Πειρατικός FM: Η ιστορία της Μαρίας ή η μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας.

Ας κλείσουμε λοιπόν την ενότητα για την εμπλοκή της Ελλάδας στον β' παγκόσμιο πόλεμο... τραγουδιστικά με τον έξοχο Βασίλη Νικολαϊδη.

Εδώ και μερικές μέρες αναδημοσιεύτηκαν σε τούτο δω το μπλογκ κείμενα που αναθεωρούν ριζικά τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και τις ερμηνείες που της έχουν δοθεί από αριστερά και από δεξιά...

...Μια ιστορική περίοδο, απ' όπου ζημιωμένος βγήκε ο ελληνικός λαός, προδομένος από τις επιλογές των πολιτικών και στρατιωτικών ταγών του...

Γιατί όταν συμβαίνει ένας πόλεμος που δε σε αφορά, το πρώτο πράγμα που προσπαθείς να κάνεις, αν είσαι εχέφρων ηγέτης, είναι να προστατέψεις το λαό σου και την περιουσία του, τη χώρα σου και τις υποδομές της...

...και όχι να την μετατρέπεις σε θέατρο μαχών, εξοντώνοντας φυσικά και ηθικά το λαό σου.

Γιατί ο εχθρός δεν ήταν ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Βρετανοί, ούτε οι Σοβιετικοί που συγκρούστηκαν στην ελληνική επικράτεια...

...Ο χειρότερος εχθρός ήταν εντός...

Οι μύθοι της Εθνικής Αντίστασης.

Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους της «Εθνικής Αντίστασης». Σε αυτή την φωτογραφία αποτυπώνεται το γνωστό ημιηλίθιο ύφος -σήμα κατατεθέν- τού γραφικού Άρη Βελουχιώτη.
Ο «μύθος» αν και καταγόταν από μορφωμένους αντιμοναρχικούς γονείς με πλούσια οικιακή βιβλιοθήκη δεν κατάφερε να βγάλει καν το γυμνάσιο. Ο δεύτερος τη τάξει στην ιεραρχία του Κ.Κ.Ε., ο Γιάννης Ιωαννίδης, στο βιβλίο του «Αναμνήσεις» αναφέρει, ότι ο Άρης Βελουχιώτης υπήρξε μεταξύ άλλων και διακεκριμένος… πορτοφολάς. Το 1936 συλληφθείς από την αστυνομία έκανε δήλωση μετανοίας και κατέδωσε όσους ο ίδιος είχε μέχρι τότε μυήσει στο Κ.Κ.Ε. («ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε», λέει ο Ιωαννίδης). Παρʼ όλα αυτά ανήλθε στην ιεραρχία του Κ.Κ.Ε. με «βύσμα» τον Παναγιώτη Τζινιέρη (δάσκαλο από το Αίγιο, ο οποίος αργότερα δολοφονήθηκε από την εσωτερική αστυνομία του Κ.Κ.Ε., την γνωστή Ο.Π.Λ.Α., μαζί με εκατοντάδες άλλους, ως «διαφωνών»). Ο Ιωαννίδης αναφέρει, ότι ο Βελουχιώτης, λόγω της «κλίσης» του σε τραμπουκισμούς «προσλήφθηκε» από τον γ.γ. του Κ.Κ.Ε. Ζαχαριάδη, ως κομματικός μπράβος ή/και προβοκάτορας. Χαρακτηριζόταν από, συχνά διασκεδαστική, εκφραστική φτώχεια, δυσκολία στη διατύπωση συγκροτημένων φράσεων, συχνά ξεσπάσματα «αντιστασιακής» βίας (ιδιαίτερα επί αιχμαλώτων και αμάχων), «αντιστασιακή» αγάπη για το ποτό και «αντιστασιακό» επιδειξισμό (διέθετε «αντιστασιακό» άτι, «αντιστασιακούς» ιπποκόμους και μια διμοιρία προσωπικής «αντιστασιακής» σωματοφυλακής από τυφλά πιστούς του πραιτωριανούς).
Εθισμένος στην αλητεία (βλ. π.χ. καθημερινές επιτάξεις περιουσιών φτωχών αμάχων για τη συντήρηση της «αντάρτικης» συμμορίας του) και στην άσκηση βίας και μην έχοντας μάθει να κάνει τίποτα δημιουργικό στη ζωή του (πράγμα που άλλωστε είθισται στους νεοέλληνες πολιτικάντηδες, «εθνοσωτήρες» και «αγωνιστές» κάθε απόχρωσης), επέμενε στη συνέχιση της «αντίστασης» και μετά την φυγή των Γερμανών.



Ναπολέων Ζέρβας, ιδρυτής του «αντιστασιακού» Ε.Δ.Ε.Σ..
Καιροσκόπος και μηχανορράφος από τους λίγους, σκόπευε σε «υψηλή» μεταπολεμική πολιτική καριέρα και γιʼ αυτό συνομωτούσε, πότε με τους φιλομοναρχικούς Άγγλους και την εξόριστη βασιλική «κυβέρνηση» του Καΐρου, πότε με τους παραμείναντες εν Ελλάδι «αντιστασιακούς» αντιμοναρχικούς και πότε με τις διάφορες «αντιστασιακές» οργανώσεις. Γραφικός και παθιασμένος με τον τζόγο και το αλκοόλ, όταν οι Άγγλοι σύνδεσμοι στην Ελλάδα τον ρώτησαν τί ανάγκες είχε σε πολεμικό υλικό, ώστε να του το ρίξουν με αλεξίπτωτα, σαν γνήσιος συμμορίτης ζήτησε μερικά κιβώτια… γνήσιο αγγλικό ουίσκι (όπως αναφέρει ο καθηγητής Νεότερης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Χάγκεν Φλάισερ, στο βιβλίο του «Στέμμα και Σβάστικα, η Ελλάδα της κατοχής και της αντίστασης», τόμος Α΄, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1987). Αξίζει να προσεχθεί η ασυνείδητη επίδειξη του περιστρόφου ως υποκατάστατο του ανδρικού μορίου.

Από την Ελεύθερη Έρευνα


Απορία δική μου: Γιατί σε μια περίοδο όπου ο ελληνικός λαός λιμοκτονούσε και είχε μείνει πετσί και κόκαλο, όλοι ετούτοι οι αντιστασιακοί παρουσιάζονται ως τόφαλοι, σωστά θρεφτάρια;

15 ερωτήματα για την εμπλοκή της Ελλάδας στον β' παγκόσμιο πόλεμο.

Είναι δυνατόν να μην γνώριζαν οι νεοέλληνες διπλωμάτες και πολιτικάντηδες, ότι η χώρα δεν είχε κανένα συμφέρον από αυτόν τον πόλεμο; Φυσικά και το γνώριζαν, αφού σε άλλη περίπτωση θα είχαν σπεύσει να το προτάξουν εξ αρχής ως δήθεν «συμφέρον του λαού και του τόπου». Κάτι τέτοιο όμως, όπως γνωρίζουμε, δεν το έκαναν.

Δεν γνώριζαν οι νεοέλληνες διπλωμάτες και πολιτικάντηδες, ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να τα βάλει με την Ιταλία και τη Γερμανία; (όπως και συνέβη.)

Δεν γνώριζαν ότι η ελληνική προέλαση στο αλβανικό μέτωπο ήταν εκ των πραγμάτων άνευ στρατηγικού στόχου και νοήματος για την Ελλάδα (εξυπηρετούσε μόνο την καθήλωση των Ιταλών στην Αλβανία, ώστε να μήν επιτεθούν στους Άγγλους στην Αίγυπτο) κι ότι πραγματική νίκη επί των Ιταλών δεν ήταν δυνατόν να εξασφαλιστεί ούτε με αυτόν, αλλά ούτε και με κανέναν άλλον τρόπο;

Δεν γνώριζαν, ότι ειδικά μετά και την εκδήλωση της γερμανικής εισβολής, ούτε η Βρετανία πίστευε στην επίτευξη των στρατηγικών στόχων της (δηλαδή να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως βάση), αλλά ήθελε απλώς να εμπλέξει την Ελλάδα σε έναν ανούσιο πόλεμο φθοράς με τους Γερμανούς; (όπως και συνέβη.)

Δεν γνώριζαν, ότι η Βρετανία με αυτόν τον τρόπο καιροσκοπούσε, προσπαθώντας να κερδίσει λίγο χρόνο υπέρ της από την ελληνική αντίσταση; («βάλε τους Έλληνες να πολεμήσουν και με τους Γερμανούς, θα τούς στείλουμε και μια ψευτοβοήθεια για τα μάτια του κόσμου, δυό - τρεις υποτυπωδώς οπλισμένες μεραρχίες από εικοσάχρονους Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς - “τσάμπα πράμα” από τις αποικίες μας- κι ό,τι “κάτσει”»);

Δεν γνώριζαν οι νεοέλληνες πολιτικάντηδες, ότι η κατάσταση του στρατού τους ήταν για κλάματα; Είναι δυνατόν ένας τακτικός στρατός, που πρόκειται να τα βάλει με κατά πολύ υπέρτερές του δυνάμεις, να μην έχει επιμελητεία, που θα του εξασφαλίζει, τουλάχιστον, σταθερό συσσίτιο; (O παππούς του γράφοντος, που πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο, διηγείτο, ότι τα Χριστούγεννα του 1940 το γεύμα τους αποτελείτο μόνο από... ένα κρεμμύδι στην καραβάνα.) Είναι δυνατόν να μην έχει αρβύλες, κάλτσες και αμπέχωνα; Και να τού πλέκουν οι γυναίκες στα μετόπισθεν; (όπως και συνέβη.)

Δεν γνώριζαν, ότι στην περίπτωση της αναπόφευκτης ήττας, οι επιπτώσεις της ξενικής κατοχής θα ήσαν πολύ χειρότερες από ό,τι αν δεν είχε προβληθεί αντίσταση; (όπως και συνέβη.)

Δεν γνώριζαν ότι θα πεθάνουν άνθρωποι από τις σφαίρες, την πείνα και την αρρώστεια; (όπως και συνέβη: 700.000, περίπου το 10% τού τότε ελλαδικού πληθυσμού πέθαναν από διάφορες αιτίες). Σχεδόν όλοι αυτοί θα είχαν σωθεί, αν η προδιαγεγραμμένη κατοχή της χώρας είχε διευθετηθεί δια της διπλωματικής οδού, όπως έγινε αλλού (π.χ. στη Σουηδία).

Δεν γνώριζαν, ότι θα καταστραφούν υποδομές, δημόσια έργα, και δημόσια περιουσία, πράγματα, τα οποία θα ήταν απολύτως απαραίτητα, όταν ο πόλεμος (όπως όλοι γνώριζαν) κάποτε θα έληγε;

Αλλά και κατά τη διάρκεια της κατοχής, δεν έβλεπαν, ότι η υποτιθέμενη «Εθνική Αντίσταση» κυοφορούσε ένα εκτεταμένο αιματοκύλισμα, το οποίο θα εκδηλωνόταν μεταπολεμικά με μαθηματική βεβαιότητα; (όπως και συνέβη.)

Δεν γνώριζαν, ότι οι κομματικοί «αντιστασιακοί» στρατοί, που σχηματίστηκαν στη Μέση Ανατολή και στην κατεχόμενη Ελλάδα, δεν φτιάχτηκαν για να πολεμήσουν τον εισβολέα, αλλά για να πολεμήσουν μεταξύ τους μετά την «απελευθέρωση»; (όπως και συνέβη.)

Δεν γνώριζαν, ότι η συνέχιση της «Εθνικής Αντίστασης» στην κατεχόμενη Ελλάδα δεν εξυπηρετούσε κανένα στρατηγικό σκοπό (εκτός από την προετοιμασία για το μοίρασμα της μεταπολεμικής εξουσιαστικής «πίτας») και ότι δεν είχε την παραμικρή επίπτωση στην έκβαση του πολέμου, παρά μόνο έφερε περισσότερα δεινά στον πληθυσμό; Αλλά και η ίδια η είσοδος της Ελλάδας στον πόλεμο δεν είχε την παραμικρή επίπτωση στην ευνοϊκή για τους συμμάχους έκβασή του: τα περί δήθεν «βραχυκυκλώματος» που υποτίθεται ότι προκάλεσε στα γερμανικά στρατιωτικά χρονοδιαγράμματα η αντίσταση του ελληνικού στρατού (με αποτέλεσμα να καθυστερήσει υποτίθεται η γερμανική εκστρατεία στη Ρωσία και να χάσει έτσι η Γερμανία τον πόλεμο) είναι μυθεύματα για εγχώρια χρήση, τα οποία επινοήθηκαν πολύ αργότερα. Είναι γνωστό στην παγκόσμια ιστοριογραφία ότι, οι όποιες καθυστερήσεις στη γερμανική εκστρατεία στη Ρωσία (το μεγαλύτερο και καθοριστικό λάθος των Γερμανών) οφείλονται αποκλειστικά σε εκτιμήσεις του γερμανικού επιτελείου περί της μή ετοιμότητας του γερμανικού στρατού να αναλάβει νωρίτερα ένα τέτοιο εγχείρημα (βλ. για παράδειγμα Alastaire Parker, Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος, εκδόσεις Θύραθεν, Θεσσαλονίκη 2006).

Δεν γνώριζαν, ότι η υποτιθέμενη «Εθνική Αντίσταση» κατά τη διάρκεια της κατοχής δεν έδωσε ούτε μια πραγματική μάχη με τους Γερμανούς; Κι ότι οι αντάρτες των κομματικών στρατών/συμμοριών (Ε.Δ.Ε.Σ., Ε.Λ.Α.Σ. και τα διάφορα παραρτήματά τους) συνήθως σκότωναν ένα-δύο Γερμανούς σε κάποια «ενέδρα» και μετά την κοπανούσαν στα βουνά, ενώ τον «ηρωισμό» τους τον πλήρωναν με τη μορφή αντιποίνων οι κατά δεκάδες εκτελούμενοι άμαχοι, ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά; (όπως και συνέβη).

Δεν γνώριζαν, ότι οι κομματικοί στρατοί/συμμορίες της «Εθνικής Αντίστασης» συμπεριφέρονταν σαν στρατός κατοχής και λεηλατούσαν τα χωριά με τρόπο που δεν έκαναν οι ξένοι «κατακτητές»;

Δεν έβλεπαν, ότι ο πόλεμος και η συνέχισή του μέσω της «εθνικής αντίστασης», σε περίοδο κατοχής της χώρας, αύξανε την επιρροή του Βρετανικού παράγοντα στην Ελλάδα; Αλλά και ότι ο τελευταίος θα έπαιζε ισχυρότερο ρυθμιστικό ρόλο στα μεταπολεμικά ελληνικά πράγματα (όπως και συνέβη), καθιστώντας την Ελλάδα το μοναδικό ίσως απομεινάρι της αποικιοκρατίας στην Ευρώπη σε μια εποχή μάλιστα, που η βρετανική αποικιοκρατία κατέρρεε (βλ. αποχώρηση Βρετανών από την Ινδία και αλλού);

Φυσικά και γνώριζαν όλα τα παραπάνω, όπως και πάρα πολλά άλλα. Πώς θα μπορούσαν να μην τα γνωρίζουν, αφού οι ίδιοι τα μεθόδευσαν και τα διαχειρίστηκαν;

Απόδειξη για το ότι τα γνώριζαν είναι και το γεγονός, ότι συνέχισαν να «διαχειρίζονται» επʼ ωφελεία τους τίς συνέπειες τού πολέμου επί αρκετές δεκαετίες μετά το τέλος του στον υπόλοιπο κόσμο. Γιατί στην πραγματικότητα, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε για την Ελλάδα κάπου στο 1974… Και το μόνο που άλλαξε στο μεταξύ είναι, το ότι οι Βρετανοί παραχώρησαν τη θέση τους στους Αμερικανούς.

Σε αντίθεση με τους πολιτικάντηδες και τους πάτρωνές τους, που γνώριζαν εξ αρχής τα πάντα, αυτός που δεν γνωρίζει τίποτα είναι -ως συνήθως- ο «κυρίαρχος» λαός, που αποδεκατίστηκε για «ιδεώδη», τα οποία πρώτοι και καλύτεροι τα «γράφουν» στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, αυτοί που τόν έχουν βάλει να τα απαγγέλει σαν ποιηματάκια στις εθνικές επετείους, ή να τα ανεμίζει στις παρελάσεις. Όταν ο ηρωισμός δεν έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης, οι δάφνες «ηρωισμού» και «αυταπάρνησης», που οι δήμιοι απονέμουν στους σφαγμένους είναι ειρωνείες, που τα θύματα απλώς δεν τις αντιλαμβάνονται.

Ο «ηρωισμός», όταν έχει σαν πηγή του την άγνοια και το, ως γνωστόν άλογο, θυμικό δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα σεμνότυφο και ηθικολογικό κήρυγμα. Η μεγαλύτερη προσβολή που μπορείς να κάνεις σε ένα ηρωοποιημένο θύμα του «εθνικοπατριωτικού», ή του «αντιφασιστικού» πολέμου δεν είναι το να δείξεις ασέβεια στα σαθρά θεμέλια του «ηρωισμού» του, αλλά το να εξακολουθείς να καθαγιάζεις την θυματοποίησή του αποκαλώντας το «ήρωα».

Από την Ελεύθερη Έρευνα: 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΙΑ «ΕΘΝΙΚΗ» ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

Ο πραγματικός εχθρός στην Κατοχή.

ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ
-ΟΧΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ-
ΑΙΤΙΟΙ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ
ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός
ως κύρια αιτία τού κατοχικού λιμού 1941-΄42 στην Ελλάδα

Από την Ελεύθερη Έρευνα



Ο τρομακτικός φόρος σε ανθρώπινες ζωές και σε καταστροφές υποδομών, που κατέβαλε η χώρα κατά τη διάρκεια τής στρατιωτικής κατοχής της, δεν οφείλεται σχεδόν καθόλου στους προσωρινούς και περιστασιακούς κατακτητές της (Άξονας), αλλά στην πολιτική, που είχε προαποφασιστεί από τους μέχρι τότε προτέκτορές της, Βρετανούς.

Η πρόσδεση τού προτεκτοράτου στη βρετανική αποικιοκρατική πολιτική επέτασσε, όχι μόνο την εμπλοκή του στον πιό άχρηστο πόλεμο τής ιστορίας του, αλλά και στην -εξ ίσου ανώφελη για την πλειοψηφία των κατοίκων τής χώρας- συνέχιση τού πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, ακόμα κι όταν αυτό είχε πλέον καταληφθεί από τον Άξονα. Κατ΄αυτό τον τρόπο επινοήθηκε και σχεδιάστηκε μια νέα αποικιοκρατική πρακτική, αυτή τής λεγόμενης «Εθνικής Αντίστασης» (φαινόμενο άγνωστο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Η συνέχιση αυτή τού πολέμου μέσω τού προσχήματος τής αποκαλούμενης «Εθνικής Αντίστασης» είχε σαν συνέπειες την ολοσχερή καταστροφή τεράστιου μέρους τής δημόσιας περιουσίας, δεκάδες χιλιάδες θανάτους αμάχων τόσο από γερμανοϊταλικά αντίποινα όσο και από τα εσωτερικά «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» των «ανταρτικών» συμμοριών, αλλά και τον ολέθριο λιμό, που κόστισε πάνω από μισό εκατομμύριο νεκρούς (συνέπειες, που θα μπορούσαν και αυτές να είχαν πλήρως αποφευχθεί, όπως άλλωστε επετεύχθη και σε τόσες άλλες ευρωπαϊκές χώρες).

Η αποικιοκρατική πολιτική τής συνέχισης τού πολέμου στο ελλαδικό έδαφος, είχε σαν κύριους «πυλώνες» της: α) την τροφοδότηση των «ανταρτών» (ακόμα και των ελεγχομένων από το εν Ελλάδι πρακτορείο τού σταλινισμού, δηλαδή το Κ.Κ.Ε.) με βρετανικές λίρες, βρετανικό οπλισμό και βρετανούς στρατιωτικούς συμβούλους, β) τον βρετανικό ναυτικό αποκλεισμό των ελληνικών λιμανιών, με στόχο την πρόκληση προβλημάτων στο κατοχικό καθεστώς, διαμέσου τής λιμοκτονίας τού ελληνικού πληθυσμού.




Η Ελλάδα δεν είχε για τον Άξονα απολύτως καμμία στρατηγική σημασία τέτοια, που να προκαλούσε την εναντίον της εισβολή του, αλλά απέκτησε γι΄ αυτόν στρατηγική σπουδαιότητα μόνο όταν κατέστη ολοφάνερη η προπολεμική βρετανική επέμβαση στην περιοχή (κατασκευές και επισκευές αεροδρομίων και λιμανιών στην Ελλάδα από βρετανούς, συνεχές πήγαινε - έλα βρετανών διπλωματών και στρατιωτικών συμβούλων στην Ελλάδα τα χρόνια πριν τον πόλεμο κλπ.). Ακριβώς η πρόσδεση στην βρετανική αποικιοκρατική πολιτική ήταν αυτό, που προκάλεσε την -δικαιολογημένη- επίθεση τού Άξονα στην «προστατευόμενη» Ελλάδα, αφού οι Βρετανοί επιδίωκαν να δημιουργήσουν ένα μέτωπο στα Βαλκάνια (δηλαδή στο «μαλακό υπογάστριο» τού Άξονα). Η επέμβαση τού Άξονα στην Ελλάδα, δεν ήταν τόσο αναπόφευκτη, όσο προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε η νεοελληνική σχολική προπαγάνδα, αλλά είχε έναν έκτακτο χαρακτήρα αντιμετώπισης τής αυξανόμενης βρετανικής στρατιωτικής εγκατάστασης στην περιοχή. Το ότι η Ελλάδα δεν είχε καμμία στρατηγική σημασία για τον Άξονα αποδεικνύεται εξ άλλου και από το ότι δεν αξιοποιήθηκε από αυτόν καθόλου κατά τη διάρκεια τού πολέμου (πράγμα, που οι προπαγανδιστές τής υποτιθέμενης στρατηγικής θέσης τής Ελλάδας προσπερνούν σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα).

Ο -πάντα γραφικός- νεοελληνικός μεγαλοϊδεατισμός γνώριζε, ότι δεν είχε να περιμένει κανένα εδαφικό ή άλλο όφελος από μια συμμετοχή στην πολεμική σύρραξη (άλλωστε οι Σύμμαχοι, με το φιάσκο τού 1922, είχαν καταστήσει σαφές στον βυζαντινοθρεμμένο νεοελληνικό επεκτατισμό ποιά είναι τα εδαφικά του όρια, η δε μεταπολεμική προσάρτηση των Δωδεκανήσων, πέραν τού ότι δεν έγινε χωρίς ανταλλάγματα, θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, αφού η Ιταλία βρέθηκε από την πλευρά των ηττημένων του πολέμου).

Επομένως, η ενδεδειγμένη ελληνική στάση στον πόλεμο ήταν μια συνεπής και ξεκάθαρη ουδετερότητα (η οποία, εννοείται, δεν θα παραχωρούσε το παραμικρό πεδίο δράσης στον βρετανικό παράγοντα), όπως έκανε άλλωστε και η -ίσης στρατηγικής σημασίας (ή ασημαντότητας)- γειτονική Τουρκία. Μια τέτοια στάση θα επέτρεπε στην Ελλάδα (και κυρίως στον λαό της) να εξέλθει ανεπηρέαστη από την πολεμική αναταραχή, όπως άλλωστε τόσες άλλες χώρες τής Ευρώπης.

Ακόμα και με τα απλοϊκά κριτήρια τού πατριωτισμού, η πατριωτικότερη στάση ήταν η ουδετερότητα και όχι το σύρσιμο από την αποικιοκρατία και η πρόκληση εισβολής τού Άξονα. Το περιλάλητο «ΟΧΙ» τού Μεταξά στους Ιταλούς δεν εξέφραζε το παντελώς χειραγωγούμενο …λαϊκό αίσθημα (όπως προσπαθεί διακαώς να πείσει η εθνοπατριωτική προπαγάνδα), αλλά αποτελεί την επιβράβευση των πολυετών επιδιώξεων τής αγγλικής αποικιοκρατίας να εμπλέξει το ελληνόφωνο προτεκτοράτο σε έναν ακόμα πόλεμό της.

Η λεγόμενη «Εθνική Αντίσταση» δεν είχε την παραμικρή στρατιωτική ή άλλη συμβολή στην «απελευθέρωση» τής χώρας, όπως άλλωστε ομολογείται ευθέως στην τελευταία ημερήσια διαταγή (16/2/1945) τού Γενικού Στρατηγείου τού ισχυρότερου «αντιστασιακού στρατού», τού γνωστού Ε.Λ.Α.Σ. «(ο κατακτητής) αναγκάστηκε να εκκενώσει την πατρίδα μας ύστερα από την προέλαση τού Κόκκινου Στρατού στα Βαλκάνια» και όχι ύστερα από την… εθνοσωτήρια δράση των «ανταρτών».

Διαβάστε περισσότερα

Πειρατικός FM: Πορνογραφία/Η Ελλάς βιάζεται... 28η Οκτωβρίου 2010

Τελικά -πώς να το ομολογήσω!- ο Μητσοτάκης είχε δίκιο, τότε που ως πρωθυπουργός, προκειμένου να δικαιολογήσει τη σπουδή των μεταρρυθμίσεων που είχε δρομολογήσει, είπε το αμίμητο: "Εγώ δε βιάζομαι, η Ελλάς βιάζεται".

Και τον πήραν στο ψιλό οι γελοιογράφοι της εποχής που εκμεταλλευόμενοι -ως είναι το συνήθειό τους οι απαίσιοι- την αμφισημία του ρήματος παρίσταναν την Ελλάδα ως αθώα κορασίδα να βιάζεται από βαρβάτους κρεμανταλάδες.

Προφητικά λόγια και εκόνες, επαληθεύονται τώρα με τη βιασύνη των σημερινών κυβερνώντων να καταλήγει στον βιασμό της ελληνικής κοινωνίας, με την απίστευτη ανικανότητα και ενδοτικότητα της σημερινής πολιτικής ηγεσίας να επιφέρει την επέλαση της τριανδρίας Ε.Ε, Ε.Κ.Τ, Δ.Ν.Τ.

Η Ελλάς βιάζεται... σαν την Μπλανς Επιφανί στην Πορνογραφία του Χατζιδάκι, το εμβατήριο της οποίας θυμήθηκα σήμερα, παραμονές της 70ης επετείου της 28ης Οκτωβρίου:

...Η Ελλάς σου μοιάζει Μπλανς Επιφανί
...Κι αν την βιάζουν τακτικά οι κατακτητές
...Μ' επιμονή τα καταφέρνει η Ελληνίς Επιφανή
...Παραμένει πάντα παρθένος και γυμνή.