Χθες διάλεξα ένα πιο όμορφο όνειρο από την ταινία του Κουροσάβα, αυτό που αφορά τον Van Gogh, αποφεύγοντας να παρουσιάσω τον εφιάλτη "Το βουνό Φίτζι στα κόκκινα". Ο εφιάλτης αναφέρεται στη στιγμή της έκρηξης έξι πυρηνικών αντιδραστήρων και στον επακόλουθο τρόμο των ανθρώπων. Με αφορμή τα γεγονότα που εκτυλίσσονται τώρα στην Ιαπωνία, αναρωτιέμαι αν αυτός ο τρόμος που βιώνουν αυτή τη στιγμή οι Ιάπωνες και που έχει υποχρεώσει 36 εκατομμύρια ανθρώπους στο Τόκιο να είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους αντισταθμίζει τα οφέλη από τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Η καταστροφή των αντιδραστήρων διαρκεί μια στιγμή -και μπορεί να μην την πάρεις καθόλου είδηση. Ο τρόμος όμως από την αόρατη ραδιενέργεια έχει άλλη διάρκεια στον ανθρώπινο ψυχισμό -αν και στην ταινία δεν είναι αόρατος μια και είχε ληφθεί μέριμνα να χρωματιστούν, με διαφορετικό χρώμα το καθένα, τα διάφορα ραδιενεργά στοιχεία για να φαίνονται. Αυτό άραγε κάνει τον τρόμο περισσότερο ανεκτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου