Από τον σκουπιδοτενεκέ: Robert Desnos, Poèmes à la mysterieuse

Από τα Poèmes à la mysterieuse

Σ’ έχω ονειρευτεί τόσες φορές
που χάνεις την πραγματικότητά σου
μπορώ ακόμα ν’ αγγίξω αυτό το ζωντανό κορμί
να φιλήσω αυτό το στόμα τη γέννηση
της φωνής που τόσο αγαπώ;
Σ’ έχω ονειρευτεί τόσες φορές
που τα χέρια μου μαθημένα ν’ αγκαλιάζουν τη σκιά σου
και να σταυρώνουν στο στήθος μου δεν τυλίγονταν
στο περίγραμμα του κορμιού σου ίσως.
Και που, μπρος στην πραγματική μορφή αυτού που με κατατρέχει
και με κυβερνά μέρες και χρόνια
θα γινόμουνα σκιά δίχως άλλο,
ω συναισθηματικές ισορροπίες.
Σ’ έχω ονειρευτεί τόσες φορές ώστε, που πια καιρός δίχως άλλο,
να ξυπνήσω. Κοιμάμαι όρθιος το κορμί μου λεία σε όλες τις μορφές της ζωής και
του έρωτα και σε σένα,
τη μόνη που σήμερα μετράς για μένα, μου φαίνεται πιο αδύνατο
ν’ αγγίξω το μέτωπο και τα χείλια σου,
παρά τα πρώτα χείλια και το πρώτο μέτωπο που θά ‘βρισκα τυχαία.
Σ’ έχω ονειρευτεί τόσες φορές
περπάτησα τόσες φορές, μίλησα, πλάγιασα με το φάντασμά σου που δε μου
μένει πια ίσως, κι ωστόσο, παρά να είμαι
φάντασμα ανάμεσα στα φαντάσματα και πιο σκιά εκατό φορές
από σκιά που περιδιαβάζει και θα περιδιαβάζει
χαρούμενα πάνω στο ηλιακό καντράν της δικής σου ζωής.