Η εθνική μας μιζέρια

Έχω καταφερθεί αρκετές φορές εναντίον αυτής της άθλιας κυβέρνησης. Αλλά αυτή τη φορά δεν μπορώ παρά να υποστηρίξω την επιλογή της. Αναφέρομαι φυσικά στον διορισμό του Γιαν Φαμπρ ως καλλιτεχνικού διευθυντή του Διεθνούς  Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου. Επιτέλους το φεστιβάλ απόκτησε στον τίτλο του δύο βαριές, σημαίνουσες λέξεις που αδικαιολόγητα και βλακωδώς είχαν αφαιρεθεί: Αθήνα και Επίδαυρος. Όσο για το «διεθνές», που πάντοτε ήταν, υπάρχει για να τονίσει εμφατικά την εξωστρέφεια που πρέπει να έχει ένα τέτοιο φεστιβάλ.

Οι έλληνες καλλιτέχνες έχουν άδικο. Ή για να το πω καλύτερα χάνουν το δίκιο τους, όταν καταφέρονται με τέτοιο τρόπο εναντίον του καλλιτεχνικού διευθυντή. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει θέμα με τον αποκλεισμό των ελληνικών παραγωγών από το φεστιβάλ, Αλλά το να εξευτελίζεις το έργο ενός καλλιτέχνη του διαμετρήματος του Γιαν Φαμπρ δεν σου περιποιεί τιμή. Αντί λοιπόν να δουν το έργο του και την παρουσία του στην Ελλάδα ως πρόκληση που θα εμπλουτίσει την εγχώρια καλλιτεχνική παραγωγή, παρακινημένοι από αμφιλεγόμενο συντεχνιακό ζήλο, περιχαρακώνονται στην εθνική μας μιζέρια.

Και νομίζω ότι θα έπρεπε να λάβουν πιο σοβαρά υπόψη τους περιορισμούς που ίδιος ο Γιαν Φαμπρ έχει ομολογήσει ότι υφίσταται, ότι δηλαδή δεν έχει χρόνο να αξιολογήσει τις ελληνικές παραγωγές. Αλλά αυτό δημιουργήθηκε από την απόφαση του πρωθυπουργού να αντικαταστήσει στην αποκορύφωση της προετοιμασίας τον καλλιτεχνικό διευθυντή, επιδεικνύοντας μια προχειρότητα και έναν ερασιτεχνισμό που έχει επιδείξει σε όλους τους τομείς της ελληνικής πραγματικότητας. Ας το καταλάβουμε λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με έναν άπειρο και αδέξιο, ή ηλίθιο, πρωθυπουργό. Αυτό όμως δεν ακυρώνει τη σημαντικότητα της επιλογής του στο συγκεκριμένο θέμα.

Το ότι η κυβέρνηση του ΣυΡιζΑ παραπαίει δεν με κάνει να συνηγορήσω με το συντηρητισμό και τη σεμνοτυφία όλων αυτών των δημοσιογράφων που ονόμασαν την παράσταση του Φαμπρ «παλλόμενα πέη» και σπάνε πλάκα, ούτε και με τους Ελληναράδες που τάχα μου θίχτηκαν από την κακοποίηση του ελληνικού πολιτισμού και βρίζουν σαν βόθροι στο διαδίκτυο, και σε καμία περίπτωση με τα κόμματα που θέλησαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά αυτή την κατάσταση και καταφέρονται εναντίον της κυβέρνησης και του καλλιτεχνικού διευθυντή. Όλα αυτά είναι δείγματα μιας ανείπωτης μιζέριας και παρακμής που μας βυθίζει σε μία εσωστρέφεια, να βράζουμε συνεχώς στο ζουμί μας. Ελπίζω η πρόκληση της συγκεκριμένης κυβερνητικής επιλογής να μας αφυπνίσει. Να λειτουργήσει σαν την «κολοκυνθοπληγία» του Ροΐδη και να μας βγάλει από την εθνική  ύπνωση στην οποία  μας έχει καταδικάσει η εγχώρια  καλλιτεχνική και πολιτική ελίτ.

Υ.Γ : Επιστολή προς τους ελληνες καλλιτέχνες έστειλε ο Γιαν Φαμπρ. Αν ήμουν έλληνας καλλιτέχνης και διάβαζα την επιστολή, θα ντρεπόμουν. . .
Η ουσία βρίσκεται στο κλείσιμο της επιστολής : "Ανοίξατε τα στόματά σας σχετικά με τον διορισμό και το επιμελητικό μου πρόγραμμα —τα ανοίξατε δυνατά, με πάθος και όλοι μαζί. Κρατήστε τα ανοιχτά: ας είναι αυτή η αρχή και όχι το τέλος. Αλλά μην ξεχάσετε να ανοίξετε επίσης τα αυτιά και τα μάτια σας". Και αυτό είναι το πρόβλημα. Όχι μόνο για τους καλλιτέχνες αλλά και για τους Ελληνες γενικά. Ότι έχουμε μόνο στοματα και δεν έχουμε ούτε αυτιά ούτε μάτια.