Αντίο AIDS! Το χρονικό της απάτης του αιώνα (για το βιβλίο της Μαρίας Παπαγιαννίδου)

Τελικά όλοι την είχαμε ψιλιαστεί. Όταν η κουβέντα το έφερνε στο AIDS- σιγά μη βρεθεί το εμβόλιο, τόσα κερδίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες από τη θεραπεία των ασθενών, γιατί να βρουν το εμβόλιο και να χάσουν τα χοντρά λεφτά; Εκείνο όμως που ποτέ δεν αμφισβητούσαμε ήταν αν όντως υπάρχει κάποιος ιός ώστε κατά συνέπεια να βρεθεί κάποιο εμβόλιο. Ο HIV που προκαλεί AIDS είχε εντυπωθεί τόσο ανεξίτηλα στο μυαλό μας και ο τρόμος του συνόδευε κάθε σεξουαλική μας πράξη. Μακριά από μας, το μόνο που ευχόμασταν, επικαλούμενοι ενίοτε και την εύνοια της θεάς τύχης. Αυτά, μέχρι που διάβασα το βιβλίο της Μαρίας Παπαγιαννίδου, Αντίο, AIDS!
Είδα την Μαρία Παπαγιαννίδου στην πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΙ την 1η Δεκεμβρίου. Παλιά τιμούσα αυτή τη μέρα, κυκλοφορούσα μάλιστα και με το χαρακτηριστικό κόκκινο κορδελάκι καρφιτσωμένο πάνω μου, αλλά με τον καιρό βαρέθηκα. Κουράστηκα να τιμώ κάτι που έμενε στάσιμο εδώ και χρόνια, που δεν έδινε καμιά ελπίδα διαφυγής και που έπρεπε να το δεχτείς ως μοιραίο και κυρίως να προσέχεις ή να απέχεις- μοιρολάτρης δεν υπήρξα ποτέ, ούτε ηθικολόγος. Μπουχτισμένος ήδη απ’ αυτό που επρόκειτο να ακούσω έκανα ζάπιγκ στα κανάλια κι έπεσα πάνω στη Μαρία Παπαγιαννίδου. Την πρόλαβα στα τελευταία λεπτά και εκείνο που μου φάνηκε παράδοξο ήταν η προσπάθεια της χαζοχαρούμενης ξανθιάς παρουσιάστριας να βγάλει ντε και καλά ένα αισιόδοξο μήνυμα από τον καταγγελτικό και θυμωμένο λόγο της Μαρίας Παπαγιαννίδου, ενώ το μήνυμα ήταν αλλού. Πρόλαβα επίσης να συγκρατήσω τον τίτλο και τις εκδόσεις του βιβλίου, που αναζήτησα στα βιβλιοπωλεία και το έχω τώρα στα χέρια μου, κατόπιν παραγγελίας.
Στην προμετωπίδα, τα λόγια του David W. Rasnick, βιοχημικού, κατασκευαστή των αναστολέων πρωτεάσης, μας μπάζουν στο κλίμα του βιβλίου: «Ως επιστήμονας που διερεύνησε το AIDS για 16 χρόνια, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ελάχιστα σχετίζεται με την επιστήμη, και δεν είναι καν στη βάση του ιατρικό θέμα. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο εδραιωμένο στον φόβο. Αποτελεί ένα είδος ιατρικού μακαρθισμού που έχει διαποτίσει και καταργήσει όλους τους κανόνες της επιστήμης, και έχει επιβάλει ένα χαρμάνι πίστης και ψευδο-επιστήμης σε μια ευάλωτη κοινωνία.» Στο σημείωμά της η Μαρία Παπαγιαννίδου δηλώνει ευθαρσώς το σκοπό της: «Το να καταδείξω την ανυπαρξία των αποδείξεων για τη δήθεν ύπαρξη του ιού αυτού, όπως και για τη δήθεν παθογένειά του.»

Τι κατάλαβα από την ανάγνωση
Η ανοσοεπάρκεια, αυτό που έχει ονομαστεί AIDS, είναι τόσο παλιά όσο είναι και ο άνθρωπος. Μπορεί να προκληθεί από διάφορες αιτίες- κακή διατροφή, χρήση ναρκωτικών και τοξικών ουσιών κ.α., ακόμη και από τη λήψη των ίδιων των φαρμάκων που υποτίθεται ότι καταπολεμούν το AIDS!!!
Παρόλ’ αυτά, το 1984, με σκοτεινό και επιστημονικά επιλήψιμο τρόπο εφευρέθηκε ο ιός HIV και υποδείχθηκε ως η μόνη και αποκλειστική αιτία για το AIDS. Μια καλοστημένη προπαγάνδα επέβαλε και το τρίτο μέρος της εξίσωσης και έτσι έχουμε: HIV=AIDS=ΘΑΝΑΤΟΣ.
Έτσι άρχισε μια κερδοφόρα επιχείρηση εκμετάλλευσης των “ασθενών” του AIDS που απέφερε δισεκατομμύρια δολάρια στις φαρμακοβιομηχανίες και στο κύκλωμα που τις στηρίζει και στηρίζεται από αυτές: γιατρούς, επιστήμονες, ΜΜΕ, πολιτικούς. Το κύκλωμα προστατεύεται από τον έλεγχο της γνώσης και της πληροφορίας γύρω από το AIDS που καθοδηγείται απο το CDC (αμερικανικό Υπουργείο Υγείας) και το NIH (Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας της Αμερικής), ιδρύματα που είναι στρατιωτικοί οργανισμοί.
Τελικά, εκείνο που προκαλεί AIDS είναι το άγχος, που αποτελεί ίσως και τη μοναδική του αιτία, μολονότι αυτό χρήζει περαιτέρω διερεύνησης.

Τι πιστεύω
Προσωπικά, έχω πειστεί από τη Μαρία Παπαγιαννίδου. Την πεποίθησή μου αυτή τη στηρίζω σε τρεις λόγους αρχής:
Δεν μου αρέσει ο τρόπος που είναι βαλμένος αυτός ο κόσμος, που περιθωριοποιεί, στιγματίζει, εκμεταλλεύεται, εξαπατά, κερδοσκοπεί, ψεύδεται. Η Μαρία Παπαγιαννίδου έχει αποδείξει ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
Πάντοτε πρόσεχα τους ζωντανούς ανθρώπους και τον πραγματικό λόγο της βιωμένης εμπειρίας. Μου είναι αδιάφορη η ξύλινη και αποστειρωμένη γλώσσα επιστημόνων, πολιτικών και άλλων ευυπόληπτων πολιτών. Η Μαρία Παπαγιαννίδου είναι άνθρωπος με σάρκα και οστά, που βίωσε την κόλαση, ο λόγος της ελκυστικός και συγκλονιστικός.
Μα πάνω απ’ όλα έχω πειστεί γιατί μέσα από το βιβλίο αναδύεται ένα νέο modus vivendi για τους “ασθενείς” του AIDS αλλά και για κάθε υποψήφιο “ασθενή”, και, μια που ο καθένας μας είναι ενδυνάμει υποψήφιος, για τον καθένα μας: αντί για την εξαθλίωση η αξιοπρέπεια, για τη χειραγώγηση η ελευθερία της σκέψης, για την προοπτική θανάτου ένα όραμα ζωής.

www.hivwave.gr