«Να μείνουμε στο συνέδριο ή να πάμε στο αφιέρωμα του Φεστιβάλ στον Τάκη Κανελλόπουλο;», ρωτήσαμε την καθηγήτριά μας, φοιτητές ακόμα στη Θεσσαλονίκη, και εκείνη, κινηματογραφόφιλη η ίδια –πασατέμπο, ξηρό καρπό και σκοτεινή αίθουσα-, δε δίστασε καθόλου. «Φυσικά να πάτε στον Κανελλόπουλο. Εμάς μπορείτε να μας ακούσετε κι άλλες φορές, θα μας διαβάσετε και στα πρακτικά, αυτές τις ταινίες όμως που θα τις ξαναδείτε;» Η αλήθεια είναι ότι δεν τις έχω ξαναδεί πουθενά –με εξαίρεση μια δυο στα κρατικά κανάλια. Κι έτσι γνώρισα τον Κανελλόπουλο, έναν αθεράπευτα ρομαντικό, με όλες τις εκφάνσεις του ρομαντισμού: από την αισθαντικότητα της Εκδρομής, στην ευαισθησία της Παρένθεσης και ως το μελό της Σόνιας. Και είναι σκηνές απ’ αυτές τις τρεις ταινίες που φέρνω ζωντανές στη μνήμη μου ακόμη και σήμερα: τα πρόσωπα των τριών ηρώων, το ερωτικό τρίγωνο της Εκδρομής, το τριαντάφυλλο που δέρνει ο αέρας και η βροχή και επανέρχεται ως λάιτ μοτίβ στην Παρένθεση, οι συχνές ερωτικές λιποθυμίες της Σόνιας. Στο youtube κατάφερα να βρώ αποσπάσματα από την Εκδρομή, την Παρένθεση και ολόκληρο τον Ουρανό, την πρώτη του ταινία. Οι άλλες τέσσερις, μεγάλου μήκους, ταινίες του –Η τελευταία άνοιξη, Το χρονικό μιας Κυριακής, Ρομαντικό σημείωμα και Σόνια- αγνούνται. Με τα λογοτεχνικά κείμενα του Κανελλόπουλου, που κάποτε τα είχα, μετά τα χάρισα και τώρα ψάχνω να τα ξαναβρώ -όσα βέβαια δεν είναι εξαντλημένα- θα ασχοληθώ άλλη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου