Ένα σπαραχτικό ποίημα του Γιάννη
Σκαρίμπα για το χωρισμό που φέρνει ο θάνατος. Μελοποιημένο από τον Νικόλα
Άσιμο. Και επειδή να το ακούσεις μια φορά δε φτάνει, πέρα από την εκτέλεση στο Φανάρι του Διογένη (1989), έβαλα και
αυτή από την Παράνομη κασέτα 000008
(1987) και μία ζωντανά στο Κύτταρο από τη Σωτηρία Λεονάρδου. Το ποίημα το
μετέγραψα όπως το λέει ο Νικόλας.
Ήταν σαν να σε πρόσμενα κυρά
Απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα
Κι έλεα: Θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά
Κι από τα δάσα.
Θα 'ρθει, αφού φλερτράει μου η ψυχή
Αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
Και θα μυρίζει φώτα και βροχή
Το νιο φεγγάρι...
Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ
Στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα
Και να, μαζί σου κιόλα αρχινώ
Χρυσή κουβέντα:
...Πως - να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
Που μ' έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει
Καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
Προς τη Σελήνη...
Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ
Κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωϊμένα -
Μα σκούνταφτες όπου εσκούνταφτα χρυσή
Κι εσύ με μένα.
Τόσο πολύ μ' αγάπησες κυρά
Που άκουα διπλά τα βήματά μου!
Πάταγα 'γω - στραβός - μες στα νερά;
Κι εσύ κοντά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου