Μετά από μια σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο, διαπίστωσα ότι το ζήτημα της οικογένειας Χριστινάκη συζητιέται πολύ. Νομίζω ότι ανακάλυψα και την πηγή από όπου ξεκίνησε η καταγγελία. Σας δίνω το URL για να δείτε και μερικά άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία
Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009
Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009
Η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα: η οικογένεια Χριστινάκη
Έλαβα ένα συλλογικό email από την καλή μου φίλη Έλενα που ακόμα καταγίνεται με τα πανεπιστημιακά -εγώ έχω παραιτηθεί εδώ και καιρό από αηδία. Διαβάζοντάς το θα καταλάβετε έναν από τους λόγους της αηδίας μου και θα προσθέσετε στις οικογένειες που λυμαίνονται την πολιτική, οικονομική, ακαδημαϊκή ζωή του τόπου και την οικογένεια Χριστινάκη. Το μήνυμα απευθύνεται στον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και στοχεύει στο να κάνει ρόμπα την εν λόγω οικογένεια. Την παραδίδω λοιπόν μετά χαράς στη δημόσια χλεύη.
"Στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κοσμήτωρ είναι η Ελένη Χριστινάκη, καθηγητής ο Παναγιώτης Χριστινάκης. Από κει και πέρα παρακολουθήστε την πορεία της οικογένειας:
Η κόρη Ειρήνη Χριστινάκη έλαβε διδακτορικό τον Αύγουστο του 2004 από τον πατέρα της Παναγιώτη Χριστινάκη τότε Πρόεδρο του Τμήματος που ήταν επιβλέπων του διδακτορικού της, έχοντας αποτύχει στις προσπάθειές της για διδακτορικό στη Νομική Αθηνών και στη Νομική Θράκης. Σε λίγους μήνες εκλέγεται... κατ΄ευθείαν επίκουρη καθηγήτρια, παρακάμπτοντας το νόμο που απαιτεί κάποια χρόνια διδασκαλίας σε ΑΕΙ μετά την απόκτηση του διδακτορικού. Χαρακτηρίστηκε διεθνούς κύρους επιστήμων(!!!) και άκουσον άκουσον μέσα σε τρία χρόνια το 2008 σε ηλικία 35 ετών(!) γίνεται τακτική ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ(!!!), παρακάμπτοντας πάλι το νόμο.
Στη συνέχεια ο γαμπρός Χριστινάκη, Αθανάσιος Γλάρος και σύζυγος της Ειρήνης Χριστινάκη εκλέγεται επίκουρος καθηγητής στο ίδιο Τμήμα. Ο αδελφός του γαμπρού Χριστινάκη, Γεώργιος Γλάρος ετοιμάζεται και αυτός για άλλη θέση στο ίδιο Τμήμα.
Η άλλη κόρη του Χριστινάκη, Όλγα Χριστινάκη, ετοιμάζεται και αυτή για τη Σχολή και πήρε θέμα διδακτορικού με επιβλέπουσα την αδελφή της, Ειρήνη Χριστινάκη.
Ο άλλος γιός Χριστινάκη, Επαμεινώνδας Χριστινάκης, πτυχιούχος Παιδαγωγικής Ακαδημίας, δάσκαλος στην Κύπρο, χωρίς πτυχίο Θεολογίας και χωρίς μάστερ που είναι απαραίτητο, γίνεται και αυτός υποψήφιος διδάκτωρ και στην επιβλέπουσα επιτροπή ορίζεται πάλι ο καθηγητής Χριστινάκης.
Κύριε Πρύτανη τι έχετε να πείτε στους φοιτητές που αξίζουν και αγωνίζονται τίμια αλλά δεν έχουν το προνόμιο να είναι παιδιά καθηγητών; Τι έχετε να πείτε στους χιλιάδες αδιόριστους εκπαιδευτικούς; Γιατί συμφωνείτε με την προκλητική συμπεριφορά της οικογένειας Χριστινάκη;"
Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009
Ευθανασία και καύση των νεκρών: η νεκρολογία του χριστιανισμού
Σε λίγο και στην Ελλάδα θα γίνει πραγματικότητα η καύση των νεκρών. Πρόσφατα επίσης συζητήθηκε και εδώ, με αφορμή μια περίπτωση στην Ιταλία, το θέμα της ευθανασίας. Δε θέλω εδώ να εξετάσω τους λόγους για τους οποίους κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί -εγώ πάντως συμφωνώ- αλλά θα ήθελα να προχωρήσω πέρα απ’αυτό και να τοποθετηθώ σε καθαρά ιδεολογική βάση.
Όπως αναμενόταν και τα δυο θέματα προκάλεσαν την αντίδραση της εκκλησίας και δικαίως, άλλωστε -γιατί το διακύβευμα εδώ είναι η ίδια η ύπαρξη του χριστιανισμού, της εξουσίας και της ιδεολογίας που αυτός επέβαλε και που τρίζει τώρα συθέμελα. Θα με ρωτήσετε τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό -εγώ νομίζω καλό, όχι μόνο γιατί είμαι εκ πεποιθήσεως εναντίον γενικά όλων των θρησκειών αλλά και ειδικότερα γιατί ο χριστιανισμός είχε ήδη προκαλέσει το θάνατο του αρχαίου κόσμου, του πιο εξελιγμένου ανθρώπινου πολιτισμού που υπήρξε ποτέ, και ο δικός του ο θάνατος τώρα είναι μια μορφή δικαιοσύνης.
Ο θάνατος αυτός κρατάει αρκετούς αιώνες, από την Αναγέννηση, τότε που τα λείψανα του αρχαίου κόσμου οδήγησαν στην ανάσταση του ανθρώπου, και αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ο επιθανάτιος ρόγχος του, που ίσως διαρκέσει λίγους αιώνες ακόμα. Τότε ίσως μπορέσουμε να ξαναπιάσουμε το νήμα του πολιτισμού όπως το αφήσαμε πίσω στο 2ο αι., τον χρυσό αιώνα της ανθρωπότητας, γιατί η ανθρώπινη πρόοδος στον ιδεολογικό τομέα μπορεί να οριστεί μόνο ως επιστροφή στο παρελθόν. Σήμερα, είμαστε στο ίδιο σημείο που ο Λουκρήτιος περιέγραψε αιώνες πριν στο Περί της Φύσεως των Πραγμάτων:
Χάμω σερνόταν μπροστά στα μάτια όλων, ατιμασμένη η ανθρώπινη ζωή, πλακωμένη από το βάρος της θρησκείας που απ’ τα ουράνια πρόβαλλε την τρομερή της όψη και απειλούσε τους θνητούς. Τότε, πρώτος ένας Έλληνας [ο Επίκουρος] τόλμησε να υψώσει τα μάτια του τα θνητά καταπάνω της και να της αντισταθεί. Αυτόν δε τον σταμάτησαν οι κεραυνοί μήτε το απειλητικό μουρμουρητό τ’ ουρανού μήτε τα παραμύθια των θεών. Ίσα ίσα, που δυνάμωσαν το θάρρος της ψυχής του και τη θέληση να αποτινάξει, πρώτος αυτός, τις κλειδωνιές που σφράγιζαν τα μυστικά της φύσης. Κι η ζωντανή ορμή τού νου θριάμβευσε και διάβηκε τους φλογισμένους φράχτες τ’ ουρανού, και περπάτησε το απέραντο Σύμπαν με λογισμό και πνεύμα. Και μας ξανάρθε νικητής για να μας πει τι μπορεί να γενεί και τι όχι, και πως ορίζεται, με νόμους ακλόνητους, η δύναμη στο κάθε τι. Έτσι, με τη σειρά της, ποδοπατημένη συντρίβεται η θρησκεία, κι εμάς η νίκη του μας υψώνει στα ουράνια.
[Σκέψεις που τριγύριζαν στο μυαλό μου καιρό και που εντάθηκαν βλέποντας χθες, 15/2, στην ΕΤ1 την ταινία του Ken Loach, τον τίτλο της οποίας δεν τον συγκράτησα -μπορεί κανείς να μου τον θυμίσει;]
Όπως αναμενόταν και τα δυο θέματα προκάλεσαν την αντίδραση της εκκλησίας και δικαίως, άλλωστε -γιατί το διακύβευμα εδώ είναι η ίδια η ύπαρξη του χριστιανισμού, της εξουσίας και της ιδεολογίας που αυτός επέβαλε και που τρίζει τώρα συθέμελα. Θα με ρωτήσετε τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό -εγώ νομίζω καλό, όχι μόνο γιατί είμαι εκ πεποιθήσεως εναντίον γενικά όλων των θρησκειών αλλά και ειδικότερα γιατί ο χριστιανισμός είχε ήδη προκαλέσει το θάνατο του αρχαίου κόσμου, του πιο εξελιγμένου ανθρώπινου πολιτισμού που υπήρξε ποτέ, και ο δικός του ο θάνατος τώρα είναι μια μορφή δικαιοσύνης.
Ο θάνατος αυτός κρατάει αρκετούς αιώνες, από την Αναγέννηση, τότε που τα λείψανα του αρχαίου κόσμου οδήγησαν στην ανάσταση του ανθρώπου, και αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ο επιθανάτιος ρόγχος του, που ίσως διαρκέσει λίγους αιώνες ακόμα. Τότε ίσως μπορέσουμε να ξαναπιάσουμε το νήμα του πολιτισμού όπως το αφήσαμε πίσω στο 2ο αι., τον χρυσό αιώνα της ανθρωπότητας, γιατί η ανθρώπινη πρόοδος στον ιδεολογικό τομέα μπορεί να οριστεί μόνο ως επιστροφή στο παρελθόν. Σήμερα, είμαστε στο ίδιο σημείο που ο Λουκρήτιος περιέγραψε αιώνες πριν στο Περί της Φύσεως των Πραγμάτων:
Χάμω σερνόταν μπροστά στα μάτια όλων, ατιμασμένη η ανθρώπινη ζωή, πλακωμένη από το βάρος της θρησκείας που απ’ τα ουράνια πρόβαλλε την τρομερή της όψη και απειλούσε τους θνητούς. Τότε, πρώτος ένας Έλληνας [ο Επίκουρος] τόλμησε να υψώσει τα μάτια του τα θνητά καταπάνω της και να της αντισταθεί. Αυτόν δε τον σταμάτησαν οι κεραυνοί μήτε το απειλητικό μουρμουρητό τ’ ουρανού μήτε τα παραμύθια των θεών. Ίσα ίσα, που δυνάμωσαν το θάρρος της ψυχής του και τη θέληση να αποτινάξει, πρώτος αυτός, τις κλειδωνιές που σφράγιζαν τα μυστικά της φύσης. Κι η ζωντανή ορμή τού νου θριάμβευσε και διάβηκε τους φλογισμένους φράχτες τ’ ουρανού, και περπάτησε το απέραντο Σύμπαν με λογισμό και πνεύμα. Και μας ξανάρθε νικητής για να μας πει τι μπορεί να γενεί και τι όχι, και πως ορίζεται, με νόμους ακλόνητους, η δύναμη στο κάθε τι. Έτσι, με τη σειρά της, ποδοπατημένη συντρίβεται η θρησκεία, κι εμάς η νίκη του μας υψώνει στα ουράνια.
[Σκέψεις που τριγύριζαν στο μυαλό μου καιρό και που εντάθηκαν βλέποντας χθες, 15/2, στην ΕΤ1 την ταινία του Ken Loach, τον τίτλο της οποίας δεν τον συγκράτησα -μπορεί κανείς να μου τον θυμίσει;]
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)