Μόνο καλές προοπτικές δε
φαίνονται. Απ’ όπου κι αν την κοιτάξεις. Μια κυβέρνηση ακροδεξιών και
κομμουνιστών αντι-ευρωπαϊστών. Ήδη οι πρωτες παραφωνίες άρχισαν να ακούγονται.
Τόσο στην περίπτωση που δεν ξέραμε ποιος ανακοίνωνε τι και αν ήταν αρμόδιος να
το κάνει όσο και στις δηλώσεις μετά την ορκωμοσία και κατά την παραλαβή των
υπουργείων. Η εξωτερική πολιτική της χώρας και ιδιαίτερα η κοινή εξωτερική
πολιτική της Ευρώπης δεν επιτρέπεται να γίνεται πυροτέχνημα για εσωτερική
κατανάλωση. Τις διαφωνίες του ο αρμόδιος υπουργός τις εκφράζει στα αρμόδια
κονοτικά όργανα όταν συμμετάσχει σ’ αυτά.
Βεβαίως θα καταλάβατε από τον
τίτλο μου και το λεκτικό παιχνίδι με την τυφλότητα/όραση ότι πήρα αφορμή από τη
συμμετοχή ενός τυφλού επικεφαλής του υπουργείου υγείας. Επιτέλους, θα έλεγα,
δίνεται η δυνατότητα και σε άτομα με αναπηρία να δείξουν τις δεξιότητες που
κατέχουν σε ένα κράτος η λειτουργία του οποίου καθιστά σχεδόν απαγορευτική την
κυκλφορία τους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η αναφορά στην ιδιαιτερότητα αυτού
του ατόμου αποτελεί και ρατσιστικό σχόλιο. Τι εννοώ;
Ας φτιάξουμε ένα ανέκδοτο: Γιατί
ο Τσίπρας έβαλε υπουργό υγείας τον Κουρουμπλή; -Για να κάνει τα στραβά μάτια
στα συμφέροντα. Αλλιώς θα τον έβαζε στο υπουργείο δικαιοσύνης για να δείξει ότι
η δικαιοσύνη είναι τυφλή.
Το ανέκδοτο δεν είναι ρατσιστικό.
Έχει πολιτική στόχευση και το χιούμορ κινείται στα όρια της σάτιρας. Αναφέρεται
πρωτίστως στον Τσίπρα και στην αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ στη μείωση της φαρμακευτικής
δαπάνης με μια από τις δικαιολογίες ότι θα πληγούν τα συμφέροντα των ελληνικών
φαρμακοβιομηχανιών αλλά και στην πρακτική του εν λόγω κόμματος να αναφέρεται
στη δικαιοσύνη κατα το δοκούν χωρίς να εκκινείται απο σταθερές αξίες και αρχές.
Επιπλέον, ο σαρκασμός ή ο
αυτοσαρκασμός των ατόμων με αναπηρία φανερώνει και μια αλλη ποιότητα του
χαρακτήρα τους. Την ακομπλεξάριστη αποδοχή της κατάστασής τους και της
διαφορετικότητάς τους ως κανονικότητας. Ο φίλος μου ο Γιώργος, για παράδειγμα,
καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, στην παρατήρησή μου ότι βελτιώθηκε πολύ στα
ιταλικά που άρχισε να μαθαίνει απάντησε: Έκανα άλματα! Θυμηθείτε επίσης στις
ελληνικές ταινίες τη Γεωργία Βασιλειάδου να μιλάει για τη ομορφιά της και το
Νίκο Ρίζο για το μπόι του.
Όχι. Αυτό δεν είναι ρατσισμός. Τι
είναι ρατσισμός; Ας θυμίσουμε μερικά απαυγάσματα ελληνικού δημόσιου ρατσιστικού
λόγου. Ρατσισμός είναι να αποκαλείς τον Σόιμπλε «καροτσάκια» (Αυτιάς), τον
Ρέσλερ «άριο», (Τριανταφυλλόπουλος), να κάνεις σεξιστικά σχόλια για τη
Μέρκελ (Χατζηνικολάου) και να ποστάρεις φωτογραφία του Βεστερβέλε με το
σύντροφό του που, αφού τον περιλούζεις για τη κατάντια του, καταλήγεις, Γιώργο Τράγκα
στους παραδίδω ( το βλήμα αυτό έγινε τώρα υπουργός άμυνας). Για του λόγου το
αληθές δείτε
εδώ.
