Πειρατικός FM: Εγώ δεν φταίω. Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον...

...Ναι, εγώ δε φταίω...

....Δεν εξαπάτησα κανέναν. Δεν καταχράστηκα τίποτα. Πλήρωνα τους φόρους μου κανονικά...

...Τις περικοπές τις είχα αρχίσει από παλιά την ώρα που οι άλλοι έκαναν πάρτι...

...Περίμενα πάντα υπομονετικά στην ουρά. Δεν έψαχνα ποτέ για βύσμα...

... Βασανιζόμουν στις δημόσιες υπηρεσίες, στα νοσοκομεία. Φακελάκι δεν έδωσα σε κανέναν...

...Δεν ανέχτηκα κανέναν. Δε σήκωσα μύγα στο σπαθί μου...

...Δε δέχομαι ότι φταίμε όλοι...

...Το λογαριασμό αλλού... Εγώ δεν πληρώνω.

Δεν πάει άλλο! -Υπογράψτε...

Ναι δεν πάει άλλο!!

Ας αντισταθούμε!

Με όποιο τρόπο μπορούμε!

Ας αρχίσουμε με συλλογή υπογραφών απαιτώντας τα αυτονόητα:

-Κατάργηση των νόμων περί ασυλίας των βουλευτών και περί μη ευθύνης υπουργών.

-Σύλληψη και τιμωρία των πολιτικών προσώπων, καταχραστών του δημοσίου χρήματος, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται!

-Κατάσχεση και δήμευση των περιουσιών τους! Και περιέλευση αυτών στο ελληνικό δημόσιο, εφόσον δεν αποδεικνύουν καθαρό τρόπο απόκτησής τους.

-Φορολόγηση των μεγαλοεπιχειρηματιών και των offshore εταιρειών και όχι των μισθωτών του δημοσίου και του ιδιωτικού φορέα ή των μικροεπαγγελματιών.

-Να επικηρύξουμε ως προδότες αυτούς που μας έσυραν την τελευταία 20ετία στα νύχια των διεθνών κερδοσκόπων και του ΔΝΤ!

-Nα αποκαλύψουμε ότι όλα ήταν ένα προδοτικό σχέδιο ξεπουλήματος της Ελλάδας στους διεθνείς κερδοσκόπους! Ότι την τελευταία 20ετία όλοι τους έπαιξαν αυτό το βρώμικο παιχνίδι στην πλάτη μας και ο Γιωργάκης απλά το αποτελείωσε!! Χωρίς αιδώ και χωρίς έλεος κανένα!!

-Και πάνω απ’ όλα να απαιτήσουμε να λειτουργήσει αληθινά ο θεσμός της δικαιοσύνης, με δικαστές πραγματικά ανεξάρτητους και επαρκείς, που θα κάνουν το καθήκον τους με βάση το νόμο και τη συνείδησή τους μόνον!

-Να απαιτήσουμε αληθινό σύνταγμα και δίκαιους νόμους.

-Να απαιτήσουμε ψωμί, παιδεία, υγεία, δικαιοσύνη, ελευθερία!

Ναι γιατί σήμερα γυρίσαμε πίσω από εκεί που πριν 30 χρόνια είχαμε ξεκινήσει διεκδικώντας τα ίδια ακριβώς πράγματα!!

ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΠΛΑΤΗ ΕΜΕΙΣ!

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ΚΑΘΕ ΩΡΑ, ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ!

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΕΙ ΚΑΘΑΡΣΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!

Υπογράψτε εδώ

Το αίτημα για απαλλαγή από τη θρησκεία και τα τερτίπια της πολιτικής.

Η είδηση που διαδόθηκε στη χριστιανική οικουμένη -εγώ τη διάβασα στο zougla.gr - προκαλεί ρίγος στο χριστεπώνυμο πλήθος:

Γερμανία: Μουσουλμάνα υπουργός ζητά την απόσυρση των "σχολικών" Σταυρών

Τι καταλαβαίνει κάποιος; Ότι οι μουσουλμάνοι επιτίθενται στη χριστιανοσύνη; Οι Τούρκοι στη Γερμανία; Χριστιανοί όλου του κόσμου ενωθείτε!

Στη συνέχεια βέβαια μαθαίνουμε ότι η εν λόγω κυρία δεν είναι ακόμη υπουργός αλλά ότι πρόκειται να γίνει, η εκλογή της αφορά ένα κρατίδιο της Γερμανίας και όχι όλη τη χώρα, η αναταραχή περιορίζεται μόνο στο Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα και ότι η δήλωσή της αφορούσε τα θρησκευτικά σύμβολα εν γένει, της μουσουλμανικής μαντήλας συμπεριλαμβανομένης:

Αναταραχή μέσα στο ίδιο της το κόμμα, τη Χριστιανοδημοκρατική Ένωση (CDU), προκάλεσε μία μέλλουσα περιφερειακή υπουργός της Γερμανίας τουρκικής καταγωγής, καθώς ζήτησε να αποσυρθούν οι Εσταυρωμένοι από τα δημόσια σχολεία.

«Τα χριστιανικά σύμβολα δεν έχουν θέση στα δημόσια σχολεία», δήλωσε η Αϊγκιούλ Οζκάν, μέλλουσα υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων του ομόσπονδου κρατιδίου της Κάτω Σαξονίας, σε συνέντευξή της που δημοσιεύεται από το εβδομαδιαίο περιοδικό Focus.

«Το σχολείο πρέπει να είναι ένας ουδέτερος χώρος» πρόσθεσε, διευκρινίζοντας ότι ούτε η μαντίλα έχει θέση σε μια αίθουσα διδασκαλίας. Η 38χρονη Οζκάν πρόκειται να γίνει αύριο η πρώτη τουρκικής καταγωγής υπουργός στη Γερμανία.

Τώρα γιατί αυτή η δήλωση εξελήφθη ως πόλεμος κατά του σταυρού είναι άλλου παπά ευαγγέλιο που οι πολιτικοί ξέρουν καλά αφού έχουν εντρυφήσει παλαιόθεν στην προπαγάνδα.

«Τα θρησκευτικά σύμβολα, ιδιαίτερα ο σταυρός, θεωρούνται από την περιφερειακή κυβέρνηση ένδειξη μιας εκπαίδευσης που έχει τη σφραγίδα της ανεκτικότητας, με υπόβαθρο τις χριστιανικές αξίες», αντέδρασε ο πρωθυπουργός της Κάτω Σαξονίας Κρίστιαν Βολφ.

Τα πάνω κάτω δηλαδή: σφραγίδα ανεκτικότητας ο χριστιανικός σταυρός και η μουσουλμανική μαντήλα! Τα κατεξοχήν σύμβολα της μισαλλοδοξίας!

Και στο τέλος βεβαίως μαθαίνουμε ότι το γερμανικό κρατίδιο όπου έγιναν αυτά τα σημεία και τέρατα είναι η Κάτω Σαξονία, όπου επίκεινται εκλογές την 9η Μαΐου και όπου οι Τούρκοι αποτελούν μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αχά!

Και αναρωτιέται κανείς ως πότε οι πολιτικοί θα σαρώνουν τα πάντα στο βωμό των κομματικών συμφερόντων τους; Ως πότε τα ΜΜΕ θα αποτελούν το δεξί χέρι της προπαγάνδας τους; Ως πότε κι εμείς θα τρώμε τη φόλα;

Το ζήτημα της ανεκτικότητας προς το άλλο, το διαφορετικό είναι πολύ μεγάλο ζήτημα για να θυσιάζεται στον εκλογικό στίβο. Η απαλλαγή από τη θρησκεία και η ανάκτηση της πνευματικής ελευθερίας του ανθρώπου είναι πολύ σοβαρό θέμα για να καταναλώνεται μεταξύ τυρού και αχλαδίου στο αδηφάγο τραπέζι των ειδήσεων. Έλεος κύριοι πολιτικοδημοσιογράφοι!!!

Στη φυλακή για διαφθορά τοπικός άρχων. Επιτέλους!!!

Διάβασα στο zougla.gr :"Στη φυλακή ο πρώην πρόεδρος του Δ.Σ. Αλυκών Ζακύνθου. Πρώτη καταχώρηση: Σάββατο, 24 Απριλίου 2010, 13:46" και αναθάρρησα. Λέτε να αλλάξει κάτι; Να πάψει πια η ατιμωρησία και η ασυδοσία; Η είδηση έχει ως εξής:

Στις φυλακές Κορυδαλού θα οδηγηθεί ο πρώην πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Αλυκών Νομού Ζακύνθου, Κώστας Μαλαπέτσας, μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής του, μετά από εντολή που έδωσε χθες το απόγευμα η Αντεισαγγελέας Ζακύνθου.

Το ένταλμα σύλληψης εκδόθηκε επειδή παραβίασε τους όρους της εγγύησης που του είχε επιβληθεί, μετά την διατύπωση κατηγορητηρίου σε βάρος του για σειρά κακουργηματικών πράξεων.

Εναντίον του κου Μαλαπέτσα έχει ασκηθεί δίωξη από την Εισαγγελία Ζακύνθου για συνέργεια σε υπόθεση έκδοσης εικονικών και πλαστών τιμολογίων από ιδιώτη εργολήπτη, ύψους 1 εκατ. ευρώ, στον Δήμο Αλυκών την περίοδο 1999 - 2005.

Μετά την εντολή, ο κ. Μαλαπέτσας διεκομίσθη και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο Ζακύνθου με καρδιολογικά προβλήματα.

Επιτέλους, κύριοι δικαστές, ξυπνήστε! Αρχίστε να στέλνετε στη φυλακή! Αρχίστε από τους τοπικούς άρχοντες και μετά περάστε στους κρατικούς αξιωματούχους, στους υπουργούς, ακόμη και στους πρωθυπουργούς άμα λάχει! Κι ας κάνουν τους ψόφιους κοριούς! Κάποιοι ευθύνονται για αυτή μας την κατάντια! Στη φυλακή τώρα!!!

Το διαδίκτυο ως μέσο διασποράς ψευδών ειδήσεων και άσκησης προπαγάνδας (Οι περιπτώσεις Δραγώνα, Χαμάς και gamato).

Τη συνταγή τη μάθαμε πια. Ανακοινώνεται ότι κάτι μαγειρεύεται στα κρυφά, κάποιοι δαίμονες απεργάζονται το κακό μας. Κάποιοι από εμάς παρολαυτά, οι πιο έξυπνοι, το μυριζόμαστε και διαρρέουμε την αλήθεια για να διαφωτίσουμε και τους υπόλοιπους που κοιμούνται. Κοτσάρουμε κι ένα "διαδώστε το" και είμαστε σίγουροι ότι όλοι οι από αγαθά, κατά τα άλλα, αισθήματα κινούμενοι μπλόγκερς θα διασπείρουν την είδηση παντού στο διαδίκτυο. Η συνταγή είναι πετυχημένη καθώς επενδύει στη συνομωσιολογία και σεναριολογία των Ελλήνων, αλλά και εκμεταλλεύεται την αφέλεια και την καλή προαίρεση πολλών από αυτούς.

Κάπως έτσι ενορχηστρώθηκε η χυδαία επίθεση προς την κα Δραγώνα. Κάποιοι, όχι άγνωστοι όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, παραποίησαν πολλά από τα γραφόμενα στο βιβλίο της και τα διέδωσαν εν είδει λιβέλλου στην μπλογκόσφαιρα. Το ίδιο έγινε και με την περίφημη φωτογραφία που κατήγγειλε τη Χαμάς για τέλεση ομαδικών γάμων ενηλίκων με ανήλικα κοριτσάκια. Το ίδιο πάει να γίνει και τώρα με το gamato και τα ελληνικά torrents, στο κλείσιμο των οποίων προχώρησαν οι ελληνικές αρχές λίγο καιρό πριν, με τη διάδοση ενός κειμένου που στόχο έχει να κατατρομοκρατήσει τους χρήστες αυτών των ιστοτόπων.

Και στις τρεις περιπτώσεις όμως οι διασπορείς ψευδών ειδήσεων και φορείς της προπαγάνδας δε λογάριασαν τους εχέφρονες μπλόγκερς, αυτούς που διαθέτουν μυαλό και δεν υιοθετούν άκριτα ό,τι τους σερβίρεται. Στην περίπτωση της κας Δραγώνα η πλεκτάνη αποκαλύφθηκε με την αντιπαραβολή των αποσπασμάτων του διαδικτυακού λιβέλλου με τα παραθέματα του ίδιου του βιβλίου- απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση σοβαρής, θετικής ή αρνητικής δεν έχει σημασία, κριτικής (δείτε εδώ). Αλλά και στην περίπτωση της γαμήλιας φωτογραφίας αποκαταστάθηκε η αλήθεια με τις ανακοινώσεις της παλαιστινιακής πρεσβείας, που αναπαρήχθησαν από πολλά μπλογκς και που εξώθησαν άλλα να κετεβάσουν τις δυσφημιστικές αναρτήσεις τους (δείτε εδώ). Στην περίπτωση του gamato το ανυπόστατο και κακόβουλο νομοσχέδιο καταρρέει μπροστά στην ήδη υπάρχουσα νομολογία που ρυθμίζει τα θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας (δείτε εδώ).

Και στις τρεις περιπτώσεις γνωρίζουμε ή είναι εύκολο να φανταστούμε τους επινοητές αυτών των ψευδών, αλλά και τους στόχους που εξυπηρετούν. Πίσω από την υπόθεση της κας Δραγώνα βρίσκονται εθνικιστικοί κύκλοι στην Ελλάδα που πρόσκεινται στο ΛΑΟΣ, πίσω από την υπόθεση της Χαμάς εμφωλεύουν αμερικανο-ισραηλινές έχιδνες. Στην υπόθεση του gamato, τι; Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι αυτό το τρομοκρατικό κείμενο διακινήθηκε από τις εταιρείες είσπραξης των πνευματικών δικαιωμάτων, εντολοδόχων της βιομηχανίας της τέχνης, του πνεύματος και του θεάματος. Και προέβησαν σ' αυτή την ενέργεια γιατί κατάλαβαν πολύ καλά ότι ο μόνος τρόπος να πετύχουν το στόχο τους είναι η δημιουργία αρνητικού ψυχολογικού κλίματος μεταξύ των χρηστών των torrents μια και οι διώξεις για τέτοια θέματα στο διαδίκτυο δεν ευσταθούν νομικά, άρα και δε θα επιφέρουν τα επιθυμητά γι αυτούς αποτελέσματα.

Όπως και νά 'χει, το ερώτημα παραμένει: κατά πόσο εμείς οι μπλόγκερς θα διαδίδουμε άκριτα ψευδείς ειδήσεις; Κατά πόσο παρακινημένοι από τον ενθουσιασμό μας, την καλή προαίρεση και τη διάθεσή μας για γνώση και προσφορά θα γινόμαστε άβουλα όργανα της προπαγάνδας ανώνυμων αλλά εντέλει επώνυμων κύκλων;

Υπάρχει παραβίαση του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων από τα ελληνικά torrents; (Πως θα ξελασπώσουν τα παιδιά του gamato.info).

Επειδή ασχολήθηκα αρκετά με το κλείσιμο του gamato.info και επειδή φρίκαρα με τα σενάρια που κυκλοφορούν (δείτε εδώ) αποφάσισα να παρουσιάσω ένα βίντεο από τον e-lawyer ο οποίος ασχολήθηκε με την ισχύ του νόμου για τα πνευματικά δικαιώματα και την ενδεχόμενη παραβίασή του από τα torrent sites. To συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει αποτελεί μια φωτεινή διέξοδο για τα παιδιά του gamato, για το πως τελικά θα ξελασπώσουν, αλλά και για την απενοχοποίηση των χρηστών, τη μοναδική χαρά που απέμεινε στους χειμαζόμενους από την οικονομική κρίση Έλληνες πολίτες. Άντε γιατί το παράκαναν τα κάθε είδους παπαγαλάκια! Όσο για τη Δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος και τους δοσίλογους (στο ΔΝΤ) του Υπουργείου Οικονομικών καλά θα έκαναν το ζήλο τους να τον εξαντλήσουν στη σύλληψη και την παραδειγματική τιμωρία αυτών που έφεραν τη χώρα σ' αυτή την κατάντια! Και κυρίως να φέρουν πίσω τα κλεμμένα, έστω και με τις δημεύσεις των περιουσιών των κλεφτών. Γουρούνια!!!

Η θεραπεία της σύφιλης

Ιδού λοιπόν και η ενδεδειγμένη θεραπεία της σύφιλης στην οποία υποβάλλεσαι αφού βγεις αρνητικός στο αλλεργικό τεστ της πενικιλλίνης.






Διατηρώ βέβαια κάποιες επιφυλάξεις για την επιλογή του γιατρού να χορηγηθεί η μέγιστη δυνατή δοσολογία (2x1x3). Απ' ό,τι κατάλαβα αποτελεί έναν τυφλοσούρτη που εφαρμόζει ασχέτως του βαθμού της σύφιλης (δεύτερος βαθμός στην περίπτωσή μου). Μένει να εξακριβώσω με επίσκεψή μου σε αλλεργιολόγο αν σ' αυτό -στην ασθένεια και τη θεραπεία- οφείλονται τα αλλεργικά συμπτώματα που με ταλαιπωρούν εδώ και καιρό. Ίδωμεν. Πάντως η πρώτη επανεξέταση έδειξε πάρα πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Από 1:236 έπεσα στο 1:08. Ελπίζω το ίδιο ενθαρρυντικά να είναι και τα αποτελέσματα των επόμενων επανεξετάσεων μέχρι να φτάσουμε στο μηδενισμό και την πλήρη ίαση.

Στα κακομαθημένα παιδάκια λέμε όχι.

Αχ, καλοί μου δανειστές, να ξέρατε πόσο σας νιώθω! Που δε θέλετε να δανείσετε άλλο πια στην Ελλάδα, αυτή τη ρουφήχτρα, τη χοάνη, τον πίθο των Δαναΐδων! Κάνετε τα πάντα για να την αποθαρρύνετε, θέτετε αυστηρούς όρους, βάζετε υψηλά επιτόκια... Λέτε αλλά... σας καταλαβαίνει;

Διαβάστε περισσότερα

Η αδράνεια της ελληνικής δικαιοσύνης απέναντι στις εκδηλώσεις ρατσισμού από πολιτικά κόμματα, ΜΜΕ και μπλογκς στην Ελλάδα.

Όλοι έχουμε διαπιστώσει στην πράξη ότι η ελληνική δικαιοσύνη δεν κάνει σωστά τη δουλειά της. Δε θέλω να αναφερθώ σε άλλες περιπτώσεις. Θα επικεντρωθώ μόνο στο θέμα της καταπολέμησης του ρατσισμού. Ήδη η ελληνική δικαιοσύνη έχει υποστεί δυο "επιπλήξεις" για μη εφαρμογή των διεθνών συμβάσεων που έχει υπογράψει η χώρα για την κατάργηση όλων των μορφών φυλετικών διακρίσεων.

Η πρώτη ήρθε από την Επιτροπή του ΟΗΕ για την καταπολέμηση του ρατσισμού, που επισήμανε την έλλειψη καταδικαστικών αποφάσεων για τέτοια θέματα. Η απάντηση της ελληνικής δικαιοσύνης ήταν εξωφρενική. Οι δικαστές δικαιολογήθηκαν λέγοντας ότι δεν θέλουν να φανεί ότι περιορίζουν την ελεύθερη έκφραση (κάνοντας μάλιστα αναφορά στην οδυνηρή για την Ελλάδα εμπειρία της χούντας) και, επιπλέον, -άκουσον άκουσον- υποστήριξαν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εξτρεμιστικές και νεοναζιστικές ομάδες!!!

Η δεύτερη επίπληξη ήρθε με την Έκθεση της Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης κατά του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας, όπου η ελληνική δικαιοσύνη κατηγορείται πάλι για ολιγωρία σε τέτοια θέματα. Κατονομάζεται μάλιστα ο Καρατζαφέρης και το ΛΑΟΣ για υποκίνηση του ρατσισμού. Επί λέξει η Έκθεση λέει τα εξής: "Ο επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος (σημ. ΛΑΟΣ) κάνει συχνά αντισημιτικές και ρατσιστικές δηλώσεις κατηγορώντας ακόμη και τους μετανάστες για αύξηση των εγκλημάτων που σχετίζονται με ναρκωτικά και της βίας. Έως τώρα δεν έχει διωχθεί για καμιά από αυτές τις δηλώσεις σύμφωνα με το Νόμο 927/1979".

Η δικαιοσύνη έπρεπε να επέμβει και εδώ και σε άλλες περιπτώσεις αυτεπάγγελτα, μη χαριζόμενη ούτε στα ΜΜΕ αλλά ούτε και στα μπλογκς που δημιουργούν κλίμα εχθρότητας κατά των μελών εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων. Η νομολογία που επιβάλλει αυτή την αντίδραση, πέρα από τον Νόμο 927/1979 που αναφέρθηκε, απορρέει και από τις διεθνείς συμβάσεις που έχει υπογράψει η Ελλάδα και είναι:

Η Διεθνής Σύμβαση του 1969 για την καταπολέμηση όλων των μορφών φυλετικών διακρίσεων, που επιβάλλει στα κράτη να θεσπίσουν νομοθεσία με ποινικές κυρώσεις για την πράξη διάδοσης ιδεών που βασίζονται στη φυλετική ανωτερότητα ή την παρότρυνση σε πράξεις βίας εναντίον κάθε φυλής ή ομάδας προσώπων άλλου χρώματος ή εθνολογικής προέλευσης,

Η απόφαση-πλαίσιο της Ε.Ε. που επιβάλλει στα μέλη να θεσπίσουν ποινικές κυρώσεις για τα εγκλήματα ρατσισμού και ξενοφοβίας,

Το πρόσθετο Πρωτόκολλο της σύμβασης για το κυβερνοέγκλημα που επιβάλλει την ποινικοποίηση του μισαλλόδοξου λόγου στο ίντερνετ.

Αυτή η στάση των ελλήνων δικαστών μπορεί να αποδοθεί είτε σε σκοπιμότητα είτε σε ανοησία. Αφήνουν να καλλιεργείται κλίμα ρατσισμού και μισαλλοδοξίας στην ελληνική κοινωνία που μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο αν δεν αντιμετωπιστεί τώρα. Πότε δηλαδή περιμένουν να δράσουν; Όταν δουν τη σβάστικα στην Ακρόπολη;

Αφορμή γι αυτό το σχολιασμό στάθηκαν οι πληροφορίες που άντλησα από τον e-lawyer. Μπορείτε να δείτε το σχετικό βίντεο εδώ

Για έναν πολιτισμό από το λαό για το λαό. (Μικρή αναφορά στον Τίτο Βανδή).

Επικρίθηκα που δεν πήγα να δω τη θεατρική παράσταση που φιλοξενήθηκε φέτος στον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού μου, ελλείψει βέβαια της δικής μας καθιερωμένης, ετήσιας θεατρικής δημιουργίας. -Μα πως δεν ήρθες, εσένα που σου αρέσει το θέατρο, που έχεις συμμετάσχει σε τόσες παραστάσεις; ...Ε ναι, δεν πήγα. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν έχει σημασία αν μια παράσταση είναι καλή ή κακή, επαγγελματική ή ερασιτεχνική· παρακολουθώντας την απ’ έξω, δεν παύει να είναι κάτι ξένο, αδιάφορο. Σου στερεί τη χαρά της συμμετοχής, της δημιουργίας, του στησίματος της βήμα βήμα, της συλλογικότητας. Γιατί μια παράσταση αποτελεί έναν τόπο συνάντησης όπου ο καθένας, από τον μαραγκό, τον ηλεκτρολόγο, ως τους ερμηνευτές, προσφέρει αυτό που μπορεί. Και ο κόσμος συμμετέχει όχι ως απλός θεατής, αλλά συμπρωταγωνιστεί και συμπάσχει με τους συγγενείς, τους φίλους, τους συγχωριανούς. Μια θεατρική παράσταση δεν είναι θέαμα. Είναι βίωμα.

Πάνω απ’ όλα το θέατρο προϋποθέτει μια κοινότητα ανθρώπων – ανθρώπων που γνωρίζονται μεταξύ τους, συμβιώνουν και συμπάσχουν. Μέσα σε μια τέτοια κοινότητα ανακαλύφθηκε τυχαία στην αρχαία Αθήνα, και εκεί παρέμεινε, στα όρια της πόλης. Καμιά άλλη πόλη δεν ανέπτυξε το θέατρο, αλλά ούτε και οι Αθηναίοι αισθάνθηκαν ποτέ την ανάγκη να το διαδώσουν κάνοντας περιοδείες στις άλλες πόλεις. Σ’ ένα γύρισμα της ιστορίας, κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, διαδόθηκε βέβαια, αλλά έχασε τη βιωματική του υπόσταση. Έγινε θέαμα, τέχνη. Και με αυτή τη μορφή το παραλάβαμε εμείς στα νεότερα χρόνια.

Και σήμερα; Ποια θέση κατέχει το θέατρο στη σύγχρονη, καπιταλιστική μας κοινωνία;

Διαβάστε περισσότερα

Ένα πανεπιστημιακό hand out με Ελύτη και Εμπειρίκο.

Ανέσυρα από τον σκουπιδοτενεκέ μια φωτοτυπία με αποσπάσματα των Ελύτη και Εμπειρίκου, που είχε μοιραστεί στα πλαίσια ενός πανεπιστημιακού μαθήματος και αφορά την ουσία της ποίησης: τι είναι και πως την προσεγγίζουμε.

Οδυσσέας Ελύτης, "Η μέθοδος του «Άρα»", περ. Ο Χάρτης, τχ. 21-23, Νοε. 1986.

Μπαίνοντας ο εικοστός αιώνας στο τελευταίο του τέταρτο, αισθάνομαι άστεγος και περιττός. Όλα είναι κατειλημμένα –ως και τ’ άστρα. Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία όπως στην εποχή του Τσέγκις Χαν και δεν ερωτεύονται ούτε κατ’ ιδέαν. Πρωθυπουργοί συναλλάσσονται με προσωπιδοφόρους, ποικίλες ομάδες καταλαμβάνουν αεροπλάνα και συλλαμβάνουν ομήρους ενώ οι κολλεγιόπαιδες λύνουν εκπληκτικές εξισώσεις με μιαν ευκολία που είναι ν’ απορείς: συν, πλην, διά, επί –άρα. Το μυστικό στη ζωή αυτή, φαίνεται, δεν είναι αν είσαι δούλος ή όχι· καθόλου. Είναι να οδηγείσαι με συνέπεια σε κάποιο «άρα» και νά ‘χεις έτοιμη την απάντηση. Πολύ ωραία. Μπροστά όμως σε μια φράση ποιητική, για ποιο λόγο αυτό το «άρα» στομώνει;

Το μυαλό μας κάνει μαιάνδρους απίθανους προκειμένου στο μέλλον να σταδιοδρομήσει στα εργαστήρια, στους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους, οπουδήποτε οσφραίνεται όφελος χειροπιαστό. Προκειμένου όμως να καταλήξει σε μια συνειδητοποίηση του είναι παραμένει στην πρώτη τάξη του Δημοτικού. Γιατί; «Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει» -άρα; Μηδέν ο μαθητής. «Ο ήλιος κυκλοδίωκτος ως αράχνη μ’ εδίπλωνεν» -άρα; Κενό.

Το τρανζίστορ μας ναι· αυτό ξέρουμε να το λύνουμε και να το επανασυνδέουμε στο άψε-σβήσε.

Όλα γίνεται να τα λύσεις και να τα επανασυνδέσεις εκτός από τα λόγια που έγραψε ο ποιητής. Κάποια βίδα στο τέλος θα σε μπερδέψει. Μήτε που θα εφαρμόζει πουθενά, μήτε που χωρίς αυτήν θα λειτουργεί το μηχάνημα. Και ο ίδιος ο ποιητής αν κληθεί να δοκιμάσει θ’ αποτύχει. Τον ακολουθούν οι προθέσεις του που, αυτές, ενόσω ακόμη έγραφε, τον είχαν εγκαταλείψει χωρίς να το καταλάβει, για ν’ αφήσουν τη θέση τους σε άλλες, δοσμένες άγνωστο από που και κλειδωμένες μέσα στο τελικό αποτέλεσμα με μιαν ευλογοφάνεια που κάνει και τον ίδιον ν’ απορεί. Την αδεξιότητά του, που εν τούτοις ευστόχησε, δεν μπορεί παρά να τη δικαιολογήσει με κάποιο ψέμα. Εκ των υστέρων, όλοι οι ποιητές εξηγώντας τα ποιήματά τους λένε ψέματα.

Όταν όμως ο αναγνώστης αδυνατεί και ο ποιητής επιφυλάσσεται, τι γίνεται; Το διδακτικό προσωπικό των Λυκείων και των Πανεπιστημίων είναι σε θέση να μας πληροφορήσει με πάσαν ακρίβεια ποιες και πόσες παραλλαγές από κάθε στίχο του Σολωμού υπάρχουν, όπως επίσης –και ακόμη καλύτερα- τι ήτανε η Σχολή του Αμμωνίου Σακκά. Να μας πει όμως για ποιο λόγο συνιστά ποίηση «της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι» και –από το άλλο άκρο- το «Μία Κυρία Ειρήνη Ανδρονίκου Ασσάν», ποτέ. Ούτε θα ήταν δυνατόν.

[. . .]

Θυμάμαι πόσο εξοργίστηκε κάποτε ο Αντρέ Μπρετόν όταν ένας ανόητος ανθολόγος έκρινε σκόπιμο να προσθέσει στο τέλος των ποιημάτων που είχε σταχυολογήσει, μερικά επεξηγηματικά σχόλια: «επαύριον χρυσσαλίδας με ένδυμα χορού» ίσον «πεταλούδα». «Μαστός κρυστάλλινος» ίσον «καράφα». «Όχι Κύριε» φώναζε «δεν ίσον τίποτε!» Κείνο πού ’χε να μας πει ο ποιητής, μας το είπε, να είσαστε βέβαιος. Και (προσθέτω εγώ) μας το είπε παρά ένα χιλιοστό από την τρέχουσα λογική. Τόση είναι στ’ αλήθεια η ελάχιστη απόσταση που δυσκολευόμαστε να διατρέξουμε.

[. . .]

Ο ποιητής μεταχειρίζεται τα περιουσιακά του στοιχεία κατά τρόπο λευκό, μη-προσοδοφόρο, ανεπίκαιρο αλλά και για τούτο απρόσβλητον. Δεν υπονομεύει κανείς τη συζυγία «σκυλόδοντα-καλοκαίρι» (Σεφέρης) μια που κανένα όφελος, κανέναν τόκο διδαχής ηθικής, δεν έχει να προσδοκά. Τώρα, εάν πίσω από το πλέγμα μιας τέτοιου είδους αφιλοκέρδειας διαγράφεται ίσια ίσια μια νέα ηθική που, αυτή, ξέρει να προσαρτά όλα όσα η παλαιή απωθούσε στη λεγόμενη Χώρα του Κακού, μια χώρα φανταστική μάλλον, ή, που, εάν υπάρχει, γι’ αυτήν βεβαιότατα δεν ευθύνεται «ο ηνιοχεύων την των κινουμένων πνοήν» είναι άλλο ζήτημα.

«Ο ηνιοχεύων την των κινουμένων πνοήν»... αλήθεια –εδώ πού πάει το «άρα»; Φοβούμαι στο Α του Κενταύρου. Και είναι άδικο. Δεν επιτρέπεται να παραμένει ο άνθρωπος πάνω σ’ αυτή τη γης με τα τέσσερα. Τα υλικά του αγαθά που αέναα εκμηδενίζονται «συν τη καταναλώσει» -και πώς να γίνει αλλιώς;- τον καταδικάζουν ουσιαστικά σε ισόβια: γραφείο-αυτοκίνητο-κρεβάτι-αποχωρητήριο-φέρετρο. Κι όμως, γι’ αυτά παθαίνεται και γι’ αυτά σκοτώνεται σ’ όλη του τη ζωή.

[. . .]

Ανδρέας Εμπειρίκος, Αμούρ – Αμούρ, Γραπτά ή προσωπική μυθολογία (1936-1946), εκδ. Άγρα 1980.

[. . .]

Και έτσι, ένας νέος κόσμος ανοίχθηκε μπροστά μου, σαν ξαφνικό λουλούδισμα θαυμάτων ανεξαντλήτων. Ένας κόσμος γύρω μου και εντός μου, ατελεύτητος και ακαταμέτρητος, ένας κόσμος αλήθεια μαγευτικός, του οποίου ο υπερρεαλισμός μας έδωσε μια για πάντα τα ολοφάνερα κλειδιά.

Και ιδού που μία φράσις γίνεται κορβέττα και με ούριον άνεμον αρμενίζει, καθώς νεφέλη που την προωθεί μαϊστράλι ή τραμουντάνα. Μία ανταύγεια ηχεί, μία σταγόνα πλημμυρίζει και μία φωνή ανθεί. Ένα παιδί στέκει ορθό σε ξέφωτο άλσους σιωπηλού και ακαριαίως μεγαλώνει μπροστά σε μια γυναίκα. Ένα φουστάνι γίνεται σέλας φωτεινό. Μία φωτογραφία ζει, έχει ολόκληρη δική της δράσι, συνυφασμένη με την ζωή του θεατή, όπως ένα φλουρί, ένα κρύσταλλο, ή ένα γάντι. Ιδού και μία εφημερίς, που γίνεται δάσος μυροβόλον, ή και υψίπεδον με χιονοσκεπείς κορδιλιέρες. Η ποίησις μεταγγίζεται στη ζωή και η ζωή στην ποίησι. Η συμμετοχή μας σε οιονδήποτε φαινόμενον η γεγονός, δεν αποκλείεται πια καθόλου. Ένα συναίσθημα, μία παρόρμησις, μία λέξις, μπορούν να γίνουν χειροπιαστές οντότητες, στιλπνά αντικείμενα με ζωή παλλόμενη και μορφή δική τους.

[. . .]

Οι εικόνες αυτές, μπορούν βεβαίως να έχουν ένα λογικό ή μη λογικό ειρμό, που να αποτελή, τρόπον τινά, ένα θέμα. Όμως, σε αυτό το θέμα, δεν αποκλείεται να παρεισφρύση και κάποιος άλλος ειρμός συσχετίσεως, που εκ πρώτης όψεως, να φαίνεται ξένο, ή παράσιτο στοιχείο, ενώ κατά βάθος είναι σχετικό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορεί να προκύψη ένα αμάγαλμα δύο ή περισσοτέρων εικόνων, που να αποτελή μία νέα σύνθεσι, ανάλογη με εκείνη που θα παρουσίαζε μία εικών θεατρικού έργου, εις την οποίαν θα εισήρχετο και θα ελάμβανε μέρος οργανικόν εις την εκτυλισσομένη δράσι, ένα πρόσωπο άλλου θεατρικού έργου, ή ένα άλλως πως ξένο πρόσωπο, π.χ. ο Οθέλλος στην σκηνή της δολοφονίας του Καίσαρος, ή εγώ στην σκηνή του μπαλκονιού, εις τον Ρωμαίο και την Ιουλιέττα. Τούτο δεν συμβαίνει συχνά εις την υπό τον έλεγχο της λογικής διατελούσα ποίησι ή τέχνη, συμβαίνει όμως συνεχώς, μέσα στα συναισθήματα, στα όνειρα, και στις φαντασιώσεις μας. Και θα συμβαίνη τούτο πάντοτε, όχι προς ζημίαν, όπως νομίζουν πολλοί, αλλά προς μέγιστον πλουτισμόν και όφελος της ποιήσεως και των τεχνών, κάθε φορά που ένας ποιητής ή καλλιτέχνης, θα δέχεται να χρησιμοποιήση ό,τι κατά βάθος αποτελεί αυτό τούτο το γίγνεσθαι και την υπόστασι, όχι μόνο της ποιήσεως, μα και της ζωής εν γένει.

Ο εσπερινός της αγάπης αλά σικελικά. Έτσι αγαπάν οι Σικελοί.

Εσπερινός της αγάπης σήμερα και θυμήθηκα έναν άλλο εσπερινό στη Σικελία, όπου εκδηλώθηκε μια από τις πιο αιματηρές συνωμοσίες της ιστορίας. Το ημερολόγιο έδειχνε 30 Μαρτίου 1282, ανήμερα του Πάσχα. Την ώρα που οι καμπάνες σήμαιναν τον εσπερινό δόθηκε το σύνθημα στους Σικελούς να ξεσηκωθούν και να κατασφάξουν τη φρουρά και τα μέλη της κυβέρνησης του Ανδεγαυού βασιλιά τους. Εγκέφαλος αυτής της εξέγερσης είναι σίγουρο ότι υπήρξε ο πανούργος Ρωμαίος Αυτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος, που δωροδόκησε πολλούς, λάδωσε τον Πάπα, συνωμότησε με τον Πέτρο της Αραγωνίας, εκμεταλλεύτηκε την επιρροή του Βυζαντίου στους Σικελούς και κατάφερε να αποτρέψει μια σταυροφορία εναντίον της Κωνσταντινούπολης, που επρόκειτο να ξεκινήσει σε μια βδομάδα, για να αποδείξει ότι η διπλωματία του Βυζαντίου ήταν η καλύτερη του κόσμου.

Όλα αυτά μπορείτε να τα διαβάσετε στο εξαιρετικό βιβλίο του Steven Runciman, Ο Σικελικός Εσπερινός, μτφ. Άννη Αργυροπούλου-Χίλτεμαν, εκδ. Γκοβόστη 2000. Το βιβλίο αρχίζει αρκετά κουραστικά, ιδιαίτερα με τη μεγάλη απαρίθμηση ονομάτων και χρονολογιών, αλλά, αν ξεπεράσετε αυτό το σκόπελο, θα αποζημιωθείτε από την εκπληκτική αφήγηση του συγγραφέα και τον απώτερο στόχο της ανάδειξης ενός ασήμαντου, εκ πρώτης όψεως, γεγονότος. Γράφει ο Sir Steven:

Στην πραγματικότητα, η ιστορία της σφαγής των Γάλλων στο Παλέρμο στις 30 Μαρτίου 1282, που παραδοσιακά είναι γνωστή ως Ο Σικελικός Εσπερινός είναι ενδιαφέρουσα, όχι μόνο επειδή αφορά μια ξεχωριστή ιστορία συνωμοσιών και σφαγών, ούτε επειδή είναι ένα ακόμη επεισόδιο στην επική τραγωδία της Σικελίας και των καταπιεστών της. Η σφαγή ήταν ένα από εκείνα τα γεγονότα της ιστορίας που άλλαξαν το πεπρωμένο εθνών και παγκόσμιων θεσμών. Για να καταλάβουμε τη σπουδαιότητά της, πρέπει να τη δούμε στη διεθνή διάστασή της. Γι’ αυτό, προσπάθησα σ’ αυτό το βιβλίο να διηγηθώ ολόκληρη την ιστορία του μεσογειακού κόσμου κατά το δεύτερο ήμισυ του 13ου αιώνα, με κεντρικό σημείο της τον Εσπερινό. Ο καμβάς στον οποίο πλέκεται η ιστορία εκτείνεται από την Αγγλία μέχρι την Παλαιστίνη, από την Κωνσταντινούπολη μέχρι την Τύνιδα. Είναι επίσης γεμάτος χαρακτήρες· αλλά στον ιστορικό καμβά αναγκαστικά υπάρχει συνωστισμός προσώπων και οι αναγνώστες που το φοβούνται αυτό, καλό είναι να περιοριστούν στις καλοστρωμένες αράδες των μυθιστορημάτων. Η ιστορία έχει διάφορα θέματα, που συνδέονται μεταξύ τους σ’ αυτό το μοναδικό σημείο. Είναι η ιστορία ενός λαμπρού Πρίγκιπα, του οποίου η αλαζονεία υπήρξε η αιτία της καταστροφής του. Είναι η ιστορία μιας τεράστιας συνωμοσίας που εξυφάνθηκε στη Βαρκελώνη και το Βυζάντιο. Είναι η ιστορία των γενναίων, μυστικοπαθών Σικελών που ξεσηκώθηκαν ενάντια στην ξένη κυριαρχία. Είναι η ιστορία της βαθμιαίας αυτοκαταστροφής του μεγαλύτερου σχεδίου του Μεσαίωνα, της παγκόσμιας μοναρχίας της Παποσύνης.

Aς κρατήσουμε λοιπόν στο μυαλό μας, στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς, τους γενναίους Σικελούς, που, πέρα από παραδόσεις και εθιμοτυπίες, ξεσηκώθηκαν για να ανακτήσουν την ελευθερία τους. Και η ιστορία τούς δικαίωσε. Μπορεί γι' αυτούς τα πράγματα να μην εξελίχθηκαν όπως τα ήθελαν, ωφελήθηκε όμως η ανθρωπότητα, καθώς απαλλάχτηκε από τη δικτατορία του παπισμού. Αυτά για φέτος... Και του χρόνου με υγεία!

Ο Λάμπρος τη Λαμπρή

Και να που η Μεγαλοβδομάδα του Αιρετικού φτάνει στο τέλος της. Ημέρα της Λαμπρής σήμερα και διάλεξα να σας παρουσιάσω ένα από τα πιο παρεξηγημένα ποιήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Παρεξηγημένο γιατί στα σχολικά αναγνωστικά συνήθως περιλαμβάνονται οι τρεις πρώτες, ποιητικά άρτιες, στροφές αγνοώντας επιδεικτικά τη συνέχεια, που σώζεται σε σχεδιάσματα: Ο Λάμπρος του Διονυσίου Σολωμού.

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη·
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστήτε·
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμμαζωχτήτε·
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους αγίους και φιληθήτε·
φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι.

Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες·
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες·
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες·
κάθε πρόσωπο λάμπει απ’ τ’ αγιοκέρι
οπού κρατούνε οι χριστιανοί στο χέρι.

Κάποιος υποψιασμένος αναγνώστης ήδη θα πρόσεξε μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα χαράς και αγάπης κάποιες λέξεις-κλειδιά για το τι θα ακολουθήσει: θάνατος, φιλήματα, τάφοι, βρέφη. Η συνέχεια είναι ζοφερή, βυρωνική, γράφει ο Λίνος Πολίτης: «ο Λάμπρος είναι ένας μικρός Δον Ζουάν, ‘κακοήθης, αλλά μεγαλόψυχος’, η Μαρία, η κόρη που την απάτησε δεκαπέντε χρονών, σέρνει με εγκαρτέρηση την προσβεβλημένη τιμή της, τ’ αρσενικά παιδιά πεθαίνουν στο ορφανοτροφείο και βρικολακιάζουν, με την κόρη του έρχεται ο Λάμπρος χωρίς να το ξέρει σε αιμομιξία».

Σας παρουσιάζω εδώ τρία από τα δεκαέξι σχεδιάσματα, ενδεικτικά της νοσηρής ατμόσφαιρας:

10]
Αχ! Ποίος είδε τα χέρια να σηκώνη
η Παναγία, τα μάτια της να κλείση;
Αχ! Ποίος είδε το Πάσχα αίμα να ιδρώνη
ο Χριστός, και παντού να κοκκινίση;
Τι συμφορά την εκκλησιά πλακώνει,
οπού την ίδια μέρα είχε βροντήσει
από τόσες χαρές και ψαλμωδίες,
πού ’χε αντιλάμψει από φωτοχυσίες!

14]
«Κόλαση; την πιστεύω· είναι τη· αυξάνει,
κι όλη φλογοβολάει στα σωθικά μου.
Απόψε Κάποιος που ό,τι θέλει κάνει
μόστειλε από το μνήμα τα παιδιά μου.
Χωρίς να τη γνωρίζω εχθές μου βάνει
τη θυγατέρα αισχρά στην αγκαλιά μου.
Δε λείπει τώρα πάρεξ να χαλάση
τον Εαυτό του, γιατί μ’ έχει πλάσει».

16]
Έτσι ο φονιάς που κρίματα έχει πλήθια,
εάν φθάση να του κλείση ύπνος το μάτι,
βγαίνουν μαζί και του πατούν τα στήθια
οι κρυφά σκοτωμένοι, αίμα γιομάτοι.
Μεγαλόφωνα κράζοντας βοήθεια
γυμνός πετιέται οχ το ζεστό κρεβάτι
κι έχει τόση μαυρίλα ο λογισμός του,
που με μάτια ανοιχτά τους βλέπει ομπρός του.

Σε αντίθεση λοιπόν με τον "όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο" που αφήνουν να φανεί οι τρεις πρώτες στροφές, η συνέχεια του ποιήματος αποκαλύπτει ότι ο παράδεισος είναι συνυφασμένος με την κόλαση, το καλό μοιάζει τόσο με το κακό που είναι σχεδόν αδύνατο να τα ξεχωρίσεις και η διαχωριστική γραμμή που σηματοδοτεί το Πάσχα ανάμεσα στον παλιό και τον καινούριο άνθρωπο είναι ανυπόστατη, αφελής και παραπλανητική. Ο άνθρωπος είναι και καλός και κακός ταυτόχρονα και κάθε πράξη του μπορεί να διαβαστεί και με τους δυο τρόπους. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και ο Εσπερινός της αγάπης, με τον οποίο επανέρχομαι το απόγευμα κλείνοντας τη Μεγαλοβδομάδα του Αιρετικού.

Κλειστόν λόγω πένθους

Ες αύριον τα σπουδαία!

Η αιρετική Ακολουθία των Ωρών

Εκ της κατά Vincent Cook Ιστορίας του επικουρισμού το ανάγνωσμα (όπως παραδίδεται στο βιβλίο Επίκουρος. Αναγνωστικό της επικούρειας φιλοσοφίας και τέχνης του ζην, εκδ. Θύραθεν, Θεσσαλονίκη 2000)

Ώρα α΄

ΤΩ ΚΑΙΡΩ ΕΚΕΙΝΩ ο Σελευκίδης μονάρχης Αντίοχος ο Επιφανής είχε ξεκινήσει εκστρατεία ενάντια στην Αίγυπτο σε μια προσπάθεια να κυριέψει τους αντιπάλους του Πτολεμαίους. Η Ιουδαία είχε την ατυχία να βρίσκεται ανάμεσα στη σελευκιδική Συρία και την πτολεμαϊκή Αίγυπτο, και οι Ιουδαίοι είχαν διαιρεθεί σε φιλοπτολεμαϊκούς και φιλοσελευκιδείς. Την ίδια εποχή, το ιερατείο των Σαδδουκαίων (δηλαδή των απογόνων του Σαδώκ, αρχιερέα της εποχής του Δαβίδ και του Σολομώντα) ήταν βαθειά επηρεασμένο από τον ελληνικό πολιτισμό και ενστερνιζόταν δόγματα που αψηφούσαν τη συντηρητική προφορική παράδοση, ενώ απέρριπτε δεισιδαιμονίες του συρμού και προπάντων την πίστη στην ανάσταση των νεκρών σωμάτων. Την εποχή εκείνη της εκστρατείας του Αντίοχου, ο αρχιερέας των Σαδδουκαίων ήταν ένθερμος υποστηρικτής των Πτολεμαίων. Ο Αντίοχος, θέλοντας να εξασφαλίσει τα νώτα του στην Ιουδαία και να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία πιο ενοποιημένη πολιτιστικά, απομάκρυνε τον Σαδδουκαίο αρχιερέα και ίδρυσε ένα ελληνικό Γυμνάσιο στην Ιερουσαλήμ.

ΤΩ ΚΑΙΡΩ ΕΚΕΙΝΩ η πολιτική του Αντίοχου προκάλεσε ισχυρή εθνικιστική αντίδραση, που ξέσπασε βίαια μόλις έφτασαν ως την Ιουδαία φήμες για το θάνατο του μονάρχη. Μολονότι οι φήμες ήταν ψευδείς, αυτό δεν εμπόδισε την επιτυχία της εξέγερσης –υπό την ηγεσία του Ιούδα Μακκαβαίου- κατά των Σελευκιδών. Η κατάσταση στο ιουδαϊκό ιερατείο ήταν μάλλον εύθραστη, απ’ όταν σταθεροποίησαν την εξουσία τους οι Μακκαβαίοι. Το κύρος και η νομιμότητα των Σαδδουκαίων είχε υπονομευτεί από τις φιλελληνικές τους τάσεις και τις στενές σχέσεις με την πτολεμαϊκή μοναρχία. Η παράταξη των σχισματικών (των Φαρισαίων) δεν επέτρεψε στους Σαδδουκαίους να ανακτήσουν τον έλεγχο του ναού της Ιερουσαλήμ, και οι Σαδδουκαίοι ίδρυσαν έναν αντίπαλο ναό στην αιγυπτιακή Λεοντόπολη. Λίγα χρόνια μετά, οι Φαρισαίοι είχαν πια σταθεροποιήσει τις θέσεις τους στα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας –θέσεις που κράτησαν μέχρι τη ρωμαϊκή κατάκτηση.

Ώρα γ΄

ΤΩ ΚΑΙΡΩ ΕΚΕΙΝΩ τα πράγματα μπλέχτηκαν πολύ από το γεγονός ότι άρχισε να αμφισβητείται ανοιχτά η νομιμότητα των Φαρισαίων, επειδή ο αρχιερέας τους δεν ήταν απόγονος του Σαδώκ. Άλλες θρησκευτικές φατρίες είχαν βγει στο προσκήνιο κατά την ύστερη Ασμοναϊκή περίοδο (δηλαδή, στα τέλη του 1ου αι. π.Χ.), που αμφισβητούσαν συλλήβδην Φαρισαίους, Σαδδουκαίους και Σαμαρίτες (μια παραφυάδα του ιαουδαϊσμού, της οποίας οι πιστοί ήδη από τον 4ο αι. είχαν ιδρύσει δικό τους λατρευτικό κέντρο στην πόλη Ναμπλούς, στους πρόποδες του όρους Γκεριζίμ). Οι νέες φατρίες αμφισβητούσαν την αναγκαιότητα του λατρευτικού τύπου του Ναού και την αυθεντία του ιερατείου. Μια από τις ομάδες αυτές ήταν οι αυτοαποκαλούμενοι τηρητές (ναζαρίμ) –δηλαδή, «διατηρητές» της θείας σοφίας. Αυτοί οι ναζαρίμ ή ναζαρηνοί, δίδασκαν ότι η ενάρετη στάση προς τον συνάνθρωπο, παράλληλα με τελετές βαπτίσεων και χρίσεων και ευχαριστιακές τελετές προς τιμήν των νεκρών, αρκούσαν ώστε να συγκαταλεχθεί κανείς στους ανθρώπους του θεού, και ότι περίττευαν οι παραδοσιακές τελετές του Ναού. Μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση, οι ναζαρηνές λατρευτικές σέχτες βρέθηκαν στο επίκεντρο της αντίστασης κατά των Ρωμαίων, καθώς και οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι είχαν επιστρατευτεί στην υπηρεσία της μοναρχίας του Ηρώδη, που είχαν εγκαταστήσει οι κατακτητές. Η ιστορική σπουδαιότητα όλων αυτών των περιπλοκών της αρχαίας ιουδαϊκής πολιτικής, έγκειται στο ότι οι Φαρισαίοι είναι οι προπάτορες του σύγχρονου ραββινικού ιουδαϊσμού, ενώ από το ναζαρηνό κίνημα ξεπήδησαν δύο θρησκείες που επέζησαν μέχρι σήμερα, ο μανδαϊσμός και ο χριστιανισμός. Η ίδρυσή των δύο αυτών ναζαρηνών θρησκειών ανάγεται στον Ιωάννη Βαπτιστή και στον Ιησού αντίστοιχα.

Ώρα Ϛ΄

ΤΩ ΚΑΙΡΩ ΕΚΕΙΝΩ ο Ιησούς υπήρξε ένας μανδαίος φυγάς που ισχυριζόταν ότι καταγόταν από το βασιλικό οίκο του Δαβίδ και ότι αυτός ήταν ο χρισμένος (ο «μεσσίας» ή «χριστός») βασιλέας που σύμφωνα με τις ιουδαϊκές προφητείες θα κυρίευε τον κόσμο. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι ο Ιησούς ισχυριζόταν ότι ενσάρκωνε τη σοφία της ζωής την οποία οι μανδαίοι ταύτιζαν με τον θεό. Οι πολιτικές βλέψεις του Ιησού ματαιώθηκαν σε μια κρίσιμη στιγμή της σταδιοδρομίας του, όταν μπήκε στην Ιερουσαλήμ με σκοπό να προετοιμάσει ένα χτύπημα ενάντια στους Ηρωδιανούς, για να προδοθεί εν τέλει από έναν οπαδό του. Ο Ιησούς συνελήφθη και σταυρώθηκε, όμως προς κατάπληξη των ρωμαϊκών αρχών, επέζησε της σταύρωσης (πιθανόν χάρη σε εσκεμμένη ολιγωρία του στρατιωτικού διοικητή που ήταν αρμόδιος για τη σταύρωση). Μετά τη «νεκρανάστασή» του, τον είδαν να εγκαταλείπει τον τάφο, με τη βοήθεια δύο Ναζαρηνών. Ενώ διαδιδόταν η καταπληκτική είδηση ότι ο Ιησούς ξαναζωντάνεψε, ο αδελφός του Ιάκωβος ανακοίνωσε ότι ο Ιησούς αναστήθηκε χάρη σε θαύμα και ότι ο ίδιος είχε οριστεί από τον Ιησού ως αναπληρωτής του, ως ο «επίσκοπος των επισκόπων» που θα καθοδηγούσε τους ναζαρηνούς μέχρι την επιστροφή του Ιησού (που υποτίθεται ότι θα επέστρεφε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα). Η διεκδίκηση της ηγεσίας από τον Ιάκωβο έγινε αποδεκτή από τους περισσότερους νεοφώτιστους ναζαρηνούς, καθώς ήταν ο φυσικός διάδοχος του Ιησού, ο δεύτερος κατά σειρά προορισμένος να αναλάβει τη βασιλεία των Ιουδαίων. Εν τω μεταξύ, ο Ιησούς κατέφυγε στη Συρία και από κει εγκατέλειψε τη ρωμαϊκή επικράτεια φεύγοντας ανατολικά, όπου συνέχισε τη διδασκαλία και τις δραστηριότητές του για πολλές δεκαετίες, στο Ιράν και το Κασμίρ. Ο τάφος του Ιησού βρίσκεται στο Σριναγκάρ, την πρωτεύουσα του Κασμίρ.

Ώρα θ΄

ΤΩ ΚΑΙΡΩ ΕΚΕΙΝΩ στην Ιερουσαλήμ, η ομάδα του Ιακώβου διαλύθηκε μετά την εκτέλεσή του και τη φυγή των οπαδών του από την Ιουδαία –πριν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, το 70 μ.Χ.- και την από πλευράς των Ρωμαίων συστηματική εξόντωση των οικογενειών όλων των διεκδικητών του τίτλου του μεσσία. Την ίδια εποχή, ένας ιεραπόστολος ονόματι Σαούλ εκ Ταρσού (γνωστός με το εκλατινισμένο όνομα Παύλος), κήρυττε μία ηπιότερη, λιγότερο μαχητική μορφή χριστιανισμού, σε διάφορες πόλεις της Μ. Ασίας, της Ελλάδας και της Ιταλίας. Αντί να δίνει έμφαση στο μεσσιανικό ρόλο του Ιησού ως Ιουδαίου βασιλιά/κατακτητή του κόσμου, ο Σαούλ ισχυριζόταν ότι ο Ιησούς ήταν ένας ημίθεος θαυματοποιός, γιος του παραδοσιακού θεού των Ιουδαίων, που είχε έρθει για να λυτρώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα και όχι μόνο τους Ιουδαίους. Με τον τρόπο αυτό, ο χριστιανισμός θα γινόταν αποδεκτός από τους μη ιουδαϊκούς πληθυσμούς που ούτως ή άλλως δεν είχαν λόγο να δείξουν αφοσίωση σε έναν Εβραίο μεσσία. Σε αντίθεση με την εκκλησία του Ιακώβ, οι εκκλησίες που ιδρύθηκαν από τον Σαούλ ισχυρίζονταν ότι ένας από τους συνεργάτες του Σαούλ είχε οριστεί από τον Ιησού ως ο ανώτατος ηγέτης, και ότι ο Ιησούς δεν ήταν απλώς ένας θνητός απόγονος του Δαβίδ, αλλά ένας αθάνατος που μετά την ανάστασή του ανέβηκε στους ουρανούς.

Τα 12 ευαγγέλια του Αιρετικού

ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΠΟΚΡΥΦΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Του Χόρχε Λουίς Μπόρχες (μτφ. Δημήτρης Καλοκύρης, από Το εγκώμιο της σκιάς, εκδ. ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1985)


3. Δυστυχισμένοι οι πτωχοί τω πνεύματι, γιατί όπως ήταν πάνω στη γη, θα είναι και κάτω απ’ τη γη.

4. Δυστυχισμένοι όσοι θρηνούν, γιατί πια απόχτησαν τη θλιβερή συνήθεια του θρήνου.

5. Μακάριοι όσοι ξέρουν πως ο πόνος δεν είναι στεφάνι δόξας.

6. Δεν αρκεί νά ’σαι ο έσχατος για νά ’σαι κάποια μέρα ο πρώτος.

7. Ευτυχισμένος όποιος δεν επιμένει πως έχει δίκιο, γιατί κανείς δεν έχει, ή έχουν όλοι.

8. Ευτυχισμένος όποιος συγχωρεί τους άλλους καθώς κι εκείνος που συγχωρεί τον ίδιο τον εαυτο του.

9. Ευλογημένοι οι ειρηνοποιοί, γιατί δε θα καταδεχτούν τη διχόνοια.

10. Ευλογημένοι όσοι δεν διψούν για δικαιοσύνη, επειδή ξέρουν πως η μοίρα μας, αντίδικη ή σπλαχνική, είναι έργο της τύχης, της ανεξιχνίαστης.

11. Ευλογημένοι οι ελεήμονες, γιατί η ευτυχία τους θα είναι να ελεούν κι όχι να περιμένουν ανταπόδοση.

12. Ευλογημένοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί βλέπουν το Θεό.

13. Ευλογημένοι όσοι διώκονται για χάρη του δίκιου, γιατί τους νοιάζει περισσότερο το δίκιο απ’ ό,τι η ανθρώπινη μοίρα τους.

14. Κανείς δεν είναι το αλάτι της γης, μα και κανένας δεν υπάρχει που να μην ήταν σε κάποια στιγμή της ζωής του.

15. Ν’ ανάβει το φως του λυχναριού κι ας μην το βλέπει κανένας. Θα το δει ο Θεός.

16. Δεν υπάρχει εντολή που να μην παραβαίνεται, ακόμα και αυτά που λέω, κι αυτά που έχουν πει οι προφήτες.

17. Κείνος που θα σκοτώσει κινημένος απ’ το δίκιο, ή από κείνο που πιστεύει για δίκιο, δεν είναι ένοχος.

18. Οι ανθρώπινες πράξεις δεν αξίζουν ούτε για την κόλαση, ούτε για τους ουρανούς.

19. Να μη μισείς τον εχθρό σου, γιατί αν το κάνεις, γίνεσαι κατά κάποιον τρόπο σκλάβος του. Το μίσος σου, δε θα σε ικανοποιήσει περισσότερο από τη γαλήνη σου.

20. Αν σε βάλει σε πειρασμό το δεξί σου χέρι, συγχώρεσέ το· είσαι και σώμα και ψυχή και είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να καθορίσεις το όριο που τα διαχωρίζει.

24. Να μη μεγαλοποιείς τη λατρεία της αλήθειας· δεν υπάρχει άνθρωπος που μέσα σε μια μονάχα μέρα, να μην είπε ψέματα φορές πολλές, έχοντας κάθε δίκιο.

25. Να μην ορκίζεσαι, γιατί ο όρκος είναι μονάχα έμφαση.

26. Να αντιστέκεσαι στο κακό, αλλά χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Σ’ αυτόν που θα σου χτυπήσει το δεξί μάγουλο, μπορείς να του γυρίσεις και τ’ άλλο, φτάνει να μην είναι ο φόβος που στο γυρίζει.

27. Εγώ δε μιλώ ούτε για εκδίκηση, ούτε για συγνώμη· η λησμονιά είναι η μόνη εκδίκηση και η μοναδική συγνώμη.

28. Το να κάνεις καλό στον εχθρό σου, μπορεί να είναι πράξη δικαιοσύνης και δεν είναι δύσκολο: να τον αγαπάς όμως, δεν είναι πράξη ανθρώπου, αλλά πράξη αγγέλου.

29. Κάνοντας καλό στον εχθρό σου, έχεις βρει τον καλύτερο τρόπο να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου.

30. Να μη μαζεύεις πλούτη εδώ στη γη, γιατί τα πλούτη γεννούν την απραξία, κι η απραξία τη θλίψη και την ανία.

31. Σκέψου ότι οι άλλοι είναι δίκαιοι, ή ότι θα μπορούσαν να είναι και, αν αυτό δεν ισχύει, το λάθος δεν είναι δικό σου.

32. Ο Θεός είναι πιο γενναιόδωρος από τους ανθρώπους, και θα τους μετρήσει μ’ άλλα μέτρα.

33. Δώσε τα άγια στα σκυλιά και ρίξε τα μαργαριτάρια σου στους χοίρους· αυτό που έχει σημασία είναι να δίνεις.

34. Ψάχνε, μόνο για νά ’χεις τη χαρά να ψάχνεις και όχι για τη χαρά πως βρίσκεις...

39. Η πύλη είναι εκείνη που διαλέγει, όχι ο άνθρωπος.

40. Μην κρινεις το δέντρο από τους καρπούς του, ούτε τον άνθρωπο από τα έργα του· μπορούσαν νά ’ναι και καλύτερα ή χειρότερα.

41. Τίποτα δεν χτίζεται πάνω στην πέτρα, όλα πάνω στην άμμο χτίζονται, όμως το χρέος μας είναι να χτίζουμε σα νά ’τανε η άμμος πέτρα...

47. Ευτυχισμένος όποιος είναι φτωχός δίχως πίκρα και όποιος είναι πλούσιος δίχως αλαζονία.

48. Ευτυχισμένοι οι γενναίοι, αυτοί που δέχονται με τον ίδιο τρόπο τη συμφορά ή τις δάφνες.

49. Ευτυχισμένοι όσοι συγκρατούν στη μνήμη τους τα λόγια του Βιργίλιου ή του Χριστού, γιατί τα λόγια αυτά θα φωτίζουν τη ζωή τους.

50. Ευτυχισμένοι όσοι αγαπιούνται κι όσοι αγαπούν κι όσοι μπορούν να ξεπεράσουν την αγάπη.

51. Ευτυχισμένοι οι ευτυχισμένοι.