Από την Ελεύθερη Έρευνα
Σε όσους δεν έχουν φάει το εθνικιστικό κουτόχορτο περί του περιούσιου λαού των νεοελλήνων, δήθεν συνεχιστών των αρχαίων προγόνων τους και περί της «μικράς πλην εντίμου» νεοελλάδος, που όλος ο κόσμος θέλει το κακό της και δεν την αφήνει να… προκόψει, ήταν ανέκαθεν φανερό, ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτή τη χώρα.
Η νεοελλάδα δεν έχει -και δεν θέλει να- αποδεχθεί ακόμα την παράδοση τού Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και να ενταχθεί ουσιαστικά (και όχι επιφανειακά) στην εδώ και αιώνες απομεσαιωνοποιημένη Ευρώπη. Αυτό την έχει κρατήσει απομονωμένη από τον πολιτισμένο (με τα ισχύοντα σημερινά κριτήρια) κόσμο και τις καθημερινές αξίες του, τουλάχιστον όσες αφορούν στις γνωστές έννοιες του Ανθρώπου και του Πολίτη, τις οποίες επανέφερε στο ιστορικό προσκήνιο ο Διαφωτισμός.
Αυτό που κυριαρχεί στην συλλογική κουλτούρα και στο αξιακό σύστημα της νεοελλάδας είναι
ο πιο ωμός φιλοτομαρισμός,
η αντικοινωνική συμπεριφορά (βλ. τον εγκληματικά αλαζονικό τρόπο οδήγησης των νεοελλήνων),
η βλακοκρατία (βλ. τη βυζαντινότροπη ιεραρχική επίπλευση των πελατειακώς διαπλεκομένων φελλών, είτε μιλάμε για μια απλή θέση προϊσταμένου σε έναν εργασιακό χώρο, είτε για την εκάστοτε διακυβέρνηση της χώρας),
η απαξίωση των κάθε είδους ικανών και καταρτισμένων (οι οποίοι υποχρεούνται, ή να «θαφτούν» ζωντανοί, ή να αυτοεξοριστούν ως μετανάστες),
το μίσος προς τους νέους (κλομπς, χημικά και σφαίρες στο κεφάλι τούς περιμένουν αν υπερβούν τα καθωσπρεπίστικα όρια κοινωνικού προβληματισμού και δράσης, που αυθαίρετα τούς έχουν τεθεί),
η ανάλγητη αδιαφορία για τους ηλικιωμένους (οι οποίοι συνήθως αφήνονται σαν σκυλιά στην τύχη τους με συντάξεις-παρωδίες),
η υποκρισία της φιλήσυχης νοικοκυραίικης καθωσπρεπίλας (που π.χ. ζητεί μονομερώς την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά όχι και της βουλευτικής λαμογιοασυλίας),
η συμπλεγματική βλαχοεπίδειξη νεοπλουτισμού από τον κάθε κακομοίρη (σε μια χώρα περιβαλλοντικώς κατακρεουργημένη με πόλεις ελεεινής κακογουστιάς),
η αναζήτηση μιας αγελαίας «εθνικής» συλλογικής «ταυτότητας» κυρίως μέσω μιας συνταγματικώς θεσμοποιημένης θρησκοκρατίας και μέσω της γραφικής επίκλησης του θεωρούμενου ως προγονικού παρελθόντος (και όχι μέσω της δημιουργίας σύγχρονων πολιτισμικών, ή άλλων επιτευγμάτων),
η παραπαιδεία και η παραϋγεία (και η εγκατάλειψη των αυθεντικών αντιστοίχων θεσμών ως θεμελιωδών κοινωνικών υποθηκών, για τις οποίες έχυσαν το αίμα τους οι λαοί-φορείς του Διαφωτισμού),
η δουλοπρέπεια και η χαμέρπεια απέναντι σε όσους έχουν κάποια αρμοδιότητα εξουσίας (και η συνακόλουθη ανομολόγητη λατρεία και επιδίωξη της εξουσίας με κάθε μέσο),
η ρουφιανιά ως εθνικό σπορ (και ως κληρονόμος της περιβόητης τέχνης της βυζαντινής μηχανορραφίας),
οι διάφορες μορφές επιβίωσης του φεουδαρχικού φορολογικού συστήματος (ιστορικώς απρόσβλητου αποστήματος τού χριστιανοβυζαντινού μεσαίωνα),
η κοινωνικώς αποδεκτή και γενεσιουργός εγκληματικότητα της «καλής» και «ευυπόληπτης» κοινωνίας («μίζες», off shore φοροδιαφυγή, υπεξαιρέσεις δημοσίου πλούτου, ψήφιση συμφεροντολογικών νόμων που ευνοούν τις συντεχνίες πολιτικών, μεγαλοεπιχειρηματιών, εκκλησίας, δικαστών, δημοσιογράφων κλπ.),
η ταυτόχρονη αποπροσανατολιστική και υποκριτική καλλιέργεια τρόμου απέναντι στην παράγωγη και αντανακλαστική εγκληματικότητα των κοινωνικώς κατωτέρων και
η γενικότερη «μόστρα εκσυγχρονισμού» (που επιδεικνύεται τόσο εντονότερα, όσο ισχυρότερα πίσω από το παραβάν βασιλεύει ο μεσαίωνας).
Όλα αυτά έχουν παγιώσει ως κυρίαρχη (απ)αξία στο νεοελληνικό συλλογικό αξιακό σύστημα την απαξίωση του ατόμου και του πολίτη και των ζωτικών δικαιωμάτων και αγαθών του, όπως η ασφάλεια, η ζωή και η αξιοπρέπεια. Σε τέτοιες τριτοκοσμικές (νεομεσαιωνικές) κοινωνίες η αστυνομία ως θεσμός έχει πάντα «διευρυμένες» και «ευέλικτες» εξουσίες. Επίσης, ως δημόσια υπηρεσία λειτουργεί και αναπαράγει αυτό ακριβώς το θεμελιώδες για την επιβίωση της ρωμηοσύνης αξιακό σύστημα. Έτσι δεν είναι περίεργο που δεκαπεντάχρονα παιδιά πυροβολούνται στο κεφάλι επειδή απλώς στραβοκοίταξαν έναν αστυνομικό (περίπτωση δολοφονίας Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου), όπως ακριβώς θα συνέβαινε στην ναζιστική Γερμανία, στη «σοβιετική» Ρωσία, στην μαοϊκή Κίνα ή σε οποιαδήποτε λατινοαμερικάνικη ή αφρικανική μπανανία. Ούτε είναι περίεργο, που τα εγκλήματα της αστυνομίας μένουν πάντα ατιμώρητα, όπως αυτά άλλων προνομιούχων κατηγοριών του κοινωνικού συστήματος (επίσης όπως ακριβώς θα συνέβαινε στην ναζιστική Γερμανία, στη «σοβιετική» Ρωσία, στη μαοϊκή Κίνα ή σε οποιαδήποτε λατινοαμερικάνικη ή αφρικανική μπανανία).
Περισσότερα για την αστυνομία πατήστε το κείμενο παρακάτω
Από της αρχαιοτάτης ίδρυσής του κύρια αποστολή και λειτουργία του θεσμού της αστυνομίας ήταν η αποτροπή και η καταστολή της εγκληματικότητας των επιθυμούντων την αναδιανομή του οικονομικού πλεονάσματος, δηλαδή των κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων, ώστε αυτού του είδους η εγκληματικότητα να μην κάνει αντίπραξη στην θεσμικώς κατοχυρωμένη και γενεσιουργό (εξουσιαστική) εγκληματικότητα των κυριάρχων κοινωνικών στρωμάτων. Με άλλα λόγια στόχος του θεσμού της αστυνομίας ήταν ανέκαθεν η διασφάλιση της ευρυθμίας τής εγκληματικότητας της «καλής κοινωνίας» και η «πάταξη» κάθε άλλου είδους «ανταγωνιστικής» εγκληματικότητας.
Η ελληνική αστυνομία αποτελεί κλασική περίπτωση μηχανισμού εντός του οποίου η παρεχόμενη εκπαίδευση αποτελεί πρωτίστως μια διαδικασία μεταβίβασης τού αξιακού συστήματος της κοινωνίας δια μέσου τεχνικών δεξιοτήτων με σκοπό την παραγωγή συγκεκριμένου κοινωνικού αποτελέσματος.
Σε όσους δεν έχουν φάει το εθνικιστικό κουτόχορτο περί του περιούσιου λαού των νεοελλήνων, δήθεν συνεχιστών των αρχαίων προγόνων τους και περί της «μικράς πλην εντίμου» νεοελλάδος, που όλος ο κόσμος θέλει το κακό της και δεν την αφήνει να… προκόψει, ήταν ανέκαθεν φανερό, ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτή τη χώρα.
Η νεοελλάδα δεν έχει -και δεν θέλει να- αποδεχθεί ακόμα την παράδοση τού Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και να ενταχθεί ουσιαστικά (και όχι επιφανειακά) στην εδώ και αιώνες απομεσαιωνοποιημένη Ευρώπη. Αυτό την έχει κρατήσει απομονωμένη από τον πολιτισμένο (με τα ισχύοντα σημερινά κριτήρια) κόσμο και τις καθημερινές αξίες του, τουλάχιστον όσες αφορούν στις γνωστές έννοιες του Ανθρώπου και του Πολίτη, τις οποίες επανέφερε στο ιστορικό προσκήνιο ο Διαφωτισμός.
Αυτό που κυριαρχεί στην συλλογική κουλτούρα και στο αξιακό σύστημα της νεοελλάδας είναι
ο πιο ωμός φιλοτομαρισμός,
η αντικοινωνική συμπεριφορά (βλ. τον εγκληματικά αλαζονικό τρόπο οδήγησης των νεοελλήνων),
η βλακοκρατία (βλ. τη βυζαντινότροπη ιεραρχική επίπλευση των πελατειακώς διαπλεκομένων φελλών, είτε μιλάμε για μια απλή θέση προϊσταμένου σε έναν εργασιακό χώρο, είτε για την εκάστοτε διακυβέρνηση της χώρας),
η απαξίωση των κάθε είδους ικανών και καταρτισμένων (οι οποίοι υποχρεούνται, ή να «θαφτούν» ζωντανοί, ή να αυτοεξοριστούν ως μετανάστες),
το μίσος προς τους νέους (κλομπς, χημικά και σφαίρες στο κεφάλι τούς περιμένουν αν υπερβούν τα καθωσπρεπίστικα όρια κοινωνικού προβληματισμού και δράσης, που αυθαίρετα τούς έχουν τεθεί),
η ανάλγητη αδιαφορία για τους ηλικιωμένους (οι οποίοι συνήθως αφήνονται σαν σκυλιά στην τύχη τους με συντάξεις-παρωδίες),
η υποκρισία της φιλήσυχης νοικοκυραίικης καθωσπρεπίλας (που π.χ. ζητεί μονομερώς την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά όχι και της βουλευτικής λαμογιοασυλίας),
η συμπλεγματική βλαχοεπίδειξη νεοπλουτισμού από τον κάθε κακομοίρη (σε μια χώρα περιβαλλοντικώς κατακρεουργημένη με πόλεις ελεεινής κακογουστιάς),
η αναζήτηση μιας αγελαίας «εθνικής» συλλογικής «ταυτότητας» κυρίως μέσω μιας συνταγματικώς θεσμοποιημένης θρησκοκρατίας και μέσω της γραφικής επίκλησης του θεωρούμενου ως προγονικού παρελθόντος (και όχι μέσω της δημιουργίας σύγχρονων πολιτισμικών, ή άλλων επιτευγμάτων),
η παραπαιδεία και η παραϋγεία (και η εγκατάλειψη των αυθεντικών αντιστοίχων θεσμών ως θεμελιωδών κοινωνικών υποθηκών, για τις οποίες έχυσαν το αίμα τους οι λαοί-φορείς του Διαφωτισμού),
η δουλοπρέπεια και η χαμέρπεια απέναντι σε όσους έχουν κάποια αρμοδιότητα εξουσίας (και η συνακόλουθη ανομολόγητη λατρεία και επιδίωξη της εξουσίας με κάθε μέσο),
η ρουφιανιά ως εθνικό σπορ (και ως κληρονόμος της περιβόητης τέχνης της βυζαντινής μηχανορραφίας),
οι διάφορες μορφές επιβίωσης του φεουδαρχικού φορολογικού συστήματος (ιστορικώς απρόσβλητου αποστήματος τού χριστιανοβυζαντινού μεσαίωνα),
η κοινωνικώς αποδεκτή και γενεσιουργός εγκληματικότητα της «καλής» και «ευυπόληπτης» κοινωνίας («μίζες», off shore φοροδιαφυγή, υπεξαιρέσεις δημοσίου πλούτου, ψήφιση συμφεροντολογικών νόμων που ευνοούν τις συντεχνίες πολιτικών, μεγαλοεπιχειρηματιών, εκκλησίας, δικαστών, δημοσιογράφων κλπ.),
η ταυτόχρονη αποπροσανατολιστική και υποκριτική καλλιέργεια τρόμου απέναντι στην παράγωγη και αντανακλαστική εγκληματικότητα των κοινωνικώς κατωτέρων και
η γενικότερη «μόστρα εκσυγχρονισμού» (που επιδεικνύεται τόσο εντονότερα, όσο ισχυρότερα πίσω από το παραβάν βασιλεύει ο μεσαίωνας).
Όλα αυτά έχουν παγιώσει ως κυρίαρχη (απ)αξία στο νεοελληνικό συλλογικό αξιακό σύστημα την απαξίωση του ατόμου και του πολίτη και των ζωτικών δικαιωμάτων και αγαθών του, όπως η ασφάλεια, η ζωή και η αξιοπρέπεια. Σε τέτοιες τριτοκοσμικές (νεομεσαιωνικές) κοινωνίες η αστυνομία ως θεσμός έχει πάντα «διευρυμένες» και «ευέλικτες» εξουσίες. Επίσης, ως δημόσια υπηρεσία λειτουργεί και αναπαράγει αυτό ακριβώς το θεμελιώδες για την επιβίωση της ρωμηοσύνης αξιακό σύστημα. Έτσι δεν είναι περίεργο που δεκαπεντάχρονα παιδιά πυροβολούνται στο κεφάλι επειδή απλώς στραβοκοίταξαν έναν αστυνομικό (περίπτωση δολοφονίας Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου), όπως ακριβώς θα συνέβαινε στην ναζιστική Γερμανία, στη «σοβιετική» Ρωσία, στην μαοϊκή Κίνα ή σε οποιαδήποτε λατινοαμερικάνικη ή αφρικανική μπανανία. Ούτε είναι περίεργο, που τα εγκλήματα της αστυνομίας μένουν πάντα ατιμώρητα, όπως αυτά άλλων προνομιούχων κατηγοριών του κοινωνικού συστήματος (επίσης όπως ακριβώς θα συνέβαινε στην ναζιστική Γερμανία, στη «σοβιετική» Ρωσία, στη μαοϊκή Κίνα ή σε οποιαδήποτε λατινοαμερικάνικη ή αφρικανική μπανανία).
Περισσότερα για την αστυνομία πατήστε το κείμενο παρακάτω
Από της αρχαιοτάτης ίδρυσής του κύρια αποστολή και λειτουργία του θεσμού της αστυνομίας ήταν η αποτροπή και η καταστολή της εγκληματικότητας των επιθυμούντων την αναδιανομή του οικονομικού πλεονάσματος, δηλαδή των κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων, ώστε αυτού του είδους η εγκληματικότητα να μην κάνει αντίπραξη στην θεσμικώς κατοχυρωμένη και γενεσιουργό (εξουσιαστική) εγκληματικότητα των κυριάρχων κοινωνικών στρωμάτων. Με άλλα λόγια στόχος του θεσμού της αστυνομίας ήταν ανέκαθεν η διασφάλιση της ευρυθμίας τής εγκληματικότητας της «καλής κοινωνίας» και η «πάταξη» κάθε άλλου είδους «ανταγωνιστικής» εγκληματικότητας.
Η ελληνική αστυνομία αποτελεί κλασική περίπτωση μηχανισμού εντός του οποίου η παρεχόμενη εκπαίδευση αποτελεί πρωτίστως μια διαδικασία μεταβίβασης τού αξιακού συστήματος της κοινωνίας δια μέσου τεχνικών δεξιοτήτων με σκοπό την παραγωγή συγκεκριμένου κοινωνικού αποτελέσματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου