Δεν είμαι καθόλου ειρωνικός∙ το εννοώ. Για να το εξηγήσω θα αναφερθώ πρώτα σ’ ένα προσωπικό συμβάν και μετά θα γενικεύσω. Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου σήμερα και δεν αργούσα. Πήρα το ποδήλατό μου και πήγα στο εκτροφείο μου για δουλειά. Την ώρα που έστριβα για το χωράφι μου αφήνοντας την άσφαλτο, ακούω από μακριά ένα παρατεταμένο κορνάρισμα, σε δευτερόλεπτα σταματάει ένα αμάξι πίσω μου με μια παρέα νεαρών και μου κάνει: «είσαι πολύ μαλάκας». Τι είχε γίνει; Ο θρασύτατος οδηγός εξοργίστηκε που αγνόησα την προειδοποίησή του αλλά συνέχισα κανονικά την πορεία μου όπως δικαιούμουν. Περίμενε δηλαδή να κάνω στην μπάντα και να τον αφήσω να περάσει με την ιλιγγιώδη ταχύτητα που έτρεχε. Δεν κατάλαβα δηλαδή. Από πότε έχει κανείς το δικαίωμα να τρέχει σε έναν επαρχιακό δρόμο –που αποτελεί συγχρόνως και αγροτικό- με ταχύτητα εθνικής οδού; Γιατί όταν με είδε να στρίβω και άρχισε το κορνάρισμα βρισκόταν τουλάχιστον 200 μέτρα μακριά. Θεώρησε βέβαια, όπως τόσοι άλλοι του είδους του, ότι το ποδήλατο δεν είναι όχημα που υπάγεται στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας όπως τα άλλα οχήματα, και πρέπει πάντα να δίνει την προτεραιότητα στους άλλους. Αλλά ακόμη κι αν ήταν έτσι, το ενδεχόμενο ότι ο ποδηλάτης δεν άκουσε ή ότι ήταν αφηρημένος δεν του πέρασε καθόλου από το μυαλό; Αντίθετα θα θεωρούσε δίκιο ακόμη και να με παρασύρει, αντί να ελαττώσει ταχύτητα όπως θα όφειλε. «Είσαι τυχερός που είσαι ζωντανός» μου πέταξε με αναίδεια. Πρέπει να του χρωστώ και ευγνωμοσύνη που με άφησε να ζήσω ο μεγαλοδύναμος!
Στην Ελλάδα θεωρείται δεδομένο ότι ένα αυτοκίνητο θα πηγαίνει με μια σταθερή και αυξημένη ταχύτητα αντί να την αυξομειώνει ανάλογα με τις περιστάσεις. Τα όρια ταχύτητας που ισχύουν στους δρόμους δεν έχουν καμία σημασία. Εκείνο που καθορίζει την ταχύτητα είναι αν ο δρόμος είναι ευθεία, αν έχεις καλό αμάξι και τα κέφια το οδηγού, ο οποίος βρισκόταν στο τσακίρ κέφι αν κρίνω από την παρέα του και το αυτοκίνητο που τον ακολουθούσε με το οποίο συναγωνίζονταν στην ταχύτητα.
Μου έχουν τύχει ανάλογα περιστατικά με νέους που δείχνουν να βιάζονται πολύ, όταν πρόκειται όμως για την πρόοδο της χώρας τους δε δείχνουν καμιά βιασύνη. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους Έλληνες οδηγούς που αποτελούν πρότυπα αντικοινωνικής συμπεριφοράς και από τους χειρότερους της Ευρώπης –πάντα θα θυμάμαι την προτροπή των έντυπων τουριστικών οδηγών προς του τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα να προσέχουν γιατί οι οδηγοί αυτής της χώρας, όπως και της Πορτογαλίας, είναι από τους χειρότερους της Ευρώπης.
Είπα Πορτογαλία και νά, ξεπροβάλλει η κρίση. Στην ελληνική της εκδοχή δεν αφορά μόνο τα δημοσιονομικά της χώρας αλλά έχει να κάνει πρωτίστως με τη συμπεριφορά του κράτους και των υπηκόων του. Και οι δυο πρέπει να μάθουν να σέβονται τους κανόνες. Αυτό είναι το διακύβευμα της ελληνικής κρίσης. Όσο για τον καπιταλισμό, θα προτιμούσα να του ασκήσω κριτική σε κάποια άλλη χώρα της Δύσης και όχι στην Ελλάδα που δεν τον γνώρισε ποτέ –η κρατικίστική της οικονομία με ένα κράτος-επιχειρηματία και ιδιωτική οικονομία πλήρως εξαρτημένη από το κράτος παραπέμπει σε άλλα –σοβιετικού τύπου- πολιτικά συστήματα.
Στο κράτος λοιπόν και στους υπηκόους του –δεν βάζω μέσα όλους τους Έλληνες- απευθύνω τη σιχαμάρα μου και αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι.
