Θα μου πείτε πού βλέπεις το άσπρο σε μια χώρα, στην κυβέρνηση της οποίας υπάρχουν αποδεδειγμένα όχι ανίκανοι αλλά ηλίθιοι, σε ένα κράτος όπου οι απατεώνες επιβραβεύονται και οι έντιμοι τιμωρούνται και οι πολίτες, αντί να προστατεύονται, αδικούνται... Αλλά αυτή την ηλιόλουστη πρωτοχρονιάτικη μέρα, με το φως να έχει νικήσει το σκοτάδι και να οδεύει ξανά προς τον ενιαύσιο θρίαμβό του, δεν μπορείς παρά να χαίρεσαι που απλώς υπάρχεις...
Paul Élyard, Nous sοmmes
Βλέπεις τη φωτιά του απόβραδου που βγαίνει απ’ το κοχύλι της
Και βλέπεις και το δάσος να βυθίζεται στη δροσιά
Βλέπεις τον κάμπο γυμνό στα πλευρά του αργοκίνητου ουρανού
Το χιόνι ψηλό σαν τη θάλασσα
Και τη θάλασσα ψηλή μες στο γαλάζιο
Πέτρες τέλειες και μαλακά δάση καταφύγια σκεπαστά
Βλέπεις τις πόλεις βαμμένες με τη μελαγχολία
Χρυσή και πεζοδρόμια γεμάτα δικαιολογίες
Μια μεριά όπου η μοναξιά έχει το άγαλμά της
Χαμογελαστό κι ο έρωτας το μόνο σπίτι του
Βλέπεις τα ζώα
Πανούργοι σωσίες το ένα τ’ αλλου θυσία
Αδέρφια άμωμα με σκιές μπερδεμένες
Σε μια έρημο αίματος
Βλέπεις ένα ωραίο παιδί όταν παίζει όταν γελά
Είναι πολύ μικρότερο
Απ’ το μικρό πουλί στην άκρη των κλαδιών
Βλέπεις ένα τοπίο με τη γεύση του λαδιού και του νερού
Όπου ο βράχος δε χωρά όπου η γη αφήνει
Την πρασινάδα της στο καλοκαίρι που τη σκεπάζει με φρούτα
Γυναίκες που κατεβαίνουν απ’ τον αρχαίο καθρέφτη τους
Σου φέρνουν τη νιότη και την πίστη τους στη δική σου
Κι η μια τη λάμψη της το πέπλο που σε τραβά
Σε κάνει μυστικά να δεις τον κόσμο χωρίς εσένα
Μόνο μαζί μας θα ζήσει το σύμπαν
Αγρίμια αληθινά μου λάβαρα από χρυσό
Κάμποι καλές μου περιπέτειες
Πρασινάδα χρήσιμη πόλεις σφύζουσες
Επικεφαλής σας θά ‘ρθουν άνθρωποι
Άνθρωποι πέρα απ’ τους ιδρώτες τα χτυπήματα τα δάκρυα
Μα που θα δρέψουν όλα τους τα όνειρα
Βλέπω ανθρώπους αληθινούς, ευαίσθητους, καλούς, χρήσιμους
Να πετούν ένα βάρος ελαφρότερο από τον θάνατο
Και να κοιμούνται από χαρά στον αχό του ήλιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου