Από το ημερολόγιο του Αντίχριστου: οι επτά αναθεματισμοί κατά του ελληνισμού

Περιέχονται στο «Συνοδικόν της Αγίας Ζ’ εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας» (787 μ.χ.). Τα αναθέματα αυτά αναγινώσκονται και σήμερα κάθε χρόνο την Κυριακή της Ορθοδοξίας στις ελληνικές εκκλησίες.
Το κείμενο πήρα από την έκδοση του περ. Δαυλός, Τα υβριστικά κατά των Ελλήνων επίσημα κείμενα της Ορθοδοξίας, Αθήνα 2007, και αποτελεί τμήμα των μισαλλόδοξων απόψεων της Εκκλησίας από την Παλαιά Διαθήκη ως σήμερα. Η προκλητικότητα αυτών των αναθεματισμών ήταν που προκάλεσε την παρέμβαση του Κωστή Στεφανόπουλου από την θέση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας ώστε να παύσουν οι αναθεματισμοί κατά του Ελληνικού Έθνους στις εκκλησίες της Ελλάδος. Ιδού το κείμενο στη χαρακτηριστική κορακίστικη αρχαιοελληνική γλώσσα της Εκκλησίας.

1. «Τοις φρονούσι και λέγουσι κτιστήν είναι πάσαν φυσικήν δύναμην και ενέργειαν της τρισυποστάτου θεότητος, ως κτιστήν εκ τούτου πάντως και αυτήν την θείαν ουσίαν αναγκαζομένοις δοξάζειν∙ κτιστήν γαρ κατά τους Αγίους ενέργεια, κτιστήν δηλώσει και φύσιν, άκτιστον δε χαρακτηρίζει ουσίαν, καντεύθεν ήδη κινδυνεύουσι εις αθεϊαν παντελή περιπίπτειν, και την ελληνικήν μυθολογίαν και τοις την των κτισμάτων λατρείαν τη καθαρά και αμώμω των χριστιανών πίστει προστριβομένοις, μη ομολογούσι δε κατά τας αγίας θεοπνεύστους θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα, άκτιστον είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου θεότητος∙ ανάθεμα τρις.»

[Οι φιλοσοφικές απόψεις περί «κτιστού» και «ακτίστου», που αναθεματίζονται εδώ, ανήκουν στους Ορφέα, Θαλή, Αναξίμανδρο, Αναξιμένη, Πυθαγόρα, Ξενοφάνη, Παρμενίδη, Ζήνωνα, Εμπεδοκλή, Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Δημόκριτο, Σωκράτη, Πλάτωνα κ.α.]

2. Τοις τα ελληνικά δεξιούσι μαθήματα, και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επομένοις, και ως αληθέσι πιστεύουσι και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις εγκειμένοις, ώστε ετέρους ποτέ μεν λάθρα, ποτέ δε φανερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως∙ ανάθεμα τρις.»
3. «Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων αφ’ εαυτών και την καθ’ ημάς κλίσιν μεταπλάττουσι, και τας πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις και ως αυθυπόστατον την ύλην παρά των ιδίων μορφούσθαι λέγουσι, και προφανώς διαβάλλουσι το αυτεξούσιον του Δημιουργού, του από του μη όντος εις το είναι παραγαγόντος τα πάντα, κα ως ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιτιθέντος εξουσιαστικώς και δεσποτικώς∙ ανάθεμα τρις.»
4. «Τοις δεχομένοις και παραδιδούσι τα μάταια και ελληνικά ρήματα, ότι τε προϋπαρξις εστί των ψυχών, και ουκ εκ του μη όντος τα πάντα εγένετο και παρήχθησαν, ότι τέλος εστί της κολάσεως η αποκατάστασις αύθις της κτίσεως, και των ανθρωπίνων πραγμάτων, και δια των τοιούτων λόγων την βασιλείαν των ουρανών λυομένην πάντως, και παράγουσαν εισάγουσιν, ην αιωνίαν και ακατάλυτον αυτός τε ο Χριστός και Θεός ημών εδίδαξε και παρέδοτο και δια πάσης της Παλαιάς και Νέας Γραφής ημείς παρελάβομεν ότι και η κόλασις ατελεύτητος και η βασιλεία αϊδιος, δια δε των τοιούτων λόγων εαυτούς τε απολλύουσι, και ετέροις αιωνίας καταδίκης προξένους γενομένοις∙ ανάθεμα τρις.»
5. «Τοις ευσεβείν μεν επαγγελλομένοις, τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη ορθοδόξω και καθολική εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γης, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν∙ ανάθεμα τρις.»
6. «Τοις την μωράν των έξωθεν [=Ελλήνων] φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, και τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις, και τας τε μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, ή και ομοίως τοις αλόγοις ζώοις ταύτας απόλλυσθαι, και εις το μηδέν χωρείν δεχομένοις και δια τούτο ανάστασιν και κρίσιν, και την τελευταίαν των βεβιωμένων ανταπόδοσιν αθετούσιν∙ ανάθεμα τρις.»
7. «Τοις λέγουσιν ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι παρά των επτά αγίων και καθολικών συνόδων, και παρά πάντων των εν Ορθοδοξία λαμψάντων πατέρων αναθέματι καθυποβληθέντες, ως αλλότριοι της καθολικής εκκλησίας δια την εν λόγοις αυτών κίβδηλον και ρυπαράν περιουσίαν κρείττονες εισί κατά πολύ, και ενταύθα και εν τη μελλούση κρίσει, και των ευσεβών μεν και ορθοδόξων ανδρών, άλλως δε κατά πάθος ανθρώπινον ή αγνόημα πλημμελησάντων∙ ανάθεμα τρις.»

Υ.Γ. Εκ τω υστέρων ανακάλυψα μια εξαιρετική παρουσίαση του θέματος από την Ερινύα

Η επέτειος του ΟΧΙ: χρόνια πολλά!!!

Μια εκπληκτική ερμηνεία από την Ελίζα Μαρέλλι για να θυμόμαστε πάνω απ' όλα το ΟΧΙ που πρέπει να λέμε για να αντισταθούμε σε πολλά εξωφρενικά που συμβαίνουν γύρω μας. Για να την απολαύσετε απενεργοποιήστε τη λίστα τραγουδιών στο τέλος της σελίδας, που ξεκινάει αυτόματα

ΟΧΙ στη γουρουνοποίηση!!!

Ο θάνατος της Ρηγίλλης και η εμπλοκή του Ηρώδου Αττικού. Μια αλληγορία των πρόσφατων εκλογών.

Ο Ηρώδης ο Αττικός ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος. Είχε μια καλή θεωρία για τον πλούτο. Συνήθιζε να λέει πως για να χρησιμοποιήσει κανείς τα χρήματά του σωστά, θα πρέπει να προσφέρει αρκετά σε όσους έχουν ανάγκη, ακριβώς για να μη βρίσκονται σε ανάγκη, αλλά και σε όσους δεν έχουν ανάγκη ώστε να μη βρεθούν ποτέ σε κατάσταση ανάγκης. Ονόμαζε μάλιστα τον πλούτο που δε συμβάλλει σε τίποτα και μένει αιχμάλωτος της φιλαργυρίας, νεκρό πλούτο και τα θησαυροφυλάκια όπου συγκεντρώνουν μερικοί τα χρήματά τους, φυλακές του πλούτου.

Έκανε πολλά και μεγάλα έργα, τα θεωρούσε όμως φθαρτά, που τα αφανίζει ο χρόνος. Ήταν δεινός ρήτορας, αλλά πίστευε ότι οι λόγοι του ήταν εύκολο να διαρρηχθούν, ο ένας να βρίσκει κουσούρια εδώ κι άλλος εκεί. Γι’ αυτό δε θεωρούσε ό,τι έκανε σπουδαίο, αφού δεν πραγματοποίησε το μεγάλο του όραμα, να ανοίξει τον Ισθμό της Κορίνθου. Τό ‘βλεπε σαν λαμπρό κατόρθωμα, να κόψει τη στεριά, να ενώσει τα δυο πελάγη και να συντομέψει τη θαλάσσια διαδρομή στα είκοσι έξι στάδια- έργο αθάνατο.

Τελικά, ήρθε και σε σύγκρουση με τους Αθηναίους, την πόλη των οποίων υπηρέτησε ως επώνυμος άρχοντας. Και ο λόγος ήταν ο εξής. Στη διαθήκη του όρισε ο κάθε Αθηναίος να παίρνει μια μνα τον χρόνο. Αυτό χαρακτηρίστηκε πράξη μεγαλοσύνης. Όταν διαβάστηκε η διαθήκη, οι Αθηναίοι συμφώνησαν με τον Ηρώδη να τους δώσει πέντε μναις εφάπαξ στον καθένα, κι έτσι να εξαγοράσει την υποχρέωση να τους πληρώνει συνέχεια. Όταν όμως πήγαν στις τράπεζες για να εισπράξουν τα συμφωνημένα, τους γνωστοποιήθηκαν παλιά συμβόλαια των πατεράδων και των παππούδων τους, σύμφωνα με τα οποία ήταν χρεωμένοι στους γονείς του Ηρώδη και έπρεπε τώρα να πληρώσουν τα χρέη αυτοί. Το αποτέλεσμα ήταν άλλοι να εισπράξουν λίγα, άλλοι καθόλου, ενώ άλλοι συνελήφθησαν μες στην αγορά και κρατήθηκαν μέχρι να ξοφλήσουν το χρέος τους. Αυτά εξαγρίωσαν τους Αθηναίους που ένιωσαν σα να τους άρπαξαν τη δωρεά μέσα από τα χέρια κι από τότε δεν έπαψαν να μισούν τον Ηρώδη, ακόμη κι όταν εκείνος εργαζόταν για να τους προσφέρει τις μεγαλύτερες ευεργεσίες.

Ο Ηρώδης όμως κατηγορήθηκε και για φόνο. Η γυναίκα του η Ρήγιλλα ήταν οχτώ μηνών έγκυος, και ο Ηρώδης, λέει, για ασήμαντη αφορμή, διέταξε τον απελεύθερο Αλκιμέδοντα να τη χτυπήσει και, χτυπημένη στην κοιλιά, η γυναίκα απέβαλε και πέθανε. Η απολογία του στηρίχτηκε κατά πρώτον στο ότι ποτέ δεν είχε δώσει τέτοια εντολή για τη Ρήγιλλα και δεύτερον στο ότι την έκλαψε και με το παραπάνω. Τον διέβαλαν ότι οι ισχυρισμοί του ήταν ψεύτικοι, τελικά όμως υπερίσχυσε η αλήθεια. Αν ήταν ένοχος, δε θα έχτιζε στη μνήμη της ένα θέατρο ούτε θα ματαίωνε για χάρη της την εκλογή του στο αξίωμα του ύπατου ούτε θα πρόσφερε τα στολίδια της ως ανάθημα στο ιερό της Ελευσίνας, γιατί αν ήταν μιασμένα με τέτοιο έγκλημα, οι θεές αντί να τον συγχωρέσουν θα τον τιμωρούσαν. Ακόμη και την όψη του σπιτιού του είχε αλλάξει για χάρη της, κρεμώντας μαύρα παραπετάσματα και βάφοντας με μαύρο χρώμα τους τοίχους ή επικαλύπτοντάς τους με λεσβιακή πέτρα, που ‘ναι σκουρόχρωμη και πένθιμη.

Τελικά ο Ηρώδης κατάφερε μετά από πολύ καιρό και με τη βοήθεια του φίλου του Λούκιου να ξεπεράσει το πένθος του για το θάνατο της Ρήγιλλας. Εκείνο όμως που του κόστισε πολύ ήταν ο χαμός της κόρης του Παναθηναϊδας και αργότερα της άλλης κόρης του, της Ελπινίκης. Αυτό το υπερβολικό πένθος για τις κόρες του οφειλόταν στο ότι ο γιος του Αττικός τον είχε εξοργίσει. Ο Ηρώδης τον έβρισκε ηλίθιο, αργόστροφο και χοντροκέφαλο. Έβλεπε επίσης ότι ο νεαρός ήταν μέθυσος και ανόητος στα ερωτικά. Κι όσο ζούσε ο Ηρώδης έδινε τον εξής χρησμό για την περιουσία του, παρωδώντας τον 'Ομηρο:
ΕΝΑΣ ΑΝΟΗΤΟΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΠΙΤΙ

Ηθικό δίδαγμα

Οι θεωρίες είναι καλές μόνο όταν γίνονται πράξεις και οι πράξεις μόνο όταν πραγματώνουν ένα μεγάλο όραμα. Ένα ευεργετικό μέτρο στην πράξη μπορεί να αποδειχθεί το αντίθετο. Και επιπλέον, από τους κληρονόμους δεν απομένουν πάντα οι καλύτεροι.

Κλειδιά για την αλληγορική ερμηνεία

Στην οδό Ρηγίλλης βρίσκονται τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας
Στην οδό Ηρώδου Αττικού βρίσκεται το Μέγαρο Μαξίμου
Στα παιδιά του Ηρώδη αντιστοιχούν οι υποψήφιοι αρχηγοί της Νέας Δημοκρατίας

.

Την ιστορία την άντλησα και την προσάρμοσα από το εξαιρετικό βιβλίο του Sir Richard Livingstone, Η αποστολή της Ελλάδας. Κοσμοαντιλήψεις και Στάσεις Ζωής στην Ελληνορωμαϊκή Αρχαιότητα, μτφ. Χρύσα Τσαλικίδου, εκδ. Θύραθεν 2001. Εδώ μπορείτε να βρείτε όλη την ιστορία του Ηρώδη, όπως μας την παραδίδει ο Φιλόστρατος, χωρίς το φίλτρο της δικής μου αλληγορικής στρέβλωσης.