Η εθνική μας μιζέρια

Έχω καταφερθεί αρκετές φορές εναντίον αυτής της άθλιας κυβέρνησης. Αλλά αυτή τη φορά δεν μπορώ παρά να υποστηρίξω την επιλογή της. Αναφέρομαι φυσικά στον διορισμό του Γιαν Φαμπρ ως καλλιτεχνικού διευθυντή του Διεθνούς  Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου. Επιτέλους το φεστιβάλ απόκτησε στον τίτλο του δύο βαριές, σημαίνουσες λέξεις που αδικαιολόγητα και βλακωδώς είχαν αφαιρεθεί: Αθήνα και Επίδαυρος. Όσο για το «διεθνές», που πάντοτε ήταν, υπάρχει για να τονίσει εμφατικά την εξωστρέφεια που πρέπει να έχει ένα τέτοιο φεστιβάλ.

Οι έλληνες καλλιτέχνες έχουν άδικο. Ή για να το πω καλύτερα χάνουν το δίκιο τους, όταν καταφέρονται με τέτοιο τρόπο εναντίον του καλλιτεχνικού διευθυντή. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει θέμα με τον αποκλεισμό των ελληνικών παραγωγών από το φεστιβάλ, Αλλά το να εξευτελίζεις το έργο ενός καλλιτέχνη του διαμετρήματος του Γιαν Φαμπρ δεν σου περιποιεί τιμή. Αντί λοιπόν να δουν το έργο του και την παρουσία του στην Ελλάδα ως πρόκληση που θα εμπλουτίσει την εγχώρια καλλιτεχνική παραγωγή, παρακινημένοι από αμφιλεγόμενο συντεχνιακό ζήλο, περιχαρακώνονται στην εθνική μας μιζέρια.

Και νομίζω ότι θα έπρεπε να λάβουν πιο σοβαρά υπόψη τους περιορισμούς που ίδιος ο Γιαν Φαμπρ έχει ομολογήσει ότι υφίσταται, ότι δηλαδή δεν έχει χρόνο να αξιολογήσει τις ελληνικές παραγωγές. Αλλά αυτό δημιουργήθηκε από την απόφαση του πρωθυπουργού να αντικαταστήσει στην αποκορύφωση της προετοιμασίας τον καλλιτεχνικό διευθυντή, επιδεικνύοντας μια προχειρότητα και έναν ερασιτεχνισμό που έχει επιδείξει σε όλους τους τομείς της ελληνικής πραγματικότητας. Ας το καταλάβουμε λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με έναν άπειρο και αδέξιο, ή ηλίθιο, πρωθυπουργό. Αυτό όμως δεν ακυρώνει τη σημαντικότητα της επιλογής του στο συγκεκριμένο θέμα.

Το ότι η κυβέρνηση του ΣυΡιζΑ παραπαίει δεν με κάνει να συνηγορήσω με το συντηρητισμό και τη σεμνοτυφία όλων αυτών των δημοσιογράφων που ονόμασαν την παράσταση του Φαμπρ «παλλόμενα πέη» και σπάνε πλάκα, ούτε και με τους Ελληναράδες που τάχα μου θίχτηκαν από την κακοποίηση του ελληνικού πολιτισμού και βρίζουν σαν βόθροι στο διαδίκτυο, και σε καμία περίπτωση με τα κόμματα που θέλησαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά αυτή την κατάσταση και καταφέρονται εναντίον της κυβέρνησης και του καλλιτεχνικού διευθυντή. Όλα αυτά είναι δείγματα μιας ανείπωτης μιζέριας και παρακμής που μας βυθίζει σε μία εσωστρέφεια, να βράζουμε συνεχώς στο ζουμί μας. Ελπίζω η πρόκληση της συγκεκριμένης κυβερνητικής επιλογής να μας αφυπνίσει. Να λειτουργήσει σαν την «κολοκυνθοπληγία» του Ροΐδη και να μας βγάλει από την εθνική  ύπνωση στην οποία  μας έχει καταδικάσει η εγχώρια  καλλιτεχνική και πολιτική ελίτ.

Υ.Γ : Επιστολή προς τους ελληνες καλλιτέχνες έστειλε ο Γιαν Φαμπρ. Αν ήμουν έλληνας καλλιτέχνης και διάβαζα την επιστολή, θα ντρεπόμουν. . .
Η ουσία βρίσκεται στο κλείσιμο της επιστολής : "Ανοίξατε τα στόματά σας σχετικά με τον διορισμό και το επιμελητικό μου πρόγραμμα —τα ανοίξατε δυνατά, με πάθος και όλοι μαζί. Κρατήστε τα ανοιχτά: ας είναι αυτή η αρχή και όχι το τέλος. Αλλά μην ξεχάσετε να ανοίξετε επίσης τα αυτιά και τα μάτια σας". Και αυτό είναι το πρόβλημα. Όχι μόνο για τους καλλιτέχνες αλλά και για τους Ελληνες γενικά. Ότι έχουμε μόνο στοματα και δεν έχουμε ούτε αυτιά ούτε μάτια.

Ας μιλήσουμε για μουσική: Habibi

Υπερνικώντας τις διακρίσεις. Εμείς και αυτοί. 

Κόντρα σ' αυτούς που επιμένουν να διαχωρίζουν τους ανθρώπους με κάθε είδους διαχωρισμούς. 

Με τέτοιες μουσικές ερχόμαστε πιο κοντά. 

Ροκ "οριεντάλ" από τους Mashrou' Leila. 

Το καταστροφικό πέρασμα του Τσίπρα από την Ελλάδα

Από τον Economist

Μια συγνώμη και πολλή σιχαμάρα... Εκλογές (ξανά μανά) 2015.

Τώρα το βλέπω καθαρά. Το Α’ Μνημόνιο έγινε για να προστατευθεί το δημόσιο. Το Β’ Μνημόνιο έγινε για να συνεχίσει να προστατεύεται το δημόσιο. Το Γ’ Μνημόνιο έγινε για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Ε, φτάνει πια! Καιρός να τελειώνουμε με το δημόσιο και τους προστάτες του.

Έβλεπα τη Νέα Δημοκρατία να ξαναβγάζει τις μούμιες από την ντουλάπα και να μας της ξανασυστήνει για καινούριες. Τις είδα και στη φωτογραφία. Ανάμεσά τους είναι και και κάποιοι από τους 900 πρώην βουλευτές που τους πληρώνουμε 4000+ το μήνα. Κι εγώ θα ήθελα να κάνω ένα ωραίο γεύμα στους φίλους μου, σε ένα ωραίο σπίτι, μια ωραία καλοκαιριάτικη βραδιά, αλλά δεν μπορώ... γιατί οι εικονιζόμενοι με καταδίκασαν να ξοδεύω μόνο 5 ευρώ τη βδομάδα στο σουπερμάρκετ.

Κι ύστερα σκέφτομαι το διάλογο του Χριστοδουλάκη με τον Άνθιμο: «Σε μια παύση της ροής του λόγου του υπουργού ... ο κ.Ανθιμος ζήτησε να πληροφορηθεί "πού πάνε οι φόροι που εισπράττει το κράτος".

Ο κ. Χριστοδουλάκης τού απάντησε: "Δέσποτα μην ανησυχείτε, μέχρι τώρα καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να φορολογήσει την Εκκλησία. Ορμώμενος βέβαια από τη μακρά μας γνωριμία, εγώ θα ήθελα να ανησυχείτε λίγο".

Ο Μητροπολίτης σημείωσε από την πλευρά του ότι "η Εκκλησία φορολογείται μια χαρά", αναφέροντας χαρακτηριστικά: "Έχουμε ένα ίδρυμα ιδιωτικού δικαίου, που δεν παίρνει από το δημόσιο ούτε ένα ευρώ βοήθεια. Μας ζητάνε φορολογία 450.000 ευρώ για όσα ακίνητα έχουμε, ε, θα το κλείσουμε".

Ο διάλογος ολοκληρώθηκε με τον κ.Χριστοδουλάκη να ζητάει από τον κ.Ανθιμο να μην αφορίζει τον ΕΝΦΙΑ συνολικά, αλλά τις αδικίες του ΕΝΦΙΑ»

Δηλαδή, ο Χριστοδουλάκης χρειάστηκε να γίνει υπηρεσιακός υπουργός, απαλλαγμένος από κομματικές και ψηφοθηρικές εξαρτήσεις, για να μιλήσει έτσι;

Και ΔΗΛΑΔΗ, ο Άνθιμος δεν έχει πληρώσει ακόμα ΕΝΦΙΑ; Και τον έχω πληρώσει εγώ; Ως εδώ!

Και σκέφτομαι ακόμη πως το Ποτάμι στρογγύλεψε αρκετά τις θέσεις του μέσα σε ένα αφήγημα συναίνεσης και πατριωτισμού... Άκουσα και την Ταχιάου κάτι να ψελλίζει πως δεν φτάνει τάχα ο μισθός του βουλευτή και να αποκαλεί λαϊκισμό το αίτημα μείωσής του και πήρα ανάποδες... Είναι κι αυτό το ακατάσχετο φλερτ με τα ΜΜΕ που έχει καταντήσει αηδία...

Και φέρνω στο μυαλό μου το χαζό χαμόγελο του Τσίπρα και των άλλων χαζών του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν προκαλέσει μια μεγάλη καταστροφή χωρίς να φαίνεται ότι το συνειδητοποιούν –του Τσίπρα, που θα καταντήσει να μείνει στην ιστορια ως ο Ηλίθιος Γ’ πρωθυπουργός της Ελλάδας (μετά τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου)...

Σκέφτομαι, λοιπόν, όλους αυτούς τους σοβαρούς που αποκαλούσαν κάποιους γραφικούς ώστε να συνεχίζουν με σοβαρότητα την κατεδάφιση της Ελλάδας και θέλω να ζητήσω μια συγνώμη από τον παρακάτω τύπο που με είχαν πείσει και μένα για τη δήθεν γραφικότητά του, αλλά αποδείχθηκε ο πιο σοβαρός απ’ όλους. Και θα επανορθώσω... με την ψήφο μου!

H καταστροφή της ελληνικής οικονομίας από τον ΣΥΡΙΖΑ

Το ζούμε βέβαια αλλά είναι άλλο να το βλέπεις παραστατικά, απέναντί σου, σα να αφορά κάποιον άλλον...  Δεν ξέρω όμως πόσοι μπορούν να το καταλάβουν στην Ελλάδα σήμερα...

Την Κυριακή ψηφίζω ΝΑΙ!

H Βιβλιοθήκη: Η τροπολογία του Απόστολου Παύλου

Σήμερα πήγα εκκλησία! Έκπληξη; Όχι, αν κατανοείς ότι υπαρχουν και κοινωνικές υποχρεώσεις που κάποιες φορές καθιστούν την παρουσία μας σ’ ένα χώρο λατρείας υποχρεωτική. Καθώς όμως είχα καιρό να πάω, κοιτούσα με περιέργεια –την περιέργεια του γνωστού-άγνωστου- γύρω μου, με το μάτι μου να καρφώνεται στη ζωγραφιά του Αρχάγγελου Γαβριήλ σε μια από τις πόρτες του ιερού. Η ασώματη θέληση του Θεού με σάρκα και οστά! Εκ πρώτης ακούγεται παρανοϊκό, όχι όμως αν γνωρίζεις την άνεση με την οποία ο χριστιανισμός κινείται από το σώμα στο πνεύμα, από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο, από την ιστορία στη φαντασία. Και η άνεση αυτή οφείλεται αποκλειστικά σ’ εναν και μόνο άνθρωπο: τον Απόστολο Παύλο.

Ήταν ευτυχής συγκυρία που η περικοπή από την Προς Ρωμαίους επιστολή (στ’ 18-23) που διαβάστηκε σήμερα μου δίνει ένα εξαίρετο παράδειγμα για να εξηγήσω τι εννοώ. Το κήρυγμα του μητροπολίτη (που κι αυτό διαβάστηκε επίσης) αναφέρθηκε στην επιστολή που γράφτηκε για τους χριστιανούς (!) της Ρώμης. Όλοι γνωρίζουμε βέβαια από την ιστορία ότι ο Παύλος απηύθυνε τις επιστολές του αρχικά στις εβραϊκές κοινότητες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κι αυτό γιατί εκεί μπορούσαν να τον καταλάβουν. Μόνο οι Εβραίοι διέθεταν εκείνο το πολιτισμικό υπόβαθρο ώστε να μπορέσει να εισακουστεί και να γίνει κατανοητός. Ο στόχος του Παύλου ήταν διττός. Από τη μια να συνδέσει τον εβραϊκό Νόμο (Παλαιά Διαθήκη) με το λόγο των Ευαγγελίων (Καινή Διαθήκη) και από την άλλη να απευθυνθεί σε ένα ακροατήριο εκτός των Εβραίων. Έτσι, η εβραϊκή ιστορία μπορεί να γίνει παναθρώπινη, η συγκεκριμένη πραγματικότητα να γίνει αφηρημένη. Ο τρόπος με τον οποίο το επιτυγχάνει είναι αυτό που ο Erich Aurbach ονομάζει μεταφορικό λόγο (στο εξαίρετο δοκίμιό του ‘Figura’).

Στη σημερινή περικοπή ο Παύλος μιλάει για το σεξ (‘ασθένεια τη σαρκός’ το ονομάζει). Προκειμένου να κάνει τη μετάβαση–μεταφορά από το σωματικό στο πνευματικό είναι απαραίτητο να πραγματοποιήσει το άλμα από την ιστορία στη φαντασία (τον όρο φαντασία δεν τον χρησιμοποιώ υποτιμητικά, εννοώ το νου, τη διανόηση, την επιστήμη). Με βάση λοιπόν τον αξιακό κώδικα της εποχής του που ορίζεται από το αντιθετικό δίπολο ελεύθερος/δούλος, μιλάει για την απελευθέρωση από τη δουλεία της ανθρώπινης αμαρτίας και για την υποδούλωση στη θεία δικαιοσύνη, για τη μετάβαση από μια ψευδεπίγραφη ελευθερία στην αληθινή ελευθερία.

Οι μετωνυμίες ζαλίζουν: το σεξ γίνεται "ασθένεια της σαρκός" που γίνεται "αμαρτία" που, στη μετάφραση της Αποστολικής Διακονίας, γίνεται "φυσική αδυναμία" που στο κήρυγμα του ιερέα γίνεται κάθε είδους "άνομη πράξη", από το να σκοτώσεις μια μύγα μέχρι να μιλάς στο κινητό εν ώρα θείας λειτουργίας. Για ένα όμως είμαστε σίγουροι∙ η σημερινή χριστιανική εκκλησία είναι πιστή στον τρόπο του Απόστολου Παύλου: η μεταφορά της μεταφοράς, ω μεταφορά! Τελικά, όπως επισημαίνει και ο Aurbach, o Παύλος είναι ο πρώτος στη δυτική σκέψη που εντοπίζει και χρησιμοποιεί εξαιρετικά αυτή την εγγενή ιδιότητα της γλώσσας να δημιουργεί μεταφορές επί μεταφορών, τρόπους επί τρόπων, και έτσι να διολισθαίνει και να γλιστράει στο άπειρο συνεχώς. Η γλώσσα από μόνη της, όπως θα έλεγε και ο Barthes, είναι δαιμονική άσχετα αν χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται για να εκφράσει και το λόγο του Θεού ενίοτε.