Μου αρέσει πολύ η διασκευή του τραγουδιού Δημοσθένους λέξις από τις Ειδικές Δυνάμεις, αλλά θεωρώ ότι απομακρύνεται αρκετά από το περιεχόμενο και το νόημα των στίχων που βρίσκει την πληρότητά του στη μουσική και ερμηνεία του ίδιου του Σαββόπουλου.
Οι στίχοι μας πάνε πολύ παλιά, στη διαμάχη ολιγαρχικών και δημοκρατικών στην αρχαία Αθήνα, μια διαμάχη που έχει ξεθωριάσει με την πάροδο των αιώνων και σήμερα έχει ξεφτίσει στον ισοπεδωτικό και άχρωμο όρο «ο χρυσούς αιών του Περικλέους», που χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε την εποχή εκείνη δημιουργώντας έτσι έναν αχταρμά από ονόματα και γεγονότα, που έρχεται να φουσκώσει την ανιστόρητη και απολίτικη υπερηφάνεια των νεοελλήνων για τους προγόνους τους. Η διαμάχη ξεκινάει ήδη από τα θριαμβευτικά χρόνια της δημοκρατίας, με δυο αντίπαλα στρατόπεδα να συγκρούονται στο στίβο της διανόησης. Από τη μια, οι ολιγαρχικοί με τον Σωκράτη και τους μαθητές του, Πλάτωνα, Ξενοφώντα, Αριστοτέλη, Ισοκράτη, και από την άλλη οι διανοούμενοι της δημοκρατίας Αισχύλος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Σοφοκλής, Αριστοφάνης, οι Σοφιστές, ο Δημοσθένης.
Με το Δημοσθένη βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη αυτής της διαμάχης που τελείωσε με την ολοκληρωτική ήττα των δημοκρατικών. Οι ολιγαρχικοί είχαν τώρα έναν ισχυρό, εξωτερικό σύμμαχο, τον Φίλιππο της Μακεδονίας, που υπέτασσε μια μια τις δημοκρατικές πόλεις που του αντιστέκονταν, με την Όλυνθο να έχει την πιο καταστροφική μοίρα. Έτσι, σε μια Αθήνα όπου οι ολιγαρχικοί κέρδιζαν ολοένα έδαφος και προέτρεπαν, μέσω του Ισοκράτη, τον Φίλιππο να έρθει να καταλάβει την πόλη τους, ο αγώνας του Δημοσθένη ήταν μάταιος. Ήταν και μοναχικός - μόνος αυτός να υπερασπίζεται τις αξίες και τα ιδανικά της πατρίου πολιτείας των Αθηναίων, της Δημοκρατίας. Έτσι, ο Δημοσθένης φαντάζει τραγικός ήρωας, του οποίου ο αγώνας είναι καταδικασμένος να αποτύχει, μεγαλειώδης όμως για τις ιδέες που υπερασπίζεται.
Στους στίχους του Σαββόπουλου όλη αυτή η προϊστορία εμπλουτίζεται με την εμπειρία του πολιτικού κρατούμενου που στα χρόνια της Δικτατορίας φυλακίζεται, για να διαπιστώσει με την αποφυλάκισή του ό,τι όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκε δεν υπάρχουν πια. Ταυτίζεται και με τον Έλληνα της Μεταπολίτευσης του οποίου τα οράματα για τη δημοκρατία προδόθηκαν - αίσθηση που μοιραζόμαστε κι εμείς σήμερα, στην κατάντια του ελληνικού κράτους που τώρα ζούμε. Ο ιδεολόγος όμως στέκεται μοναχικός και μεγαλοπρεπής, σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα, που δέχεται το τέλος του με αξιοπρέπεια –αξιοπρέπεια που πηγάζει από τη βεβαιότητα για την ορθότητα των ιδεών του και από το γεγονός του ό,τι τους έχει μείνει πιστός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου