Πειρατικός FM: Οι λέξεις του Δημοσθένη

Μου αρέσει πολύ η διασκευή του τραγουδιού Δημοσθένους λέξις από τις Ειδικές Δυνάμεις, αλλά θεωρώ ότι απομακρύνεται αρκετά από το περιεχόμενο και το νόημα των στίχων που βρίσκει την πληρότητά του στη μουσική και ερμηνεία του ίδιου του Σαββόπουλου.

Οι στίχοι μας πάνε πολύ παλιά, στη διαμάχη ολιγαρχικών και δημοκρατικών στην αρχαία Αθήνα, μια διαμάχη που έχει ξεθωριάσει με την πάροδο των αιώνων και σήμερα έχει ξεφτίσει στον ισοπεδωτικό και άχρωμο όρο «ο χρυσούς αιών του Περικλέους», που χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε την εποχή εκείνη δημιουργώντας έτσι έναν αχταρμά από ονόματα και γεγονότα, που έρχεται να φουσκώσει την ανιστόρητη και απολίτικη υπερηφάνεια των νεοελλήνων για τους προγόνους τους. Η διαμάχη ξεκινάει ήδη από τα θριαμβευτικά χρόνια της δημοκρατίας, με δυο αντίπαλα στρατόπεδα να συγκρούονται στο στίβο της διανόησης. Από τη μια, οι ολιγαρχικοί με τον Σωκράτη και τους μαθητές του, Πλάτωνα, Ξενοφώντα, Αριστοτέλη, Ισοκράτη, και από την άλλη οι διανοούμενοι της δημοκρατίας Αισχύλος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Σοφοκλής, Αριστοφάνης, οι Σοφιστές, ο Δημοσθένης.

Με το Δημοσθένη βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη αυτής της διαμάχης που τελείωσε με την ολοκληρωτική ήττα των δημοκρατικών. Οι ολιγαρχικοί είχαν τώρα έναν ισχυρό, εξωτερικό σύμμαχο, τον Φίλιππο της Μακεδονίας, που υπέτασσε μια μια τις δημοκρατικές πόλεις που του αντιστέκονταν, με την Όλυνθο να έχει την πιο καταστροφική μοίρα. Έτσι, σε μια Αθήνα όπου οι ολιγαρχικοί κέρδιζαν ολοένα έδαφος και προέτρεπαν, μέσω του Ισοκράτη, τον Φίλιππο να έρθει να καταλάβει την πόλη τους, ο αγώνας του Δημοσθένη ήταν μάταιος. Ήταν και μοναχικός - μόνος αυτός να υπερασπίζεται τις αξίες και τα ιδανικά της πατρίου πολιτείας των Αθηναίων, της Δημοκρατίας. Έτσι, ο Δημοσθένης φαντάζει τραγικός ήρωας, του οποίου ο αγώνας είναι καταδικασμένος να αποτύχει, μεγαλειώδης όμως για τις ιδέες που υπερασπίζεται.

Στους στίχους του Σαββόπουλου όλη αυτή η προϊστορία εμπλουτίζεται με την εμπειρία του πολιτικού κρατούμενου που στα χρόνια της Δικτατορίας φυλακίζεται, για να διαπιστώσει με την αποφυλάκισή του ό,τι όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκε δεν υπάρχουν πια. Ταυτίζεται και με τον Έλληνα της Μεταπολίτευσης του οποίου τα οράματα για τη δημοκρατία προδόθηκαν - αίσθηση που μοιραζόμαστε κι εμείς σήμερα, στην κατάντια του ελληνικού κράτους που τώρα ζούμε. Ο ιδεολόγος όμως στέκεται μοναχικός και μεγαλοπρεπής, σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα, που δέχεται το τέλος του με αξιοπρέπεια –αξιοπρέπεια που πηγάζει από τη βεβαιότητα για την ορθότητα των ιδεών του και από το γεγονός του ό,τι τους έχει μείνει πιστός.

Ο φόρος της Ψωροκώσταινας που μου αναλογεί.

Έκατσα και υπολόγισα το φόρο που θα πληρώσω με την εκκαθάριση της φορολογικής μου δήλωσης το 2012. Ήμουν ήσυχος ότι με μηδενικό εισόδημα, μια που το εκτροφείο μου δεν αποδίδει ακόμα έσοδα παρά μόνο έξοδα, δε θα μου αναλογούσε κανένας φόρος∙ ανησύχησα όμως μόλις άκουσα ότι θα φορολογηθεί και η ίδια μου η ύπαρξη η οποία θεωρείται ως τεκμήριο και αποτιμάται από το ελληνικό κράτος στο ποσό των 3000 ευρώ –άγαμος γαρ (οι έγγαμοι είναι λίγο πιο ακριβοί, 5000 ευρώ). Έχουμε και λέμε λοιπόν: 3000 ευρώ για το ό,τι ζω και αναπνέω και 3640 ευρώ για το 15χρονο σαραβαλάκι μου, μας κάνει ένα τεκμαρτό εισόδημα 6640 ευρώ για το οποίο φορολογούμαι, άσχετα –είπαμε- αν το πραγματικό μου εισόδημα είναι 0, με το ποσό των 164 ευρώ και υποχρεούμαι να προσκομίσω αποδείξεις 1660 ευρώ. Μάλιστα. Αν είναι να σωθεί η πατρίδα, ας προσφέρω κι εγώ τον οβολό της Ψωροκώσταινας στην κεντρική γαστέρα, φτάνει βέβαια να μη γεμίσει τις σαπιοκοιλιές των Παγκάλων και Βενιζέλων και των κάθε λογής αχυρανθρώπων τους.

Για το πως να υπολογίσετε και τα δικά σας τεκμήρια και δαπάνες διαβίωσης δείτε εδώ. Και αφού συγκρίνετε το ποσό που θα προκύψει με το εισόδημα από το μισθό σας, αν υπάρχει, βάλτε το μεγαλύτερο εδώ και δείτε πόσο φόρο θα πληρώσετε και πόσες αποδείξεις θα προσκομίσετε.

Ψωροκώσταινες όλης της χώρας ενωθείτε! Για την πατρίδα, ρε γαμώτο!

Υ.Γ. Το εργαλείο που θα σας έδειχνε το φόρο που θα πληρώνατε και τις αποδείξεις που θα προσκομίζατε δεν είναι πια διαθέσιμο δωρεάν. Η ιστοσελίδα που το παρείχε απευθύνεται μόνο σε συνδρομητές και ως τέτοια απορρίπτεται από το παρόν μπλογκ που πιστεύει ότι η γνώση και η πληροφορία στο διαδίκτυο πρέπει να διακινείται ελεύθερα και δωρεάν.

Χριστουγεννιάτικο 2: Απάντηση στον συγγραφέα της Κρυφής αγάπης.

Δεν τηνε δίνω εγώ, αλλά ο Τατσιημπάνα-Νο-Κιγιόκι.
Και εδώ πείραξα την μετάφραση και έφτιαξα μαντινάδα

Όντας θα βρέχεις το μανίκι σου με δάκρυα 'τι θα σου λείπει,

για το νεκρό σου σύντροφο σα θέλεις να θρηνήσεις-

τη νύχτα που κανείς δε σε θωρεί,
τη νύχτα να πενθοφορήσεις.

Χριστουγεννιάτικο: Ο Γιαπωνέζος απ' την Κρήτη.

Κατακλυζόμαστε αυτές τις μέρες από πληροφορίες σχετικές με τα εορταστικά έθιμα των Ελλήνων, που παρουσιάζονται με αρκετές δόσεις αυτοθαυμασμού για την ευρηματικότητα και εκφραστικότητα της φυλής, τον πλούτο της παράδοσης κτλ κτλ, λες και είμαστε οι μοναδικοί στον κόσμο που μπορούμε να εκφράζουμε με τέτοιο τρόπο τα ανθρώπινα συναισθήματα. Ξεφύλλιζα μια ανθολογία γιαπωνέζικης ποίησης των εκδόσεων Σμίλη και το μάτι μου έπεσε στον άγνωστο ποιητή της Κρυφής αγάπης. Πείραξα λίγο τη μετάφραση του Τάσου Γεωργίου και έφτιαξα μια κρητική μαντινάδα. Τι θέλω να πω μ' αυτό; Ότι τα ανθρώπινα αισθήματα μπορεί να τα εκφράζει κάθε άνθρωπος είτε βρίσκεται στην Άπω Ανατολή είτε στην Αφρική είτε στην Αμερική, όπου γης τελοσπάντων, χωρίς κανείς να διεκδικεί την αποκλειστικότητα!

Κρυφά και μυστικά εσύ με αγαπάς

κι εγώ μεγάλη αγάπη σού 'χω.

Άμα πεθάνει ο ένας απ' τους δυο

πώς ο άλλος θα φορεί πένθιμο ρούχο;

Τα απόκρυφα έκδοχα τού Ε.Ο.Φ. και ο Συνήγορος των Φαρμακευτικών.

Κρατικοί φορείς - όργανα των φαρμακευτικών, ενώ συνιστούν ή/και υποχρεώνουν τους πολίτες να εμβολιαστούν, αποκρύπτουν επιμελώς την αναλυτική σύσταση των εμβολίων.

Σ' αυτό το συμπέρασμα κατέληξε το διαδικτυακό περιοδικό Ελεύθερη Έρευνα που μάταια προσπάθησε να βρει απαντήσεις σε εύλογα ερωτήματα. Ακούστε πως έχει η υπόθεση σύμφωνα με τα δικά τους λεγόμενα:

Όταν η υπόθεση τής απάτης τής γρίπης των χοίρων βρισκόταν στο αποκορύφωμά της, το φθινόπωρο τού 2009, τότε, που όλα τα Μ.Μ.Ε. προπαγάνδιζαν τη στημένη από τις φαρμακευτικές και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας παγκόσμια τρομολαγνεία για τη δήθεν φονική γρίππη Η1Ν1, που απειλούσε την ανθρωπότητα, στην «Ελεύθερη Έρευνα» με μια σειρά δημοσιευμάτων μας (*) είχαμε αφ΄ ενός δείξει με στοιχεία το φιάσκο τής υπόθεσης (για το οποίο έχουμε ήδη δικαιωθεί) κι αφ΄ ετέρου είχαμε επισημάνει, ότι ο προπαγανδιζόμενος εμβολιασμός όχι μόνον δεν θα είχε κανένα θετικό αποτέλεσμα, αλλά αντίθετα ήταν επικίνδυνος για την υγεία, λόγω των ιδιαίτερα επιβλαβών στοιχείων, που περιέχουν τα εμβόλια (π.χ. αιθυλικό υδράργυρο, καρκινικά κύτταρα, σκουαλένιο, αλουμίνιο, ανοσοενισχυτικά κ.ά.).

Δεδομένου, ότι οι αρμόδιοι φορείς τού επίσημου κράτους όχι μόνο προπαγανδίζουν συνεχώς τους εμβολιασμούς, αλλά επί πλέον σε πολλές περιπτώσεις τους έχουν καταστήσει κι υποχρεωτικούς (π.χ. στο στρατό, στην πρόσληψη για ορισμένες εργασίες κ.λπ.), απευθυνθήκαμε το Νοέμβριο 2009 στον Ε.Ο.Φ. (Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκων), από τον οποίο ζητήσαμε να μάς δώσει την αναλυτική σύσταση τριών ευρέως κυκλοφορούντων εμβολίων (ιλαράς, 1ης δόσης τριπλού και γρίππης Η1Ν1).

Έκτοτε, και για δύο χρόνια, βρεθήκαμε μπλεγμένοι σε ένα κυκεώνα εγγράφων, τηλεφωνημάτων, πήγαινε - έλα σε διάφορες υπηρεσίες και στο Συνήγορο τού Πολίτη προσπαθώντας να πάρουμε το αυτονόητο: Το περιεχόμενο των εμβολίων, τις ουσίες δηλαδή, που το επίσημο κράτος μάς προτείνει ή/και μας υποχρεώνει να βάζουμε στούς οργανισμούς τούς δικούς μας, αλλά και των παιδιών μας.

Εξ αρχής βέβαια υποψιαζόμασταν την στάση τους. Αντί να φροντίσουν να δώσουν απάντηση στο εύλογο ερώτημά μας, ως υπηρεσίες των κράτους, που είναι και υποτίθεται, πως λειτουργούν προς όφελος των πολιτών, από την αρχή κράτησαν στάση επιθετική, προσπάθησαν να μάς ξεφορτωθούν κι αναγκάζονταν να μάς απαντούν, όταν γινόμασταν μάλλον ενοχλητικοί κι αντιλαμβάνονταν, πως δύσκολα θα ξεμπέρδευαν μαζί μας. Μάς έδωσαν την εντύπωση, πως δεν ήταν υπάλληλοι τού κράτους, αλλά των φαρμακευτικών, των οποίων προάσπιζαν δήθεν το βιομηχανικό απόρρητο.

Διαβάστε περισσότερα

Ο ρατσισμός των δημόσιων λειτουργών στην Ελλάδα.

Ο e-lawyer έγραψε... κι εγώ προσυπογράφω:

Ο μισαλλόδοξος λόγος δεν είναι μια περιθωριακή εξαίρεση, αλλά αντιθέτως αποτελεί την επίσημη στάση των δημόσιων λειτουργών στην Ελλάδα. Η αξιωματική αντιπολίτευση αντιτάσσεται στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο (μολονότι η ίδια ως κυβέρνηση συναίνεσε στην ομόφωνη έκδοση της σχετικής απόφασης της Ε.Ε. το 2008), αρχηγοί πολιτικών κομμάτων προβαίνουν σε αντισημιτικές και ξενοφοβικές δηλώσεις ελεύθερα (κι ας επισημαίνει το Συμβούλιο της Ευρώπης ότι δεν έχουν ποτέ διωχθεί γι' αυτά), προϊστάμενοι θρησκευτικών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου καταδικάζουν με απεχθείς εκφράσεις τον ομοερωτισμό ως ψυχική νόσο (κερδίζοντας και δίκες εναντίον ακτιβιστών που αντιδρούν οργισμένα), κρατικοί οργανισμοί απαγορεύουν τη μετάδοση ή την παρουσίαση από σκηνής φιλιών ανάμεσα σε άνδρες, στελέχη δημοσίων υπηρεσιών κραυγάζουν ξενοφοβικά συνθήματα σε παρελάσεις, επίσημοι εκπρόσωποι της Ελλάδας διαβεβαιώνουν διεθνείς οργανισμούς ότι "δεν υπάρχουν εξτρεμιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις στη Χώρα", συγγραφείς έργων που υπερασπίζονται το ναζιστικό καθεστώς αθωώνονται από ανώτατα δικαστήρια, εκδότες τέτοιων έργων εκλέγονται βουλευτές και μέλη της Κυβέρνησης, τηλεοπτικοί σταθμοί αρνούνται να μεταδόσουν προεκλογικά μηνύματα πολιτικών κομμάτων επειδή περιέχουν ξενόγλωσσο περιεχόμενο, ελεγκτικοί θεσμοί απευθύνουν συστάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς επειδή το πρόγραμμά τους δεν είναι 30% στα Ελληνικά, αστυνομικοί μιλούν με αρσενικές αντωνυμίες σε διεμφυλικά άτομα που προσέρχονται στη Βουλή για να καταθέσουν ψηφίσματα. Αυτή είναι η πραγματικότητα κι όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την Ελλάδα και την εθνική ταυτότητα, τουλάχιστον όπως παραδίδεται στα πολιτισμικά μνημεία που γνωρίζουμε και που έχουν μια κεντρική θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Πειρατικός FM: Οι δύο Ελλάδες

Η μια ελαφρή, επιπόλαιη, αλαζονική, ψωροπερήφανη, η Ελλάδα των γηπέδων, των φωνακλάδων, των ελληναράδων,

Η άλλη σιωπηρή, σκεφτική, ταπεινή μα και περήφανη, η Ελλάδα της κριτικής, της αμφισβήτησης, των ελλήνων:

"Αθάνατη πατρίδα μου προεκλογική

της αφασίας και του μετ' εμποδίων

αδισταχτο τοπίο τροχιά ελλειπτική

των οραμάτων και των μυστηρίων

Μια πίκρα μια μιζέρια που φτάνει ως το λαιμό

με το που ανοίγεις την εφημερίδα

Ελλάδα σ' αγαπούσα κι ακόμα σ' αγαπώ

όπως σε πρόλαβα σε γνώρισα σε είδα"

Ποια από τις δυο προτιμώ; Μα, φυσικά, τη δεύτερη. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και να γινόμαστε καλύτεροι και να προοδεύουμε και όχι βαυκαλιζόμενοι να τα κρύβουμε κάτω από το χαλί και να καταδικαζόμαστε για πάντα στη στασιμότητα και την οπισθοδρόμηση