ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ
-ΟΧΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ-
ΑΙΤΙΟΙ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ
ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ
Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός
ως κύρια αιτία τού κατοχικού λιμού 1941-΄42 στην Ελλάδα
Από την Ελεύθερη Έρευνα
Ο τρομακτικός φόρος σε ανθρώπινες ζωές και σε καταστροφές υποδομών, που κατέβαλε η χώρα κατά τη διάρκεια τής στρατιωτικής κατοχής της, δεν οφείλεται σχεδόν καθόλου στους προσωρινούς και περιστασιακούς κατακτητές της (Άξονας), αλλά στην πολιτική, που είχε προαποφασιστεί από τους μέχρι τότε προτέκτορές της, Βρετανούς.
Η πρόσδεση τού προτεκτοράτου στη βρετανική αποικιοκρατική πολιτική επέτασσε, όχι μόνο την εμπλοκή του στον πιό άχρηστο πόλεμο τής ιστορίας του, αλλά και στην -εξ ίσου ανώφελη για την πλειοψηφία των κατοίκων τής χώρας- συνέχιση τού πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, ακόμα κι όταν αυτό είχε πλέον καταληφθεί από τον Άξονα. Κατ΄αυτό τον τρόπο επινοήθηκε και σχεδιάστηκε μια νέα αποικιοκρατική πρακτική, αυτή τής λεγόμενης «Εθνικής Αντίστασης» (φαινόμενο άγνωστο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Η συνέχιση αυτή τού πολέμου μέσω τού προσχήματος τής αποκαλούμενης «Εθνικής Αντίστασης» είχε σαν συνέπειες την ολοσχερή καταστροφή τεράστιου μέρους τής δημόσιας περιουσίας, δεκάδες χιλιάδες θανάτους αμάχων τόσο από γερμανοϊταλικά αντίποινα όσο και από τα εσωτερικά «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» των «ανταρτικών» συμμοριών, αλλά και τον ολέθριο λιμό, που κόστισε πάνω από μισό εκατομμύριο νεκρούς (συνέπειες, που θα μπορούσαν και αυτές να είχαν πλήρως αποφευχθεί, όπως άλλωστε επετεύχθη και σε τόσες άλλες ευρωπαϊκές χώρες).
Η αποικιοκρατική πολιτική τής συνέχισης τού πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, είχε σαν κύριους «πυλώνες» της: α) την τροφοδότηση των «ανταρτών» (ακόμα και των ελεγχομένων από το εν Ελλάδι πρακτορείο τού σταλινισμού, δηλαδή το Κ.Κ.Ε.) με βρετανικές λίρες, βρετανικό οπλισμό και βρετανούς στρατιωτικούς συμβούλους, β) τον βρετανικό ναυτικό αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών, με στόχο την πρόκληση προβλημάτων στο κατοχικό καθεστώς, διαμέσου τής λιμοκτονίας τού ελληνικού πληθυσμού.
Η Ελλάδα δεν είχε για τον Άξονα απολύτως καμμία στρατηγική σημασία τέτοια, που να προκαλούσε την εναντίον της εισβολή του, αλλά απέκτησε γι΄ αυτόν στρατηγική σπουδαιότητα μόνο όταν κατέστη ολοφάνερη η προπολεμική βρετανική επέμβαση στην περιοχή (κατασκευές και επισκευές αεροδρομίων και λιμανιών στην Ελλάδα από βρετανούς, συνεχές πήγαινε - έλα βρετανών διπλωματών και στρατιωτικών συμβούλων στην Ελλάδα τα χρόνια πριν τον πόλεμο κλπ.). Ακριβώς η πρόσδεση στην βρετανική αποικιοκρατική πολιτική ήταν αυτό, που προκάλεσε την -δικαιολογημένη- επίθεση τού Άξονα στην «προστατευόμενη» Ελλάδα, αφού οι Βρετανοί επιδίωκαν να δημιουργήσουν ένα μέτωπο στα Βαλκάνια (δηλαδή στο «μαλακό υπογάστριο» τού Άξονα). Η επέμβαση τού Άξονα στην Ελλάδα, δεν ήταν τόσο αναπόφευκτη, όσο προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε η νεοελληνική σχολική προπαγάνδα, αλλά είχε έναν έκτακτο χαρακτήρα αντιμετώπισης τής αυξανόμενης βρετανικής στρατιωτικής εγκατάστασης στην περιοχή. Το ότι η Ελλάδα δεν είχε καμμία στρατηγική σημασία για τον Άξονα αποδεικνύεται εξ άλλου και από το ότι δεν αξιοποιήθηκε από αυτόν καθόλου κατά τη διάρκεια τού πολέμου (πράγμα, που οι προπαγανδιστές τής υποτιθέμενης στρατηγικής θέσης τής Ελλάδας προσπερνούν σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα).
Ο -πάντα γραφικός- νεοελληνικός μεγαλοϊδεατισμός γνώριζε, ότι δεν είχε να περιμένει κανένα εδαφικό ή άλλο όφελος από μια συμμετοχή στην πολεμική σύρραξη (άλλωστε οι Σύμμαχοι, με το φιάσκο τού 1922, είχαν καταστήσει σαφές στον βυζαντινοθρεμμένο νεοελληνικό επεκτατισμό ποιά είναι τα εδαφικά του όρια, η δε μεταπολεμική προσάρτηση των Δωδεκανήσων, πέραν τού ότι δεν έγινε χωρίς ανταλλάγματα, θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, αφού η Ιταλία βρέθηκε από την πλευρά των ηττημένων του πολέμου).
Επομένως, η ενδεδειγμένη ελληνική στάση στον πόλεμο ήταν μια συνεπής και ξεκάθαρη ουδετερότητα (η οποία, εννοείται, δεν θα παραχωρούσε το παραμικρό πεδίο δράσης στον βρετανικό παράγοντα), όπως έκανε άλλωστε και η -ίσης στρατηγικής σημασίας (ή ασημαντότητας)- γειτονική Τουρκία. Μια τέτοια στάση θα επέτρεπε στην Ελλάδα (και κυρίως στον λαό της) να εξέλθει ανεπηρέαστη από την πολεμική αναταραχή, όπως άλλωστε τόσες άλλες χώρες τής Ευρώπης.
Ακόμα και με τα απλοϊκά κριτήρια τού πατριωτισμού, η πατριωτικότερη στάση ήταν η ουδετερότητα και όχι το σύρσιμο από την αποικιοκρατία και η πρόκληση εισβολής τού Άξονα. Το περιλάλητο «ΟΧΙ» τού Μεταξά στους Ιταλούς δεν εξέφραζε το παντελώς χειραγωγούμενο …λαϊκό αίσθημα (όπως προσπαθεί διακαώς να πείσει η εθνοπατριωτική προπαγάνδα), αλλά αποτελεί την επιβράβευση των πολυετών επιδιώξεων τής αγγλικής αποικιοκρατίας να εμπλέξει το ελληνόφωνο προτεκτοράτο σε έναν ακόμα πόλεμό της.
Η λεγόμενη «Εθνική Αντίσταση» δεν είχε την παραμικρή στρατιωτική ή άλλη συμβολή στην «απελευθέρωση» τής χώρας, όπως άλλωστε ομολογείται ευθέως στην τελευταία ημερήσια διαταγή (16/2/1945) τού Γενικού Στρατηγείου τού ισχυρότερου «αντιστασιακού στρατού», τού γνωστού Ε.Λ.Α.Σ. «(ο κατακτητής) αναγκάστηκε να εκκενώσει την πατρίδα μας ύστερα από την προέλαση τού Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια» και όχι ύστερα από την… εθνοσωτήρια δράση των «ανταρτών».
Διαβάστε περισσότερα
-ΟΧΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ-
ΑΙΤΙΟΙ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ
ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ
Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός
ως κύρια αιτία τού κατοχικού λιμού 1941-΄42 στην Ελλάδα
Από την Ελεύθερη Έρευνα
Ο τρομακτικός φόρος σε ανθρώπινες ζωές και σε καταστροφές υποδομών, που κατέβαλε η χώρα κατά τη διάρκεια τής στρατιωτικής κατοχής της, δεν οφείλεται σχεδόν καθόλου στους προσωρινούς και περιστασιακούς κατακτητές της (Άξονας), αλλά στην πολιτική, που είχε προαποφασιστεί από τους μέχρι τότε προτέκτορές της, Βρετανούς.
Η πρόσδεση τού προτεκτοράτου στη βρετανική αποικιοκρατική πολιτική επέτασσε, όχι μόνο την εμπλοκή του στον πιό άχρηστο πόλεμο τής ιστορίας του, αλλά και στην -εξ ίσου ανώφελη για την πλειοψηφία των κατοίκων τής χώρας- συνέχιση τού πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, ακόμα κι όταν αυτό είχε πλέον καταληφθεί από τον Άξονα. Κατ΄αυτό τον τρόπο επινοήθηκε και σχεδιάστηκε μια νέα αποικιοκρατική πρακτική, αυτή τής λεγόμενης «Εθνικής Αντίστασης» (φαινόμενο άγνωστο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Η συνέχιση αυτή τού πολέμου μέσω τού προσχήματος τής αποκαλούμενης «Εθνικής Αντίστασης» είχε σαν συνέπειες την ολοσχερή καταστροφή τεράστιου μέρους τής δημόσιας περιουσίας, δεκάδες χιλιάδες θανάτους αμάχων τόσο από γερμανοϊταλικά αντίποινα όσο και από τα εσωτερικά «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» των «ανταρτικών» συμμοριών, αλλά και τον ολέθριο λιμό, που κόστισε πάνω από μισό εκατομμύριο νεκρούς (συνέπειες, που θα μπορούσαν και αυτές να είχαν πλήρως αποφευχθεί, όπως άλλωστε επετεύχθη και σε τόσες άλλες ευρωπαϊκές χώρες).
Η αποικιοκρατική πολιτική τής συνέχισης τού πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, είχε σαν κύριους «πυλώνες» της: α) την τροφοδότηση των «ανταρτών» (ακόμα και των ελεγχομένων από το εν Ελλάδι πρακτορείο τού σταλινισμού, δηλαδή το Κ.Κ.Ε.) με βρετανικές λίρες, βρετανικό οπλισμό και βρετανούς στρατιωτικούς συμβούλους, β) τον βρετανικό ναυτικό αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών, με στόχο την πρόκληση προβλημάτων στο κατοχικό καθεστώς, διαμέσου τής λιμοκτονίας τού ελληνικού πληθυσμού.
Η Ελλάδα δεν είχε για τον Άξονα απολύτως καμμία στρατηγική σημασία τέτοια, που να προκαλούσε την εναντίον της εισβολή του, αλλά απέκτησε γι΄ αυτόν στρατηγική σπουδαιότητα μόνο όταν κατέστη ολοφάνερη η προπολεμική βρετανική επέμβαση στην περιοχή (κατασκευές και επισκευές αεροδρομίων και λιμανιών στην Ελλάδα από βρετανούς, συνεχές πήγαινε - έλα βρετανών διπλωματών και στρατιωτικών συμβούλων στην Ελλάδα τα χρόνια πριν τον πόλεμο κλπ.). Ακριβώς η πρόσδεση στην βρετανική αποικιοκρατική πολιτική ήταν αυτό, που προκάλεσε την -δικαιολογημένη- επίθεση τού Άξονα στην «προστατευόμενη» Ελλάδα, αφού οι Βρετανοί επιδίωκαν να δημιουργήσουν ένα μέτωπο στα Βαλκάνια (δηλαδή στο «μαλακό υπογάστριο» τού Άξονα). Η επέμβαση τού Άξονα στην Ελλάδα, δεν ήταν τόσο αναπόφευκτη, όσο προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε η νεοελληνική σχολική προπαγάνδα, αλλά είχε έναν έκτακτο χαρακτήρα αντιμετώπισης τής αυξανόμενης βρετανικής στρατιωτικής εγκατάστασης στην περιοχή. Το ότι η Ελλάδα δεν είχε καμμία στρατηγική σημασία για τον Άξονα αποδεικνύεται εξ άλλου και από το ότι δεν αξιοποιήθηκε από αυτόν καθόλου κατά τη διάρκεια τού πολέμου (πράγμα, που οι προπαγανδιστές τής υποτιθέμενης στρατηγικής θέσης τής Ελλάδας προσπερνούν σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα).
Ο -πάντα γραφικός- νεοελληνικός μεγαλοϊδεατισμός γνώριζε, ότι δεν είχε να περιμένει κανένα εδαφικό ή άλλο όφελος από μια συμμετοχή στην πολεμική σύρραξη (άλλωστε οι Σύμμαχοι, με το φιάσκο τού 1922, είχαν καταστήσει σαφές στον βυζαντινοθρεμμένο νεοελληνικό επεκτατισμό ποιά είναι τα εδαφικά του όρια, η δε μεταπολεμική προσάρτηση των Δωδεκανήσων, πέραν τού ότι δεν έγινε χωρίς ανταλλάγματα, θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, αφού η Ιταλία βρέθηκε από την πλευρά των ηττημένων του πολέμου).
Επομένως, η ενδεδειγμένη ελληνική στάση στον πόλεμο ήταν μια συνεπής και ξεκάθαρη ουδετερότητα (η οποία, εννοείται, δεν θα παραχωρούσε το παραμικρό πεδίο δράσης στον βρετανικό παράγοντα), όπως έκανε άλλωστε και η -ίσης στρατηγικής σημασίας (ή ασημαντότητας)- γειτονική Τουρκία. Μια τέτοια στάση θα επέτρεπε στην Ελλάδα (και κυρίως στον λαό της) να εξέλθει ανεπηρέαστη από την πολεμική αναταραχή, όπως άλλωστε τόσες άλλες χώρες τής Ευρώπης.
Ακόμα και με τα απλοϊκά κριτήρια τού πατριωτισμού, η πατριωτικότερη στάση ήταν η ουδετερότητα και όχι το σύρσιμο από την αποικιοκρατία και η πρόκληση εισβολής τού Άξονα. Το περιλάλητο «ΟΧΙ» τού Μεταξά στους Ιταλούς δεν εξέφραζε το παντελώς χειραγωγούμενο …λαϊκό αίσθημα (όπως προσπαθεί διακαώς να πείσει η εθνοπατριωτική προπαγάνδα), αλλά αποτελεί την επιβράβευση των πολυετών επιδιώξεων τής αγγλικής αποικιοκρατίας να εμπλέξει το ελληνόφωνο προτεκτοράτο σε έναν ακόμα πόλεμό της.
Η λεγόμενη «Εθνική Αντίσταση» δεν είχε την παραμικρή στρατιωτική ή άλλη συμβολή στην «απελευθέρωση» τής χώρας, όπως άλλωστε ομολογείται ευθέως στην τελευταία ημερήσια διαταγή (16/2/1945) τού Γενικού Στρατηγείου τού ισχυρότερου «αντιστασιακού στρατού», τού γνωστού Ε.Λ.Α.Σ. «(ο κατακτητής) αναγκάστηκε να εκκενώσει την πατρίδα μας ύστερα από την προέλαση τού Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια» και όχι ύστερα από την… εθνοσωτήρια δράση των «ανταρτών».
Διαβάστε περισσότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου