Τον καιρό της πασοκικής πανούκλας: Μην περιμένετε αστειάκια και σάτιρες...

Όλο τριγυρίζει στο μυαλό μου η καταπληκτική φράση του Γιάννη Αγγελάκα προκειμένου να χαρακτηρίσει την εποχή από την οποία ξεπήδησε ο Πέτρος Κωστόπουλος, τότε που σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, δεξιοί κι αριστεροί, είχε καταληφθεί από το σύνδρομο «κονόμας και ευζωίας και ανόδου» έχοντας απωλέσει κάθε έννοια του μέτρου και της συντήρησης, ανίκανη να ρωτήσει, έτσι αφελώς, «από πού ήρθαν τόσα λεφτά, ρε παιδιά» και μας οδηγούσε ολοταχώς στην καταστροφή που βιώνουμε σήμερα.

Η αλήθεια είναι ότι και τότε υπήρχαν Έλληνες που έβλεπαν τα πράγματα με άλλο μάτι, με αμφισβήτηση και καχυποψία, έχοντας το μυαλό στο κεφάλι τους, αλλά ήταν λίγοι –«αναρχικοί κι αριστεροί απελπισμένοι» λέει ο Σαββόπουλος- και η φωνή τους χάνονταν στην ομαδική παράκρουση και το γενικό παροξυσμό. Θυμήθηκα την αυτοκριτική του Σαββόπουλου στο «Κούρεμα» του ’89 και θα την προσθέσω στη φωνή του Γιάννη Αγγελάκα. Επέλεξα το τραγούδι «Μην περιμέντε αστειάκια» απ’ το οποίο λείπει μια στροφή, που αποδίδει με γλαφυρότητα την έννοια της πασοκικής πανούκλας και είναι η εξής:

Πώς να μην κλέψει ο Κοσκωτάς

αφού ένα όραμα κονόμας

και ευζωίας και ανόδου

ήταν το μέτρο ολωνών μας.

Αν η ζωή είναι αυτοσκοπός,

αν είναι ο βίος φιλοτομάρης

πώς να μην είν’ ο αρχηγός

ένας μοιχός,

εβδομηντάρης.

Κι εγώ που είμαι ο πιο φριχτός

πώς να βγω και να ξαναρχίσω

αν δεν θερίσω ό,τι έσπειρα

κι αν δεν μετανοήσω.

Αναρωτιέμαι, οι αγανακτισμένοι σήμερα Έλληνες που βγάζουν όλη τη χολή τους στους Ευρωπαίους και τους επιρρίπτουν όλη τους την κακοδαιμονία, ρωτάω, έκαναν ποτέ τέτοια αυτοκριτική;

Σχόλιο στην "Απολογία" του Πέτρου Κωστόπουλου

Διάβασα το σχόλιο του Γιάννη Αγγελάκα για τον Πέτρο Κωστόπουλο και, δεν ξέρω αλλά, μου καρφώθηκε στο μυαλό. Κι έτσι δεν μπορώ να μην το παραθέσω. Θα προσθέσω μόνο ένα γλωσσάρι (!) επεξηγώντας και τονίζοντας μερικές λέξεις που χρησιμοποιεί, που μπορεί να είναι νεολογισμοί αλλά αποδίδουν τόσο εύστοχα το πράγμα -μα τόσο εύστοχα, σαν πρόκες που καρφώνονται. Πάμε λοιπόν:

Γλωσσάρι εις το σχόλιον της "Απολογίας" (όπως θα έλεγε ένας παλιός γραμματικός)

πασοκική πανούκλα: το θριαμβικό ΠΑ.ΣΟ.Κ του '80 και '90

σταρχιδισμός: από το "στ' αρχίδια μου", δεν με νοιάζει

κωλαρπαξισμός: δηλαδή "ό,τι αρπάξει ο κώλος μας" από την παροιμιακή φράση "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας"

τομαρισμός ή φιλοτομαρισμός: από το "τομάρι", νοιάζομαι μόνο για το τομάρι μου, τον εαυτό μου

Ιδού λοιπόν το σχόλιο του Αγγελάκα:

"Διαβάζοντας την επιστολή απάντηση απολογία του κυρίου Πέτρου Κωστόπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ έκανα μερικες σκέψεις ψύχραιμες χωρίς ίχνος χαιρεκακίας , μερικες στιγμες μάλιστα ένοιωσα μια βαθειά θλίψη για τις στενοχώριες τις έννοιες και τα δυσβάσταχτα βάσανα που περνά κάποιος άνθρωπος που υπήρξε μέχρι πρότινος ο γκουρού της ανεμελιάς και της ελαφράδας για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής μας κοινωνίας. Ωστόσο η έκπληξη ή η αποκορύφωση αν θέλετε της κατάθλιψης που τραγικά διαπερνά όλο το κείμενο έρχεται τη τελευταία στιγμή στο τελευταίο υστερόγραφο:

"ΥΓ.4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…"

Δεν λέω , μπορεί και να'ναι ηρωικό να βλέπεις τον καπετάνιο να βουλιάζει με το πλοίο του, μέσα στα τοξικά απόβλητα που ο ίδιος δημιουργούσε όλα αυτά τα χρόνια, φωνασκώντας 'δεν μετανοιώνω', αλλά πείτε μου αν υπάρχει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος και ευαίσθητος Έλληνας που να μη γνωρίζει έστω και εκ τω υστέρων ότι το εν λόγω απόφθεγμα υπήρξε ένα απο τα βασικά συνθήματα με τα οποία η πασοκική πανούκλα έπεσε πάνω στη παραζαλισμένη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία τότε στα μέσα της δεκαετίας 80 για να αποπλανήσει και να μυήσει σχεδόν τους πάντες δεξιούς αριστερούς στις ιερές αξίες του σταρχιδισμού, του κωλαρπαξισμού, του τομαρισμού, της απενοχοποίησης του κυνηγιού του κέρδους και της εφήμερης δόξας και να μας βάλει όλους να τρέχουμε κακόγουστοι χωρίς μνήμη λαχανιασμένοι και χαζοχαρούμενοι προς τον όλεθρο. Κρίμα που 60 χρόνια ζωής δεν άφησαν ούτε ένα τόσο δα ίχνος γνώσης μέσα στην ύπαρξη του κυρίου Κωστόπουλου.

Του αφιερώνω ένα τετράστιχο που σε κάποιους θα θυμίσει κάτι:

Η ζωή είναι μεγάλη

κι αν την κάνεις καρναβάλι

Θα'ρθει η ώρα να χτυπήσεις

το ξερό σου (τ'αδειανό σου;) το κεφάλι"

Από την "Απολογία" του Πέτρου Κωστόπουλου.

Κι όμως... Έστω κι έτσι, λες την αλήθεια!

"...Επίσης, μεγάλη κουβέντα γίνεται για το αν το τέλος της ΙΜΑΚΟ οφείλεται στο τέλος του “lifestyle”... Αν η “Ελευθεροτυπία”, το ALTER, ο “Κόσμος του Επενδυτή” και δεν ξέρω εγώ τι άλλο που προηγήθηκε ήταν lifestyle, τότε είμαι πολύ χαρούμενος για την επιρροή που είχα... Το σίγουρο είναι ότι το δαιμονοποιημένο “lifestyle” δεν μπορούσε να συμμετάσχει στη διαπλοκή. Άντε το πολύ, πολύ να είχε πρώτο τραπέζι πίστα σε καμιά Βίσση και κανένα Ρουβά και να μην πλήρωνε τίποτα στο τέλος. Κι αυτό γιατί είτε το χάριζε ο καλλιτέχνης, είτε ο μαγαζάτορας που διαφημιζόταν δωρεάν στα έντυπα του εκάστοτε εκδότη..."

Κι εγώ θα συνεχίσω να μετράω εκδόσεις που κλείνουν, φούσκες που σκάνε, και την Ελλάδα τους που κατακρημνίζεται. Στα τσακίδια!

Ή όπως το έβαλε η Elena Vougiouka:

"ΑΧ ΠΟΣΟ ΤΟ ΧΑΙΡΟΜΑΙ!!!! ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΣΕΙΡΑ ΕΝΑΣ ΕΝΑΣ!!! ΓΙΑ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΕΠΛΕΑΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΣΑΝ ΤΙΣ ΣΚΑΤΟΥΛΕΣ!!! ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ!!! ΣΤΟΝ ΒΟΘΡΟ!!!!"

Η Ελλάδα ξερνάει

Βλέποντας πρόσωπα και γεγονότα των τελευταίων ημερών...

πολίτες και πολιτικούς να γαβγίζουν στα κανάλια, ανίκανους να αρθρώσουν λόγο με επιχειρήματα –αναρωτιέσαι αν μπορούν ακόμα και να σκεφτούν- οχυρωμένους πίσω από τις βεβαιότητές τους – οι μεν στην άρνηση, οι δε στην κατάφαση- μακριά από κάθε έννοια διαλόγου –άραγε έχουν πειστεί οι ίδιοι γι’ αυτό που κάνουν;-

οι Έλληνες ποτέ δεν κατάλαβαν την οικονομική κρίση -έσκασε η σαπουνόσφουσκα του ονείρου τους και, αντί να σκεφτούν γιατί πήραν τη ζωή τους λάθος, άρχισαν να πετροβολούν αυτούς που τους προσγείωσαν στην πραγματικότητα, αντί να αποδεχτούν τα δεδομένα –καλά ή κακά, έτσι είναι ο καπιταλισμός, πού νομίζατε ότι ονειρεύοσασταν πριν;- και να στρωθούν στη δουλειά για να βγουν απ’ το λούκι, άρχισαν να δαιμονοποιούν και να εξυφαίνουν συνομωσίες –ρίχνοντας πάντα το φταίξιμο στους άλλους- δημιουργώντας μια νέα φαντασίωση, μια άλλη σαπουνόφουσκα, ένα καινούριο όνειρο για να αντικαταστήσει το παλιό: ότι αυτοί θα σώσουν τον κόσμο από τους κακούς καπιταλιστές, ότι από τη χώρα τους θα ξεκινήσει κα θα εξαπλωθεί παντού η εναντίωση στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. «Peoples of Europe rise up» (Λαοί της Ευρώπης ξεσηκωθείτε) είχαν γράψει σε πανό στην Ακρόπολη για να πάρουν την αποστομωτική απάντηση «Peoples of Europe say get back to work» (Οι λαοί της Ευρώπης λένε γυρίστε πίσω στη δουλειά σας) και να προσγειωθούν πάλι στην πραγματικότητα-

μα πάλι δεν κατάλαβαν. Και τότε άρχισαν να θυμώνουν και να εξοργίζονται. Εκδικητικότητα: «θα τους δείξουμε εμείς∙ αν πτωχεύσουμε θα καταστραφούν κι οι ίδιοι». Και έτσι άρχισαν ένα καινούριο παραμύθι... Αλλά η Ευρώπη δε μάσησε: «αν θέλετε να πτωχεύσετε, πτωχεύστε». Τζάμπα μάγκες λοιπόν οι Έλληνες; «Και τώρα, τι κάνουμε;»

οι Έλληνες μιλούν, μιλούν, μιλούν... -χωρίς να καταλήγουν ποτέ- φτιάχνουν όνειρα, σαπουνόφουσκες, παραμύθια.... -χωρίς να σκέφτονται ποτέ- μπροστά στον γκρεμό και συνεχίζουν να μιλούν χωρίς να καταλήγουν, να φαντασιώνονται χωρίς να σκέφτονται-

Βλέποντας λοιπόν πρόσωπα και γεγονότα των τελευταίων ημερών, αισθάνομαι ότι φτάνουμε στο τέλος -στη λύτρωση- αισθάνομαι ότι η Ελλάδα ξερνάει... ξερνάει τους μαφιόζους πολιτικούς της... τους ανίδεους πολίτες της... τους ονειροπαρμένους διαδηλωτές της... τους ανεγκέφαλους αναρχικούς της... τους ηλίθιους μπάτσους της... τους παρλαπίπες δημοσιογράφους της... τους απατεώνες επαγγελματίες της... τους τεμπέληδες αγρότες της... τους βολεμένους συνταξιούχους της... τους υποκριτές νοικοκυραίους της... τις χαζοβιόλες γυναίκες της... τους κοκορόμυαλους άντρες της... τα αποβλακωμένα παιδιά της...

και ξαλαφρώνει!

Η ελληνική τραγωδία: κιτς made in Greece

Καθώς πλησιάζουμε προς την Κυριακή, ημέρα ψήφισης της δανειακής σύμβασης, θα δούμε τους πολιτικούς μας να ξεδιπλώνουν όλη τη χρωματική παλέτα της ελληνικής τραγωδίας στην οποία πρωταγωνιστούν:

τι δραματικούς μονολόγους! (Ιφιγένειες να θυσιάζονται, Κασσάνδρες να προφητεύουν)

τι σαλτιμπάγκους με κωλοτούμπες!

τι απαγγελίες ποιημάτων (του Καβάφη, που ταιριάζει σ' όλα)!

τι τραγούδια (των Beatles)!

και για την έξοδο, ο χορός του Ζαλόγγου (μια μια οι Σουλιώτισσες εγκαταλείπουν τους κυβερνητικούς θώκους και τις επάλξεις της Βουλής)

και οι θεατές;

"το ίδιο σκατό" (Χριστιανόπουλος)

(Έκτακτο). Το αδιέξοδο με τις συντάξεις. Μια ταπεινή πρόταση.

Πολύ με ανησύχησε η αποτυχία συμφωνίας των πολιτικών αρχηγών στο θέμα των συντάξεων, προκειμένου να υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση της χώρας -δεσμεύτηκαν όμως να ξανασυζητήσουν το θέμα τον Ιούνιο. Επειδή όμως από τη μια οι εξελίξεις τρέχουν και οι πολλές συζητήσεις αφαιρούν πολύτιμο χρόνο από τη σωτηρία της χώρας, ενώ απο την άλλη ο αριθμός των συνταξιούχων συνεχώς αυξάνεται, αποφάσισα να ρίξω στο τραπέζι μια πρότασή μου -την οποία καλώ τους πολιτικούς μας να λάβουν σοβαρά- προκειμένου η χώρα μας να απαλλαγεί μια και καλή από την απειλή για την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα, που συνιστά αυτή η άχρηστη ομάδα των συνταξιούχων.

Όλοι παραδεχόμαστε –δεν νομίζω να διαφωνήσει κανείς- ότι ο αριθμός των συνταξιούχων έχει αυξηθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια, ενώ ο αριθμός των εργαζομένων διαρκώς μειώνεται, με αποτέλεσμα να ξοδεύουμε πάρα πολλά για συντάξεις τη στιγμή που αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν θέσεις εργασίας. Το πρόβλημα επιτείνεται ακόμα περισσότερο από τη μακροβιότητα των συνταξιούχων, οι οποίοι έχουν εξελιχθεί σε πραγματική μάστιγα για την ελληνική κοινωνία. Αυτό καθιστά αναγκαία όσο ποτέ την ταχύτατη μείωση του αριθμού τους, πράγμα που δεν μπορούμε –το καταλαβαίνετε άλλωστε- να το αφήσουμε μόνο στον Άγιο Πέτρο. Πώς θα απαλλαγούμε λοιπόν απ’ αυτή την απειλή για τον προϋπολογισμό της χώρας που πάει να τινάξει στον αέρα κάθε προσπάθεια της ελληνικής κυβένησης να αντιμετωπίσει σοβαρά την οικονομική κρίση;

Διαβάστε περισσότερα

Ο Στοππάκιος στη Χώρα των Θαυμάτων: Θαύμα 6ο.

Οι Έλληνες

Νόμιζαν ότι θα κάνουν μια συμφωνία στα ψεύτικα
θα τσέπωναν το χρήμα
και μην τον είδατε

Τώρα που κατάλαβαν ότι οι άλλοι δεν τρων κουτόχορτο
θεατρίνοι
παίζουν την ελληνική τραγωδία

Οι Αλήτες

(onoma blog).blogspot.com.gr/ Η αλλαγή της πολιτικής απορρήτου της Google

Όλοι σίγουρα, μπαίνοντας στο μπλογκ σας ή σε όποια άλλη υπηρεσία σάς παρέχει η Google, θα κατευθυνθήκατε σε μια σελίδα που σας ενημέρωνε για τις αλλαγές που σχεδιάζει η εταιρεία. Αν κάνατε κλικ στους συνδέσμους που σας παρείχε θα διαβάσατε τη νέα πολιτική απορρήτου που θα τεθεί σε ισχύ από 1ης Μαρτίου 2012. Δεν ξέρω αν διαφωτιστήκατε, πάντως η παραπομπή στους όρους χρήσης δε θα ξεκαθάρισε τα πράγματα. Είναι αλήθεια ότι αυτά τα κατεβατά το μόνο που καταφέρνουν είναι να σε μπερδέψουν και να σε αποπροσανατολίσουν -ίσως και σκόπιμα. Το τι ακριβώς σημαίνει αυτή η αλλαγή πολιτικής από την Google μπορείτε να το πληροφορηθείτε από την ιστοσελίδα του BBC: "Blogger sites can now be blocked on a "per country" basis after a change to its web address system" (Οι τοποθεσίες του μπλόγκερ μπορούν να αποκλειστούν στη χώρα όπου αυτές ανήκουν σύμφωνα με μια αλλαγή στο σύστημα διαδικτυακών διευθύνσεων).

Όπερ σημαίνει, το απόρρητο από την Google μπορεί να παραβιάζεται, όχι κεντρικά στις Η.Π.Α, αλλά τοπικά, στις χώρες όπου ανήκει ο χρήστης των υπηρεσιών της εταιρείας. Για να μπορεί να γίνει αυτό, η Google αλλάζει τις διευθύνσεις url προσθέτοντας μετά την κατάληξη .com τα διακριτικά της κάθε χώρας (.gr για την Ελλάδα) με εξαίρεση τις Η.Π.Α. όπου προστίθεται το .ncr (no country redirect). Που σημαίνει, η κάθε ιστοσελίδα υπάγεται στο δίκαιο όχι των Η.Π.Α. όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά των χωρών από τις οποίες "εκπέμπει" ο χρήστης. Θετικό; Για την Google σίγουρα ναι, γιατί την απαλλάσσει από πολλές δικαστικές εμπλοκές, μια και δεν ισχύουν οι ίδιες διατάξεις για το ίντερνετ σ' όλες τις χώρες. Αρνητικό; Ίσως για τους χρήστες. Εξαρτάται από το κατά πόσο προστατεύονται τα δικαιώματά τους στις χώρες τους. Στην Κίνα για παράδειγμα, στο Ιράν, στη Συρία... αλλά και στην Ελλάδα -πόσες απόπειρες δεν έγιναν για τη χειραγώγηση του ίντερνετ;

Το ζήτημα είναι ότι υπάρχει μια παγκόσμια κινητικότητα, σε πολιτικό επίπεδο, για τον έλεγχο της ελευθερίας στο ίντερνετ. S.O.P.A, P.I.P.A, A.C.T.A και 'γω δεν ξέρω τι άλλο, εκεί στοχεύουν. Όλα οδηγούν σ' αυτό που φοβόμασταν: οι κυβερνήσεις κατάλαβαν ότι δεν μπορούν μεμονωμένα να ελέγξουν το ίντερνετ και άρχισαν να συνεννοούνται στα κρυφά παρουσιάζοντάς μας τετελεσμένα γεγονότα. Θα τα δεχτούμε;

Διαμαρτυρηθείτε για την A.C.T.A στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Κάντε κλικ στο σύνδεσμο στην προμετωπίδα του μπλογκ.