Οι μύθοι της Εθνικής Αντίστασης.

Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους της «Εθνικής Αντίστασης». Σε αυτή την φωτογραφία αποτυπώνεται το γνωστό ημιηλίθιο ύφος -σήμα κατατεθέν- τού γραφικού Άρη Βελουχιώτη.
Ο «μύθος» αν και καταγόταν από μορφωμένους αντιμοναρχικούς γονείς με πλούσια οικιακή βιβλιοθήκη δεν κατάφερε να βγάλει καν το γυμνάσιο. Ο δεύτερος τη τάξει στην ιεραρχία του Κ.Κ.Ε., ο Γιάννης Ιωαννίδης, στο βιβλίο του «Αναμνήσεις» αναφέρει, ότι ο Άρης Βελουχιώτης υπήρξε μεταξύ άλλων και διακεκριμένος… πορτοφολάς. Το 1936 συλληφθείς από την αστυνομία έκανε δήλωση μετανοίας και κατέδωσε όσους ο ίδιος είχε μέχρι τότε μυήσει στο Κ.Κ.Ε. («ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε», λέει ο Ιωαννίδης). Παρʼ όλα αυτά ανήλθε στην ιεραρχία του Κ.Κ.Ε. με «βύσμα» τον Παναγιώτη Τζινιέρη (δάσκαλο από το Αίγιο, ο οποίος αργότερα δολοφονήθηκε από την εσωτερική αστυνομία του Κ.Κ.Ε., την γνωστή Ο.Π.Λ.Α., μαζί με εκατοντάδες άλλους, ως «διαφωνών»). Ο Ιωαννίδης αναφέρει, ότι ο Βελουχιώτης, λόγω της «κλίσης» του σε τραμπουκισμούς «προσλήφθηκε» από τον γ.γ. του Κ.Κ.Ε. Ζαχαριάδη, ως κομματικός μπράβος ή/και προβοκάτορας. Χαρακτηριζόταν από, συχνά διασκεδαστική, εκφραστική φτώχεια, δυσκολία στη διατύπωση συγκροτημένων φράσεων, συχνά ξεσπάσματα «αντιστασιακής» βίας (ιδιαίτερα επί αιχμαλώτων και αμάχων), «αντιστασιακή» αγάπη για το ποτό και «αντιστασιακό» επιδειξισμό (διέθετε «αντιστασιακό» άτι, «αντιστασιακούς» ιπποκόμους και μια διμοιρία προσωπικής «αντιστασιακής» σωματοφυλακής από τυφλά πιστούς του πραιτωριανούς).
Εθισμένος στην αλητεία (βλ. π.χ. καθημερινές επιτάξεις περιουσιών φτωχών αμάχων για τη συντήρηση της «αντάρτικης» συμμορίας του) και στην άσκηση βίας και μην έχοντας μάθει να κάνει τίποτα δημιουργικό στη ζωή του (πράγμα που άλλωστε είθισται στους νεοέλληνες πολιτικάντηδες, «εθνοσωτήρες» και «αγωνιστές» κάθε απόχρωσης), επέμενε στη συνέχιση της «αντίστασης» και μετά την φυγή των Γερμανών.



Ναπολέων Ζέρβας, ιδρυτής του «αντιστασιακού» Ε.Δ.Ε.Σ..
Καιροσκόπος και μηχανορράφος από τους λίγους, σκόπευε σε «υψηλή» μεταπολεμική πολιτική καριέρα και γιʼ αυτό συνομωτούσε, πότε με τους φιλομοναρχικούς Άγγλους και την εξόριστη βασιλική «κυβέρνηση» του Καΐρου, πότε με τους παραμείναντες εν Ελλάδι «αντιστασιακούς» αντιμοναρχικούς και πότε με τις διάφορες «αντιστασιακές» οργανώσεις. Γραφικός και παθιασμένος με τον τζόγο και το αλκοόλ, όταν οι Άγγλοι σύνδεσμοι στην Ελλάδα τον ρώτησαν τί ανάγκες είχε σε πολεμικό υλικό, ώστε να του το ρίξουν με αλεξίπτωτα, σαν γνήσιος συμμορίτης ζήτησε μερικά κιβώτια… γνήσιο αγγλικό ουίσκι (όπως αναφέρει ο καθηγητής Νεότερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Χάγκεν Φλάισερ, στο βιβλίο του «Στέμμα και Σβάστικα, η Ελλάδα της κατοχής και της αντίστασης», τόμος Α΄, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1987). Αξίζει να προσεχθεί η ασυνείδητη επίδειξη του περιστρόφου ως υποκατάστατο του ανδρικού μορίου.

Από την Ελεύθερη Έρευνα


Απορία δική μου: Γιατί σε μια περίοδο όπου ο ελληνικός λαός λιμοκτονούσε και είχε μείνει πετσί και κόκαλο, όλοι ετούτοι οι αντιστασιακοί παρουσιάζονται ως τόφαλοι, σωστά θρεφτάρια;