Tης μη συμμορφώσεως οι άγιοι

Αιρετικά θα κυλήσει και φέτος η Μεγάλη Εβδομάδα, κόντρα στην ορθόδοξη προσέγγιση, κόντρα στην άθεη εκμηδένιση, με πυξίδα την ποιητική μετουσίωση του Ανδρέα Εμπειρίκου, που μέσα στην πεζότητα αλλά βαθύτατη ρυθμικότητα του ποιητικού του λόγου καταφέρνει να αναδείξει τη σαρκική πλευρά της θρησκευτικότητας στο αποκορύφωμα του θείου δράματος, την ανάσταση του σώματος, την ουσία της ζωής.


Οι Μπεάτοι, ή της μη συμμορφώσεως οι άγιοι


Ἀπεκρίθησαν Σιδράχ, Μισάχ και Αβδεναγώ, λέγοντες τῷ βασιλεῖ Ναβουχοδονόσορ, «... γνωστὸν ἔστω σοι, βασιλεῦ, ὅτι τοῖς θεοῖς σου οὐ λατρεύομεν, καὶ τῇ εἰκόνι τῇ χρυσῇ, ᾗ ἔστησας, οὐ προσκυνοῦμεν». Τότε ὁ Ναβουχοδονόσορ ἐπλήσθη θυμοῦ... καὶ ἄνδρας ἰσχυροὺς ἰσχύι εἶπε πεδήσαντας τον Σιδράχ, Μισάχ και Αβδεναγώ ἐμβαλεῖν εἰς τὴν κάμινον τὴν καιομένην... Καὶ οἱ τρεῖς οὗτοι... ἔπεσον ἐν μέσῳ τῆς καμίνου ἐπὶ πήχεις τεσσαράκοντα ἐννέα· καὶ διώδευσε καὶ ἐνεπύρισεν οὕς εὔρε περὶ τὴν κάμινον, καὶ ἐξετίναξε τὴν φλόγα τοῦ πυρὸς τῆς καμίνου... ὡς πνεῦμα δρόσου διασυρίζον, καὶ οὐχ ἥψατο αὐτῶν τὸ καθόλου τὸ πῦρ... Τότε οἱ τρεῖς, ὡς ἐξ ἑνὸς στόματος ὕμνουν καὶ ηὐλόγουν καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεὸν ἐν τῇ καμίνῷ...

Δανιήλ



Ο Αζαρίας, ο Ανανίας και ο Μισαήλ, ο Κέρουακ, ο Γκίνσμπεργκ και ο Κόρσο καθώς και προ αυτών ο μέγας πυρσός Ανδρέας Μπρετόν και η πλειάς του, και προ αυτών ακόμη ο κύκνος του Μοντεβιδέο Ισίδωρος Ducasse, o Arthur Rimbaud, o Raymond Roussel, o Alfred Jarry και ορισμένοι άλλοι, ως ο Henry Michaux και εκτός αυτών και άλλων εθνών εκπρόσωποι και τηλαυγείς αστέρες, όπως
Ο William Blake
O Shelley
O Poe και ο Χέρμαν Μέλβιλ
O David Thoreau
O Henry Miller
Και εκείνος ο μέγας ποταμός όμοιος με δρυ βασιλική ψηλός Walt Whitman
Ο Έγελος
Ο Κίρκεγκαρντ
Ο Λέων Τολστόη, κόσμος και ήλιος θερμουργός, πατήρ θεών και ανθρώπων
Ο Sigmund Freud
Ο Άγγελος Σικελιανός
Ο Αρίσταρχος των ηδονών και ο Κ.Π. Καβάφης
Ο Μαρξ
Ο Λένιν
Ο Κροπότκιν
Ο Μπακούνιν
Ο Böhme
Ο Νίτσε
Ο Victor Hugo
Ο Μωάμεθ
Ο Ιησούς Χριστός
Και ακόμη προ ολίγων ετών οι Essenin, Μαγιακόβσκη, Block (και θα μπορούσα να προσθέσω κι άλλους) ως παίδες εν τη καμίνω –έκαστος στην ιδική του γλώσσα- έστω και αν όλοι δεν συμφωνούσαν μεταξύ των, άπαντες, εν τη καμίνω έψαλλαν και σήμερον ακόμη ψάλλουν, με λόγια που μεθερμηνευόμενα –όχι από τους ορθολογιστάς- το ίδιο νόημα, κατά βάθος, έχουν, απαράλλακτα όπως οι συγγενικές- τουτέστιν οι από τα ίδια καύσιμα –φωτιές, όπου και αν καίνε, την ίδια φλόγα κάνουν.

Και οι παίδες εξακολουθούν την μέρα και την νύκτα, (όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, μέσ’ στις ψυχές σας σκύβοντας θα τους ακούστε) οι τίμιοι παίδες εξακολουθούν να ψάλλουν.

Και ενώ οι φλόγες της πυράς, περιδινούμεναι γύρω από τα σώματά των (ω Ιωάννα ντ’ Αρκ! ω Αθανάση Διάκο!), με κόκκινες ανταύγειες φωτίζουν τα κτίσματα των Βαβυλώνων, των παλαιών και τωρινών και τις μορφές των Ναβουχοδονοσόρων, απ’ την λερή την άσφαλτο των λεωφόρων (lâchez tout, partez sur les routes) και απ’ τις σκιές των σκοτεινών παρόδων, από τα έγκατα της γης και από τα μύχια της ψυχής, από τους κήπους με τα γιασεμιά και τους υακίνθους και από τα βάθη των δοχείων που τα δυσώδη απορρίμματα περιέχουν (lâchez tout, partez sur les routes), απ’ τις κραυγές του γλυκασμού των συνουσιαζομένων και από τους στεναγμούς της ηδονής των αυνανιζομένων, απ’ των τρελών τις άναρθρες κραυγές και απ’ των βαρέων καημών τις στοναχές, ως λάβα ζεστή, ή ως σάλπιγξ μιας αενάου παρουσίας, μα προ παντός ως σπέρμα, ως σπέρμα ορμητικόν εν ευφροσύνη αναβλύζον, αναπηδούν και ανέρχονται στον ουρανόν (Αλληλούια! Αλληλούια!), ερωτικοί, υψιτενείς, μεμουσωμένοι, και τώρα και πάντα (Αλληλούια! Αλληλούια!) με συνοδείαν των αγγέλων, και τώρα και πάντα, τον ερχομό και την ανάγκη (Αλληλούια! Αλληλούια!) τον ερχομό και την ανάγκη των νέων Παραδείσων ψάλλουν!

Από τη συλλογή Οκτάνα, εκδ. Ίκαρος 1987.