Μοναχικό φθινόπωρο
αναστεναγμός, ο μακρινός ήχος
της καμπάνας
Φθινοπωρινό σούρουπο
στο γυμνό κλαδί
ένα κοράκι
Ατέλειωτη νύχτα
ο θόρυβος του νερού
διηγείται αυτά που σκέφτομαι
Ο ήχος της καμπάνας
στροβιλίζει μέσα στην ομίχλη
χάραμα
Ποτάμια ομίχλη
σπρώχνοντας το άλογο στο νερό
ο υδάτινος ήχος
Πεζοπόρος στη φθινοπωρινή πεδιάδα
πίσω μου
έρχεται κάποιος
Φίλη του μεγάλου ανέμου
η μοναχική σελήνη
γλιστράει στον ουρανό
Μετά το χορό
ο άνεμος ανάμεσα στα φύλλα
και το τραγούδι των εντόμων
Άναψα ένα κερί στο ναό
στο δρόμο της επιστροφής
η κραυγή του ελαφιού
Τρείς φορές ακούστηκε
και μετά σιώπησε
το ελάφι
Ένα κάστανο πέφτει
τα έντομα σιωπούν
ανάμεσα στα χόρτα
"Δεν τον θέλω πια
αυτόν τον βρόμικο κόσμο"
είπε η δροσοσταλίδα και έπεσε
Τα ίδια τοπία
ακούν το τραγούδι
και βλέπουν τα τζιτζίκια να πεθαίνουν
Το σκιάχτρο από μακριά
προχωρούσε μαζί μου
καθώς προχωρούσα
Η παγωνιά
από πού έρχεται λοιπόν
σκιάχτρο;
Όρθιο
παραδίδει το πνεύμα του
το σκιάχτρο
Λευκό χρυσάνθεμο
για μια στιγμή
το ψαλίδι διστάζει
Το βουνό σκοτεινιάζει
με την εκθαμβωτική πορφύρα
των φθινοπωρινών φύλλων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου