Η θέση που απέκτησε η γυναίκα στην ανθρώπινη ιστορία –ένα κατώτερο είδος ανθρώπου σε σχέση με τον άντρα- οφείλεται κυρίως στη θρησκεία∙ σ’ όλες ανεξαιρέτως τις θρησκείες δημιουργήθηκαν πεποιθήσεις μισογυνισμού που διάπερασαν κάθετα όλες τις κοινωνικές δομές. Η πεποίθηση ότι η γυναίκα είναι αυτή που απομάκρυνε τον άνθρωπο από τον θεό αποτελεί τη βάση ενός μύθου από το Καμερούν που ανέσυρα από τα χαρτιά μου. Προσέξτε πως η γυναίκα, πέρα από τη μομφή της απομάκρυνσης από το θεό, επιφορτίζεται και με τη χειραφέτηση του ανθρώπου, την επινόηση της τέχνης και του ανθρώπινου πολιτισμού γενικότερα, αξίες στις οποίες δίνεται εξίσου αρνητική χροιά. Ιδού ο μύθος:
«Κάποτε ο Ουρανός βρισκόταν κοντά στη Γη. Ο θεός Μπουμπουλβούν ζούσε μαζί με τους ανθρώπους, τόσο κοντά ώστε οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να μετακινούνται παρά μόνο σκυφτοί. Για να τρέφονται, έσκιζαν κομμάτια από τη σάρκα του ουρανού και τα έτρωγαν.
Μια μέρα, μια νέα ατίθαση κοπέλα, μια μπουκουάν που τα έκανε όλα ανάποδα, αντί να τραφεί από τον ουρανό, έψαξε κάτω γα να βρει σπόρους. Έφτιαξε ένα γουδί κι ένα γουδοχέρι για να τους κοπανίζει. Κάθε φορά που σήκωνε το γουδοχέρι, αυτό χτυπούσε τον ουρανό και το θεό. Επειδή η νεαρή κοπέλα ενοχλούνταν στη δουλειά της, έλεγε στον ουρανό: ‘Θεέ, μήπως θα μπορούσες να απομακρυνθείς....’. Και τελικά ο ουρανός απομακρύνθηκε.
Από τότε οι άνθρωποι περπατούν και στέκονται όρθιοι και τρώνε κεχρί. Ο θεός όμως δεν έρχεται πια το βράδυ για να ρυθμίζει τις συζητήσεις τους. Κι έρχεται ο πόλεμος.»
Τον μύθο μπορείτε να τον προσεγγίσετε από διάφορες πλευρές. Εγώ τον βρήκα σε μια έκθεση κοσμολογίας και τον παραδίδω σήμερα ως φόρο τιμής στην ημέρα της γυναίκας, για να θυμηθούμε ότι ακόμη και σήμερα η αρνητική αποτίμηση της γυναικείας προσφοράς δεν έχει αλλάξει. Να το θυμούνται βέβαια πρώτα οι ίδιες οι γυναίκες, να μην τρώνε τόσο εύκολα τη φόλα και να παίρνουν τόσο αβασάνιστα μια θέση στο σύστημα που τις έχει ολοκληρωτικά γραμμένες (ως κουνελάκια, γλάστρες κτλ). Ούτε και παίρνουν καλύτερη θέση όταν μια φορά το χρόνο ανταλλάσουν χρόνια πολλά, διοργανώνουν γλέντια χωρίς τους άντρες και άλλες τέτοιες γραφικότητες. Τη μάχη πρέπει να τη δώσουν αλλιώς.
«Κάποτε ο Ουρανός βρισκόταν κοντά στη Γη. Ο θεός Μπουμπουλβούν ζούσε μαζί με τους ανθρώπους, τόσο κοντά ώστε οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να μετακινούνται παρά μόνο σκυφτοί. Για να τρέφονται, έσκιζαν κομμάτια από τη σάρκα του ουρανού και τα έτρωγαν.
Μια μέρα, μια νέα ατίθαση κοπέλα, μια μπουκουάν που τα έκανε όλα ανάποδα, αντί να τραφεί από τον ουρανό, έψαξε κάτω γα να βρει σπόρους. Έφτιαξε ένα γουδί κι ένα γουδοχέρι για να τους κοπανίζει. Κάθε φορά που σήκωνε το γουδοχέρι, αυτό χτυπούσε τον ουρανό και το θεό. Επειδή η νεαρή κοπέλα ενοχλούνταν στη δουλειά της, έλεγε στον ουρανό: ‘Θεέ, μήπως θα μπορούσες να απομακρυνθείς....’. Και τελικά ο ουρανός απομακρύνθηκε.
Από τότε οι άνθρωποι περπατούν και στέκονται όρθιοι και τρώνε κεχρί. Ο θεός όμως δεν έρχεται πια το βράδυ για να ρυθμίζει τις συζητήσεις τους. Κι έρχεται ο πόλεμος.»
Τον μύθο μπορείτε να τον προσεγγίσετε από διάφορες πλευρές. Εγώ τον βρήκα σε μια έκθεση κοσμολογίας και τον παραδίδω σήμερα ως φόρο τιμής στην ημέρα της γυναίκας, για να θυμηθούμε ότι ακόμη και σήμερα η αρνητική αποτίμηση της γυναικείας προσφοράς δεν έχει αλλάξει. Να το θυμούνται βέβαια πρώτα οι ίδιες οι γυναίκες, να μην τρώνε τόσο εύκολα τη φόλα και να παίρνουν τόσο αβασάνιστα μια θέση στο σύστημα που τις έχει ολοκληρωτικά γραμμένες (ως κουνελάκια, γλάστρες κτλ). Ούτε και παίρνουν καλύτερη θέση όταν μια φορά το χρόνο ανταλλάσουν χρόνια πολλά, διοργανώνουν γλέντια χωρίς τους άντρες και άλλες τέτοιες γραφικότητες. Τη μάχη πρέπει να τη δώσουν αλλιώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου