Βρετανοί βασιλείς

Σκεφτόμουνα –μεταξύ τυρού και αχλαδίου για να είμαι ειλικρινής- για το πως θα έπρεπε –αν έπρεπε- να αντιδράσω στους γάμους του William Windsor και της Kate Middleton. Να γελάσω; Να οργιστώ; Να σατιρίσω; Να επικροτήσω την έξοχη ανακοίνωση του ΚΚΕ που μιλούσε για «απομεινάρια του Μεσαίωνα»; -ειλικρινά δεν κατάλαβα την επίθεση του ΣΚΑΪ εναντίον του από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Να παραμυθιαστώ με το πλήθος; - η απουσία ιδεολογίας που θα επέτρεπε να δω τη μοναρχία σαν παραμύθι δε με χαρακτηρίζει. Τελικά τη λαβή μου την έδωσαν δυο λεπτομέρειες από το δημοσιογραφικό παραλήρημα. Η κυρία Windsor, λέει, απένειμε τον τίτλο του δούκα και της δούκισας του Κέμπριτζ στους νεόνυμφους –ένα το κρατούμενο- ενώ συγχρόνως παρέλειψε –ή δεν θέλησε- να καλέσει το προεδρικό ζεύγος των ΗΠΑ στην τελετή. Γιατί άραγε;

Για να βρω την απάντηση πήγα πέρα από τον Μεσαίωνα, στη Ρωμαϊκή εποχή, όπως τη φωτογραφίζει ο Καβάφης στο ποίημά του «Αλεξανδρινοί βασιλείς». Συγκεντρώθηκαν, λέει οι Αλεξανδρινοί για να απονείμουν τίτλους στους γιους της Κλεοπάτρας –Βασιλέας της Αρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων, Βασιλέας της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης, Βασιλέας των Βασιλέων- και όλα αυτά σε μια εποχή που κυρίαρχοι του κόσμου δεν είναι πια οι Αλεξανδρινοί αλλά οι Ρωμαίοι. Λέτε κάτι τέτοιο να σκεφτόταν ενδόμυχα και η κυρία Winsdor, «παραλείποντας» τους Ομπάμα από την αυτοκρατορική τελετή, σε μια εποχή που κυρίαρχοι του κόσμου δεν είναι πια οι Βρετανοί αλλά οι Αμερικανοί;

Κ.Π Καβάφη, Αλεξανδρινοί Βασιλείς

Μαζεύθηκαν οι Αλεξανδρινοί
να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά,
τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,
Αλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη
φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο,
εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς,
μες στη λαμπρή παράταξι των στρατιωτών.

Ο Αλέξανδρος – τον είπαν βασιλέα
της Αρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων.
Ο Πτολεμαίος – τον είπαν βασιλέα
της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης.
Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,
ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,
στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,
η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων και αμεθύστων,
δεμένα τα ποδήματά του μ’ άσπρες
κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.
Αυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,
αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Οι Αλεξανδρινοί ένοιωθαν βέβαια
που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

Αλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική
ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,
το Αλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα
θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,
των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,
ο Καισαρίων όλο χάρις κ’ εμορφιά
(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)∙
κι οι Αλεξανδινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κι ενθουσιάζονταν, κι επευφημούσαν
ελληνικά, κι αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,
γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα –
μόλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες.

1912

Υ.Γ. Τι ωραία που δικαιολογεί την έκσταση αλλά και την επίγνωση του πλήθους! Ήδη από παλιά έχω παρατηρήσει πόσο ταιριάζει ο Καβάφης, ως σχολιαστής της επικαιρότητας. Δε νομίζετε; Σ’ αυτή την περίπτωση μάλιστα, ταιριάζουν και οι λεπτομέρειες –προσέχτε το τριανταφυλλί μεταξωτό ένδυμα του Καισαρίωνα... Εγώ πάντως τον προτιμώ ως ρεπόρτερ από πολλούς ανεγκέφαλους σύγχρονους δημοσιογράφους, αναμεταδότες της βασιλικής, ή άλλης, προπαγάνδας. Εσείς;