Και η Γαλλική Επανάσταση είχε φωτιές και καπνούς!
Είναι εκπληκτικό πόσο ευρύτατα χρησιμοποιείται σήμερα από πολιτικούς διαφορετικών, υποτίθεται, ιδεολογικών καταβολών, από τη συντηρητική καγκελάριο Μέρκελ ώς το σοσιαλιστή πρωθυπουργό Παπανδρέου, το σλόγκαν της Μάργκαρετ Θάτσερ, που με μια πολιτική-οδοστρωτήρα σάρωσε τη βρετανική κοινωνία τη δεκαετία του '80: There Is No Alternative (TINA) ή επί το ελληνικότερον, Δεν Υπάρχει Άλλη Λύση. Είναι το κύριο σύνθημα του νεοφιλελευθερισμού που υποστηρίζει ότι οι ελεύθερες αγορές, το ελεύθερο εμπόριο και η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση είναι ο μόνος δρόμος στον οποίο μπορούν να πορευθούν οι σύγχρονες κοινωνίες, καθώς οποιαδήποτε παρέκκλιση από το δόγμα τους είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει στην καταστροφή.
Κι όταν υπάρχει μια τέτοια κεντρική πολιτική κατεύθυνση, δουλειά μετά αναλαμβάνουν τα κάθε είδους παπαγαλάκια για να πείσουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για το μοιραίο. Το ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας πρέπει πάση θυσία να εφαρμοστεί. Είναι μονόδρομος. Οδυνηρός αλλά σωτήριος. Θυμίζουν τους γιατρούς του κατεστημένου του AIDS, που αναγκάζουν τους ασθενείς να πάρουν τα τοξικά φάρμακα που θα τους σώσουν, αλλά τελικά τους σκοτώνουν. Ράβουν ένα κοστούμι και καλούν το λαό να το φορέσει, χωρίς να του δίνουν τη δυνατότητα να το γυρίσει στο ράφτη σε περίπτωση που δεν του κάνει.
Τι γίνεται λοιπόν όταν ο ράφτης αρνείται να αλλάξει το πατρόν; Αλλάζεις ράφτη! Πράγμα διόλου εύκολο γιατί εδώ δε μιλάμε για την επιλογή του ενός ή του άλλου κόμματος, αλλά για την αλλαγή ολόκληρου του πολιτικού συστήματος - και πολύ φοβάμαι όχι μόνο του ελληνικού. Και όταν η επιβολή του κοστουμιού γίνεται δια νόμου, τότε η ανυπακοή φαντάζει ως μονόδρομος: Δεν Υπάρχει Άλλη Λύση.
"Η μαζική ανυπακοή είναι μια απάντηση", λέει ο Ted Honderich. "Ισως πραγματική ανυπακοή, όχι μια διαδήλωση μισού ή ενός εκατομμυρίου ανθρώπων ενάντια σε έναν πόλεμο, όπου οι διαδηλωτές πηγαίνουν μετά στα σπίτια τους για τσάι αντί να παραμείνουν στους δρόμους. Μποϊκοτάρισμα της αγοράς, της προσποιητής αυτής ανάγκης που είναι μια κακοήθεια. Η μαζική ανυπακοή, ακόμα και όταν δεν είναι πολύ επίμονη, έχει λειτουργήσει αρκετά αποτελεσματικά σε κάμποσα μέρη τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αυτή εν μέρει γκρέμισε ένα τείχος και έβαλε τέλος σε μια αυτοκρατορία. Η ανυπακοή μπορεί να αλλάξει κυβερνήσεις. Η επανάσταση δεν φαίνεται να αποτελεί απάντηση. Η εποχή της επανάστασης μάλλον έχει τελειώσει, διότι δεν αποτελεί ορθολογικό μέσο για την επίτευξη της Αρχής της Ανθρωπότητας. Το ότι η επανάσταση δεν είναι κάτι το ορθολογικό είναι, φυσικά, αποτέλεσμα όχι μόνο των επαναστατών, αλλά εκείνων που την καταπολεμούν. Αυτοί ευθύνονται κυρίως για την αποτυχία που είχαν πολλές επαναστάσεις. Χρειάζεται, λοιπόν, κάτι αρκετά αποτελεσματικό, που θα έκανε τους άθλιους πολιτικούς μας να σκεφτούν τι πρέπει να κάνουν όσο καλύτερα μπορούν· και να είστε σίγουρος ότι θα το έκαναν. Θα μπορούσε να τους κάνει να σκεφτούν ότι στην πολιτική της εποχής μας μόνο το χρήμα έχει αξία, αυτό εξουσιάζει τα πάντα, και πως αυτό έχει κάνει την Αγγλία να κατρακυλήσει χαμηλότερα από ποτέ άλλοτε". Ολόκληρη τη συνέντευξή του μπορείτε να την διαβάσετε εδώ.
Όπως και νά 'χει, στη σημερινή κατάσταση η σύγκρουση μοιάζει αναπόφευκτη. Μονόδρομος; Ναι. Αλλά πάντα έτσι ήταν. Ο ολιγαρχικός Αριστοτέλης, στην προσπάθειά του να θωρακίσει το πολίτευμα από τις ανεπιθύμητες κοινωνικές συγκρούσεις, μας δίνει την καλύτερη μελέτη αυτών των συγκρούσεων. "Προσεγγίζει με τη χαρακτηριστική καθαρότητα τής αρχαιοελληνικής σκέψης (δηλαδή χωρίς προπαγανδιστικές ηθικολογίες τύπου «πατρίδας», «εθνικής ενότητας» κ.λπ.) τα αίτια, που οδηγούν φυσιολογικά σε ευρείας κλίμακας κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ ελεύθερων (ή «ελεύθερων») υπηκόων ή πολιτών. Από τέτοιου είδους συγκρούσεις μεταξύ αριστοκρατών και δήμου είναι γεμάτη η κοινωνική ιστορία τής αρχαίας Ελλάδας και από εκεί ακριβώς αντλεί το υλικό του ο Αριστοτέλης. Χάρη σε αυτές τις συγκρούσεις (που γενικεύθηκαν τον 7ο και 6ο αιώνα σε όλες σχεδόν τις ελληνικές πόλεις), αναδύθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία ο Πολιτικός Άνθρωπος και η Αυτόνομη, Αυτοθεσμιζόμενη και Αυτοκυβερνώμενη Πολιτεία (δηλαδή η μή ετερόνομη κοινωνία, η Κοινωνία Χωρίς Κράτος και Κυβέρνηση). Έτσι αποκτά κάποιος μια ολοκληρωμένη αντίληψη τού γιατί και πώς μια κοινωνία οδηγείται στον κοινωνικό (ή «εμφύλιο», όπως τον αποκαλεί παραπλανητικά η εθνικιστική προπαγάνδα) πόλεμο". Περισσότερα διαβάστε εδώ
Ανυπακοή λοιπόν, Σύγκρουση, με στόχο την Αυτόνομη, Αυτοθεσμιζόμενη και Αυτοκυβερνώμενη Πολιτεία. Τι λέτε; Αξίζει τον κόπο! Γιατί υπάρχει όραμα. Δεν υπάρχει μηδενισμός. Να η Άλλη Λύση!
Κι όταν υπάρχει μια τέτοια κεντρική πολιτική κατεύθυνση, δουλειά μετά αναλαμβάνουν τα κάθε είδους παπαγαλάκια για να πείσουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη για το μοιραίο. Το ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας πρέπει πάση θυσία να εφαρμοστεί. Είναι μονόδρομος. Οδυνηρός αλλά σωτήριος. Θυμίζουν τους γιατρούς του κατεστημένου του AIDS, που αναγκάζουν τους ασθενείς να πάρουν τα τοξικά φάρμακα που θα τους σώσουν, αλλά τελικά τους σκοτώνουν. Ράβουν ένα κοστούμι και καλούν το λαό να το φορέσει, χωρίς να του δίνουν τη δυνατότητα να το γυρίσει στο ράφτη σε περίπτωση που δεν του κάνει.
Τι γίνεται λοιπόν όταν ο ράφτης αρνείται να αλλάξει το πατρόν; Αλλάζεις ράφτη! Πράγμα διόλου εύκολο γιατί εδώ δε μιλάμε για την επιλογή του ενός ή του άλλου κόμματος, αλλά για την αλλαγή ολόκληρου του πολιτικού συστήματος - και πολύ φοβάμαι όχι μόνο του ελληνικού. Και όταν η επιβολή του κοστουμιού γίνεται δια νόμου, τότε η ανυπακοή φαντάζει ως μονόδρομος: Δεν Υπάρχει Άλλη Λύση.
"Η μαζική ανυπακοή είναι μια απάντηση", λέει ο Ted Honderich. "Ισως πραγματική ανυπακοή, όχι μια διαδήλωση μισού ή ενός εκατομμυρίου ανθρώπων ενάντια σε έναν πόλεμο, όπου οι διαδηλωτές πηγαίνουν μετά στα σπίτια τους για τσάι αντί να παραμείνουν στους δρόμους. Μποϊκοτάρισμα της αγοράς, της προσποιητής αυτής ανάγκης που είναι μια κακοήθεια. Η μαζική ανυπακοή, ακόμα και όταν δεν είναι πολύ επίμονη, έχει λειτουργήσει αρκετά αποτελεσματικά σε κάμποσα μέρη τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αυτή εν μέρει γκρέμισε ένα τείχος και έβαλε τέλος σε μια αυτοκρατορία. Η ανυπακοή μπορεί να αλλάξει κυβερνήσεις. Η επανάσταση δεν φαίνεται να αποτελεί απάντηση. Η εποχή της επανάστασης μάλλον έχει τελειώσει, διότι δεν αποτελεί ορθολογικό μέσο για την επίτευξη της Αρχής της Ανθρωπότητας. Το ότι η επανάσταση δεν είναι κάτι το ορθολογικό είναι, φυσικά, αποτέλεσμα όχι μόνο των επαναστατών, αλλά εκείνων που την καταπολεμούν. Αυτοί ευθύνονται κυρίως για την αποτυχία που είχαν πολλές επαναστάσεις. Χρειάζεται, λοιπόν, κάτι αρκετά αποτελεσματικό, που θα έκανε τους άθλιους πολιτικούς μας να σκεφτούν τι πρέπει να κάνουν όσο καλύτερα μπορούν· και να είστε σίγουρος ότι θα το έκαναν. Θα μπορούσε να τους κάνει να σκεφτούν ότι στην πολιτική της εποχής μας μόνο το χρήμα έχει αξία, αυτό εξουσιάζει τα πάντα, και πως αυτό έχει κάνει την Αγγλία να κατρακυλήσει χαμηλότερα από ποτέ άλλοτε". Ολόκληρη τη συνέντευξή του μπορείτε να την διαβάσετε εδώ.
Όπως και νά 'χει, στη σημερινή κατάσταση η σύγκρουση μοιάζει αναπόφευκτη. Μονόδρομος; Ναι. Αλλά πάντα έτσι ήταν. Ο ολιγαρχικός Αριστοτέλης, στην προσπάθειά του να θωρακίσει το πολίτευμα από τις ανεπιθύμητες κοινωνικές συγκρούσεις, μας δίνει την καλύτερη μελέτη αυτών των συγκρούσεων. "Προσεγγίζει με τη χαρακτηριστική καθαρότητα τής αρχαιοελληνικής σκέψης (δηλαδή χωρίς προπαγανδιστικές ηθικολογίες τύπου «πατρίδας», «εθνικής ενότητας» κ.λπ.) τα αίτια, που οδηγούν φυσιολογικά σε ευρείας κλίμακας κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ ελεύθερων (ή «ελεύθερων») υπηκόων ή πολιτών. Από τέτοιου είδους συγκρούσεις μεταξύ αριστοκρατών και δήμου είναι γεμάτη η κοινωνική ιστορία τής αρχαίας Ελλάδας και από εκεί ακριβώς αντλεί το υλικό του ο Αριστοτέλης. Χάρη σε αυτές τις συγκρούσεις (που γενικεύθηκαν τον 7ο και 6ο αιώνα σε όλες σχεδόν τις ελληνικές πόλεις), αναδύθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία ο Πολιτικός Άνθρωπος και η Αυτόνομη, Αυτοθεσμιζόμενη και Αυτοκυβερνώμενη Πολιτεία (δηλαδή η μή ετερόνομη κοινωνία, η Κοινωνία Χωρίς Κράτος και Κυβέρνηση). Έτσι αποκτά κάποιος μια ολοκληρωμένη αντίληψη τού γιατί και πώς μια κοινωνία οδηγείται στον κοινωνικό (ή «εμφύλιο», όπως τον αποκαλεί παραπλανητικά η εθνικιστική προπαγάνδα) πόλεμο". Περισσότερα διαβάστε εδώ
Ανυπακοή λοιπόν, Σύγκρουση, με στόχο την Αυτόνομη, Αυτοθεσμιζόμενη και Αυτοκυβερνώμενη Πολιτεία. Τι λέτε; Αξίζει τον κόπο! Γιατί υπάρχει όραμα. Δεν υπάρχει μηδενισμός. Να η Άλλη Λύση!
2 σχόλια:
Φίλε μου, πολύ απλά, τα ζώα που ξανάβγαλαν τον Καραμανλή το 2007, με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ΛΑΟΣ να συγκεντώνουν το 85%, και που απείχαν κατά 41% τον Ιούνιο, και κατά 31% τον Οκτώβρη, τα ζώα αυτά λοιπόν, ΔΕΝ είναι έτοιμα για τις ευγενικές μορφές πολιτεύματος που προτείνεις ( και που κι εγώ απόλυτα επικροτώ...)
Άσχετα με την πραγματικότητα που περιγράφεις, πρέπει να έχουμε ένα όραμα μπροστά. Άλλλωστε αυτή είναι η αξία της ουτοπίας, ότι μπορεί κάποια στιγμή να γίνει πραγματικότητα.:-)
Δημοσίευση σχολίου