Η ελληνική Βουλή και το πνεύμα των Χριστουγέννων

Από το protagon.gr

Μην ανησυχείτε! Επειδή πολλά γράφονται περί δήθεν αποσύνθεσης και διάλυσης του πολιτικού μας συστήματος, σας ενημερώνω ότι είναι όλα ανακρίβειες. Μέσα στην καταιγίδα των εξελίξεων, υπάρχουν κάποιοι φωτεινοί φάροι που κρατούν ψηλά τα λάβαρα του μεταπολιτευτικού μας καθεστώτος. Πρώτος από όλους τιμά τον κορυφαίο θεσμικό του ρόλο ο Πρόεδρος της Βουλής.

Ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ η χώρα ετοιμάζεται για εκλογές, ενώ η πολιτική ατμόσφαιρα όζει από καταγγελίες, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν αμέλησε τις παραδόσεις και με μια συγκινητική κίνηση έδειξε πως πάνω από όλα είναι Άνθρωπος:

Με απόφασή του, πλήρως ενταγμένη στο πνεύμα των Χριστουγέννων, ενέκρινε επιχορήγηση ύψους 150.000 ευρώ προς τον Σύλλογο των Υπαλλήλων της Βουλής, το σύλλογο που εκπροσωπεί τους βαρύτερα πληγέντες από την κρίση Έλληνες, εκείνους που έναντι ψυχίων δίνουν νυχθημερόν τη μάχη για τον κορυφαίο θεσμό του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, εκείνους που προέταξαν τα στήθη και προσφέρθηκαν να υποβληθούν οι ίδιοι σε οικονομικές θυσίες προκειμένου να απαλυνθεί το βάρος για άλλους συνανθρώπους. Και όλα αυτά ενώ γνωρίζουμε ότι είναι οι μόνοι που προσελήφθησαν με απόλυτα διαφανή αξιοκρατικά κριτήρια.

Ευτυχώς, ο Πρόεδρος της Βουλής δεν λησμόνησε και έσπευσε, από το υστέρημα των φορολογουμένων, να ενισχύσει ιερούς σκοπούς: την αγορά χριστουγεννιάτικων δώρων για τα παιδιά των μελών του Συλλόγου, τη βράβευση των αριστούχων εξ αυτών και άλλες δράσεις «που εντάσσονται στον κοινωνικό ρόλο του Συλλόγου».

Γιατί πάνω απ' όλα είναι τα δώρα, τα βραβεία και ο κοινωνικός μας ρόλος! Και με λιγότερα από 150 χιλιάρικα δεν μπορείς να υπηρετήσεις τέτοιους υψηλούς σκοπούς.

Οι υπάλληλοι της Βουλής δεν είναι όμως η μόνη δοκιμαζόμενη κοινωνική ομάδα. Υπάρχουν και οι τέως βουλευτές και ευρωβουλευτές, ο σύλλογος των οποίων (κορυφαίος θεσμός της Δημοκρατίας και αυτός) έχει σοβαρές ανάγκες. Και αυτές τις ανάγκες έσπευσε να τις καλύψει ο Πρόεδρος της Βουλής, έστω και με ένα πενιχρό τριαντάρι. Μακάρι να μας περίσσευαν, να δίναμε περισσότερα για την κάλυψη των λειτουργικών τους δαπανών. [Αινιγματικό το «τους»: τίνος είναι οι δαπάνες, της Ένωσης ή των τέως βουλευτών και ευρωβουλευτών;]

Μη νομίσετε όμως ότι πρόκειται απλώς για μία πράξη ανθρωπιάς της στιγμής. Είναι όλα εγγεγραμμένα τακτικά και όπως πρέπει στον προϋπολογισμό της Εθνικής Ημών Αντιπροσωπείας από πέρυσι, διότι χωρίς σύστημα και προνοητικότητα ανθρωπιά δεν γίνεται, διότι χωρίς αυτά δεν θα μπορούσε η Δημοκρατία μας να φθάσει στην κορύφωση που όλοι ζούμε και απολαμβάνουμε.

Τίποτε άλλο πέρα από ένα μεγάλο «εύγε» στον Βαγγέλη, που δείχνει να αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των περιστάσεων και τη σημασία των συμβολισμών, που δεν επιτρέπει στη μικροπολιτική να τον εκτρέπει από το θεσμικό του ρόλο όπως τον όρισαν οι μεταπολιτευτικές μας δομές και παραδόσεις.

Εύγε και πάλι εύγε!

Ο Στοππάκιος στη χώρα των θαυμάτων: Θαύμα 9ο. Η κυβέρνηση και το opposition.

Άκουσα την Arianna Huffington να λέει με αφορμή την ελληνική έκδοση της Huffington Post: μπορούν να γράψουν όσοι θέλουν, και γνωστοί και άγνωστοι, και από την κυβέρνηση, το opposition...

What the fuck? Τι λες, Αριάννα μου; Και από τη κυβέρνηση και το opposition; Εδώ δε συνομιλούν στη Βουλή, θα κάνουν chat στο ίδιο site? ‘Οταν συνυπάρχουν κάπου είναι για να βρίζουν ο ένας τον άλλον. Κατά τα άλλα έχουν οχυρωθεί πίσω από κάποια έντυπα και κάποιους ιστότοπους και φυλάν καλά τα μετερίζια ανοίγοντας πόλεμο.

Ξέρεις, έχουμε μια στρεβλή αντίληψη της δημοκρατίας σ’ αυτή τη χώρα. Στη Βουλή, στο Δήμο, στο καφενείο, στην παρέα, νομίζουμε ότι δημοκρατία είναι να λέει ο καθένας ό,τι θέλει. Στην πραγματική δημοκρατία όμως, ακούς, πρώτα απ’ όλα, το λόγο με τον οποίο διαφωνείς. Πολύ απέχουμε απ’ αυτό στην Ελλάδα.

Επόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; -Ώρα για αλήθειες.

Σ’ ‘ενα άρθρο του, με αφορμή τις πρόσφατες πιέσεις που δέχθηκε η ελληνική οικονομία από τις αγορές, ο οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας ασκεί σκληρότατη κριτική στην κυβερνητική πολιτική, αλλά και θέτει μετ’ επιτάσεως ένα πρόβλημα για το ΣΥΡΙΖΑ, την, κατα τα φαινόμενα, επόμενη ελληνική κυβέρνηση. Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ είτε θα πρέπει να μην τηρήσει το πρόγραμμα του και να μετατοπιστει διαπραγματευόμενος με τις αγορές και τους δανειστές–μην κάνοντας ουσιαστικά κάτι διαφορετικό από την παρούσα κυβέρνηση... Είτε θα παραμείνει πιστός στο προγραμμά του και τότε πρέπει να έχει φροντίσει να θωρακίσει τις ελληνικές τράπεζες και τις επιχειρήσεις από τις επιθέσεις των αγορών και από την αναμενόμενη πίεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας όσον αφορά τη ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών. Κύριως όμως πρέπει να έχει προετοιμάσει τον ελληνικό λαό για μια σκληρή δοκιμασία. Να πως θέτει ο ίδιος το πρόβλημα:

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ

Το πιο αμείλικτο μήνυμα των αγορών στάλθηκε όμως προς την αντιπολίτευση. Παρά το ότι δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, οι διακηρύξεις του είναι ξεκάθαρες: θα επιδιώξει βαθιά διαγραφή του χρέους, άρση της λιτότητας, παρέμβαση ανακούφισης για τα λαϊκά στρώματα και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Οι επιδιώξεις του είναι απολύτως λογικές και απαραίτητες για μια χώρα που βρίσκεται στην κατάσταση της Ελλάδας. Αλλά αυτού του είδους η λογική μικρή σχέση έχει με τη λειτουργία των χρηματοπιστωτικώναγορών.

Η πανωλεθρία που υπέστη η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έδειξε ότι μια κυβέρνηση με το διακηρυγμένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει εντονότατη επίθεση των αγορών, με μεγάλη άνοδο των επιτοκίων και πτώση του χρηματιστηρίου. Η αστάθεια και η ανησυχία θα είναι μεγάλη και για τις τράπεζες και για τις επιχειρήσεις. Αλλά για μια κυβέρνηση που δεν θα έχει ως στόχο της την επιστροφή στις αγορές - όπως θα πρέπει να είναι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - η επίθεση των αγορών δεν θα έχει καθοριστική σημασία, δεδομένου μάλιστα ότι οι δανειακές ανάγκες της Ελλάδας είναι πια πολύ περιορισμένες, αν εξαιρέσει κανείς την εξυπηρέτηση του χρέους. Ψυχραιμία, λοιπόν, θα χρειαστεί, άμεσα μέτρα στήριξης τραπεζών και επιχειρήσεων, καθώς και μεθοδική προετοιμασία του ελληνικού λαού ώστε να μην φοβηθεί.

Καταλυτική όμως θα είναι η στάση που θα κρατήσει η ΕΕ και ειδικότερα η ΕΚΤ. Στις παρούσες συνθήκες των αγορών το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται όσοι καθορίζουν την πορεία της ΕΕ είναι μια κυβέρνηση περιφερειακής χώρας που θα προκαλεί αναταραχή επιδιώκοντας διαγραφή χρέους και αποκηρύσσοντας τη λιτότητα. Ο κίνδυνος γενικευμένης ανάφλεξης θα είναι πολύ μεγάλος. Αβίαστα προκύπτει το συμπέρασμα ότι θα ασκηθούν τεράστιες πιέσεις στη νέα κυβέρνηση για να τηρήσει τα συμφωνημένα από τις προηγούμενες, να παραμείνει στο γενικό πλαίσιο του ελληνικού προγράμματος και να ξεχάσει τα περί βαθιάς διαγραφής χρέους. Στην ουσία να εγκαταλείψει το διακηρυγμένο πρόγραμμά της. Κανείς δε βρίσκεται σε καλύτερη θέση από τον κ. Ντράγκι για να ασκήσει τέτοια πίεση, εκβιάζοντας ευθέως με την απειλή διακοπής της παροχής ρευστότητας στις τράπεζες, όπως ήδη έκανε στην περίπτωση της Κύπρου το 2013.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα έχει επιδοθεί σε εκστρατεία ενημέρωσης των ισχυρών της Ευρώπης προσπαθώντας να τους πείσει για τη λογική που διέπει τις θέσεις του και για την απόφασή του να βρει ‘ευρωπαϊκή’ λύση. Καλό είναι φυσικά να ενημερώνει τα διεθνή φόρα για τις θέσεις του, αλλά ακόμη καλύτερο είναι να έχει αντίληψη των συμφερόντων του αντιπάλου. Καλό είναι επίσης να θυμούνται οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι μηχανισμοί της ευρωπαϊκής μπουρζουαζίας χαρακτηρίζονται από καλούς τρόπους, ευγένεια προς τον συνομιλητή τους και τη συνήθεια να ακούνε τον άλλο, αλλά παραμένουν άτεγκτοι υπερασπιστές των συμφερόντων τους, σκληροί και βαθιά υπεροπτικοί.

Δεν υπάρχουν ‘λογικοί’ διαπραγματευτές με τους οποίους θα συνδιαλλαγεί μια ριζοσπαστική ελληνική κυβέρνηση. Η μόνη πραγματική ισχύς της απέναντι στους εκβιασμούς που αναπόφευκτα θα ασκηθούν θα είναι η λαϊκή στήριξη και αποφασιστικότητα. Για να υπάρξει τέτοια στήριξη απαιτείται καθαρότητα οικονομικής και πολιτικής ανάλυσης, απόρριψη των εκβιασμών, ετοιμότητα για ρήξεις και προετοιμασία των λαϊκών στρωμάτων για σκληρή δοκιμασία. Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων είναι ίσως το τελευταίο καμπανάκι για τον ΣΥΡΙΖΑ και η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα να επιδιώξει την αλλαγή που χρειάζεται με ρεαλιστικό τρόπο.

Όλο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

Ας μιλήσουμε για μουσική: Αισθηματική ηλικία

Άφωνος...

Ωραία Κοιμωμένη (Official Music Video) from Panagiotis Kountouras on Vimeo.

Πρώτη φορά: σεξ και ψήφος

Τα σποτάκια που ακολουθούν είναι αυστηρώς ακατάλληλα για σοβαροφανείς και σεμνότυφους, δεξιούς και αριστερούς!

Προεκλογικός γυάλινος κόσμος... Protection!

Παρακολουθώντας από κοντά την προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων, όλο και περισσότερο πείθομαι για την ορθότητα της απόφασής μου να υποστηρίξω σ’ αυτές τις εκλογές Το Ποτάμι∙ οι υποψήφιοί του στέκονται όπως πρέπει σ’ όλες τις αντιπαραθέσεις και μοιάζουν κυριολεκτικά σαν τη μύγα μες στο γάλα. Και πολύ το διασκεδάζω όταν οι δημοσιογράφοι και τα λοιπά κόμματα προσπαθούν να τους επαναφέρουν στην τάξη –όπως την εννοούν αυτοί βέβαια τόσα χρόνια τώρα- κάνοντάς τους την κλασική πια ερώτηση: τελικά εσείς τι είστε αριστεροί ή δεξιοί; Ή αλλιώς, σε ποια ευρωομάδα θα ενταχθείτε; Για να πάρουν την απάντηση, εις ώτα μη ακουόντων, ξανά και ξανά: τα προβλήματα του κόσμου θέλουν λύση που είτε έρθει από αριστερά είτε από δεξιά είναι καλοδεχούμενη. Το πρόβλημα και η πρόταση επίλυσής του νοιάζει τους πολίτες και όχι η ιδεολογική του προέλευση.

Και σ’ αυτό το τέμπο συνεχίζεται η προεκλογική εκστρατεία βδομάδες τώρα. Κρίμα γιατί αν οργανωνόταν αλλιώς η συζήτηση και οι δημοσιαγράφοι έθεταν θεματικές ενότητες καλώντας τους ειδικούς από κάθε κόμμα, και οι ίδιοι θα ξεστραβώνονταν αλλά και οι πολίτες θα ήταν καλύτερα πληροφορημένοι.

Και για να ρίξω τη ροκιά μου θα δώσω ένα παράδειγμα. Πώς θα αντιδρούσε ένας πωρωμένος ροκάς στο άκουσμα του Protection της Donna Summer; -Ντίσκο; Μπλιαχ! Αηδία! Πώς θα αισθανόταν ο ίδιος ο ροκάς αν μάθαινε ότι το κομμάτι το έχει γράψει ο Bruce Springsteen; -Μαλάκας. Έτσι θα αισθανόταν! Το ίδιο και στην πολιτική: Ο αριστερός που ούτε καν ακούει μια πρόταση μόνο και μόνο επειδή προέρχεται από κάποιον φιλελεύθερο, μαλάκας είναι. Το ίδιο και ο δεξιός από την ανάποδη. Μαλάκας. Τελεία και παύλα.

Με ποιο κόμμα αισθάνεσαι πιο κοντά;

Πολύ με αρέσουν αυτά τα τεστ που προσπαθούν να σε τοποθετήσουν σε κάποιο πολιτικό χώρο ή να εντοπίσουν τη συνάφειά σου με κάποιο πολιτικό κόμμα. Είναι γιατί αφήνεις κατά μέρος τις όποιες ιδεολογικές αγκυλώσεις, απαντάς σε κάποιες σημαίνουσες ερωτήσεις και τοποθετείσαι αναλόγως. Πολλές φορές, μπορεί να βρεθείς προ εκπλήξεως -και, αν είσαι ειλικρινής στις απαντήσεις σου, σίγουρα θα βρεθείς. Το παρακάτω τεστ έχει να κάνει με τις ευρωεκλογές και είναι αρκετά διασκεδαστικό και διδακτικό. Να τι έβγαλε για μένα.

Ας το πάρει το ποτάμι...

Is a dream a lie if it don’t come true or

is it something worse?

Είναι τ’ όνειρο ψέμα αν δεν γίνει πραγματικό ή

είναι κάτι πιο κακό;

Bruce Springsteen, The river

Και ξαφνικά κάτι άρχισε να κινείται στην ελληνική πολιτική ζωή. Εκεί που είχες την αίσθηση ότι τα πάντα είχαν βαλτώσει, ότι παραμέναμε σ’ ένα διπολισμό με παλιούς, σάπιους, κομματικούς όρους (τα ονόματα δεν έχουν σημασία, ΝΔ. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) και ότι το μόνο καινούριο ερχόταν από ήδη παλιούς φθαρμένους πολιτικούς (Καμμένος, Λοβέρδος, Ψωμιάδης, ΕΛΙΑ), τότε άρχισε να κυλάει Το Ποτάμι.

Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης έβλεπες ότι οι Έλληνες, ναι μεν ήταν δυσαρεστημένοι αλλά δεν μπορούσαν να εκφράσουν με θετικό τρόπο τη δυσαρέσκειά τους, παλαντζάροντας πότε εδώ και πότε εκεί, ανάλογα που θα τους οδηγούσε ο θυμός τους, από την άκρα δεξιά στην άκρα αριστερά. Στις δημοσκοπήσεις πάντα κέρδιζαν οι αναποφάσιστοι και ο Κανένας. Υπήρχε μια κοινωνία σε αναμονή. Οι πολίτες, σαν τους αρχαίους, είχαν στήσει έναν βωμό, όχι στον Άγνωστο Θεό μα στον Κανένα, και περίμεναν. Έχω την αίσθηση ότι στο Ποτάμι άρχισαν να βλέπουν τον Κανένα.

Αρχή ενός ανδρός; Ο Θεοδωράκης μόνος; Ε, πώς να ξεκινήσει αλλιώς; Κι ο Γραμματικάκης μέσα; Κι ο Δήμου το υποστηρίζει; Ε, δεν πρέπει και οι διανοούμενοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους σ’ αυτό τον τόπο; Μα και οι άλλοι έχουν και ηγήτορες και διανοούμενους. Αίσθηση μου όμως είναι ότι εδω τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όσο δύσπιστος και να είσαι για τις πραγματικές προθέσεις κάποιων επώνυμων και αναγνωρίσιμων, δεν μπορείς όμως να μην αναγνωρίσεις ένα άλλο διαφορετικό ήθος, έναν καινούριο, ειλικρινή λόγο αλλά κι έναν ρεαλισμό που δεν απεμπολεί το όραμα αλλά και δεν γίνεται δονκιχοτισμός.

Και μ΄αρέσουν και ο χαμηλός τόνος και οι ρεαλιστικές, προσεκτικές κινήσεις. Το πολιτικό στίγμα δόθηκε. Οι επαφές στις Βρυξέλες με τους Φιλελεύθερους, τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους τοπθετούν το κίνημα κέντρο-κεντροαριστερά. Αυτό αρκεί για αρχή. Τ’ άλλα θα καθοριστούν μετά. Εκεινο όμως που δεν μπορεί να περιμένει είναι το όραμα που πρέπει να γίνει πραγματικότητα. Η διάψευσή του σ’ αυτή η χρονική στιγμή θα είναι κάτι πολύ χειρότερο.

Ροζ...

Ο οπωρώνας με τις ροδακινιές... Εγκαταλειμμένος... Αλλά πανέμορφος.

Επιμένω...

Η παλιά αχλαδιά του παπού, δεκαετίες τώρα, σχεδόν ξερή ...Αλλά πάντα ένα κλαδάκι επιμένει να ανθίζει...

Εσύ σε ποιον πολιτικό χώρο ανήκεις;

Όταν πληροφορήθηκα ότι υπάρχει ένα τέστ που μπορεί να σου πει τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκεις, γέλασα. Μπήκα όμως στον πειρασμό να το κάνω. Και εξεπλάγην. Θετικά μάλλον. Με έβγαλε ότι ανήκω στον χώρο του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Αφού έμαθα τι είναι αυτός ο χώρος, είπα ότι μπορεί να είναι κι έτσι. Κοίτα τι μπορεί να σου κάνει ένα τεστ. Αν δέχεσαι κι εσύ την πρόσ/κληση, κάντο εδώ 

Κοινωνικός φιλελευθερισμός είναι η πεποίθηση ότι ο φιλελευθερισμός πρέπει να έχει κοινωνική θεμελίωση. Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός αναζητεί την ισορροπία ανάμεσα στην ατομική ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Σαν τον κλασικό φιλελευθερισμό, ενστερνίζεται την οικονομία της αγοράς και την επέκταση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά διαφέρει ως προς την πεποίθηση ότι ο θεμιτός ρόλος της κυβέρνησης περιλαμβάνει τη διαχείριση οικονομικών και κοινωνικών θεμάτων όπως της φτώχειας, του συστήματος υγείας και της εκπαίδευσης. Υπό τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, το καλό της κοινότητας θεωρείται σε αρμονία με την ελευθερία του ατόμου. Οι κοινωνικές φιλελεύθερες πολιτικές υιοθετήθηκαν ευρέως στο μεγαλύτερο μέρος του καπιταλισικού κόσμου, ιδιαίτερα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι κοινωνικές φιλελεύθερες ιδέες τείνουν να είναι κεντρώες ή κεντροαριστερές. Ο όρος κοινωνικός φιλελευθερισμός χρησιμοποιείται γα να διαφοροποιηθεί από τον κλασικό φιλελευθερισμό, που κυριάρχησε στην πολιτική και οικονομική σκέψη για αρκετούς αιώνες μέχρι που ο κοινωνικός φιλελευθερισμός ξεπήδησε απ’ αυτόν γύρω στα χρόνια του Οικονομικού Κράχ (1930). Μια αντίδραση ενάντια στον κοινωνικό φιλελευθερισμό στα τέλη ου 20^ου αι., που συχνά ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός, οδήγησε σε μονεταριστικές οικονομικές πολιτικές και σε έκπτωση προνοιών και παροχών από την κυβέρνηση. Πάντως, αυτή αντίδραση δεν είχε ως αποτέλεσμα την επιστροφή στον κλασικό φιλελευθερισμό, μια που οι κυβερνήσεις συνέχισαν να παρέχουν κοινωνικές υπηρεσίες και διατήρησαν τον έλεγχο πάνω στην οικονομική πολιτική.

Από τη Βικιπέδια 

Η ελληνική μας μιζέρια

Όσοι από μας ζήσαμε για κάποιο διάστημα στο εξωτερικό είχαμε δυο επιλογές όσον αφορά την κοινωνικοποίησή μας: ή να αναπτύξουμε κοινωνική ζωή στα πλαίσια μιας ελληνικής κοινότητας, ανακυκλώνοντας πρακτικές και συνήθειες οικείες σε μας από τη μαμά πατρίδα -αν και λίγο αλλαγμένες∙ ποιος άραγε σήμερα στην Ελλάδα συνηθίζει το σπάσιμο των πιάτων, που τόσο δημοφιλές είναι στα περίφημα ελληνικά γλέντια της αλλοδαπής, με το γύψο να αιωρείται στην ατμόσφαιρα, να μπαίνει στα ρουθούνια σου και να σε ασπρίζει από την κορφή ως τα νύχια; ...Αλλά και σ’ αυτές που παρέμειναν ίδιες -άραγε πόσο παράξενες φαίνονται στα μάτια των ξένων; Ακόμα θυμάμαι τον τρόμο στα μάτια της φίλης μου Γουέντι όταν την επόμενη μέρα είδε τον σταυρό που ζωγραφίζουμε πάνω στην εξώπορτα με το κερί της Ανάστασης. Τι να σκέφτηκε άραγε; Ότι η Κου Κλουξ Κλαν πέρασε από κει τη νύχτα; 

Εν πάση περιπτώσει, η άλλη επιλογή που έχεις είναι να αγνοήσεις την ελληνική κοινότητα και την οικειότητα που σου προσφέρει και να ανοιχτείς στις προκλήσεις που σου δίνει η ζωή σε μια ξένη χώρα. Δεν είναι εύκολο. Γιατί το οικείο πέρα από την αυτοεπιβεβαίωση, σου χαρίζει την ασφάλεια. Χρειάζεται να κάνεις μια επανάσταση απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό για να ξεφύγεις, για να υπερνικήσεις το φόβο του άλλου, του διαφορετικού. Σκέφτομαι αυτό που είπε η Ολυμπία Δουκάκη στον Στρουμπουλόπουλο∙ τη δική της εξέγερση την έκανε όταν είπε στον πατέρα της ότι δεν θα πηγαίνει άλλο στην ελληνική εκκλησία την Κυριακή. Ήθελε να ξεφύγει απ’ αυτό το πολιτισμικό περιβάλλον που είχε καταδικάσει τη μητέρα της στην αφωνία, κάνοντας αναφορά στα ποιήματα που αυτή έγραφε. Ήθελε να ξανοιχτεί, να κάνει άλλα πράγματα, ενδιαφέροντα, διαφορετικά απ’ αυτά που θα έκανε εγκλωβισμένη στην ελληνική κοινότητα. 

Αν και τον εγκλωβισμό μπορεί να τον βιώσεις ως μειονότητα σ’ ένα διαφορετικό πολιτισμικό περιβάλλον, δεν είναι ψέμα ότι μπορείς να τον αισθανθείς και στην ίδια σου τη χώρα. Μόνο που εδώ χάνεσαι στις αυταπάτες της συλλογικότητας. Χρόνια ολόκληρα η ελληνική κοινωνία παρέμεινε εγκλωβισμένη στην εικονική πραγματικότητα που η πολιτική της ηγεσία είχε δημιουργήσει γι’ αυτήν, δίνοντάς της αυτό που θα την έκανε μακάρια και χορτάτη, το χρήμα. Έτσι, λοιπόν οι πολίτες αυτής της χώρας κατανάλωναν αμέριμνοι, χωρίς να αναρωτιούνται, ούτε κατ’ ελάχιστον, "από που τόσος πλούτος ρε παιδιά" -και ήταν ευτυχισμένοι- και οι πολιτικοί, με το αζημίωτο πάντα, ήταν εκεί για να εγγυηθούν αυτή την ευτυχία, δημιουργώντας γύρω τους ένα προστατευτικό φίλτρο που τους βόλευε όλους. 

Και ξαφνικά η φούσκα έσκασε. Και ήρθαμε όλοι αντιμέτωποι με μια άλλη πραγματικότητα, διαφορετική απ’ αυτή που ξέραμε, ξεβολευτήκαμε, χάσαμε την ασφάλειά μας, αρχίσαμε να φοβόμαστε. Αυτά τα συναισθήματα δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικά, Μπορεί να αποδειχθούν πολύ δημιουργικά, φτάνει να αποδεχτείς την πρόκληση. Δε νομίζω όμως ότι την έχουμε αποδεχτεί. Αντί το Μνημόνιο να μας κεντρίσει, να προχωρήσουμε παραπέρα, η αντιμνημονιακή σκέψη που τόσο έχει καλλιεγηθεί τελευταία επιδιώκει να μας κλείσει πίσω στο καβούκι μας. Κοιτάχτε τι πολιτικές συμπεριφορές έφερε στην επιφάνεια: εσωστρέφεια (Χρυσή Αυγή, ΑΝ.ΕΛ), φόβο (ο δονκιχωτισμός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α που επιτίθεται και δαιμονοποιεί τον παγκόσμιο καπιταλισμό φόβο δείχνει), αλαζονική ρητορική (η δανειακή σύμβαση χαρακτηρίζεται απ΄όλους τοκογλυφική, μα οι ίδιοι τοκογλύφοι μας δάνειζαν και την εποχή της μακαριότητας, απλώς δεν το ξέραμε). 

Δε λέω ότι το Μνημόνιο είναι καλό και άγιο, μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις, μπορεί αυτοί που καλούνται να το υλοποιήσουν να είναι ανίκανοι (ΝΔ, ΠΑ.ΣΟ.Κ, γιατί το ρετσιτατίβο "το λέει το Μηνημόνιο", "δε συμφωνεί η Τρόικα" ανικανότητα δείχνει) ή ακόμη αυτοί που το σχεδίασαν να είναι ερασιτέχνες, αναγνωρίζω όμως τη στόχευσή του, που είναι ο εκσυγχρονισμός της χώρας και o μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας με γνώμονα τα δυτικά πρότυπα. Κι αυτό είναι πρόκληση. Και η πρόκληση απευθύνεται κυρίως προς τον εαυτό μας, να ξεφύγουμε, να κάνουμε άλλα πράγματα, διαφορετικά, πιο ενδιαφέροντα. Να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας και με τον κόσμο. Αυτό που με προβληματίζει όμως, είναι ότι η ελληνική κοινωνία δε φαίνεται να είναι έτοιμη να το δεχτεί αυτό. Μάλλον στη μιζέρια της τη βλέπω να επιστρέφει. 

Μεγάλες ελπίδες: Dream baby dream

Αυτή τη χρονιά είμαι αισιόδοξος για τον εαυτό μου, για τη χώρα μου, για τον κόσμο.


 

Το 2014 κοιτάμε ψηλά...

Αγνή Θεά, που ασημώνεις

τ’ αρχαία τούτα ιερά κλαδιά,

την ώρια δείξε μας μορφή σου

ανέφελη κι ακάλυπτη.

Γαλήνεψε, Θεά,

γαλήνεψε το ζήλο των γενναίων,

ημέρεψε τη σπίθα των πνευμάτων,

σκόρπισε στον κόσμο την ειρήνη

που κυβερνά τους ουρανούς.

Casta Diva, che inargenti
queste sacre antiche piante,
a noi volgi il bel sembiante 
senza nube e senza vel. 

Tempra, o Diva,

tempra tu dei cori ardenti
tempra ancor’ lo zelo audace,
spargi in terra quella pace 
che regnar tu fai nel ciel.