δημοκρατίας. Ο δήμος της αρχαίας Αθήνας μας εκπλήσσει με την αυστηρότητα και τη βιαιότητά του σε τέτοιο βαθμό που το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης ωχριά:

«κτενῶ καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ καὶ ψήφῳ καὶ τῇ ἐμαυτοῦ χειρί, ἂν δυνατὸς ὦ, ὃς ἂν καταλύσῃ τὴν δημοκρατίαν τὴν Ἀθήνησι. καὶ ἐάν τις ἄρξῃ τιν᾽ ἀρχὴν καταλελυμένης τῆς δημοκρατίας τὸ λοιπόν, καὶ ἐάν τις τυραννεῖν ἐπαναστῇ ἢ τὸν τύραννον συγκαταστήσῃ. Καὶ ἐάν τις ἄλλος ἀποκτείνῃ, ὅσιον αὐτὸν νομιῶ εἶναι καὶ πρὸς θεῶν καὶ δαιμόνων, ὡς πολέμιον κτείναντα τὸν Ἀθηναίων, καὶ τὰ κτήματα τοῦ ἀποθανόντος πάντα ἀποδόμενος ἀποδώσω τὰ ἡμίσεα τῷ ἀποκτείναντι, καὶ οὐκ ἀποστερήσω οὐδέν. Ἐὰν δέ τις κτείνων τινὰ τούτων ἀποθάνῃ ἢ ἐπιχειρῶν, εὖ ποιήσω αὐτόν τε καὶ τοὺς παῖδας τοὺς ἐκείνου καθάπερ Ἁρμόδιόν τε καὶ Ἀριστογείτονα καὶ τοὺς ἀπογόνους αὐτῶν. Ὁπόσοι δὲ ὅρκοι ὀμώμονται Ἀθήνησιν ἢ ἐν τῷ στρατοπέδῳ ἢ ἄλλοθί που ἐναντίοι τῷ δήμῳ τῷ Ἀθηναίων, λύω καὶ ἀφίημι.»

[Θα εξοντώσω και με το λόγο μου και με τις πράξεις μου και με την ψήφο και ακόμα με τα ίδια μου τα χέρια, αν μπορώ, όποιον καταλύσει τη δημοκρατία στην Αθήνα. Και όποιον, μετά την κατάλυση της δημοκρατίας, αναλάβει αξιώματα και όποιον επιχειρήσει να γίνει τύραννος ή να εγκαταστήσει τύραννο. Και αν κάποιος άλλος σκοτώσει τον τοιούτο, θα θεωρήσω ότι δεν έσφαλε ενώπιον των θεών και των άλλων ενδιάμεσων δυνάμεων, γιατί σκότωσε τον εχθρό των Αθηναίων, και θα πουλήσω όλη την περιουσία του νεκρού δίνοντας τα μισά σ’ αυτόν που τον σκότωσε χωρίς να του στερήσω τίποτα απ’ όσα δικαιούται. Εάν αυτός που θα σκοτώσει ή θα επιχειρήσει να σκοτώσει κάποιον από δαύτους πεθάνει πάνω στην πράξη, θα προσφέρω σ’ αυτόν και στα παιδιά του όλα τα ευεργετήματα που απολάμβαναν ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτονας και οι απόγονοί τους. Και θα ακυρώσω και θα καταργήσω όλους τους νόμους που θεσπίστηκαν εναντίον του δήμου στην Αθήνα ή στα στρατόπεδα ή όπου αλλού.]

Ο παραπάνω όρκος ήταν χαραγμένος σε μια στήλη που είχε στηθεί μπροστά από το βουλευτήριο της αρχαίας Αθήνας. Και είναι σαφής: οι εχθροί της δημοκρατίας δεν έχουν δημοκρατικά δικαιώματα. Γι’ αυτούς δεν ισχύει η ελευθερία της σκέψης, η ελευθερία του λόγου, ο διάλογος. Δεν έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν αυτή τη μεγάλη κατάκτηση της δημοκρατίας για να τη λοιδωρήσουν, να τη συκοφαντήσουν, να στρέψουν την έχθρα και το μίσος εναντίον της, και τελικά να την καταργήσουν. Οι αρχαίοι Αθηναίοι ήταν κατηγορηματικοί. Εμείς, στη δημοκρατία μας, θα εξακολουθούμε να προσφέρουμε ελεύθερο βήμα στους ρατσιστές; Και για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε τους ίδους τους ρατσιστές;

Ανδοκίδη, Περί των μυστηρίων,
Καί μοι ἀνάγνωθι τὸν νόμον τὸν ἐκ τῆς στήλης.
Νόμος.
Ἔδοξε τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ. Αἰαντὶς ἐπρυτάνευε, Κλειγένης ἐγραμμάτευε, Βοηθὸς ἐπεστάτει. Τάδε Δημόφαντος συνέγραψεν. Ἄρχει χρόνος τοῦδε τοῦ ψηφίσματος ἡ βουλὴ οἱ πεντακόσιοι <οἱ> λαχόντες τῷ κυάμῳ, οἷς Κλειγένης πρῶτος ἐγραμμάτευεν.

Ἐάν τις δημοκρατίαν καταλύῃ τὴν Ἀθήνησιν, ἢ ἀρχήν τινα ἄρχῃ καταλελυμένης τῆς δημοκρατίας, πολέμιος ἔστω Ἀθηναίων καὶ νηποινεὶ τεθνάτω, καὶ τὰ χρήματα αὐτοῦ δημόσια ἔστω, καὶ τῆς θεοῦ τὸ ἐπιδέκατον· ὁ δὲ ἀποκτείνας τὸν ταῦτα ποιήσαντα καὶ ὁ συμβουλεύσας ὅσιος ἔστω καὶ εὐαγής. Ὀμόσαι δ᾽ Ἀθηναίους ἅπαντας καθ᾽ ἱερῶν τελείων, κατὰ φυλὰς καὶ κατὰ δήμους, ἀποκτενεῖν τὸν ταῦτα ποιήσαντα. Ὁ δὲ ὅρκος ἔστω ὅδε·

«κτενῶ καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ καὶ ψήφῳ καὶ τῇ ἐμαυτοῦ χειρί, ἂν δυνατὸς ὦ, ὃς ἂν καταλύσῃ τὴν δημοκρατίαν τὴν Ἀθήνησι. καὶ ἐάν τις ἄρξῃ τιν᾽ ἀρχὴν καταλελυμένης τῆς δημοκρατίας τὸ λοιπόν, καὶ ἐάν τις τυραννεῖν ἐπαναστῇ ἢ τὸν τύραννον συγκαταστήσῃ. Καὶ ἐάν τις ἄλλος ἀποκτείνῃ, ὅσιον αὐτὸν νομιῶ εἶναι καὶ πρὸς θεῶν καὶ δαιμόνων, ὡς πολέμιον κτείναντα τὸν Ἀθηναίων, καὶ τὰ κτήματα τοῦ ἀποθανόντος πάντα ἀποδόμενος ἀποδώσω τὰ ἡμίσεα τῷ ἀποκτείναντι, καὶ οὐκ ἀποστερήσω οὐδέν. Ἐὰν δέ τις κτείνων τινὰ τούτων ἀποθάνῃ ἢ ἐπιχειρῶν, εὖ ποιήσω αὐτόν τε καὶ τοὺς παῖδας τοὺς ἐκείνου καθάπερ Ἁρμόδιόν τε καὶ Ἀριστογείτονα καὶ τοὺς ἀπογόνους αὐτῶν. Ὁπόσοι δὲ ὅρκοι ὀμώμονται Ἀθήνησιν ἢ ἐν τῷ στρατοπέδῳ ἢ ἄλλοθί που ἐναντίοι τῷ δήμῳ τῷ Ἀθηναίων, λύω καὶ ἀφίημι.»

Ταῦτα δὲ ὀμοσάντων Ἀθηναῖοι πάντες καθ᾽ ἱερῶν τελείων, τὸν νόμιμον ὅρκον, πρὸ Διονυσίων· καὶ ἐπεύχεσθαι εὐορκοῦντι μὲν εἶναι πολλὰ καὶ ἀγαθά, ἐπιορκοῦντι δ᾽ ἐξώλη αὐτὸν εἶναι καὶ γένος.