The Angelina effect ή οι κράχτες του ιατρικού κατεστημένου

Μια συρραφή αποσπασμάτων με θέμα την υγεία από την Ελεύθερη Έρευνα, πριν μιλήσω στην επόμενη ανάρτηση για τη δική μου περίπτωση -όχι δεν έχω κόψει τα βυζιά μου!

---

Μέσα στην παγκόσμια οικονομική στημένη κρίση, που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, άλλο ένα στημένο φιάσκο έκανε ξαφνικά την εμφάνισή του στα media. Η είδηση έκανε πάταγο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η Αντζελίνα Τζολί έκανε προληπτικά διπλή μαστεκτομή, για να προλάβει τον επικείμενο καρκίνο τού στήθους, που την απειλούσε, λόγω «κακών» γονιδίων και κληρονομικότητας!

Αν κάποιος κοιτάξει με νηφαλιότητα πίσω από την κουρτίνα θα δει, ότι πίσω από όλο αυτό βρίσκεται και πάλι το ιατρικό σύστημα και τα οικονομικά συμφέροντά του. Μια παλιά συνταγή κατατρομοκράτησης των μαζών (αυτή τη φορά εναντίον των γυναικών), όπου σαν όπλο χρησιμοποιείται και πάλι ο μεγαλύτερος ανθρώπινος φόβος, αυτός τού θανάτου.

Όπως και παλαιότερα, όταν η απάτη με τους εργαστηριακούς ιούς Embola, Άνθρακα, AIDS, Η1Ν1 και Η1Ν4 παρουσιάστηκαν ως επικείμενες επιδημίες και o κόσμος τσιμπούσε το δόλωμα, έτσι και τώρα, οι μάζες πίστεψαν ακόμα μια φορά τις σειρήνες τής Ιατρικής. Η τακτική εδώ ήταν διαφορετική. Όπως οι ψαράδες, που αλλάζουν το δόλωμα ή και τον τρόπο ψαρέματος στα ψάρια μετά από 4-5 φορές, επειδή τα ψάρια συνηθίζουν, έτσι και η ιατρική κοινότητα επιστράτευσε μια πανέμορφη γυναίκα-σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς, μια γυναίκα, που είναι πρότυπο όλων των γυναικών τού κόσμου, μια γυναίκα πρέσβειρα ειρήνης και φιλανθρωπίας και ταυτόχρονα μητέρα τριών παιδιών, που έχει υιοθετήσει άλλα τρία. Με λίγα λόγια διάλεξε την ιδανική γυναίκα-πρότυπο, για να προωθήσει το νέο της μεγάλο φιάσκο.

Η προληπτική μαστεκτομή (ακρωτηριασμός τού στήθους) για όσους γνωρίζουν δέν είναι κάτι καινούργιο. Πρόκειται για μια «προληπτική», όπως λέγεται, μέθοδο τής Κλασικής Ιατρικής, που χρησιμοποιείται κατά τα τελευταία χρόνια από την παγκόσμια ιατρική κοινότητα. Αλλά δέν είναι μόνο αυτό. Η αρχή είχε γίνει κατά το μεσαίωνα με τις αφαιμάξεις. Από τις αρχές τού προηγούμενου αιώνα, η κλασική ιατρική χρησιμοποιεί τις προληπτικές αφαιρέσεις οργάνων για λόγους υγείας, όπως ισχυρίζεται, με τις αμυγδαλές των παιδιών και τα «κρεατάκια» (αδενοειδείς εκβλαστήσεις, που εμφανίζονται πάλι σε παιδική ηλικία). Ακολούθησαν αφαιρέσεις-ακρωτηριασμοί ολόκληρων οργάνων ή και αδένων, όπως χολής, παγκρέατος, προστάτη, θυρεοειδούς, εντερικών τμημάτων και άλλα, πάντα στον βωμό τής πρόληψης…

Η ιατρική κοινότητα δέν γνωρίζει τί σημαίνει πρόληψη ή καλύτερα δέν θέλει να γνωρίζει. Έτσι, πρόληψη για την Κλασική Ιατρική είναι αρχικά η διάγνωση. Αφού μια νόσος διαγνωστεί σε αρχικά στάδια, αρχίζουν οι «προληπτικές θεραπείες», χειρουργικές επεμβάσεις, χημικές θεραπείες, ακτινοβολίες και άλλες βίαιες και αφύσικες πρακτικές.

http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=3116

Σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο κι ιδιαίτερα στις αγγλόφωνες χώρες, ΗΠΑ, Καναδά, Αγγλία, Αυστραλία, είναι αναπτυγμένη η Φυσική ή αλλιώς Εναλλακτική Ιατρική. Μερικά από τα συστήματα τής εναλλακτικής Ιατρικής είναι η Φυσικοπαθητική (Naturopathy), η Ορθομοριακή Ιατρική, η Διατροφική Ιατρική, η Βοτανική Ιατρική (Φυτοθεραπεία), η Οστεοπαθητική, η Χειροπρακτική, η Ομοιοπαθητική, ο Βελονισμός, η Παραδοσιακή Κινεζική Ιατρική, η Αγιουρβέδα (Παραδοσιακή Ινδική Ιατρική). Στις χώρες αυτές υπάρχουν εκατοντάδες πανεπιστήμια και κολλέγια, όπου οι φοιτητές τους σπουδάζουν αυτές τις θεραπευτικές επιστήμες και μετά την αποφοίτησή τους μπορούν να εργαστούν νόμιμα είτε σε νοσοκομεία είτε ιδιωτικά.

Παρ’ όλο, που η οργανωμένη Ιατρική (η καλούμενη ορθόδοξη ή συμβατική) έχει ισχυρή δύναμη σε αυτές τις χώρες, αφού εξυπηρετεί τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών, τα εναλλακτικά ιατρικά συστήματα είναι σε ιδιαίτερη άνθιση και μάλιστα με κρατική αποδοχή. Χιλιάδες βιβλία Φυσικής Ιατρικής κυκλοφορούν κάθε χρόνο στην αγγλική γλώσσα και πολλά γίνονται μπεστ σέλλερς στις ανωτέρω χώρες. Χιλιάδες blogs και ιστοσελίδες υπάρχουν στο διαδίκτυο στην αγγλική γλώσσα για θέματα υγείας εξεταζόμενα με εναλλακτική προσέγγιση.

Πολλά άτομα των χωρών αυτών, αν και δέν έχουν σπουδάσει κάποια από τα προαναφερθέντα θεραπευτικά συστήματα, είναι αρκετά ενημερωμένα για θέματα υγείας. Πιστεύουν στην πρόληψη, δέν θέλουν να στρέφονται σε φαρμακοχημικές θεραπείες και ακολουθούν έναν υγιεινό τρόπο ζωής. Τρέφονται υγιεινά, παίρνουν τις βιταμίνες τους και άλλα συμπληρώματα διατροφής, αθλούνται και διαβάζουν για θέματα υγείας. Σε ξένα blogs ή ιστοσελίδες, κάτω από ένα άρθρο ή δημοσίευμα μια εφημερίδας ή ενός γιατρού πάνω σε θέματα υγείας, θα δεις να ακολουθούν εκατοντάδες σχόλια ανθρώπων, που αν και δέν είναι ειδικοί επιστήμονες, θα θαυμάσεις τη βαθειά γνώση και ευαισθησία τους πάνω σε αυτά τα θέματα.

Η Φυσική - Εναλλακτική Ιατρική είναι ανύπαρκτη στην Ελλάδα. Οι Φυσικοπαθητική (Naturopathy), Ορθομοριακή Ιατρική, Διατροφική Ιατρική, Βοτανική Ιατρική (Φυτοθεραπεία), Οστεοπαθητική, Χειροπρακτική, Ομοιοπαθητική, Βελονισμός, Παραδοσιακή Κινεζική Ιατρική, Αγιουρβέδα (Παραδοσιακή Ινδική Ιατρική) δέν αναγνωρίζονται στη χώρα μας, δέν υπάρχουν ειδικά πανεπιστήμια ή κολλέγια, όπου κάποιος μπορεί να σπουδάσει μια από τις ανωτέρω επιστήμες κι αν κάποιος έχει σπουδάσει στο εξωτερικό Φυσική Θεραπευτική, οι σπουδές του δέν αναγνωρίζονται και πρέπει ή να μείνει άνεργος ή να δουλέψει ημιπαράνομα ή να ξενιτευτεί μια και καλή από την Ελλάδα.

Και δεν είναι τυχαίο, που στην Ελλάδα δέν αναγνωρίζεται η Διατροφολογία (με την έννοια τής Διατροφικής Θεραπευτικής), αλλά μόνο η Διαιτολογία. Οι διαιτολόγοι τής Ελλάδας αυτοανακηρυσσόνται ως κλινικοί διαιτολόγοι - διατροφολόγοι, όρος ανύπαρκτος σε όλο τον κόσμο, αφού διαιτολογία και διατροφολογία είναι ξεχωριστές επιστήμες με διαφορετικές σπουδές. Το να ανακηρύσσεται κάποιος ως κλινικός διαιτολόγος-διατροφολόγος δέν διαφέρει σε τίποτα, σα να λέει κάποιος, ότι είναι γιατρός - νοσοκόμος ή για να πω κάτι πιο ακραίο, σαν ένας να δηλώνει «καπιταλιστής - μαρξιστής»!

http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=3121

Ανοιξιάτικα βράδια

Προχωρημένη άνοιξη πια. Κι ένα παλιό τραγούδι. Υπέροχη Λένα Πλάτωνος, μαγευτική Σαββίνα Γιαννάτου, αισθαντικός Κώστας Καρυωτάκης!

Thatcher's Top 10 (grave dance)

Margaret on the guillotine - Morrissey
I 'll stand on your grave and tramp the dirt down - Elvis Costello
Shipbuilding -  Elvis Costello
Masters of war (Bob Dylan) - Pearl Jam
Ding dong the witch is dead - Ella Fitzerald
Which side are you on? - Billy Bragg
Bankrobber - The Clash
Sypmathy for the devil - The Rolling Stones

Επιτέλους, πέθανε!!!

Rest in Piss/Rust in Peace, Iron Lady!

H ανιδιοτελής βλακεία των «δεξιών», των «αριστερών» και των «κεντρώων»

H Επικράτεια του φαντασιακού των ανοήτων

του Νικήτα Χιωτίνη, ΠΟΝΤΙΚΙ, 28/3/2013

Ο πληρέστερος τίτλος του σημειώματος είναι: η ανιδιοτελής βλακεία των «δεξιών», των «αριστερών» και των «κεντρώων» ή η επικράτεια του φαντασιακού των ανοήτων. Με συνέπεια την απόλυτη επικράτηση ενός πλήρους σκοταδισμού και την παράπλευρη άνθιση των απολύτως ηλιθίων.

Εξηγούμαι: Όπως (θα πρέπει να) ξέρετε, οι όροι δεξιά και αριστερά εισήχθησαν στο πολιτικό λεξιλόγιο μετά τη συντακτική συνέλευση στην επαναστατημένη Γαλλία του 1789. Σε αυτήν τη συνέλευση υπήρξαν δύο απόψεις. Οι μεν, που κάθισαν στα δεξιά του Λουδοβίκου του ΙΣΤ και κράτησαν αυτήν τη δεξιά θέση τους και μετά την αποχώρηση του Βασιλιά, θεωρούσαν πως ο Βασιλιάς θα έπρεπε να έχει απόλυτο βέτο για οποιαδήποτε απόφαση της βουλής, οι δε άλλοι, που κάθισαν αριστερά του, που επίσης διατήρησαν τη θέση τους και αφού έφυγε αυτός από την αίθουσα, οι «αριστεροί», θεωρούσαν πως το βέτο του Βασιλιά έπρεπε να είναι απλώς ανασταλτικό για κάποιο διάστημα. Μετά το διάστημα αυτό, αν η βουλή ξανάπαιρνε την ίδια απόφαση, η θέλησή της θα επικρατούσε. Με απλά λόγια, οι βασιλικοί ήταν οι «δεξιοί», οι δημοκρατικοί ήταν οι «αριστεροί». Γενικεύοντας, ο «δεξιός» τάσσεται υπέρ της συντήρησης της (ή μιας) ισχυρής κεντρικής εξουσίας, ο δε αριστερός αποβλέπει σε ενίσχυση της συλλογικότητας, σε βάρος μιας κεντρικής και πρακτικώς μη ελεγχόμενης εξουσίας.

Με την ολοένα και εντονότερη πρόταξη της αξίας της ατομικότητας, οι κοινωνίες ανοίχτηκαν προς τον πολιτικό και ως συνέπεια τούτου οικονομικό φιλελευθερισμό, με συνακόλουθη την οπισθοχώρηση της κεντρικής πολιτικής ισχύος. Όμως οι «δεξιοί», ενώ θα έπρεπε να αντιτίθενται σε αυτήν την υποβάθμιση της κεντρικής πολιτικής εξουσίας, στην υποβάθμιση του κράτους ως ρυθμιστικής έστω δυνάμεως, άρχισαν να υποστηρίζουν τον φιλελευθερισμό. Από την άλλη, οι «αριστεροί», ενώ θα έπρεπε να είναι οπαδοί της συλλογικότητας, θεώρησαν εαυτούς κρατιστές. Τα πρώτα αριστερά κόμματα ανεπτύχθησαν θεωρητικώς και πρακτικώς ως δορυφορικά της Σοβιετικής Ένωσης, του υπαρκτού (;) σοσιαλισμού όπως λέμε, όπου μια κεντρική εξουσία κατείχε και την εξουσία, αλλά και τη γνώση για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας.

Αυτό το απόλυτο αναποδογύρισμα του νοημάτων των όρων δεξιός και αριστερός υπήρξε καταδήλως συνέπεια της δημαγωγικής χρήσης των όρων αυτών και της αποτελεσματικότητας αυτής της δημαγωγίας. Ίσως να μην ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα, αν μέναμε μόνο εκεί. Τα τελευταία όμως χρόνια αυτός ο οικονομικός φιλελευθερισμός διαστράφηκε στον νεοφιλελευθερισμό και στην επικράτεια του φανταστικού χρήματος. Σε βάρος κάθε είδους ορθολογικής εξέλιξης και ανάπτυξης των κοινωνιών, ιδιωτικές χρηματικές/τραπεζικές εξουσίες κατισχύουν κάθε πολιτικής συλλογικότητας και έτσι επανερχόμαστε σε ένα νέο είδος φεουδαρχίας. Αυτό είναι κάτι που οι δεξιοί εξακολουθούν ανιδιοτελώς και με απόλυτη άγνοια (ή βλακεία) να το υποστηρίζουν, εκτός και αν συνειδητώς υποστηρίζουν την απόλυτη κυριαρχία αυτού του νέου βασιλιά, την επικράτηση αυτής της νέας φεουδαρχίας, αν και δεν νομίζω όμως να έχουν υποστεί ομαδική παράκρουση. 

Από την άλλη, οι αριστεροί φαίνονται ακόμα πιο μπερδεμένοι. Το κρατικιστικό μοντέλο της μητέρας Σοβιετικής Ενώσεως παταγωδώς απέτυχε. Παρ’ όλα αυτά, τα κόμματα της αριστεράς εξακολουθούν να υποστηρίζουν επισήμως, αν όχι το μοντέλο αυτό, σίγουρα την ενίσχυση της κεντρικής εξουσίας, την ενίσχυση του «κράτους», με την «κρατικοποίηση» των υπηρεσιών και δραστηριοτήτων «δημόσιας ωφέλειας» – με ασαφή όμως τη διάκριση μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού συμφέροντος. Στη χώρα μας, π.χ., τα τελευταία γεγονότα της Κύπρου οδήγησαν την αριστερά σε απόλυτη σύγχυση. Τα αριστερά κόμματα υποστήριξαν τη διατήρηση του αντιπαραγωγικού και αντικοινωνικού νεοφιλελεύθερου χρηματοπιστωτικού συστήματος, που αποτελεί διαστροφή του καπιταλισμού[1], ως θεμελίου ανάπτυξης της κοινωνίας, όπως κάνουν δηλαδή και οι σημερινοί δεξιοί (μάλλον εν αγνοία τους, όπως είπαμε). Νοιάστηκαν για τη διαφύλαξη του μεγάλου (ιδιωτικού) κεφαλαίου στην Κύπρο, ως μοχλού ανάπτυξής της. Τελικώς με ποιον είναι αυτή η «αριστερά»; Η σύγχυση του πολιτικού στόχου της «αριστεράς» μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου συμφέροντος, η σύγχυσή της δηλαδή μεταξύ κρατισμού και φιλελευθερισμού, σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Το επιχείρημα του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» δεν αλλάζει την κατάσταση, απλώς επιβεβαιώνει πως ορισμένα ιεροποιημένα στερεότυπα και συνθήματα του παρελθόντος έχουν πλέον ξεπεραστεί.

Υπάρχει και το «κέντρο», δήθεν μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Αυτό όμως υπήρξε το κόμμα των φιλελευθέρων, γι’ αυτό άλλωστε και υπήρξε και ο κατ’ εξοχήν πολέμιος του κρατισμού – στην απόλυτη σύγχρονη μορφή του, που υπήρξε εν τη πράξει ο κομμουνισμός της Σοβιετικής Ενώσεως. Περιέργως, όμως, οι φιλελεύθεροι υποστηρίχτηκαν από τους αριστερούς, που τους θεώρησαν σαν πιο κοντινούς τους στη γραμμική σειρά αριστερά, κέντρο, δεξιά. Η δυναστεία των Παπανδρέου, μάλιστα, παρουσιάστηκε και ως αριστερή. Ο δεξιός όμως Καραμανλής ορθώς εστράφη περισσότερο στις κρατικοποιήσεις από τον φιλελεύθερο (κεντρώο) Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ορθώς υποστηρίχτηκε από τον σύλλογο βιομηχάνων[2].

Καταφανώς στις σημερινές κοινωνίες επικρατούν άνευ νοήματος φαντασιακοί χαρακτηρισμοί, μέσω των οποίων επιτήδειοι προπαγανδιστές χειραγωγούν τους λαούς, που μετατρέπονται σε απληροφόρητες μάζες, αποχαυνωμένες ήδη από τα βλακώδη σίριαλ των τηλεοράσεων. Για τα πολιτικά ζητήματα, αυτά που καθορίζουν τους όρους της ζωής τους, δεν πολυσκέφτονται, αφήνουν να λειτουργήσουν τα α-νόητα συνθήματα των προπαγανδιστών. Όποιος δημαγωγήσει καλύτερα κερδίζει, επάνω σε αυτό παίζουν τα κόμματα. Μιλάμε γι’ αυτό που χαριτωμένα αποκαλούμε σήμερα επικοινωνιακή πολιτική των κομμάτων. Οι δημιουργημένοι έτσι δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι, υποστηρίζουν ανιδιοτελώς και με αγώνες πράγματα που δεν γνωρίζουν και που με μαθηματική ακρίβεια τους οδηγούν σε έναν νέο μεσαίωνα, δηλαδή οδηγούν την κοινωνία σε νέες μορφές φεουδαρχίας. Έτσι «επικοινωνιακά» λειτουργούσε και ο Χίτλερ που αιματοκύλισε την Ευρώπη, έτσι επικοινωνιακά οι σημερινοί ναζιστές φτάνουν σε διψήφια νούμερα, ακόμα και στο Δίστομο! Ιδού η παράπλευρη άνθιση των απολύτως ηλιθίων.

Τι μέλλει γενέσθαι; Δεν θεωρώ εαυτόν προφήτη, αλλά θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή αυτές οι μάζες θα ξυπνήσουν και θα απαιτήσουν πληροφόρηση, που δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με επανακαθορισμό των εννοιών της ατομικότητας και της συλλογικότητας, του ιδιωτικού και του δημοσίου[3]. Γιατί εκεί εντοπίζεται η αιτία της σημερινής σύγχυσης, με τους επιτηδείους να επενδύουν με συνθήματα και επιβολή ενοχικών συνδρόμων πάνω στις έννοιες αυτές. Η πολιτική ομάδα που θα το καταλάβει αυτό και θα κηρύξει έναν ειλικρινή και μακράς πνοής πολιτικό διάλογο, θα γίνει αμέσως ενθουσιωδώς αποδεκτή από τον λαό και από την Ιστορία. Ίδωμεν.

---

[1] Παραφράζοντας το τίτλο ενός βιβλίου που κυκλοφορεί τελευταία, θα λέγαμε «είναι η διαστροφή του καπιταλισμού, ηλίθιε».

[2] Θυμάστε εκείνο το βράδυ μετά τις εκλογές, όπου ευστόχως ειπώθηκε πως το αποτέλεσμα των εκλογών δεν είναι θέμα πολιτικού αναλυτή, αλλά ψυχιάτρου.

[3] Δες «Το Ποντίκι», Ν. Χιωτίνης, «Ιδιωτικοποιήσεις ή η ανάγκη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου», 31 Ιουλίου 2012

Πηγή:  sfrang 

Το ανόητο Γιούρογκρουπ με τις ανόητες αποφάσεις έχει έναν εξίσου ανόητο προεδρεύοντα!

Από skaigr

«Μέθοδοι χρηματοδότησης ιρλανδικών γαλακτοκομικών συνεταιρισμών από μία ολλανδική οπτική». Αυτή ήταν η μεταπτυχιακή εργασία στην οποία «συμμετείχε» ο επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, στο πανεπιστημιακό κολέγιο του Κορκ της Ιρλανδίας, όπως ενημέρωσαν οι αρχές του πανεπιστημίου την «Κ». Μολονότι το υπονοεί σαφώς στο επίσημο βιογραφικό του, ο κ. Ντάισελμπλουμ δεν έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα «Μάστερ» από το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο. Η μοναδική ακαδημαϊκή του περγαμηνή επομένως είναι το πτυχίο «αγροτικής οικονομίας», που ολοκλήρωσε σε διάστημα έξι ετών στο περιφερειακό πανεπιστήμιο του Βαγκενίνγκεν, το οποίο, όπως αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα του, «είναι το μοναδικό πανεπιστήμιο της Ολλανδίας που ειδικεύεται αποκλειστικά στην υγιεινή διατροφή και στο περιβάλλον που ζούμε». Πάντως, στο Κορκ «γνώρισε πολύ καλά τις παμπ της περιοχής», όπως χαριτολογώντας είχε διαβεβαιώσει ξένους δημοσιογράφους στο Δουβλίνο ο Ιρλανδός υπουργός Οικονομικών, Μάικλ Νούναν, τον περασμένο Ιανουάριο.

Εκτός από την έλλειψη κατάρτισης στα μακροοικονομικά, συγκριτικά με οποιονδήποτε από τους ομολόγους του στο Eurogroup, ο άνθρωπος που επελέγη να διαχειρίζεται τις τύχες της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη, δεν είχε καν προηγούμενη εμπειρία διοίκησης. Σύμφωνα με το βιογραφικό του, η καριέρα του πριν γίνει βουλευτής περιοριζόταν αποκλειστικά σχεδόν σε συμβουλευτικές και βοηθητικές θέσεις στα γραφεία άλλων βουλευτών και υπουργών, σε τομείς μάλιστα άσχετους περί τα οικονομικά. Εχοντας μόλις τρεις μήνες συνολική υπουργική εμπειρία (!), επελέγη για τη θέση του επικεφαλής του Eurogroup, μόνο και μόνο επειδή όλοι οι άλλοι περισσότερο καταρτισμένοι και έμπειροι υποψήφιοι αποκλείστηκαν λόγω εθνικότητας. Η Αυστρία εκπροσωπείτο ήδη από τον επικεφαλής του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων του Εurogroup (EWG), η Γερμανία από τον επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, η Φινλανδία από τον αντιπρόεδρο της Κομισιόν Ολι Ρεν, η Ιταλία από τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, η Γαλλία στόχευε σε μία καλύτερη θέση μετά τις ευρωεκλογές του 2014 και ούτω καθ’ εξής...

Μέσα στους πρώτους δύο μήνες της θητείας του, ο κ. Ντάισελμπλουμ κατάφερε να θέσει εν αμφιβόλω την ασφάλεια των καταθέσεων στην Ευρώπη, με την καταστροφική απόφαση του Εurogroup της 16ης Μαρτίου, για «κούρεμα» από το πρώτο κιόλας ευρώ. Στη συνέχεια ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη για εκείνη την απόφαση, μιλώντας ενώπιον της διάσκεψης των προέδρων του Ευρωκοινοβουλίου, χωρίς όμως να προχωρήσει και στο επόμενο λογικό βήμα της παραδοχής εκείνης. Στις «επιτυχίες» του πιστώνεται επίσης ότι για πρώτη φορά από συστάσεως Ευρωζώνης επιβλήθηκαν περιορισμοί στη διακίνηση κεφαλαίων σε ένα κράτος-μέλος της. Ταυτόχρονα, με συνέντευξή του στους Financial Times και στο Reuters, κατάφερε να βάλει στο «κάδρο» της κρίσης και την πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης, το Λουξεμβούργο, προκαλώντας την μήνιν του προκατόχου του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ. Με την ίδια συνέντευξη, προκλήθηκε «μίνι κραχ» στα χρηματιστήρια της Ευρωζώνης, αφού υπονόησε ότι το παράδειγμα της Κύπρου, όπου όλα τα ταμειακά διαθέσιμα εταιρειών και οι λογαριασμοί φυσικών προσώπων, άνω των 100.000 ευρώ, εξαϋλώθηκαν, θα μπορούσε να επεκταθεί και σε άλλες χώρες. Οταν εξέδωσε διορθωτική δήλωση ήταν πλέον αργά, ενώ η δικαιολογία ότι δεν κατάλαβε τι σημαίνει η λέξη «template» (πρότυπο), που χρησιμοποίησαν οι δημοσιογράφοι, δεν έπεισε κανένα. Διότι μπορεί να είναι ένας από τους ελάχιστους Ευρωπαίους αξιωματούχους που δεν μιλάει καθόλου γαλλικά, αλλά είναι σαφές ότι είναι γνώστης τουλάχιστον της αγγλικής.

Εξίσου λαμπρές είναι και οι επιδόσεις του στο εσωτερικό της χώρας του, που βρίσκεται σε ύφεση, την ώρα που η «φούσκα» στην αγορά ακινήτων σκάει και οι δύο από τις μεγαλύτερες τράπεζές της έχουν κρατικοποιηθεί. Οπως παραδέχεται και ο ίδιος, δεν θα πετύχει φέτος τους στόχους για τη μείωση του ελλείμματος στην Ολλανδία. Ωστόσο, νέα δημοσιονομικά μέτρα για να διορθωθεί η απόκλιση δεν θα ληφθούν, ενώ οι καταθέτες των ολλανδικών τραπεζών που διασώθηκαν δεν έχασαν τα χρήματά τους. Κάπως έτσι κυβερνάται η Ευρωζώνη, από τότε που αποχώρησε από το τιμόνι της και ο τελευταίος ηγέτης με ευρωπαϊκό όραμα...

Ας μιλήσουμε για μουσική: Σαμποτάζ

Τότε που κυκλοφόρησε ο δίσκος –το 1981- ήμουν πολύ μικρός για να τον εκτιμήσω. Αλλά κι αυτό να μη ήταν, πώς να τον εκτιμήσεις μέσα στον ορυμαγδό των μπουζουκιών και των τσιφτετελιών που κυριαρχούσαν τότε; Ο χρόνος πάντως γι’ αυτό το δίσκο δεν έχει σημασία∙ είναι διαστημικός. Πρωτόλειο για την ιδιόμορφη Λένα Πλάτωνος με καταπληκτικές ερμηνείες: τη Σαβίνα Γιανάτου την αγαπώ πάντα, τον Γιάννη Παλαμίδα δεν τον ήξερα∙ έμεινα όμως άφωνος με την έκταση της φωνής του!  Η Μαριανίνα Κριεζή δίνει ρέστα στους στίχους. Επέλεξα εδώ να παρουσιάσω αυτόν τον πρωτότυπο ερωτικό διάλογο. Όλα τα τραγούδια μπορείτε να τ’ ακούσετε στο γιου-τιουμπ απρόσκοπτα εκτός από το Νο 12 που κάποιοι χρήστες το επεσήμαναν ως ακατάλληλο!!!  Να και μερικοί στίχοι από το «Ραντεβού στην όαση» που τους ξεχώρισα λόγω συγκυρίας:

Έπαθα ηλίαση

με ρίγος και ζαλάδα

να ψάχνω την Ελλάδα

που δεν υπάρχει πια

και τώρα που βραδιάζει

το μόνο που με νοιάζει

είναι τα δυο σου μάτια

στα πράσινα κλαδιά

Τραγούδια:

1.ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΑΛΟΥΝ
2.ΓΑΛΑΖΙΑ ΚΙΘΑΡΑ
3.ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΟΑΣΗ
4.Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ 1'
5.ΠΤΗΣΗ 201
6.ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΜΠΛΟΥ ΤΖΗΝ
7.ΤΟ ΚΟΠΕΡΤΙ
8.ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ ΣΙΝΕΜΑ

9.ΣΑΜΠΟΤΑΖ
10.ΤΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΚΙΤΣΑ
11.ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ 
12.ΑΝ ΜΆΓΑΠΑΣ ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΡΩΤΑ
13.ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΠΙΓΚΟΥΙΝΟΥ

Η ελληνική τραγωδία, πράξη δεύτερη: Κύπρος

Τελικά –τό ‘χω ξαναπεί για την Ελλάδα- ο Samuel Johnson είχε απόλυτο δίκιο: ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων. Αποδεικνύεται περίτρανα τώρα και στην Κύπρο. Το τι πατριωτικές κορώνες ακούστηκαν κι εδώ κι εκεί, προκειμένου ο κόσμος να αντισταθεί και καλά στην απόφαση του κακού Γιούρογκρουπ, δε λέγεται. Για να αποτραπεί τί; Η εκκαθάριση των ένοχων τραπεζών. Για να συγκαλυφθούν ποιοι; Οι απατεώνες που κατασπατάλησαν εδώ κι εκεί τα χρήματα αφήνοντας άδεια ταμεία. Και δώστου πατριωτικές κορώνες: Φταίει η Ελλάδα που κούρεψε τα ομόλογα... Φταίει η Ρωσία που δεν έδωσε νέο δάνειο. Οι τραπεζίτες που έδιναν αλόγιαστα τα δάνεια, δε φταίνε; Οι διοικήσεις των τραπεζών που χάριζαν δάνεια σε φίλους –πολιτικούς, επιχειρηματίες- δε φταίνε; Βεβαίως και φταίνε, και η απόδοση ευθυνών έγινε προσπάθεια να αποφευχθεί με το όχι της κυπριακής βουλής και τις πιρουέτες της κυβέρνησης για εναλλακτικές λύσεις. Όμως, το Γιούρογκρουπ έδωσε τη λύση που έπρεπε: προχώρησε στη χρεωκοπία των τραπεζών προστατεύοντας ταυτόχρονα από τη χρεωκοπία τον κυπριακό λαό: η εγγύηση των καταθέσεων ως 100.000 και το δάνειο των 10 δις. αυτό το σκοπό έχει. Θα γίνει και η εκκαθάριση των τραπεζών και θα δούμε να ξεπετιούνται τα τρωκτικά και τα βαμπίρ που κρύβονταν μέσα.

Το κακό όμως για την Κύπρο έχει γίνει. Η ανεύθυνη στάση που κράτησε η πολιτική ηγεσία έχει κάψει όλα τα διαπραγματευτικά χαρτιά που θα ήταν χρήσιμα για τις αποφάσεις που θα έρθουν. Κυρίως όμως δημιούργησε ένα κακό προηγούμενο: η κωλυσιεργία της πολιτικής ηγεσίας να πάρει μια απόφαση για το πρόβλημα των τραπεζών που παρουσιάστηκε πριν δυο χρόνια, επέτρεψε στους ξένους να ετοιμάσουν ένα κοστουμάκι για το νησί, που ήταν υποχρεωμένο να το φορέσει –στενό, μακρύ δεν έχει σημασία. Και πολύ φόβαμαι ότι, με την ατολμία και την απροθυμία που την διακρίνει, τέτοια κοστουμάκια θα αναγκαστεί να ξαναφορέσει η Κύπρος, και γρήγορα μάλιστα.

Και πρώτ’ απ’ όλα για το θέμα του φυσικού αερίου. Ναι, βεβαίως έχετε αέριο. Τι θα το κάνετε όμως; Θα το πουλήσετε στην Ευρώπη, φυσικά. Πώς όμως θα φτάσει το αέριο στην Ευρώπη; Την απάντηση την ξέρετε, δε θέλετε όμως να την παραδεχτείτε: Μόνο μέσω της Τουρκίας. Εκεί αποσκοπεί και η συγνώμη του Νετανιάχου στον Ερντογάν, αλλά και η δήλωση του Μεντβέντεφ, που ίσως να μην την προσέξατε γιατί εκλιπαρούσατε για βοήθεια, ότι δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά το κυπριακό φυσικό αέριο γιατί έχει ενστάσεις η Τουρκία. Όλα δείχνουν ότι η Τουρκία θα μπει στο παιχνίδι του κυπριακού φυσικού αερίου. Πρίν όμως σας επιτεθεί η ίδια, μήπως σας πέρασε καθόλου από το μυαλό να της επιτεθείτε πρώτοι εσείς και να απαιτήσετε εσείς να μεταφερθεί το αέριό σας στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας; Η Τουρκία έχει υπογράψει συμφωνίες με την ΕΕ, απ’ όλες όμως –εντελώς παράνομα- έχει εξαιρέσει την Κύπρο: κυπριακά πλοία και αεροπλάνα για παράδειγμα δεν μπορούν να χρησιμοποιούν τα τουρκικά λιμάνια και αεροδρόμια. Γιατί το αποδεχθήκατε αυτό; Πιστεύετε ότι δεν θα είχατε την ΕΕ στο πλευρό σας αν απαιτούσατε η Τουρκία να τηρήσει τα συμφωνηθέντα; Ίσως να μην σας ενδιέφερε άλλωστε. Ρωσικά κεφάλαια εισέρρεαν στη χώρα, αφθονία αγαθών υπήρχε,  οι εμπορικές συμφωνίες ΕΕ-Τουρκίας θα σας ένοιαζαν;

Ίσως πάλι να φοβηθήκατε ότι η Τουρκία θα θέσει επι τάπητος το Κυπριακό. Και εδώ ερχόμαστε στο δευτερο κοστουμάκι που ετοιμάζεται. Εντάξει, απορρίψατε το σχέδιο Ανάν –και καλά κάνατε. Που είναι όμως το νέο σχέδιο που θα έπρεπε να παρουσιάσετε; Κι εδώ κωλυσιεργία. Η Ευρώπη όμως έχει χάσει την υπομονή της με όλες τις δυσλειτουργίες που παρατηρούνται στην Ένωση από την αναστολή του κοινοτικού κεκτημένου στη βόρεια Κύπρο. Και το ξέρετε αυτό. Κάνετε κάτι πέρα από το να μένετε δογματικά προσηλωμένοι στην «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία»; Και γιατί αυτό να αποτελεί δόγμα; Τη λύση δύο κρατιδίων με διαφορετική πολιτική και οικονομική κυρίως διαχείριση και μια συνομοσπονδιακή διοίκηση που θα εκπροσωπεί την Κύπρο στην ΕΕ και διεθνώς τη σκεφτήκατε; Ή κάτω από το δόγμα της ομοσπονδίας θα αναγκαστείτε να κάνετε συνεταίρους στο κράτος τους Τούρκους και να πληρώσετε από πάνω και την ανοικοδόμηση των περιοχών των Τουρκοκυπρίων που ούτε ένα ευρώ φόρο δεν έχουν πληρώσει στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά με βάση το δόγμα της ελεύθερης διακίνησης πολιτών απολαμβάνουν δωρεάν τις υπηρεσίες του κράτους, όπως τα νοσοκομεία π.χ.;

Τελικά θα αποφασίσετε να πάρετε τις τύχες στα χέρια σας, θα ξεβολευτείτε και θα ξεβολέψετε αυτούς που σας εξουσιάζουν ή θα ξαναζήσουμε τα ίδια πατριωτικά δράματα με τα λαμόγια τους πολιτικούς να υπερθεματίζουν για να σώσουν το τομάρι τους;

Να σας θυμίσω και κάτι από το ποίημα του Αντρέα Σισμάνη που τα είχε πει παλιότερα και καλύτερα:

Ωδή στην Κύπρο

Κύπρος άρρωστη, άρρωστη, άρρωστη,

άρρωστη, άρρωστη, άρρωστη,

άρρωστη, άρρωστη.

[. . .]

Είσαι χρυσοπράσινη μύγα

στα σκατά του Μεμέτη

είσαι το χεσμένο άτι του Ρήγα

τα παιδιά που μας φύγαν,

το σφίξιμο του λαιμοδέτη.

Είσαι λύρα με σπασμένες χορδές

είσαι λίρα για πουλημένες ορδές.

Είσαι λειρί πετεινών σφαγμένων

είσαι πληγή αγαλμάτων θαμμένων.

Είσαι πολυκατοικία με βόθρους

που ξεχειλίσαν

είσαι αηδόνι με όρθρους

που ξεψυχήσαν.

Είσαι το χελιδόνι των χειλιών μου

είσαι το κυδώνι των όρχεών μου.

Είσαι το περιστέρι της Αστέρως

είσαι το νυστέρι

είσαι ο έρως.

Τα πουλιά τα σκοτώνεις

και χαίρεσαι

Τα παιδιά τα σκοτώνεις

και χαίρεσαι

Τους λαιμούς τους στραβώνεις

και χαίρεσαι

Τα όνειρα τα τρώεις

και ρεύεσαι

την coca-cola την καταπίνεις

κι ονειρεύεσαι.

Οι ανθισμένες ακακίες και οι πασχαλιές

πτωμαϊνη της λαγνείας σου.

Τ’ ανοικτά σουπερμάρκετ σου

ανοικτοί οχετοί.

Τα μπλου-τζηνς με τις μάρκες

οι κολώνιες με τις μάρκες

οι φανελίτσες με τις μάρκες

τα παπούτσια με τις μάρκες

μαρκαδόροι των δακρύων σου.

Κύπρος των μίνιμουμ επιδιώξεων

και των μάξιμουμ προδοσιών.

Κύπρος των διώξεων

και των δωροδοκιών.

[. . .]

Αύριο θα ξυπνάς με τα μάτια

πιο θολά

αύριο θα περπατάς με τα πόδια

πιο στραβά

αύριο θα μιλάς με τη γλώσσα

πιο μπερδεμένη

αύριο τα σιφόνια

θα σε κυκλώσουν στη δίνη τους

θα σου εξαρθρώσουν τη φωνή

με τα δικά σου φονικά μπράτσα

αύριο οι ερπύστριες

των παραπτωμάτων σου

θα σου λιώσουν το κορμί

διαλύοντάς σε εις τα εξ ων

συνετέθης: γαίματα

κάτουρα και

περιττώματα.

Αύριο οι ηγήτορες σου πιτσιλισμένοι

με τα μυαλά σου

θα βουρτσίζουν τα κουστούμια τους

με την κομμένη παλάμη σου.

Αύριο οι φίλοι σου λερωμένοι

πλερωμένοι

με τα γαιματοκάτουρά σου

με τα γαιματοπεριττώματά σου

θα σουφρώνουν το φράκο τους

με τα νεκρά σου

ωραία μαύρα φίδια.

Αύριο οι εχθροί σου

ντυμένοι στα καθάρια

γιορτινά τους

θ’ ανοίγουν το δρομο της αποκάλυψης

μεσ’ από τα σκαθάρια

τις μύγες, τα σκουλήκια

της επικάλυψης

των τεμαχίων σου

αύριο η γη σου αντί νερό

θ’ αναβλύζει αίμα στυφό.

Ποια κοπελιά θε να λουστεί

ποιος νιος θα φρεσκοξυριστεί

ποιο βρέφος θα διψάσει;

Αύριο η γη σου

αχνίζοντας πληγιασμένη

θ΄αναδύει τη δυσοσμία

της γάγγραινας.

[. . .]

Κύπρος χτυπημένη ζύμη

στου κακού το σκαλί το μοιραίο

Κύπρος αγαπημένη φήμη

στης καρδιάς μου το φιλί

το τελευταίο.

Κύπρος, ζωή μου

στάσου,

στοχάσου.

Μερικές δεύτερες σκέψεις για την Κύπρο

Κι εκεί που άκουγα –εδώ και μια βδομάδα περίπου- τον Χρήστο Σίκκη να ερμηνεύει εκπληκτικά παραδοσιακά κυπριακά τραγούδια, τσουπ κι έσκασε το οικονομικό ζήτημα της Κύπρου. Μπρε, σύμπτωση λέω!

Πέρα βέβαια από την πρώτη συναισθηματική αντίδραση, που πάντα έχει ως κοινό παρονομαστή τη σκληρότητα των βορειο-ευρωπαίων και την αθωότητα των νοτίων, ακούγοντας από δω κι από κει, έκανα μερικές δεύτερες σκέψεις για την απόφαση του κακού Γιούρογκρουπ και την απόρριψη της απόφασης από την καλή κυπριακή Βουλή.

Είναι πασιφανές πια –οι Γερμανοί δεν μπορούν να κρυφτούν (έχει βάση το ανέκδοτο «γερμανική διπλωματία»)- ότι το Γιούρογκρουπ στόχευσε στη Ρωσία, ώστε να την κάνει να πληρώσει που έκανε την Κύπρο φορολογικό παράδεισο, αλλά και μαζί της να πληρώσει και η Κύπρος χάνοντας αυτό τον παράδεισο. Για να είμαστε ειλικρινείς το Γιούρογκρουπ δεν έκανε τίποτα άλλο από το να εκφράσει την οργή που εκφράζουμε και μεις οι ίδιοι στην Ελλάδα για όλους τους φοροφυγάδες συμπατριώτες μας που έβγαλαν τα χρήματά τους στην Ελβετία, στο Λιχτενστάιν και αλλού, για όλες τις οφσόρ εταιρίες που εδρεύουν στις Παρθένους Νήσους, που αποδεικνύονται μεγάλες τσούλες στην ιστορία, και αλλού, και εν μέρει αυτό είναι θεμιτό.

Εκείνο όμως που με προβληματίζει ιδιαίτερα είναι η στόχευση της Κυπριακής ηγεσίας. Πού στοχεύει αρνούμενη το κούρεμα των καταθέσεων πάνω από 100.000 ευρώ; Γιατί η παραβίαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας που προκάλεσε η ίδια η Κύπρος προτείνοντας το κούρεμα και στις καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ και η ανοησία του Γιούρογκρουπ να την αποδεχτεί, έγινε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο: για να αποτραπεί εντέλει το κούρεμα των μεγάλων καταθέσεων. Ποιους προσπαθεί να καλύψει η Κυπριακή ηγεσία;

Η ακόμα μεγαλύτερη ανοησία του Γιούρογκρουπ ήταν ότι δεν προχώρησε στην ανακεφαλαίωση των κυπριακών τραπεζών με τον τρόπο που το έκανε στην Ελλάδα. Τότε οι τράπεζες θα χωρίζονταν σ’ ένα καλό και σ’ ένα κακό κομμάτι, θα διαπιστωνόταν η ζημία και θα μπορούσε να βρεθεί τρόπος χρηματοδότησης. Το βασικότερο όμως είναι ότι θα έμπαινε ο εισαγγελέας στις τράπεζες, θα ρωτούσε που πήγαν τα λεφτά και θα έστελνε στο σκαμνί τον έναν και τον άλλον.

Αλλά ακόμα και τώρα η Κυπριακή ηγεσία, αν το θέλει πραγματικά, μπορεί να το κάνει αυτό, επιλέγοντας τη λύση της χρεωκοπίας και της συνακόλουθης εκκαθάρισης των τραπεζών, γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια και το Γιούρογκρουπ και το σουρωτήρι το ευρώ. Οι καταθέσεις που αφορούν τον απλό κόσμο, μέχρι τις 100.000, είναι εγγυημένες. Οι άλλες θα χαθούν, κάποιοι όμως θα απολογηθούν. Μήπως αυτό φοβάται η Κυπριακή ηγεσία; Μήπως στην απολογία συμπεριλαμβάνεται και η ίδια; Αντ’ αυτού και προκειμένου να σώσει το τομάρι της είναι διατεθειμένη να ξεπουλήσει όλο τον πλούτο της Κύπρου –ασφαλιστικά ταμεία, φυσικό αέριο, χρυσό, ναυτιλία, τα πάντα- χρεώνοντας μια για πάντα τον κυπριακό λαό και καταδικάζοντάς τον σε πολύχρονη μιζέρια. Κρίμα!

Ας μιλήσουμε για μουσική: Ελένη Σταμίδου

Τη συνάντησα τυχαία ψάχνοντας το τραγούδι «Θέλω να δω τον Πάπα». Την άκουσα να τραγουδάει οπερέτα, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, αλλά και ένα δικό της τραγούδι. ....Και τη λάτρεψα! Λυπάμαι που δεν την είχα βρει νωρίτερα! 

Θέλω να δω τον Πάπα! (Απόκριες 2013)

Κάτι η εκλογή του νέου Πάπα, κάτι οι Απόκριες και -τσουπ!- το παλιό, πιπεράτο, σατιρικό, τραγουδάκι από την οπερέτα "Θέλω να δω τον Πάπα" του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, που τα δένει όλα μαζί. Πώς; Υπόψιν ότι η κυρία που τραγουδάει δεν θέλει να δει τον Πάπα αλλά τον π. . . . . Καλές Αποκριές!

Τα greeglish: Γιατί γλυκό μου sweet heart?

-Το βράδυ της Ανάστασης ανάβουμε τη λαμπάδα, είπα στο Νίκο από το Σικάγο.

-Εμείς δεν τη λέμε έτσι, μου απάντησε γελώντας πονηρά.

-Και πως τη λέτε, χαμογέλασα γιατί ήδη φανταζόμουν την απάντηση.

-Καντέλα! είπε, και λυθήκαμε στα γέλια.

Πολλοί, επηρεασμένοι κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο οι νέοι επικοινωνούν στο διαδίκτυο, θεωρούν ότι τα γκρίγκλις είναι να μεταγράφεις στο λατινικό αλφάβητο τις ελληνικές λέξεις. Αυτό δεν είναι κάτι καινοφανές, τουλάχιστον για όποιον είναι εξοικειωμένος με την γλωσσολογία. Όταν περιγράφεις την ελληνική γλώσσα στο φωνητικό ή φωνολογικό επίπεδο, το λατινικό αλφάβητο χρησιμοποιείς -και όχι μόνο. Για παράδειγμα ο φωνολογικός τύπος │ela│ αντιστοιχεί στους φωνητικούς [éla] και [eλá], δηλαδή στις λέξεις ‘έλα’ και ‘ελιά’ αντίστοιχα. Αλλά και όταν μεταγράφουμε την πρωτοελληνική γλώσσα, δηλαδή την ελληνική γλώσσα πριν το ελληνικό αλφάβητο, όπως αποτυπώνεται στις πινακίδες της κρητομηκυναϊκής εποχής, πάλι το λατινικό αλφάβητο χρησιμοποιούμε. Έτσι λοιπόν αν ο Ξέρξης ήταν γνωστός εκείνη την εποχή θα τον φώναζαν κάπως έτσι: ke-se-rē-kē-sē. Αλλά και κατά καιρούς έγιναν διάφορες προτάσεις για υιοθέτηση του λατινικού αλφαβήτου στην ελληνική, όπως έκανε παλιότερα η Τουρκία για τη δική της γλώσσα.

Τα γκρίeglish όμως είναι άλλο πράμα που δεν έχεί σχέση τόσο με την τυπολογία. Είναι να λες τη λαμπάδα ‘καντέλα’ (από το candle), τα αυτοκίνητο ‘κάρο’ (από το car) ή να μπερδεύεις ελληνικές και αγγλικές λέξεις στην ίδια πρόταση, όπως στο τραγούδι του 1949 που ακολουθεί: ‘Γιατί γλυκό μου sweet heart’. Σ’ αυτή την περίπτωση το αν θα το γράψεις έτσι ή αλλιώς ‘Giati glyko mou sweet heart’, ακόμα κι έτσι ‘Γιατί γλυκό μου σουίτ χάρτ’, λίγη σημασία έχει. Άλλωστε η διάλεκτος του διαδικτύου που χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα, γκρίγκλις δεν είναι; Κάνε λάικ (like) αν σ’ αρέσει.

Υπόθεση Παπαγεωργόπουλου: Η Δανάη τώρα δικαιώνεται!

Επιτέλους! Τόσα χρόνια εγκατάλειψης, κατάντιας και μιζέριας στην πόλη. Μόνο μόστρα και βιτρίνα! Και ήρθε η απόφαση της δικαιοσύνης όπως έπρεπε: Ισόβια. Να θυμηθώ εδώ μόνο την κόλλα χαρτιού που είχε τοιχοκολλήσει η Δανάη (κάποια Δανάη) σε διάφορα σημεία της πόλης κάποια προεκλογική περίοδο:

Κύριε Δήμαρχε

Μου είστε πολύ αντιπαθής

Δανάη

Υ.Γ. Πάντα θα θυμάμαι τα σπασμένα πεζοδρόμια όπου περπάτησα και τσαλαβούτησα μέσα στα βρωμόνερα!

Το «Όρος του φωτός» και τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, ή Το πετράδι στο στέμμα σου είναι δικό μας, κυρά μου!

Μπορεί να ένιωσες έκπληξη που ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δήλωσε από την Ινδία ότι τα Μάρμαρα του Παρθενώνα δεν πρόκειται να επιστραφούν ποτέ στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα εκείνο που αρνήθηκε ο Κάμερον ήταν την επιστροφή του δαμαντιού Koh-i-Noor (Όρος του φωτός) που τώρα κοσμεί το βρετανικό στέμμα, αλλά η θέση του δεν ήταν πάντα εκεί.

Το διαμάντι περιήλθε σε βρετανικά χέρια το 1849 όταν η Βρετανία προσάρτησε το Παντζάμπ∙ στη Συνθήκη της Λαχόρης γίνεται ειδική μνεία σ’ αυτό:

The gem called the Koh-i-Noor which was taken from Shah Shuja-ul-Mulk by Maharajah Ranjit Singh shall be surrendered by the Maharajah of Lahore to the Queen of England..

[Το πετράδι που ονομάζεται Koh-i-Noor και που πήρε από τον Σάχη Shuja-ul-Mulk ο Μαχαραγιάς Ranjit Singh θα παραδοθεί από το Μαχαραγιά της Λαχόρης στη Βασίλισσα της Αγγλίας.]

Την «παράδοση» κανόνισε ο λόρδος Dalhousie, και το 1850 το διαμάντι παρουσιάστηκε στη βασίλισσα Βικτορία από το διάδοχο του Μαχαραγιά Ranjit Singh, Dulīp Singh που ήταν μόλις 13 ετών!

Είδες τι καλά που τα κανόνισε ο λόρδος; -ώστε η κλοπή να εμφανιστεί ως δωρεά στη βασίλισσα και το διαμάντι –ειπώθηκε κι αυτό- να βρεί την πραγματική του θέση, τη θέση που του άξιζε, στο στέμμα της; Κι αυτή ακριβώς τη «δωρεά» επικαλούνται σήμερα οι Άγγλοι ώστε να μην επιστρέψουν το διαμάντι στην οικογένεια του Μαχαραγιά που το διεκδικεί. Κι εγώ, σου λέω, καλώς δεν το επιστρέφουν∙ λάφυρο πολέμου ήταν και δεν είναι η πρώτη φορά που αλλάζει χέρια: κατά καιρούς το είχαν Χίντου, Ιρανοί, Αφχανοί, Σιχ, πολέμησαν ουκ ολίγες φορές γι’ αυτό∙ κατέληξε τελικά στους Άγγλους, αλλά ως λάφυρο, όχι ως δωρεά. Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα όμως τι σχέση έχουν; -που δεν είναι ούτε λάφυρο πολέμου, ούτε διεκδικούνται από μια οικογένεια.

Η αλήθεια είναι ότι οι Ινδοί –εντελώς άκριτα κατά τη γνώμη μου- έχουν συσχετίσει την επιστροφή του διαμαντιού με την επιστροφή των μαρμάρων. Θυμάμαι ήδη το 2000(;) στην εφημερίδα Independent ένα άρθρο μιας ινδικής καταγωγής δημοσιογράφου(;), με τον τίτλο «Το πετράδι στο στέμμα σου είναι δικό μας, κυρά μου», να αρχίζει μ’ αυτόν ακριβώς τον συσχετισμό, ότι δηλαδή το θέμα της επιστροφής από μια χώρα κειμηλίων που ανήκουν στην εθνική κληρονομιά μιας άλλης ανακύπτει μόνο όταν οι Έλληνες διεκδικούν την επιστροφή των μαρμάρων τους –κι εδώ βάζει το θέμα της επιστροφής του Koh-i-Noor. Να γιατί λοιπόν ο βρετανός πρωθυπουργός αναφέρθηκε στα ελληνικά μάρμαρα από την Ινδία. Το μήνυμά του: αποκλείεται οποιαδήποτε επιστροφή κειμηλίων από την Αγγλία, άσχετα του πως αποκτήθηκαν αυτά, νόμιμα ή παράνομα, ασχέτως της σημασίας που μπορεί να έχουν για έναν λαό ή και για την ανθρωπότητα ολόκληρη, ασχέτως και της φύλαξης, πλημμελούς ή μη, που τους παρείχε η Αγγλία. Το βασικό μας επιχείρημα ότι τα Μάρμαρα του Παρθενώνα είναι μοναδικά και πρέπει να αντιμετωπίζονται κατ’ εξαίρεση δεν τον αγγίζει καν -αντιθέτως, το έκανε σκόνη στην Ινδία.

Aντίδραση από την ελληνική κυβέρνηση υπήρξε; Δεν άκουσα; Ή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος βγάζει μόνο ανακοίνωση για τον Φαήλο Κρανιδιώτη;

Ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος

Αυτή τη Μελέτη θανάτου δεν την έφτιαξα εγώ∙ τη βρήκα έτοιμη στο ανθολόγιο της επικούρειας φιλοσοφίας των εκδόσεων Θύραθεν σε μετάφραση του Γιάννη Αβραμίδη και του Πέτρου Οικονόμου (το λατινικό κείμενο του Λουκρήτιου).

Επικ. Επιστ. προς Μενοικέα

Κοίτα να συνηθίσεις στην ιδέα ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα. Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθησή μας∙ όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι’ αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για μας, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου: όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας. Δεν υπάρχει, βλέπεις, τίποτα το φοβερό στη ζωή του ανθρώπου που ‘χει αληθινά συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο να μη ζεις. Άρα είναι ανόητος αυτός που λέει ότι φοβάται το θάνατο, όχι γιατί θα τον κάνει να υποφέρει όταν έρθει αλλά επειδή υποφέρει με την προσδοκία του θανάτου. Γιατί ό,τι δεν σε στεναχωρεί όταν είναι παρόν, δεν υπάρχει λόγος να σε στεναχωρεί όταν το προσδοκείς. Το πιο ανατριχιαστικό, λοιπόν, από τα κακά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για μας, ακριβώς επειδή όταν υπάρχουμε εμείς αυτός είναι ανύπαρκτος, κι όταν έρχεται αυτός είμαστε ανύπαρκτοι εμείς. Ο θάνατος λοιπόν δεν έχει να κάνει ούτε με τους ζωντανούς ούτε με τους πεθαμένους, αφού για τους ζωντανούς δεν υπάρχει, ενώ οι τελευταίοι δεν υπάρχουν πια. Βέβαια, οι πολλοί άλλοτε πασχίζουν ν’ αποφύγουν το θάνατο σαν να ‘ναι η πιο μεγάλη συμφορά, κι άλλοτε τον αποζητούν για ν’ αναπαυθούν από τα δεινά της ζωής. Απεναντίας ο σοφός ούτε τη ζωή απαρνιέται ούτε την ανυπαρξία φοβάται. Γιατί δεν του είναι δυσάρεστη η ζωή αλλά ούτε και θεωρεί κακό το να μη ζει. Κι όπως με το φαγητό δεν προτιμά σε κάθε περίπτωση το πιο πολύ μα το πιο νόστιμο, έτσι και με τη ζωή: δεν απολαμβάνει τη διαρκέστερη μα την ευτυχέστερη, Κι είναι αφελής όποιος προτρέπει τον νέο να ζει καλά και τον γέρο να δώσει ωραίο τέλος στη ζωή του∙ όχι μόνο γιατί η ζωή είναι ευπρόσδεκτη αλλά γιατί το να ζεις καλά και να πεθαίνεις καλά είναι μία και η αυτή άσκηση. Όμως πολύ χειρότερος είναι εκείνος που λέει πως καλό είναι να μη γεννηθείς

αλλά μιας και γεννήθηκες, βιάσου να διαβείς τις πύλες του Άδη.

Αν το λέει επειδή το πιστεύει, γιατί δεν αυτοκτονεί; Στο χέρι του είναι να το κάνει, αν το ‘χει σκεφτεί σοβαρά. Αν πάλι το λέει στ’ αστεία, είναι ελαφρόμυαλος σε πράγματα που δεν σηκώνουν αστεία.

Επικ. Κύρια Δόξα 2

Ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος. Γιατί ό,τι αποσυντίθεται παύει να αισθάνεται. Κι ό,τι δεν αισθάνεται δεν μας αφορά.

Επίκουρος (Επικ. Προσφ.)

Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι’ αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει μες στις έγνοιες.

Μητρόδωρος (Επικ. Ποσφ.)

Σε πρόλαβα, Τύχη, και σου ‘χω φράξει όλες τις διόδους. Και δεν πρόκειται να παραδοθούμε όμηροι μήτε σε σένα μήτε σε καμιά συγκυρία∙ αλλά σαν έρθει η ώρα να φύγουμε, θα φτύσουμε και τη ζωή και όσους με ματαιοδοξία προσκολλώνται σ’ αυτήν∙ θα φύγουμε απ’ τη ζωή μ’ ένα ωραίο τραγούδι λέγοντας πόσο ωραία ζήσαμε.

Επικ. Επιστ. προς Ιδομενέα

Τούτη την ευτυχισμένη μέρα, την τελευταία της ζωής μου, σου γράφω το παρακάτω γράμμα. Οι συνεχείς πόνοι από τη δυσουρία και τη δυσεντερία έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Όμως όλα αυτά τ’ αντιμετωπίζω με τη χαρά που νιώθει η ψυχή μου καθώς αναθυμούμαι τις συζητήσεις που έχουμε κάνει. Να φανείς άξιος της στάσης που από νεαρός κράτησες απέναντι στη φιλοσοφία και σε μένα και να φροντίσεις εσύ τα παιδιά του Μητρόδωρου.

Λουκρήτιος, De rerum natura

Και τέλος, πες πως η ίδια η φύση ξάφνου πάιρνει το λόγο και μαλώνει έναν από μας: «Γιατί, θνητέ, αφήνεσαι να βυθιστείς σ’ άνα τόσο αρρωστημένο πένθος; Τι κλαίγεσαι κι αναστενάζεις για το θάνατο; Αν ήταν ευχάριστη η ζωή σου που πέρασε και πάει, κι αν όλες οι χαρές της δεν πήγαν χαμένες σαν να χύθηκαν μέσα από ένα τρύπιο πιθάρι, τότε γιατί δεν αποσύρεσαι σαν χορτάτος συνδαιτημόνας από το συμπόσιο της ζωής και δεν προτιμάς, ανόητε, μια γαλήνη δίχως έγνοιες; Μα αν όσα αποκόμισες σκορπίσαν και χαθήκαν και σου είναι βάρος η ζωή, τι γυρεύεις να της προσθέσεις κι άλλα, για να χαθούν κι αυτά κι όλα άχαρα να σβήσουν; Δεν είναι καλύτερα, να δώσεις ένα τέλος στη ζωή και στα βάσανα; Γιατί εγώ δεν μπορώ να μηχανευτώ και να επινοήσω τίποτα πια που να σ’ ευχαριστήσει: όλα τα πράγματα είναι όπως ήταν πάντα. Και ίδια θα παραμείνουν, ακόμα κι αν το σώμα σου δεν έχει κιόλας μαραθεί απ’ τα χρόνια και τα μέλη σου δεν έχουν λυώσει∙ ακόμα κι αν ζήσεις τόσο που να ξεπεράσεις όλες τις γενιές, ακόμα κι αν ποτέ σου δεν πεθάνεις.»

Τι θ’ απαντήσουμε, αν όχι ότι η φύση δίκαια μας δικάζει κι ότι είναι αληθινή η κατηγορία που επικαλείται; Κι αν πάλι κάποιος γέρος με χρόνια στην πλάτη, παραπονεθεί παραπάνω απ’ το κανονικό και κλαφτεί που θα πεθάνει, δεν θα ‘χε δίκιο η φύση να υψώσει τη φωνή και να τον μαλώσει ακόμα πιο σκληρά;

«Σκούπισ’ τα δάκρυα, ανάξιε, και σταμάτα τις κλάψες. Τώρα μαραίνεσαι, αφού πρώτα γεύτηκες όλα τα δώρα της ζωής. Μα επειδή πάντα ποθείς αυτό που δεν έχεις και περιφρονείς αυτά που έχεις, κύλησε η ζωή σου λειψή κι αχάριστη∙ και ξάφνου στέκει πλάι στο ποσκέφαλό σου ο θάνατος, και συ δεν έχεις τη δύναμη, χορτασμένος και ικανοποιημένος απ’ όλα, ν’ αποσυρθείς. Όμως τώρα παράτα τα όλα τούτα που δεν ταιριάζουν στην ηλικία σου, κι άντε, με ήσυχη την ψυχή, κάνε τόπο σε άλλους∙ έτσι πρέπει.»

Διογένης Οινοανδέας

Η ζωή γίνεται γλυκιά όταν λείπει ο φόβος του θανάτου

Φιλόδημος, Προς τους σοφιστάς

Η Τετραφάρμακος:

Ο θεός δεν είναι επίφοβος, ο θάνατος δεν προκαλεί ανησυχία∙ το καλό αποκτάται εύκολα και το κακό αντέχεται εύκολα.

Καραγκιόζης: παλινωδία

Λέγεται πως ο Στησίχορος κατηγόρησε τόσο πολύ την Ελένη στο ομώνυμο τραγούδι του, ώστε αποφάσισε, για να αποφύγει την οργή της θεάς, να επανορθώσει μ’ ενα καινούριο (παλινωδία) όπου έγραψε: «Δεν είν’ αληθινός αυτός ο λόγος/δεν μπάρκαρες στα ορθόπλωρα καράβια/κι ούτ’ έφτασες στα πέργαμα της Τροίας.» Στην ίδια θέση βρίσκομαι κι εγώ τώρα που χρησιμοποίησα, άδικα, το όνομα του συμπαθέστατου Καραγκιόζη για να χαρακτηρίσω αυτούς που κλείνουν δρόμους, λιμάνια, παρακωλύουν τις δημόσιες συγκοινωνίες. Όχι. Δεν είναι καραγκιόζηδες. Ηλίθιοι είναι, και μάλιστα με πατέντα, σύμφωνα με τον τρίτο, κατά Carlo Cipolla, νόμο της ανθρώπινης ηλιθιότητας:

«Βλάκας είναι αυτός που με τις ενέργειές του προκαλεί ζημιά σε κάποιον άλλο, αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο πλεονέκτημα για τον εαυτό του ή ακόμα υφίσταται ζημιά και ο ίδιος.»

Σκέψου λοιπόν τώρα πόσοι από τους συμπατριώτες μας μπορούν να πάρουν αυτόν τον τίτλο και φρίξε όταν καταλάβεις σε τι επικίνδυνο περιβάλλον ζούμε.

Όσο για τον Καραγκιόζη, επανορθώνω με ένα ποίημα του (καραγκιοζοπαίχτη) Σκαρίμπα, μελοποιημένο από τον Σαράντη Κασσάρα.

  

Πάλι οι καραγκιόζηδες στους δρόμους

Κι εκεί που νομίζεις ότι έχεις ξεφύγει, νάσου και κάτι σε επαναφέρει βάναυσα στη μίζερη ζωή και την κακοδαιμονία των νεοελλήνων. Δεν αναφέρομαι βεβαίως στους απεργούς των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς ή στους αγρότες, μολονότι και αυτοί μπορούν να ενταχθούν πρώτοι πρώτοι σ’ αυτή την κατηγορία –άλλωστε οι πηγές πληροφόρησής μου είναι περιορισμένες τώρα που απαλλάχτηκα, ευτυχώς, από την τηλεόρασή μου∙ είναι αυτοί που με τις ντουντούκες έξω από το σπίτι μου μ’ έχουν τρελάνει τις τελευταίες μέρες με τα τροχοφόρα τους πέρα δώθε, που καλούν τον κόσμο να διαμαρτυρηθεί τη Δευτέρα για τη λειτουργία των εγγύς διοδίων και, όσοι δεν μπορούν να παραστούν, να απευθυνθούν στη δημοτική αρχή ώστε να εξασφαλίσει τη μετάβασή τους επι τόπου. Όπως κατάλαβες, για πολλοστή φορά θα ξανατεθεί το θέμα των διοδίων. Και θα ξεκινήσουμε τη νέα βδομάδα με τις ενημερωτικές(;) εκπομπές των καναλιών να δείχνουν κάτι μάο μάο με πανό και ντουντούκες να φωνασκούν στην εθνική οδό, να κλείνουν, έτσι για το συνήθειο, καμιά ωρίτσα το δρόμο, να διαπληκτίζονται με οδηγούς που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους και με τους αστυνομικούς παρατεταγμένους να αποτίουν φόρο τιμής. Και θα αρχίσουν οι συζητήσεις για τους κακομοίρηδες που δεν μπορούν να πληρώσουν στη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βιώνουμε, αλλά και γιατί να υπάρχουν διόδια, γιατί να εκχωρούνται οι δρόμοι σε ιδιώτες, θα παρέμβει και ο ΣΥΡΙΖΑ να φέρει το θέμα στη Βουλή για κατάργηση της σύμβασης παραχώρησης, χωρίς όμως να μας εξηγεί ποιος θα πληρώσει την ποινική ρήτρα από την καταγγελία της σύμβασης –άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες ανέξοδες προτάσεις...

Φυσικά και θεωρώ παράλογο να υπάρχουν δυο σταθμοί διοδίων σε μια απόσταση 10-15 λεπτών αλλά οι «αγανακτισμένοι» πολίτες φωνάζουν σε λάθος πόρτα. Δεν είναι στα ιδιωτικά διόδια, τα πρώτα του Αυτοκινητόδρομου Αιγαίου, που πρέπει να συγκεντρωθούν αλλά στα κρατικά, λίγο πιο πάνω. Εκεί μπορεί να παρέμβει το κράτος. Ο ιδιώτης προστατεύεται από τη σύμβαση –και δίκαια, επένδυση έχει κάνει ο άνθρωπος, έχει δανειστεί, έχει ξοδέψει, έχει προϋπολογίσει∙ δεν μπορεί να έρχεται ο κάθε πολιτικάντης να ανατρέψει αυτό το σχεδιασμό λόγω της μαζικής παράκρουσης που έχει καταλάβει τους ιθαγενείς της περιοχής. Αντί λοιπόν τα ντόπια γκάο μπίο να ζητάν την κατάργηση των ιδιωτικών διοδίων, ας ζητήσουν να καταργηθούν τα κρατικά –το κράτος μπορεί να το κάνει αυτό- ή να ζητήσουν να εξαιρεθούν από την πληρωμή των δεύτερων όσοι έχουν πληρώσει στα πρώτα –κι αυτό εφικτό∙ μπορεί το κράτος να παραιτηθεί από τα πενιχρά του κέρδη, αλλιώς θα κληθεί να πληρώσει πολλαπλάσια ως αποζημίωση αν ζητήσει από τον ιδιώτη να το κάνει αυτό.

Μπορεί να μη σου αρέσει αυτή η λύση, αλλά οι προτάσεις μας πρέπει πάντα να λαμβάνουν υπόψη τη δεδομένη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί∙ και το δεδομένο σ’ αυτή την περίπτωση είναι η σύμβαση παραχώρησης του Αυτοκινητόδρομου Αιγαίου. Με βάση αυτό πρέπει να προτείνουμε λύσεις. Και αυτό που λέω έχει γενική ισχύ: σε μια ευνομούμενη και δημοκρατική χώρα υπάρχουν κάποια αυτονόητα. Τα δέχεσαι και προχωράς την κουβέντα. Αλλά εμείς τα αμφισβητούμε και κάνουμε κύκλους σαν τα γαϊδούρια γύρω απ΄ το μαγγανοπήγαδο. Κι έτσι πάλι θα προβληματιστούμε για τη νομιμότητα της σύμβασης, το καθεστώς παραχώρησης, αν πρέπει να γίνεται αυτό, κι ακόμη παραπέρα, γιατί να έχουμε καπιταλισμό, να μείνουμε στην Ευρώπη, ανήκουμε στη Δύση ή στην Ανατολή, η Γη γιατί να είναι στρογγυλή και όχι ρόμβος; Βαράει ο ένας και χορεύουν οι άλλοι, χωρίς μυαλό, χωρίς κρίση, χωρίς σκέψη. Τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια τόσα χρόνια... Και άντε να σκεφτείς την πρόοδο και να σχεδιάσεις το μέλλον... Και σού ‘ρχεται και το υπαρξιακό ερώτημα: ρε παιδιά, πώς γίνεται στον έναν παλαβιάρη, κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν;

Υ.Γ. Κύριε Ευγένιε (Σπαθάρη), συγνώμη για την υποτιμητική χρήση του ονόματος του Καραγκιόζη.

Πειρατικός FM: Ουλαλούμ σημαίνει σπαραγμός

Ένα σπαραχτικό ποίημα του Γιάννη Σκαρίμπα για το χωρισμό που φέρνει ο θάνατος. Μελοποιημένο από τον Νικόλα Άσιμο. Και επειδή να το ακούσεις μια φορά δε φτάνει, πέρα από την εκτέλεση στο Φανάρι του Διογένη (1989), έβαλα και αυτή από την Παράνομη κασέτα 000008 (1987) και μία ζωντανά στο Κύτταρο από τη Σωτηρία Λεονάρδου. Το ποίημα το μετέγραψα όπως το λέει ο Νικόλας.

Ήταν σαν να σε πρόσμενα κυρά
Απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα
Κι έλεα: Θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά
Κι από τα δάσα.

Θα 'ρθει, αφού φλερτράει μου η ψυχή
Αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
Και θα μυρίζει φώτα και βροχή
Το νιο φεγγάρι...

Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ
Στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα
Και να, μαζί σου κιόλα αρχινώ
Χρυσή κουβέντα:

...Πως - να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
Που μ' έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει
Καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
Προς τη Σελήνη...

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ
Κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωϊμένα -
Μα σκούνταφτες όπου εσκούνταφτα χρυσή
Κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ μ' αγάπησες κυρά
Που άκουα διπλά τα βήματά μου!
Πάταγα 'γω - στραβός - μες στα νερά;
Κι εσύ κοντά μου.

Πειρατικός FM: Kosmokrator/Δική μου είναι η Ελλάς -Ούζα

Άκου να δεις… Από αλλού ξεκινάς καμιά φορά και αλλού καταλήγεις. Τη Ρόζα Εσκενάζι πήγα να ακούσω και κατέληξα στους Dead Can Dance και τον Νικόλα Άσιμο! Άκου να δεις πως έγινε.

Ανάμεσα στα τραγούδια της Ρόζας είναι και το περίφημο «Είμαι πρεζάκιας» ή «Πρέζα όταν πιεις». Το τραγούδι ξεκινάει ως ύμνος στην πρέζα και καταλήγει σε μια πολιτική καταγγελία. Δεν είναι καθόλου παράξενο αυτό. Η αναφορά στα ναρκωτικά (χασίσι, κοκαϊνη) είναι η βάση για να γίνει η καταγγελία του κοινωνικού και πολιτικού κατεστημένου της εποχής του ρεμπέτικου, ο καμβάς πάνω στον οποίο οι ρεμπέτες κεντάνε όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων τους για τον έρωτα, την κοινωνία, την Ελλάδα. Στο εν λογω τραγούδι γίνεται αναφορά στην απώλεια της Μικρασίας και τη διεθνή πολιτική σκακιέρα

Δική μου είναι η Ελλάς

και στην κατάντια της γελάς

της λείπει τό ‘να της ποδάρι

ρε, και το παίξανε στο ζάρι.

Ο ρεμπέτης με την πρέζα αισθάνεται κοσμοκράτορας, στη θέση των κοσμοκρατόρων, ιδιοποιείται την Ελλάδα για να ορίσει τη μοίρα της και μαζί τη δική του μοίρα.

Εγώ θα είμαι ρε, δικτάκτορας
κι ο κόσμος στάχτη αν θα γίνει
ο ένας θα μ' ανάβει το λουλά
κι ο άλλος θα τον σβήνει.

 Έχω την εντύπωση πως αυτή η ψυχοτρόπος δράση της πρέζας παρακίνησε τους Dead Can Dance να βάλουν στο setlist της παγκόσμιας περιοδείας τους το τραγούδι της Ρόζας με τον τίτλο «Kosmokrator». Και το λέω αυτό γιατί ήδη στο τελευταίο άλμπουμ τους Anastasis υπάρχει κι ένα τραγούδι για το όπιο, αλλά και γιατί το ενδιαφέρον τους για τις ψυχοτρόπες ουσίες προϋπήρχε. Ήδη στο δεύτερο άλμπουμ τους Spleen and Ideal (1985) τους απασχολεί ο Charles Baudelaire και ο Thomas De Quincey. Αυτό το λογοτεχνικό δίδυμο μας παραπέμπει αμέσως στις ψυχοτρόπες ουσίες που αποτελούν θέμα των κειμένων τους Τεχνητοί Παράδεισοι και Εξομολογήσεις ενός Άγγλου οπιοφάγου αντίστοιχα.

Νομίζω ότι η πολιτική καταγγελία έχει χαθεί εντελώς. Το ίδιο αποδυναμωμένη εμφανίζεται και στην αναβίωση του εν λόγω ρεμπέτικου στα τέλη της δεκαετίας του 70- αρχές 80, τότε που η αναδυόμενη μικροαστική τάξη ήθελε να εντάξει αυτά τα τραγούδια στα ξεφαντώματά της, καθαρίζοντάς τα όμως απ’ όλα τα ενοχλητικά στοιχεία. Έτσι, η πρέζα έγινε ούζο, μια light ψυχοτρόπος εκδοχή.

Το ερώτημα είναι αν το ρεμπέτικο εξακολουθούσε εκείνη την εποχή να καταγγέλει. Νομίζω πως ναι. Αλλά σε άλλα χωράφια. Δείτε πως καταγγέλει ο τελευταίος –θα ακουστεί παράξενο- ρεμπέτης Νικόλας Άσιμος.

Το ουζάκι λοιπόν της Αλεξίου, το ουζάκι της αλλαγής -ως υποκατάστατο της πρέζας και της πασοκικής Αλλαγής- δεν μπορεί να είναι η ουσία, ψυχοτρόπος ή μη, του ρεμπέτικου. Πού είναι λοιπόν η ουσία;  –η ουσία είναι ακριβώς εδώ:

Σου απαγορεύω να με φας
Different συχνότητες για μας
Κι αν τα τρένα τρέχουν σε γραμμές
Τ άστρα καβαλάνε οι ψυχές.

Ο ρεμπέτης Άσιμος αρνείται να προσαρμοστεί στο σύστημα, αντιστέκεται στην εξομοίωση του συρμού. εναντιώνεται σε κάθε ιδεολογία. Άλλωστε, αυτή δεν είναι η έννοια του αναρχικού; -του γνήσιου αναρχικού που πολεμάει και τον ίδιο τον αναρχισμό, όταν γίνεται ιδεολογία, και τον ίδιο του τον εαυτό, όταν πάει να γίνει εξουσία.

Φεύγω για ταξίδι
διασπώντας τον καιρό
Στοπ το χαρακίρι
είμαι κάτω απ' όλα 'γώ.

Λύρας σπαράγματα

Απ’ τα διασωθέντα έργα της αρχαίας γραμματείας, τα λυρικά ποιήματα παρουσιάζουν την πιο αποσπασματική μορφή. Γράμματα εδώ κι εκεί, κολοβές λέξεις, μισοτελειωμένες φράσεις, σπαράγματα στίχων. Κι απέναντι, ο αναγνώστης να προσπαθεί να διαβάσει, να νοηματοδοτήσει, να καταλάβει, να ερμηνεύσει. Οι εκδότες των αρχαίων κειμένων έχουν επινοήσει διάφορους τρόπους για να αποκαταστήσουν την αρχική μορφή τους: τελείες για να σημάνουν τα γράμματα που λείπουν, αγκύλες για τις δικές τους προσθήκες κτλ. Επιστρατεύουν και τις γνώσεις του αρχαίου μέτρου, πληροφορίες από άλλους αρχαίους συγγραφείς, την κατανόηση του αρχαίου λυρισμού, και καταφέρνουν κάποιες φορές να μας δώσουν μια τέτοια εικόνα:

.].ε̣.[....].[...κ]έλομαι σ.[
..].γυλα.[...]α̣νθι λάβοισα.α.[
..]κτιν, ἆσ̣ σε δηὖτε πόθος τ̣.[
ἀμφιπόταται

τὰν κάλαν· ἀ γὰρ κατάγωγις αὔτ̣α[
ἐπτόαισ' ἴδοισαν, ἔγω δὲ χαίρω,
καὶ γ̣ὰρ αὔτ̣α δήπο̣[τ'] ἐμεμφ[
Κ]υπρογεν[ηα

ὠ̣ς ἄραμα̣[ι
τοῦτο τῶ[
β]όλλομα̣[ι

Διαβάστε περισσότερα

Οι Ναζί προτιμούν τις ξανθιές

με λόγια άσχημα

με λέγαν «κιτρινιάρα»

τι ωραία νά ‘χα γεννηθεί

μαύρη ή λευκή

αγνό χαρτί του καλλιτέχνη

την πένα του να βάλει επάνω

όχι κάτι ανάμεσα

ανάριο, αδύναμο, ακαθόριστο.

Carrie Allen McCray

Άραγε, οι Αυστραλοπίθηκοι έκαναν διακρίσεις; Οι Ανθρωπίδες, οι Παράνθρωποι και οι πρώτοι Homo ergaster, που συνηπήρξαν, έδειχναν ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι στα άτομα, που ενδεχομένως, πρέκυπταν από διασταυρώσεις; Αν θέλετε να μάθετε τις απαντήσεις δεν έχετε παρά να διαβάσετε το θαυμάσιο βιβλίο του Timothy Taylor, Η προϊστορία του σεξ. 4.000.000 χρόνια ανθρώπινης σεξουαλικότητας, μτφ. Δημήτρης Ραπτόπουλος, Αιώρα 2010. Εγώ, εν προκειμένω, θα αρκεστώ να αντιγράψω το ομότιτλο κεφάλαιο όπου παρουσιάζονται οι θεωρητικοί του ναζισμού και στο τέλος να βγάλω μερικά συμπεράσματα για το σήμερα, αρχίζοντας, εν παρόδω, με τον πρωτεργάτη Joseph-Arthur de Gobineau. Ο Γάλλος κόμης, οπαδός της βασιλείας, με το έργο του Essai sur l’ inégalité des races humaines (Πραγματεία πάνω στην ανισότητα των ανθρώπινων φυλών), που εκδόθηκε τμηματικά από το 1853 έως το 1855, προσπάθησε να ανακαλύψει για ποιο λόγο οι πολιτισμοί φθίνουν και παρακμάζουν. Περίμενε πως θα έβρισκε μία και μοναδική αιτία, οπότε, αφού εξέτασε οικονομικούς και ιδεολογικούς παράγοντες και τους απέρριψε ως αβάσιμους, κατέφυγε σε μια ρατσιστική θεωρία.

Ο Gobineau πίστευε ότι μόνο ορισμένοι λαοί ήταν δημιουργικοί και πως αυτή η ικανότητα ήταν έμφυτη. Όταν τέτοιοι λαοί ενώνονταν για να δημιουργήσουν έθνη, έσμιγαν, με αποτέλεσμα να επέρχεται η ομογενοποίησή τους, ωστόσο οι πόλεις που έχτιζαν προσείλκυαν και ξένους ως μετανάστες, εμπόρους και σκλάβους. Αυτή η ποικιλομορφία δημιουργούσε μια πολυεθνική κοινωνία στην οποία οι λαοί εκείνοι που δεν ήταν ικανοί να δημιουργήσουν πολιτσμό αναμειγνύονταν με εκείνους που είχαν τέτοιες δυνατότητες. Ο Gobineau ξεχώρισε δέκα λαούς, οι οποίοι, κατά τη γνώμη του, ανήκαν σε διαφορετικές φυλές και ήταν ιδιαίτερα προικισμένοι και ικανοί να δημιουργήσουν πολιτισμό: τους Κινέζους, τους Αιγύπτιους, τους Ασσύριους, τους Ινδούς, τους Έλληνες, τους Ρωμαίους, τους Μεξικάνους και τους Περουβιανούς (όλοι αυτοί έχτισαν λαμπρά μνημεία και είχαν προηγμένα συστήματα καταγραφής), ενώ σε αυτούς περιέλαβε και τις φυλές των Ινδιάνων στα Απαλάχια Όρη (από το Οχάιο έως το Μισισιπή) και, τέλος, τα γερμανικά φύλα. Στους επιλαχόντες αυτής της λίστας περιέλαβε τους Αρμένιους, οι οποίοι δημιούργησαν πολιτισμό, παρότι ζούσαν σε ορεινή και αφιλόξενη περιοχή, αλλά και τους Εβραίους, «ένα λαό ικανό με ό,τι καταπιάνεται, έναν ελεύθερο, σκληρό και ευφυή λαό». Το ότι οι Εβραίοι δεν κατορθωσαν να χτίσουν πυραμίδες ή να δημιουργήσουν μια μεγάλη αυτοκρατορία, κατά τον Gobineau, ωφείλετο στο γεγονός ότι είχαν επιμειχθεί με τους Χαμίτες, για τους οποίους πίστευαν πως είχαν εποικίσει την Αιθιοπία και την Αβησυνία. Ο Gobineau ήταν κατηγορηματικός ως προς τους πιο σκουρόχρωμους Αφρικανούς: «Ο Ευρωπαίος δεν έχει καμία ελπίδα να εκπολιτίσει το Νέγρο».

Και συνεχίζει ο Taylor στο κεφάλαιο «Οι Ναζί προτιμούν τις ξανθιές»:

Ο Gobineau πίστευε πως τα γερμανικά φύλα είχαν αίμα ανώτερης ποιότητας-Βορειο-Ευρωπαίοι σκανδιναβικού τύπου- ψηλοί, ξανθοί και με γαλανά μάτια. Θεωρούσε τους Σκανδιναβούς παρακλάδι της «αρίας φυλής», η οποία είχε δημιουργήσει την ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα και είχε πάρει το όνομά της από τους Αρίους που παρουσιάζονται στα ινδικά έπη ως οι εισβολείς από το βορρά. Οι Άριοι υποτίθεται ότι είναι πίσω από κάθε πολιτισμό του Παλαιού Κόσμου, εκτός από τον ασσυριακό, και επίσης ότι μετέδωσαν τον πολιτισμό από την Ινδία στην Κίνα. Μια παραλλαγή αυτής της ιστορίας –πολιτιστική πρόοδος σε παγκόσμιο επίπεδο μέσω ενός μόνου, ιδιαίτερα ευφυούς λαού- διατυπώθηκε αργότερα από τον Άγγλο ανατόμο Grafton Eliot Smith, αν και ο λαός που είχε υπόψη του ήταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι. Την υπόθεση αυτή στήριξε πρόσφατα ο Thor Heyerdahl σε μια ιδιότυπη προσπάθειά του να αποδείξει ότι όλες οι πυραμίδες και τα μεγαλιθικά μνημεία, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που βρίσκονται στη Νότια Αμερική και στις απομακρυσμένες Νήσους του Πάσχα, θα πρέπει να ήταν δημιουργήματα των περιπλανωμένων ιερέων του Ρα.

Ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της ανωτερότητας της σκανδιναβικής φυλής ήταν ο Γερμανός ανθρωπολόγος και ιστορικός προϊστορίας Hans Gȕnther. Στο βιβλίο του The Racial Elements of European History o Gȕnther αναφέρει: «Μια φυλή εμφανίζεται ως μια ομάδα ανθρώπων που ξεχωρίζουν από κάθε άλλη ομάδα ανθρώπων με βάση τα ιδιαίτερα σωματικά και πνευματικά της χαρακτηριστικά και η οποία με τη σειρά της αναπαράγει τα ίδια». Περιέγραψε πέντε φυλές στην Ευρώπη είτε σε «αγνή» μορφή είτε σε «διασταυρωμένη»: τη Σκανδιναβική, τη Μεσογειακή, τη Δειναρική, την Αλπική και την Ανατολικο-βαλτική. Ο Gȕnther θεωρούσε ότι ανήκε στη σκανδιναβική φυλή και έλεγε πως «τα σκανδιναβικά μάτια έχουν κάτι το λαμπερό, κάτι το απαστράπτον». Στον πνευματικό τομέα, πίστευε ότι οι εκπρόσωποι της φυλής αυτής ήταν προικισμένοι για πολιτικοί, ένας ισχυρισμός τον οποίο υποστήριζε με προσεκτικές επιλογές πορτρέτων που έδειχναν επιφανείς Αμερικανούς και Ευρωπαίους πολιτικούς.

Ο Gȕnther σύγκρινε και άλλες φυλές με τα σούπερ αγόρια με τα γαλανά μάτια: «Αν η σκανδιναβική φυλή τείνει να είναι έξυπνη και ατρόμητη, η μεσογειακή τείνει να είναι ευγενική, ευχάριστη, ίσως κάπως θηλυπρεπής» και «με ελάχιστη αίσθηση του νόμου και της τάξης». Οι εκπρόσωποι της δειναρικής φυλής έχουν «προεξέχουσα μύτη», καστανά μάτια και σκούρα μαλλιά, απαντώνται κυρίως στη Βαυαρία, στην Αυστρο-Ουγγαρία, στη βόρεια Ιταλία, καθώς και σε περιοχές της Πολωνίας και της Ρουμανίας και θεωρούνται κάπως καλύτεροι: «Ως προς τις πνευματικές τους ιδιότητες, θα τους τοποθετούσα στη δεύτερη θέση στην Ευρώπη». Οι Ανατολικο-βαλτικοί, που ζουν στα έλη της Ρωσίας, «είναι αντίθετοι σε κάθε είδους ατομικότητα και έχουν ένα μονολιθικό τρόπο σκέψης για το κάθε θέμα», ενώ «είναι και βρόμικοι τόσο οι ίδιοι, όσο και τα σπίτια τους». Τέλος, η φυλή των Άλπεων ήταν «στοχαστική, εργατική και στενόμυαλη», όμως στους κόλπους της είχε και «μικροαπατεώνες, ασήμαντους κακοποιούς, επιτήδειους κλέφτες και διεστραμμένους». Τα σχόλια του Gȕnther για τις άλλες φυλές οι οποίες είχαν διαμείνει για ένα διάστημα στην Ευρώπη, ιδίως για το «εγγύς ασιατικό φύλο» (Εβραίους), αλλά και για τους «Νέγρους», ήταν εντελώς υποτιμητικά.

Ο Gȕnther συσχέτιζε την άσχημη, κατά την προσωπική του εκτίμηση εξωτερική εμφάνιση με τις αδυναμίες, βέβαια όπως ο ίδιος τις εννοούσε, στην πολιτισμική και κοινωνική ζωή των ανθρώπων οι οποίοι, αντίθετα με αυτόν δεν ήταν Γερμανοί. Κατά την άποψή του, το επίπεδο του πολιτισμού έπεφτε «όσο αραίωνε το σκανδιναβικό αίμα της φυλής». Όμως δεν υπάρχει σκανδιναβικό αίμα. Δεν είναι κάποιο διακριτό στοιχείο, όπως, για παράδειγμα, μια καλλιέργεια μικροοργανισμών. Βέβαια, υπάρχουν ομάδες αίματος, ωστόσο αυτές δεν ορίζουν καθαρές και αυτόνομες ομάδες, οι οποίες είναι αξιοσημείωτο ότι απαντώνται, σε διαφορετική συχνότητα, σε ολόκληρο τον κόσμο. Αν μεταγγίζαμε το αίμα του Gȕnther σε ένα συμβατό δέκτη από τη Γη του Πυρός, η πολιτισμική συμπεριφορά του δε θα άλλαζε καθόλου.

Τα μυθεύματα περί της φυλετικής καθαρότητας ήταν στο επίκεντρο της αναβίωσης του νεοπαγανισμού στη ναζιστική Γερμανία, μιας ιδεολογίας η οποία αναζητούσε το άλλοθι της ισχύος της στην αρχαιολογία. Τα θεμέλια τα έθεσε ο Gustav Kossina, ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς της προϊστορίας, ο οποίος περί τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα ανέπτυξε τη θεωρία της «αρχαιολογικής κουλτούρας», δηλαδή τη διαχρονική ύπαρξη ενός αμιγούς λαού με την ίδια θρησκεία, νοοτροπία και εμφάνιση. Ο Kossina διετείνετο ότι μπορούσε να διακρίνει έναν καταυλισμό γερμανικού τύπου έως την προϊστορική εποχή. Πίστευε ότι μπορούσε να διακρίνει τα χωριά όπου ζούσαν οι γερμανόφωνοι λαοί από εκείνα στα οποία ζούσαν οι αρχαίοι Σλάβοι, οι ανατολικοί γείτονες της σύγχρονης Γερμανίας, από την καθαριότητά τους, την τάξη και την έμφαση στις λεπτομέρειες των αρχιτεκτονικών κατασκευών.

Ο Kossina πίστευε πως κάποια σύμβολα, όπως ο αγκυλωτός σταυρός ή σβάστικα και το ρουνικό αλφάβητο, ήταν γερμανικά. Όμως, επειδή η σβάστικα απαντάται σε αρχαιοελληνικά αγγεία και ως ινδικό διακοσμητικό στοιχείο (η διάταξη των εννέα σημείων αναπαριστά τις πρωταρχικές ινδουιστικές θεότητες), ο Kossina κατέληξε ότι πίσω από τους πολιτισμούς αυτούς κρυβόταν η βορειο-γερμανική ιδιοφυϊα. Χρησιμοποιώντας τη δική του αρχαιολογική μεθοδολογία, μπόρεσε να διακρίνει γερμανικούς καταυλισμούς στην εποχή που ο Τάκιτος έγραψε το έργο του Γερμανία, αλλά ακόμα πιο πίσω, στη Νεολιθική Εποχή. Βασική μέριμνα του Kossina ήταν να αποδείξει ότι η ανατολική επαρχία Ostmark, περιοχή η οποία σήμερα ανήκει στην Πολωνία, στην αρχαιότητα ήταν γερμανική. Μετά την ήττα της Γερμανίας κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο τού ανατέθηκε να συντάξει ένα υπόμνημα για τη Συνθήκη των Βερσαλιών, προτάσσοντας τις αξιώσεις της Γερμανίας στην περιοχή αυτή, αίτημα που απορρίφθηκε. Μετά τον πόλεμο οι φοιτητές του Kossina κατέλαβαν σημαντικές θέσεις στα πανεπιστήμια της Γερμανίας και έπειτα από το θάνατό του, το 1921, πολλοί από αυτούς εντάχθηκαν στο νεοπαγές Ναζιστικό Κόμμα.

Σύμφωνα με τον Gȕnther, η πολιτισμική εξέλιξη άρχισε με την εφεύρεση της γεωργίας, κατί που, εσφαλμένα, απέδωσε στην ψηλή, ξανθή, βόρεια φυλή με τα γαλανά μάτια. Αυτό το πολιτισμικό αγαθό πίστευε πως μεταφέρθηκε προς το Νότο γύρω στα 1200 π.Χ., όταν οι Βόρειοι εισέβαλαν στην Ελλάδα και έθεσαν τις βάσεις του κλασικού πολιτισμού. Οπότε, κατά τον Gȕnther, όλα τα επιτεύγματα των Ελλήνων αποδίδονται στους Γερμανούς. Το αποκορύφωμα αυτής της ρατσιστικής παράκρουσης ήταν ο παράδοξος ισχυρισμός ότι η βόρεια φύση των διαπρεπέστερων Ελλήνων είναι έκδηλη στα αγάλματά τους. Απλώς κοιτάζοντάς τα, σαν να είχε μαντικές ικανότητες, μπορούσε αβίαστα να συμπεράνει ότι είχαν γαλανά μάτια και ξανθά μαλλιά. Πίστευε πως οι Βόρειοι συνέβαλαν επίσης και στην ανάδειξη της Ρώμης, αλλά σε αυτή την περίπτωση η επιτυχία τους επέφερε την καταστροφή. Καθώς οι διάφοροι λαοί της αυτοκρατορίας αναμείχθηκαν μεταξύ τους, το πολύτιμο βόρειο αίμα αραίωσε επικίνδυνα.

Ο Gȕnther χαρακτήρισε αυτή τη φανταστική διαδικασία ως «αποβορειοποίηση» και υπέθεσε ότι ευθυνόταν για την περίοδο της παρακμής κατά την οποία οι αργυραμοιβοί του εγγύς ασιατικού φύλου μετανάστευσαν στη Ρώμη και άρχισαν να μολύνουν τα γονίδια της άρχουσας τάξης. Οι Ρωμαίοι, εμφανώς θορυβημένοι όταν διαπίστωσαν το λάθος τους, προσπαθούσαν να δείχνουν πιο Βόρειοι. Ο Gȕnther επιστρατεύει με επιτηδειότητα κάποια στοιχεία για να υποστηρίξει τη γελοία θεωρία του: ο σατιρικός ποιητής Γιουβενάλης λέει πως η Μεσσαλίνα φορούσε μια ξανθιά περούκα για να κρύβει τα μαύρα της μαλλιά. «Οι νεόπλουτοι (hominess novi) ανάγκαζαν τις συζύγους και τις κόρες τους να αγοράζουν ξανθά μαλλιά από τη Γερμανία» Ο Αίλιος Ηρωδιανός χαρακτηρίζει τον αυτοκράτορα Καρακάλλα ως «αίμα αφρο-ασιατικό», ο οποίος συχνά φορούσε ξανθιά περούκα και κυκλοφορούσε με γερμανική αμφίεση». Στην πραγματκότητα, είναι εύκολο να βρει κανείς αναφορές κατά τις οποίες οι αργόσχολες τάξεις ντύνονται σαν Αιγύπτιοι ή σαν γάιδαροι ή με τα ρούχα του αντίθετου φύλου. Στο φανταχτερό κόσμο της αρχαίας Ρώμης το να «παίζουν τους βαρβάρους» ήταν μια από τις πολλές διασκεδάσεις τους. Το γεγονός ότι, κατά τον Gȕnther, ο Νέρωνας είχε ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια δεν περιποιεί τιμές στα πνευματικά χαρίσματα της βόρειας φυλής.

Εξαιτίας της μείξης του αίματος, η παρακμή της Ρώμης ήταν αναπόφευκτη, όπως θεωρούσε ο Gȕnther. Αποδυναμωμένη πια λόγω της αιμομειξίας, η αυτοκρατορία κατέρρευσε. Η αρχή του τέλους φάνηκε στη μάχη του Τευτοβούργειου Δρυμού, το 9 μ.Χ., όπου οι Ρωμαίοι υπέστησαν την πρώτη μεγάλη ήττα από τις γερμανικές φυλές του Βορρά. Όμως, κατά τον Gȕnther, το βόρειο αίμα διατηρήθηκε για λίγο ακόμα και μετά την πτώση της Ρώμης, λόγω της συρροής μισθοφόρων από τη Γερμανία. Βέβαια, στο τέλος η ειδεχθής επιρροή των «εγγύς ασιατικών φύλων, των ανατολικών, των χαμιτικών και των νεγροειδών στοιχείων», αλλά και των αλπικών και δειναρικών φυλών που εισέβαλλαν από το Βορρά, σηματοδότησε, σύμφωνα με την εκτίμησή του, «το τέλος των πάντων, έναν πραγματικό φυλετικό βάλτο, στον οποίο ο εκφυλισμός και η αποσύνθεση ανέθρεψαν τις βδελυρές εκείνες καταστάσεις που γνωρίζουμε για τις τελευταίες ημέρες της Ρώμης».

Για το Γ’ Ράιχ, οι συνέπειες αυτής της ευφάνταστης και εσκεμμένα προσβλητικής ιστορίας ήταν ξεκάθαρες. Μόνον αν περιφρονούσαν τα σύνορα της φυλής οι Γερμανοί θα μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα κυβερνήσουν τον κόσμο, μιας και θεωρούσαν δεδομένο πως αυτό ήταν το πεπρωμένο τους. Ανέπτυξαν με ζήλο τις ιδέες του Galton περί της ευγονικής και υπερασπίστηκαν την άποψη της «φυλετικής υγιεινής», δηλαδή την απομάκρυνση του «βρόμικου αίματος». Ξεκίνησε μια λατρεία του σωματικού κάλλους, του γυμνισμού και της άθλησης, εναλλασσόμενη με καλοσιδερωμένα κοστούμια και αστραφτερές στολές. (Κάτω από το ετεροφυλοφιλικό προσωπείο δεν έλειπαν, βέβαια, και οι πινελιές του Τομ του Φινλανδού.)

[Ο Francis Galton, ξάδελφος του Δαρβίνου, με βάση τις πεποιθήσεις της εποχής του για τις πνευματικές διαστάσεις της ανθρώπινης αναπαραγωγής, ισχυριζόταν ότι όλα τα ηθικά και πνευματικά γνωρίσματα στους ανθρώπους είναι κληρονομήσιμα. Ζητούσε μια καλύτερη, πιο επιστημονική αναπαραγωγική διαδικασία για τους ανθρώπους, όπως αυτή που ήδη εφαρμοζόταν για τα άλογα του ιπποδρόμου, ώστε να επικρατήσουν «οι ευγενέστερες ποικιλίες του ανθρώπου».  Αυτές οι ιδέες περί ευγονικής ενέπνευσαν αργότερα τη Marie Stopes, οπότε σκέφτηκε να μεταδώσει στις μάζες διάφορες πληροφορίες για την αντισύλληψη, ώστε οι κατώτερες τάξεις της Αγγλίας (αλλά και όσοι φορούσαν γυαλιά) να «ανακουφίζονται» σεξουαλικά για να μην επιφορτίζουν τις επερχόμενες γενιές με τα χαμηλής ποιότητας γονίδια τους. Επειδή στην εποχή του Δαρβίνου και του Galton, τα γονίδια δεν είχαν ανακαλυφθεί, ο Galton πίστευε ότι το μυστικό της κληρονομικότητας κρύβεται στο αίμα. Στο σπίτι του διατηρούσε πάρα πολλά κουνέλια από διάφορες ποικιλίες, τα οποία υπέβαλλε σε συχνές μεταγγίσεις –το ένα με το αίμα του άλλου- σε μια μάταιη προσπάθεια να αλλάξει το χρώμα της γούνας τους.

Touko Laaksonen, γνωστός και ως Τομ ο Φινλανδός, Φινλανδός ζωγράφος του εικοστού αιώνα, γνωστός για τους φετιχιστικούς και στυλιζαρισμένα ερωτικούς πίνακές του και τη βαθιά του επίδραση στην γκέι κουλτούρα]

Ο Χίμλερ επανερμήνευσε τα αρχαιολογικά δεδομένα της Ύστερης Παλαιολιθικής Εποχής στην Ευρώπη σύμφωνα με τις υποτιθέμενες σχέσεις της σημιτικής με τη χαμιτική φυλή, όπως διατυπώθηκε από τον Gobineau. Αναγνώρισε στις Αφροδίτες του Willendorf και του Dolní Věstonice στεατοπυγία της μορφής που απαντάται σήμερα στις γυναίκες των Βουσμάνων. Στιγμάτισε τους Ευρωπαίους της Εποχής των Παγετώνων ως μια νόθη φυλή «Οτεντότων-Εβραίων», μια κατώτερη και ρυπαρή γενιά, η οποία εξαφανίστηκε όταν επέλασαν προς το Νότο οι ευγενείς Βορειο-Γερμανοί αγρότες.

Το Ναζιστικό Κόμμα οργάνωσε πολλές νεοπαγανιστικές πορείες, συγχωνεύοντας θρησκευτκά σύμβολα αρχαίων θρησκειών με χριστιανικά.  Οργάνωσαν τα περίφημα στρατόπεδα αναπαραγωγής, όπου ενθάρρυναν το σεξ με πολλούς συντρόφους μεταξύ γυναικών «ευγενούς καταγωγής» με την ελίτ του κόμματος. Δημιουργήθηκαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου, εκτός από Εβραίοι και Τσιγγάνοι, εγκλείονταν και ομοφυλόφιλοι και παρενδυτικοί με το πρόσχημα ότι ήταν «μη λειτουργικοί», απόβλητοι της κοινωνίας. Δεν ξέρουμε τι θα έλεγαν οι αρχαίοι παρενδυτικοί Γερμανοί ιερείς, τους οποίους αναφέρει ο Τάκιτος, όμως αυτοί σίγουρα δεν είχαν θέση στο ναζιστικό παραμύθι. Ή, όπως εύστοχα το έθεσε ο ιστορικός E.H. Hobsbawm: «Το να παραποιείς την ιστορία σου είναι μέρος του να είσαι έθνος».

Και μ’ αυτή την εξαιρετική φράση τελειώνει ο Taylor το κεφάλαιο «Οι Ναζί προτιμούν τις ξανθιές».

Ο λόγος που παρέθεσα όλες αυτές τις γελοίες θεωρίες, πέρα από την απολαυστική αφήγηση του Taylor, ήταν να για να μάθεις από πού ξεκινάν όλες οι παρόμοιες απόψεις που κυκλοφορούν σήμερα αδέσποτες στο διαδίκτυο και αλλού. Είναι για να χαρακτηρίσεις ως ρατσιστικές όλες τις απόψεις που αφορούν σε εθνικά στερεότυπα και ποιότητες λαών. Και στην Ευρώπη σήμερα η διαμάχη, σε οικονομικό-πολιτικό επίπεδο, μεταξύ βορείων και νοτίων είναι βαθύτατα ρατσιστική στο βαθμό που συμπληρώνεται και με άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Και κάτι ακόμα: οι ρατσιστικές απόψεις δεν έχουν εθνικότητα, δεν αποτελούν ίδιον ενός μόνο λαού. Ξεκινώντας από το σχόλιο του Hobsbawm μπορούμε να ανατρέξουμε την περίοδο που το ελληνικό κράτος συγκροτούνταν ως έθνος, το 19^ο αιώνα, και να δούμε ανάλογες ρατσιστικές διατυπώσεις. Στη θεωρία του ελληνικού ρομαντισμού εξέχουσα θέση έχει η θεμελίωση της έννοιας του «περιούσιου λαού» κι εκεί μπορεί κανείς να βρει μια ιεράρχηση των εθνών, με τους Έλληνες φυσικά να βρισκονται στην κορυφή της πυραμίδας και με την υποσημείωση «μετά δε τους Ελληνας, ήρχοντο οι άγγελοι». Το αν αντιμετωπίζουμε αυτές τις ρατσιστικές απόψεις ως γραφικές και όχι ως επικίνδυνες είναι γιατί δεν είχαν καμιά απολύτως επίδραση στη θεωρία του ναζισμού, όπως συνέβη με τις απόψεις άλλων Ευρωπαίων διανοητών. Παρόλα αυτά, αυτές οι απόψεις έχουν καταντήσει πολύ της μόδας σήμερα, ιδιαίτερα στις τάξεις των αρχαιόπληκτων και των κοκορόμυαλων Ελληναράδων, που θεωρούν τους Έλληνες δημιουργούς των πάντων, που ως άλλοι οπαδοί του Ρα, περιπλανήθηκαν την οικουμένη και διέδωσαν τα καλούδια του πολιτισμού τους. Τέτοιες φαντασιοπληξίες δεν έχουν καμιά σχέση με τον ανθρώπινο πολιτισμό, είναι ξεκάθαρα ρατσιστικές. Και μην εκπλήσσεσαι που η Χρυσή Αυγή μπερδεύει τον παγανισμό με το χριστιανισμό. Ήδη θα πρόσεξες ότι ανήκει και αυτό στις πρακτικές του ναζισμού. Και κυρίως να μην είσαι ανυποψίαστος. Τώρα πια ξέρεις.