Το αληθινό μήνυμα της 25ης Μαρτίου Γ'

Τρίτη απόπειρά μου να προσεγγίσω το μήνυμα της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Γι' αυτό το σκοπό ανέσυρα από τον σκουπιδοτενεκέ την αφίσα μιας παλιάς παράστασης από το χοροθέατρο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.



Πώς σας φαίνεται; Αντι-αισθητική; Χμ... Εκ πρώτης όψεως ίσως... Αλλά αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία του ελληνικού κράτους από το 1830 και εξής κάπως έτσι δε θα την αναπαριστούσε; Ένας αχταρμάς προσώπων, γεγονότων και ιδεοληψιών. Και όλο αυτό το καρακιτσαριό δεν βρίσκει την τέλεια έκφρασή του στις παρελάσεις όπου τελευταία έχουν προστεθεί και οι διαμαρτυρίες των τάχα μου αγανακτισμένων; Η δεύτερη συνιστώσα του εορτασμού, η θρησκευτική, δεν υποβάλλεται πετυχημένα; Η αφίσα δε θυμίζει τις εικόνες με τα τάματα των πιστών; Και ο τίτλος της παράστασης Ελεύθεροι Πολιορκημένοι δεν παίρνει ένα καινούριο νόημα; Ελεύθεροι όσοι αναζητούν το αληθινό μήνυμα της εθνικής μας επετείου αρνούμενοι να μείνουν πολιορκημένοι στη διαστροφή, ιδεολογική και αισθητική, που η ελληνική κοινωνία επιβάλλει στον εορτασμό της;

Λόγια, λόγια, λόγια... Και από δεξιά και απ' αριστερά.

Από δεξιά το παραμυθάκι της εξουσίας και της νομής του εθνικού πλούτου (στους ημετέρους). Από αριστερά οι ανέξοδες φλυαρίες περί λαϊκής εντολής, λαϊκής εξουσίας, λαϊκών συμφερόντων. Κοινός παρονομαστής και των δυο η συντήρηση και η οπισθοδρόμηση.

Μ' αυτές τις σκέψεις, ένα ερωτικό τραγούδι γίνεται πολιτικό:

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές
Πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές
Όποιος χωρίς δαιμόνους δαιμονίζεται
Πάει μια δεξιά μια αριστερά
Ποτέ δεν πάει μπροστά

Και πώς να πας μπροστά αν δεν έχεις ένα δαιμόνιο να σε παρακινεί, αν δεν έχεις έναν άνεμο να σε σηκώσει, ένα φεγγάρι να σε οδηγήσει;

Χωρίς όραμα η πολιτική οδηγείται σε τέλμα, η δημοκρατία είναι κενή λέξη, η εξουσία ασκείται κρυφά, διαφθείρει και διαφθείρεται.

Ο Νίκος Γκάτσος στα καλύτερά του, εξαιρετικός Μάνος Χατζιδάκις, λατρεμένη Αλίκη Καγιαλόγλου:

Ο Στοππάκιος στη Χώρα των Θαυμάτων: Θαύμα 7ο

Μαϊμού συντάξεις,

μαϊμού επιδόματα,

μαϊμού ανάπηροι,

μαϊμού τιμολόγια...

Είμαστε έθνος ουραγκοτάγκων!

Θράκη. Τόσο κοντά, τόσο μακριά

Η διαμονή μου για ένα χρονικό διάστημα στη Θράκη, λόγω στρατιωτικής θητείας, με έχει κάνει ευαίσθητο σε θέματα που αφορούν τους κατοίκους εκεί, πολύ περισσότερο όταν αυτά στηρίζονται στην καταγραφή της πραγματικότητας και όχι σε εθνικιστικές και μισαλλόδοξες διαστρεβλώσεις. Μια ρεαλιστική καταγραφή του καθημερινού βίου της "μουσουλμανικής" μειονότητας της Θράκης κάνουν στο λεύκωμά τους οι Έλενα Μοσχίδη και Πέπη Λουλακάκη (έκδ. ''Καστανιώτη'' 2010). Στο βίντεο που ακολουθεί επαναλαμβάνουν περίπου αυτά που αναφέρουν στον πρόλογο του βιβλίου που είναι τα εξής:

«Ξεκινήσαμε αυτό το οδοιπορικό με δική μας πρωτοβουλία και με το πλεονέκτημα, ότι είμαστε γυναίκες τολμήσαμε να σπάσουμε το άβατο τής μουσουλμανικής κοινωνίας τής Θράκης. Έτσι, καταφέραμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τής μειονότητας και να γνωρίσουμε τον επτασφράγιστο κόσμο της.

Με ανεξάντλητη υπομονή και επιμονή, επί δυο χρόνια (2008-2010) και με εφόδιο τη δημοσιογραφική μας εμπειρία σχετικά με την ισλαμική κουλτούρα, μπήκαμε στα σπιτικά των μουσουλμάνων και γίναμε κοινωνοί τής ζωής τους.

Ζήσαμε μαζί τους, μοιραστήκαμε τις αγωνίες και τα όνειρά τους. Γνωρίσαμε την αντιφατική πραγματικότητα των μειονοτήτων: πομάκων, τουρκογενών, ρομά. Ανακαλύψαμε ακόμα μια μειονότητα, εντελώς άγνωστη στον πολύ κόσμο, εκείνη των σουδανών αφρικανών, των οποίων οι πρόγονοι ήρθαν ως σκλάβοι στη χώρα μας επι οθωμανικής κυριαρχίας.

Φωτογραφίσαμε τη σύγχρονη μουσουλμάνα γυναίκα σε προσωπικές της στιγμές. Τα παιδιά και τους νέους στο σχολειό και στη διασκέδασή τους. Τη δουλειά στα καπνά -μια εργασία, που οδεύει προς τη δύση της. Καταφέραμε να μάς χορηγηθεί πολύμηνη άδεια από το Υπουργείο Παιδείας, για να μπούμε στα μειονοτικά σχολεία. Εκεί, γνωρίσαμε τα σοβαρά προβλήματα στην εκπαίδευση - πηγή των προβλημάτων τής κοινωνίας αυτής. Ακούσαμε τους μουσουλμάνους έλληνες πολίτες να μάς αποκαλύπτουν τα καυτά ζητήματα, που απασχολούν την κοινωνικοπολιτική τους ζωή.

Σκοπός μας είναι, μέσα από αυτό το φωτογραφικό λεύκωμα, που βασίζεται στη δημοσιογραφική έρευνα, να παρουσιάσουμε στην υπόλοιπη Ελλάδα τον άγνωστο κόσμο τής ελληνικής Θράκης, ένα όμορφο κομμάτι γης, για το οποίο υπάρχουν άγνοια και αδιαφορία. Ανάλογο εγχείρημα δεν έχει πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα και απουσιάζει από την ελληνική βιβλιογραφία.

Η έρευνα για το βιβλίο αυτό ήταν εκτενής, όμως λόγω περιορισμένου χώρου δεν ήταν εφικτό να συμπεριληφθούν όλα τα πρόσωπα και τα ζητήματα, που απασχολούν τις μειονότητες τής Θράκης. Ας αποτελέσει την αφετηρία για περαιτέρω ενασχόληση με το θέμα...»

Δείτε και την παρουσίαση του βιβλίου στην Ελεύθερη Έρευνα

Γυναίκα -αυτή η καταραμένη!

Η θέση που απέκτησε η γυναίκα στην ανθρώπινη ιστορία –ένα κατώτερο είδος ανθρώπου σε σχέση με τον άντρα- οφείλεται κυρίως στη θρησκεία∙ σ’ όλες ανεξαιρέτως τις θρησκείες δημιουργήθηκαν πεποιθήσεις μισογυνισμού που διάπερασαν κάθετα όλες τις κοινωνικές δομές. Η πεποίθηση ότι η γυναίκα είναι αυτή που απομάκρυνε τον άνθρωπο από τον θεό αποτελεί τη βάση ενός μύθου από το Καμερούν που ανέσυρα από τα χαρτιά μου. Προσέξτε πως η γυναίκα, πέρα από τη μομφή της απομάκρυνσης από το θεό, επιφορτίζεται και με τη χειραφέτηση του ανθρώπου, την επινόηση της τέχνης και του ανθρώπινου πολιτισμού γενικότερα, αξίες στις οποίες δίνεται εξίσου αρνητική χροιά. Ιδού ο μύθος:

«Κάποτε ο Ουρανός βρισκόταν κοντά στη Γη. Ο θεός Μπουμπουλβούν ζούσε μαζί με τους ανθρώπους, τόσο κοντά ώστε οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να μετακινούνται παρά μόνο σκυφτοί. Για να τρέφονται, έσκιζαν κομμάτια από τη σάρκα του ουρανού και τα έτρωγαν.

Μια μέρα, μια νέα ατίθαση κοπέλα, μια μπουκουάν που τα έκανε όλα ανάποδα, αντί να τραφεί από τον ουρανό, έψαξε κάτω γα να βρει σπόρους. Έφτιαξε ένα γουδί κι ένα γουδοχέρι για να τους κοπανίζει. Κάθε φορά που σήκωνε το γουδοχέρι, αυτό χτυπούσε τον ουρανό και το θεό. Επειδή η νεαρή κοπέλα ενοχλούνταν στη δουλειά της, έλεγε στον ουρανό: ‘Θεέ, μήπως θα μπορούσες να απομακρυνθείς....’. Και τελικά ο ουρανός απομακρύνθηκε.

Από τότε οι άνθρωποι περπατούν και στέκονται όρθιοι και τρώνε κεχρί. Ο θεός όμως δεν έρχεται πια το βράδυ για να ρυθμίζει τις συζητήσεις τους. Κι έρχεται ο πόλεμος.»

Τον μύθο μπορείτε να τον προσεγγίσετε από διάφορες πλευρές. Εγώ τον βρήκα σε μια έκθεση κοσμολογίας και τον παραδίδω σήμερα ως φόρο τιμής στην ημέρα της γυναίκας, για να θυμηθούμε ότι ακόμη και σήμερα η αρνητική αποτίμηση της γυναικείας προσφοράς δεν έχει αλλάξει. Να το θυμούνται βέβαια πρώτα οι ίδιες οι γυναίκες, να μην τρώνε τόσο εύκολα τη φόλα και να παίρνουν τόσο αβασάνιστα μια θέση στο σύστημα που τις έχει ολοκληρωτικά γραμμένες (ως κουνελάκια, γλάστρες κτλ). Ούτε και παίρνουν καλύτερη θέση όταν μια φορά το χρόνο ανταλλάσουν χρόνια πολλά, διοργανώνουν γλέντια χωρίς τους άντρες και άλλες τέτοιες γραφικότητες. Τη μάχη πρέπει να τη δώσουν αλλιώς.

Μπες-βγες: η απάντησή μας στην νέα πολιτική απορρήτου της Google

H Google λοιπόν αποφάσισε να συνδυάσει τα προσωπικά μας δεδομένα από τις διάφορες υπηρεσίες της που χρησιμοποιούμε και να δημιουργήσει ένα ενιαίο προφίλ χρήστη. Αυτό μπορεί να το κάνει την ώρα που χρησιμοποιούμε παράλληλα τις διάφορες υπηρεσίες της, και εδώ ακριβώς βρίσκεται και η δυνατότητα της δικής μας αντίδρασης σ' αυτή τη νέα πολιτική απορρήτου: να μην χρησιμοποιούμε ποτέ παράλληλα τις διάφορες υπηρεσίες της Google. Πρέπει δηλαδή να απενεργοποιήσουμε την αυτόματη σύνδεση που πολλοί, χάριν ευκολίας, έχουμε ενεργοποιημένη την ώρα που συνδεόμαστε στο ίντερνετ και να μπαίνουμε στο λογαριασμό μας τη στιγμή που πρόκειται να τον χρησιμοποιήσουμε, να αποσυνδεόμαστε από τον έναν λογαριασμό πριν μπούμε στον άλλο κ.ο.κ, ένα διαρκές μπες-βγες με λίγα λόγια. Για παράδειγμα, όταν χρειαζόμαστε το μπλογκ μας κάνουμε είσοδο στο blogger, από το οποίο αποσυνδεόμαστε για να μπούμε στο youtube για να αποσυνδεθούμε κατόπιν πριν μπούμε στο gmail. Μ' αυτό τον τρόπο στερούμε την Google από τη δυνατότητα που απέκτησε να συνδυάζει τα προσωπικά μας δεδομένα. Κουραστικό; Ναι, αλλά συγχρόνως και σατανικό! Αρκεί βέβαια να έχετε φροντίσει να χρησιμοποιείτε διαφορετικά username και password για κάθε γκουγκλο-υπηρεσία!