Παρακολουθώντας από κοντά την προεκλογική εκστρατεία των
κομμάτων, όλο και περισσότερο πείθομαι για την ορθότητα της απόφασής μου να
υποστηρίξω σ’ αυτές τις εκλογές Το Ποτάμι∙ οι υποψήφιοί του στέκονται όπως πρέπει
σ’ όλες τις αντιπαραθέσεις και μοιάζουν κυριολεκτικά σαν τη μύγα μες στο γάλα. Και
πολύ το διασκεδάζω όταν οι δημοσιογράφοι και τα λοιπά κόμματα προσπαθούν να
τους επαναφέρουν στην τάξη –όπως την εννοούν αυτοί βέβαια τόσα χρόνια τώρα- κάνοντάς
τους την κλασική πια ερώτηση: τελικά εσείς τι είστε αριστεροί ή δεξιοί; Ή αλλιώς,
σε ποια ευρωομάδα θα ενταχθείτε; Για να πάρουν την απάντηση, εις ώτα μη ακουόντων,
ξανά και ξανά: τα προβλήματα του κόσμου θέλουν λύση που είτε έρθει από αριστερά
είτε από δεξιά είναι καλοδεχούμενη. Το πρόβλημα και η πρόταση επίλυσής του νοιάζει
τους πολίτες και όχι η ιδεολογική του προέλευση.
Και σ’ αυτό το τέμπο συνεχίζεται η προεκλογική εκστρατεία
βδομάδες τώρα. Κρίμα γιατί αν οργανωνόταν αλλιώς η συζήτηση και οι δημοσιαγράφοι
έθεταν θεματικές ενότητες καλώντας τους ειδικούς από κάθε κόμμα, και οι ίδιοι
θα ξεστραβώνονταν αλλά και οι πολίτες θα ήταν καλύτερα πληροφορημένοι.
Και για να ρίξω τη ροκιά μου θα δώσω ένα παράδειγμα. Πώς θα
αντιδρούσε ένας πωρωμένος ροκάς στο άκουσμα του Protection της Donna Summer; -Ντίσκο; Μπλιαχ! Αηδία!
Πώς θα αισθανόταν ο ίδιος ο ροκάς αν μάθαινε ότι το κομμάτι το έχει γράψει ο
Bruce Springsteen; -Μαλάκας. Έτσι θα αισθανόταν! Το ίδιο και στην πολιτική: Ο
αριστερός που ούτε καν ακούει μια πρόταση μόνο και μόνο επειδή προέρχεται από κάποιον
φιλελεύθερο, μαλάκας είναι. Το ίδιο και ο δεξιός από την ανάποδη. Μαλάκας. Τελεία
και παύλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου