Τον καιρό της πασοκικής πανούκλας: Μην περιμένετε αστειάκια και σάτιρες...

Όλο τριγυρίζει στο μυαλό μου η καταπληκτική φράση του Γιάννη Αγγελάκα προκειμένου να χαρακτηρίσει την εποχή από την οποία ξεπήδησε ο Πέτρος Κωστόπουλος, τότε που σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, δεξιοί κι αριστεροί, είχε καταληφθεί από το σύνδρομο «κονόμας και ευζωίας και ανόδου» έχοντας απωλέσει κάθε έννοια του μέτρου και της συντήρησης, ανίκανη να ρωτήσει, έτσι αφελώς, «από πού ήρθαν τόσα λεφτά, ρε παιδιά» και μας οδηγούσε ολοταχώς στην καταστροφή που βιώνουμε σήμερα.

Η αλήθεια είναι ότι και τότε υπήρχαν Έλληνες που έβλεπαν τα πράγματα με άλλο μάτι, με αμφισβήτηση και καχυποψία, έχοντας το μυαλό στο κεφάλι τους, αλλά ήταν λίγοι –«αναρχικοί κι αριστεροί απελπισμένοι» λέει ο Σαββόπουλος- και η φωνή τους χάνονταν στην ομαδική παράκρουση και το γενικό παροξυσμό. Θυμήθηκα την αυτοκριτική του Σαββόπουλου στο «Κούρεμα» του ’89 και θα την προσθέσω στη φωνή του Γιάννη Αγγελάκα. Επέλεξα το τραγούδι «Μην περιμέντε αστειάκια» απ’ το οποίο λείπει μια στροφή, που αποδίδει με γλαφυρότητα την έννοια της πασοκικής πανούκλας και είναι η εξής:

Πώς να μην κλέψει ο Κοσκωτάς

αφού ένα όραμα κονόμας

και ευζωίας και ανόδου

ήταν το μέτρο ολωνών μας.

Αν η ζωή είναι αυτοσκοπός,

αν είναι ο βίος φιλοτομάρης

πώς να μην είν’ ο αρχηγός

ένας μοιχός,

εβδομηντάρης.

Κι εγώ που είμαι ο πιο φριχτός

πώς να βγω και να ξαναρχίσω

αν δεν θερίσω ό,τι έσπειρα

κι αν δεν μετανοήσω.

Αναρωτιέμαι, οι αγανακτισμένοι σήμερα Έλληνες που βγάζουν όλη τη χολή τους στους Ευρωπαίους και τους επιρρίπτουν όλη τους την κακοδαιμονία, ρωτάω, έκαναν ποτέ τέτοια αυτοκριτική;