Πάρε μια πέτρα... κι έλα (τιμή στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο)

Δεν ξέρω ποιος ήταν ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, δεν ξέρω αν ήταν καλός ή κακός μαθητής, αν ήταν τσογλανάκι, αν ξημεροβραδιάζονταν στα Εξάρχεια ή στο Ψυχικό... Σε τελική ανάλυση δεν μ' ενδιαφέρει. Από τη στιγμή όμως που χάθηκε μ' αυτό τον τρόπο έγινε σύμβολο- σύμβολο που συγκέντρωσε γύρω του όλους τους ταπεινούς και καταφρονεμένους, αυτούς που δοκίμασαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη βία της αστυνομίας, όλους όσοι έχουν αηδιάσει από την υποκρισία αυτής της κοινωνίας, που έχουν μπουχτίσει από τους κάθε λογής πολιτικάντηδες, τους απατεώνες, τους βολεμένους, τους δήθεν που βαυκαλίζονται ακόμα με την, κατα γενική ομολογία, επιτυχημένη, το δίχως άλλο, διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, αρνούμενοι να δουν τη μούχλα και τη σαπίλα πίσω από τη βιτρίνα.

Όχι, δεν μου αρέσει αυτή η κοινωνία, που βολεύεται και αποκλείει, που πάντα πρόθυμα κακοχαρακτηρίζει και βάζει στο περιθώριο- ποιος σας είπε ότι το πλιάτσικο δεν είναι μορφή αντίδρασης και στο κάτω κάτω ο μετανάστης θα το κάνει, ποιος θέλετε να το κάνει, η Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη;

Και δεν είναι θέμα της διακυβέρνησης του ενός ή του άλλου κόμματος. Όταν χρησιμοποιείς την εξουσία για να βολευτείς εσύ και τα παιδιά σου, το όνειρο του κάθε Έλληνα, τότε θα έχεις πάντα απέναντι σου αυτούς που δεν είναι βολεμένοι και ...ουαί και αλοίμονο αν αυτοί ξεσηκωθούν.

Γι αυτό σας λέω, όλοι να ρίξουμε μια πέτρα, έστω συμβολικά, για το παιδί που χάθηκε, να σπάσουμε τη βιτρίνα, να φανεί η μούχλα και να αρχίσουμε να καθαρίζουμε...