Αγαπημένοι συγγραφείς: Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Το Μεγάλο Βιβλίο

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ (Από τον Δημιουργό, μτφ. Δ. Καλοκύρης)

.

Να κοιτάς το ποτάμι που είναι χρόνος και νερό

και να θυμάσαι πως ο χρόνος είναι πάλι ένα ποτάμι,

να ξέρεις πως πλανιόμαστε σαν το ποτάμι

και οι μορφές μας χάνονται σαν το νερό.

.

Να νιώθεις πως η αγρύπνια είναι ένας άλλος ύπνος

όπου ονειρεύεσαι πως δεν κοιμάσαι κι ότι ο θάνατος

που η σάρκα μας τον τρέμει, είναι ο ίδιος θάνατος

που κάθε νύχτα μας φαίνεται ύπνος.

.

Να βλέπεις πως η μέρα ή ο αιώνας είναι σύμβολο

της κάθε μέρας του ανθρώπου και του χρόνου

του, να μεταλλάσσεις την επιδρομή του χρόνου,

σε μουσική, σε ψίθυρο και σύμβολο.

.

Να βλέπεις πως ο θάνατος είναι ύπνος, το δειλινό

ένα χρυσάφι θλιβερό, αυτή είναι η ποίηση

η αθάνατη κι ασήμαντη. Μα η ποίηση

ξανάρχεται σαν την αυγή και σαν το δειλινό.

.

Καμιά φορά τα βράδια, ένα πρόσωπο

μας κοιτάει από τα βάθη ενός καθρέφτη'

η τέχνη πρέπει νά 'ναι σαν και τούτο τον καθρέφτη

που μας αποκαλύπτει το ίδιο μας το πρόσωπο.

.

Λένε πως ο Οδυσσέας, χορτασμένος από θαύματα

έκλαψε από αγάπη μόλις φάνηκε η Ιθάκη

χλωρή και ταπεινή. Η τέχνη είναι τούτη η Ιθάκη

η αιώνια χλωρή- και όχι τα θαύματα.

.

Κι ακόμα, είναι όπως το αέναο ποτάμι

που κυλάει και στέκεται και μέσα του αντιφεγγίζει ο ίδιος

ο Ηράκλειτος, που συνεχώς αλλάζει κι είναι ο ίδιος

και ταυτόχρονα άλλος, έτσι ακριβώς, όπως και το αέναο ποτάμι.