Η μια ελαφρή, επιπόλαιη, αλαζονική, ψωροπερήφανη, η Ελλάδα των γηπέδων, των φωνακλάδων, των ελληναράδων,
Η άλλη σιωπηρή, σκεφτική, ταπεινή μα και περήφανη, η Ελλάδα της κριτικής, της αμφισβήτησης, των ελλήνων:
"Αθάνατη πατρίδα μου προεκλογική
της αφασίας και του μετ' εμποδίων
αδισταχτο τοπίο τροχιά ελλειπτική
των οραμάτων και των μυστηρίων
Μια πίκρα μια μιζέρια που φτάνει ως το λαιμό
με το που ανοίγεις την εφημερίδα
Ελλάδα σ' αγαπούσα κι ακόμα σ' αγαπώ
όπως σε πρόλαβα σε γνώρισα σε είδα"
Ποια από τις δυο προτιμώ; Μα, φυσικά, τη δεύτερη. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και να γινόμαστε καλύτεροι και να προοδεύουμε και όχι βαυκαλιζόμενοι να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί και να καταδικαζόμαστε για πάντα στη στασιμότητα και την οπισθοδρόμηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου