Το αληθινό μήνυμα της 25ης Μαρτίου

25η Μαρτίου. Μετά την παρέλαση. Καφές και κουβεντούλα. Το περιεχόμενο μου το μετέφεραν φίλοι, μια που εγώ δε συμμετείχα, δεν αντέχω τις φανφάρες και τις πατριωτικές κορόνες. Ο παππούς ενός από την παρέα, το 1990, προκειμένου να διευθετήσει κληρονομικές εκκρεμότητες, ταξίδεψε ως την Κωνσταντινούπολη για να βρει τους τίτλους ιδιοκτησίας στα κτηματολόγια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τους βρήκε και του αναγνωρίστηκε η περιουσία του. Τυχερός στάθηκε ο παππούς, τον σεβάστηκαν τα "αγαρηνά σκυλιά". Σε αντίθεση με την "πρόθυμη αρωγό στον αγώνα του Έθνους" Εκκλησία που ποτέ δεν έδωσε πίσω τα κτήματα που της εμπιστεύτηκαν οι άμοιροι ραγιάδες προκειμένου να τα διαφυλάξει δήθεν από τη βουλιμία του κατακτητή. Ααχ!

Οι δήθεν της Πλατείας Αριστοτέλους

Σάββατο μεσημέρι. Πλατεία Αριστοτέλους, μέτωπο στη θάλασσα, από την αριστερή πλευρά. Εκεί που συχνάζουν οι ξυνοί, οι δήθεν, οι μουράτοι. Εκεί που τα καφέ, ασύδοτα και με την ανοχή του Δήμου, έχουν καταλάβει όλο το πεζοδρόμιο και ακόμη παραπέρα, υψώνοντας τεράστιες πλαστικές ομπρέλες, ασχημίζοντας την πλατεία –κοιτώντας τες από ψηλά θυμίζουν γύφτικο παζάρι.
Πάντα απέφευγα να περάσω απο εκεί. Κατεβαίνοντας για παραλία λοξοδρομούσα αριστερά, στο δρομάκι. Κάτι το κόψιμο από πάνω ως κάτω που σου κάνουν οι PR του μαγαζιού, κάτι η ξυνίλα και η αλαζονεία των θαμώνων, κάτι τα τάχα μου ρεζερβέ τραπέζια, μού ‘χουν δημιουργήσει μια διάθεση αποστροφής. Για να κάτσω δε, ούτε λόγος. Μου βγάζουν μια μιζέρια...
Το τι συνέβη μου το μετέφεραν φίλοι που είχαν την ατυχή έμπνευση να πιουν το σαββατιάτικο καφέ τους εκεί. Τόλμησε να περάσει από το εν λόγω πεζοδρόμιο ένα από αυτά τα παιδάκια που γυρίζουν στα καφέ και τις ταβέρνες πουλώντας διάφορα ευτελή πραματάκια. Ο μορφονιός υπεύθυνος του μαγαζιού το τράβηξε κυριολεκτικά από το αυτί και ενώ το παιδάκι ούρλιαζε, το έσπρωξε στη γωνία -του χαλούσε άλλωστε τη μόστρα- και το τάραξε στις σφαλιάρες. Και όλα αυτά γιατί είχε το θράσος να περάσει από εκεί. Κανείς από τους θαμώνες δε διαμαρτυρήθηκε –γιατί άλλωστε;- ούτε και ο φίλοι μου - ντροπή τους!- παρά μόνο ένας διερχόμενος μικροπωλητής που κατάργησε κι αυτός το άβατο ο θρασύτατος και πιάστηκε –προς τιμή του- στα χέρια με το μορφονιό.
Το συμβάν εκτυλίχθηκε στο Suki, αλλά θα μπορούσε να γίνει σε οποιοδήποτε καφέ αυτής της σειράς. Φαίνεται πως κάποιοι άνθρωποι επιμένουν να αγνοούν το προτεκτοράτο που έχουν εγκαθιδρύσει αυτοί οι τύποι στην Πλατεία Αριστοτέλους και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια κανόνες και συμπεριφορές που κάποιοι προσπαθούν να μας επιβάλουν με το έτσι θέλω. Ίσως πρέπει να ξεπεράσω την αποστροφή μου και να περνάω κι εγώ από κει... Εμπρός λοιπόν τα παλιά μου παπούτσια και βουρ...

Η ασχήμια των ελληνικών πόλεων: οι επιγραφές

Ένα από τα πράγματα που με εκνευρίζουν στις ελληνικές πόλεις είναι η κατάχρηση των επιγραφών από τα εμπορικά καταστήματα. Έχω δει κτίρια, παραδοσιακά ή μοντέρνα, να είναι καλυμμένα από πάνω ως κάτω με κάθε είδους επιγραφές και διαφημίσεις. Το βρίσκω κακόγουστο, αντιαισθητικό και χαοτικό. Ποτέ όμως δεν πίστευα ότι θα έβλεπα φωτεινή επιγραφή μ' αυτό το περιεχόμενο...

Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά -η Ελλάδα;

Να κι ένα πολύ όμορφο τραγούδι από τον καινούριο δίσκο των Διάφανων Κρίνων. Τώρα γιατί μου ήρθε στο νου η Ελλάδα ακούγοντάς το; (!) Αφιερωμένο στην everything53 που μου έδειξε τον τρόπο