Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Θέλει η τσούλα να κρυφτεί... Ο ρατσισμός του δημόσιου λόγου στην Ελλάδα

Πάντα το έλεγα: στην Ελλάδα υπήρχε ένας υφέρπων ρατσισμός, που τώρα η οικονομική κρίση, με τη μιζέρια και την γκρίνια που ακολουθεί, έφερε στην επιφάνεια. Το ανησυχητικό είναι ότι αυτός ο χυδαίος δημόσιος ρατσιστικός λόγος πλασάρεται ως πατριωτικός. Οι Ελληναράδες κάνουν αντίσταση, βρίζοντας, προσβάλλοντας, στιγματίζοντας, γελοιοποιώντας. Απολαύστε μια ανθολογία τέτοιου ρατσιστικού, άρτι λεχθέντος, λόγου και ξεράστε ελεύθερα. Από την Αγχόνη

«Αυτή είναι η αγανάκτηση ενός λερού κατασκευάσματος για τον ομοφυλόφιλο υπουργό εξωτερικών της Γερμανίας:


Πριν λίγο καιρό, ένα άλλος σιχαμερός σαλίγκαρος, ο Γιώργος Μας-Τα-Πρηξες-Με-Τη-Γκρίνια-Σου Αυτιάς άλλος"δικαίως αγανακτισμενος και αυτός, είχε αποκαλέσει τον Σόϊμπλε "καροτσάκια"

ενώ χτες άκουγα ένα συνδικαλιστή να αποκαλεί περιφρονητικά το Ρόϊσλερ "Αρείο" καθώς αναφερόταν στην ασιατική του καταγωγή, βρισιά που επανέλαβε και η γνωστή λίγδα Ζούγκλα

Φυσικά, η Μέρκελ πάντα παραμένει "αγάμητη, έτσι, αλλιώς" ενώ τα υπέροχα λαγωνικά έχουν ανακαλύψει πως στα 15 της έψαχνε φίλο δι' αλληλογραφίας, είδηση που αναπαράγει και η "σοβαρή Real" του κου Χατζηνικολάου».

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Η προμετωπίδα του αγώνα: από τη Βουλή στην Acta.



Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε το βίντεο της προμετωπίδας. Όχι γιατί το σκανδαλώδες θέμα των Ελλήνων βουλευτών έχει λυθεί. Εδώ που τα λέμε ούτε πρόκειται να λυθεί με τις επερχόμενες εκλογές που θα αναδείξουν άλλους 300 λομπίστες, τη στιγμή που οι πολίτες έχουν ανάγκη από 100 λαϊκούς αντιπροσώπους. Είναι ανάγκη όμως να μετατοπίσουμε το κέντρο του στόχου μας, σε κάτι που ξεπερνά τα όρια του κοινοβουλίου, σε μια συμφωνία για την οποία δεν ρώτησαν τους βουλευτές, αλλά η ελληνική κυβέρνηση, τόσο αβασάνιστα, υπέγραψε μαζί με άλλες 21 ευρωπαϊκές χώρες. Αναφέρομαι στην ACTA, μια συμφωνία που υποτίθεται ότι προστατεύει την πνευματική ιδιοκτησία, στο βάθος όμως στρέφεται εναντίον της ελευθερίας έκφρασης, της ελευθερίας στη διακίνηση της γνώσης και των πληροφοριών και, προκειμένου να το κάνει αυτό εγκαθιστά ένα αυστηρό σύστημα επιτήρησης κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, ελέγχου των τηλεπικοινωνιών, αλλά και της γνώσης που μεταδίδεται μέσα από το ίντερνετ.

Μπορεί οι 22 ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να υπέγραψαν, χωρίς να μας ρωτήσουν, τη συμφωνία, η τελευταία όμως δεν μπορεί να εφορμοστεί αν δεν ψηφιστεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το καλοκαίρι. Μέχρι τότε μπορούμε να κάνουμε πολλά για να εκφράσουμε τη διαμαρτυρία μας, ώστε οι αντιπρόσωποί μας εκεί να πράξουν το σωστό όταν η ACTA έρθει προς συζήτηση.

Και κάτι ακόμα. Ας αναλογιστούν οι καλλιτέχνες, που υποτίθεται ότι υπηρετούν πανανθρώπινες αξίες, αλλά με τη διαμαρτυρία τους περί προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων συνέβαλαν κατά πολύ σ’ αυτή τη συμφωνία -ας αναλογιστούν λοιπόν αν αξίζει τον κόπο, προκειμένου να κονομήσουν μερικές πενταροδεκάρες, η ανθρωπότητα να ξεπέσει σε μια σκοτεινή περίοδο λογοκρισίας και ανελευθερίας, που όμοιά της μόνο στο Μεσαίωνα υπήρξε.

Τέλος, για να γυρίσουμε και στα κοινοβουλευτικά, τέτοιες συμφωνίες τύπου ACTA ίσως να καθιστούν αναγκαία την είσοδο, και στην ελληνική Βουλή, κομμάτων όπως οι Πειρατές, που ήδη έχουν κοινοβουλευτική εκροσώπηση στη Σουηδία.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Ενός λεπτού σιγή για τον ποιητή.

Πολύ απόλαυσα την συνέντευξη του Ντίνου Χριστιανόπουλου στην Πόπη Τσαπανίδου, σήμερα στον ΣΚΑΪ. Όποιος δεν γνωρίζει τον τρόπο του Χριστανόπουλου, μπορεί να τον θεωρήσει γραφικό –εκτός τόπου και χρόνου- γουστόζικο –η χαρακτηριστική ομιλία του βοηθάει σ’ αυτό- ή εκνευριστικό –αν αισθανθήκατε έτσι, πέσατε στην παγίδα του. Πέρα απ’ αυτά όμως, εκείνο που διαπίστωσα έντονα αυτή τη φορά είναι η ικανότητά του να ακυρώνει κάθε κώδικα επικοινωνίας, άλλοτε προσβάλλοντας το συνομιλητή του και άλλοτε λέγοντας αυτά που δεν περίμενε ν΄ακούσει. Ξεκίνησε λοιπόν μειώνοντας την Τσαπανίδου με φράσεις «δεν σας γνωρίζω», «δεν ξέρω ούτε τη φάτσα σας», «μόλις συγκρατούμαι να μη σας βρίσω» ή κάπως έτσι. Τον βοηθούσε βέβαια και η δημοσιογράφος, κάνοντας ερωτήσεις, εύστοχες μεν κατά την τρέχουσα δημοσιογραφική συνήθεια, παντελώς ακατάλληλες για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, με αποκορύφωμα την έκκληση να συμπαρασταθεί, σαν «φάρος», ο ποιητής στον χειμαζόμενο, από την κρίση και το μνημόνιο, ελληνικό λαό. Μέγα φάουλ! Συνηθίζεται να ρωτάν οι δημοσιογράφοι τέτοιες ερωτήσεις στους πνευματικούς ανθρώπους και αυτοί να εκφράζουν, και καλά, την αμέριστη συμπαράστασή τους, αλλά ο Ντίνος δεν είναι απ’ αυτούς που χαρίζονται. «Δεν ξέρω τι μου γίνεται» απάντησε. «Δεν βλέπω τηλεόραση, δεν ακούω ράδιο, δεν διαβάζω εφημερίδες». «Δεν πιστεύω ότι μπορούν να αλλάξουν ούτε οι νεότεροι ούτε οι μεγαλύτεροι» Ή όπως το ερμήνευσα εγώ: Οι ίδιοι σκατάνθρωποι ήταν προ της κρίσης και οι ίδιοι παραμένουν και τώρα. Μέσα στις συμβάσεις και την ψευτιά ζούσαν τον καιρό της ευτυχίας, το ίδιο μίζεροι και αναξιοπρεπείς είναι και τον καιρό της δυστυχίας. Τελικά, ο λόγος του Χριστιανόπουλου, ενάντια στην εξουσία, στις κοινωνικές συμβάσεις, στους κώδικες επικοινωνίας, δεν είναι ισοπεδωτικός και εκμηδενιστικός. Υποκρύπτει μια άλλη ηθική που απέχει παρασάγγας από τον καθωσπρεπισμό. «Χάος μας χωρίζει», επαναλάμβανε συχνά προς τη δημοσιογράφο και προς όλους μας. Γι’ αυτό εκείνο που έχουν να κάνουν οι δημοσιογράφοι, οι ταγοί της συμβατικότητας, που εδώ και τρεις μέρες τον πολιορκούν για μια δήλωση, αν δεν θέλουν να έχουν την τύχη της Τσαπανίδου, είναι να σωπάσουν –αν όχι για πολύ, τουλάχιστον για ένα λεπτό.

Ενός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;


Από τη Βίκυ Παπαπροδρόμου

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

"Δε θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους". Ο αντισυμβατικός Ντίνος Χριστιανόπουλος

Με το ποιητικό έργο του Ντίνου Χριστιανόπουλου δεν πρόκειται να ασχοληθώ τώρα. Ίσως το κάνω στις Επιφυλλίδες μου, το άλλο μου ιστολόγιο. Εδώ θα κάνω μόνο μια μικρή αναφορά στην αντισυμβατικότητα του ανθρώπου. Αφορμή στάθηκε η ανακοίνωση ότι του απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. "Δε θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους" απάντησε αμέσως ο ποιητής, μένοντας πιστός και συνεπής στις ιδέες και τις πεποιθήσεις του -και όποιος έχει τύχει να τον ακούσει να μιλάει ή να περπατάει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ξέρει καλά τι σημαίνει αυτό.

Ως ένδειξη τιμής λοιπόν στον ποιητή, το ακόλουθο ποίημα από το ιστολόγιο της Βίκυς Παπαπροδρόμου

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Μικρά ποιήματα (φίλος ποιητής...)

φίλος ποιητής, διευθυντής εταιρείας
μού στέλνει τα ποιήματά του με τον κλητήρα του

ω Ποίηση
πώς δέχεσαι να σε υπηρετούν διευθυντές

Από τα Μικρά ποιήματα (Ιανός, 2004) που αποτελούνται από την ποιητική συλλογή Το κορμί και το σαράκι (1964)

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Αίμα ακόμη: οι τουρκικές ρίζες ενός νεοελληνικού τοπωνυμίου.

Ο Πίρι Ρέις

Μιλώντας για το ιστορικό, συλλογικό, παρελθόν μας, οι Έλληνες τείνουμε να διαγράφουμε - ή να μη θέλουμε να θυμόμαστε- ιστορικές περιόδους, που δεν μας είναι αρεστές ή που δεν ταιριάζουν στον εθνικό μύθο που έχουμε δημιουργήσει και με τον οποίο έχουμε διαπαιδαγωγηθεί. Δεν είμαι εναντίον τέτοιων μύθων, που θεωρώ απαραίτητους για την υπόσταση μιας κοινότητας ανθρώπων –ή ενός έθνους εν προκειμένω- στο βαθμό που η προβολή στο συμβολικό επίπεδο καθίσταται αναγκαία ώστε αυτή η κοινότητα να δημιουργήσει και να καταξιώσει την πορεία της στο χρόνο, με τον ίδιο τρόπο που, σε ατομικό επίπεδο, κάθε άνθρωπος δημιουργεί το υπερ-εγώ και οικοδομεί την ατομική συνείδηση στη βάση κοινωνικών, εθνικών, θρησκευτικών ή άλλων συμβολισμών.

Ειδικότερα, όσον αφορά την εθνική συνείδηση, οι Έλληνες έχουμε την τάση να ανάγουμε την αρχή της ύπαρξής μας στους αρχαίους Έλληνες, παραβλέποντας –εσκεμμένα πιστεύω- το γεγονός ότι σ’ αυτό το χώρο που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα δεν ζούσαν από την αρχή Έλληνες –οι Κυκλαδίτες και οι Μινωίτες όσο και αν δεν μας αρέσει δεν ήταν Έλληνες- αλλά και ότι κατά τη διάρκεια των αιώνων οι Έλληνες αποτέλεσαν κομμάτι μεγάλων κοσμοπολίτικων κρατικών σχηματισμών όπως η Ρωμαϊκή και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, στους οποίους ενσωματώθηκαν και ανέπτυξαν αξιολογότατη δράση. Όταν μιλάμε για Ρωμαίους Έλληνες ή για Οθωμανούς Έλληνες δεν εννοούμε βέβαια «εθνικά» αλλοτριωμένους, από την κατάκτηση, Έλληνες αλλά ούτε και «εθνικά» ακέραιους Έλληνες που σε πείσμα των κατακτητών διατήρησαν την «ελληνικότητά» τους∙ περισσότερο αναφερόμαστε σε νέους τύπους Ελλήνων που δημιούργησε μοιραία η αλληλεπίδραση των πολιτισμών.

Αν και είναι εύκολο να αποδεχτούμε την συνύπαρξη και την αλληλεπίδραση με τους αδερφούς Ρωμαίους υπό την ομπρέλα του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού –άραγε έχετε συλλογιστεί ότι είμαστε ο μοναδικός λαός στον κόσμο που καναδυό αιώνες πριν αλλά και σήμερα ακόμη αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Ρωμαίοι ή Ρωμιοί;- τα πράγματα γίνονται άβολα όταν μιλάμε για την οθωμανική περίοδο της ιστορίας μας. Σπεύδουμε μάλιστα να κάνουμε πέρα ή να κουκουλώσουμε οποιαδήποτε αναγωγή λέξεων ηθών και εθίμων σ΄αυτή την περίοδο εφευρίσκοντας διόδους επικοινωνίας με την αρχαία Ελλάδα υπερπηδώντας έτσι τα οθωμανικά εμπόδια. Όσο όμως κι αν θέλουμε να κρυφτούμε, το οθωμανικό μας παρελθόν είναι εκεί στη γωνία και γελάει πονηρά∙ αντί λοιπόν να αισθανόμαστε αμηχανία, καλύτερα είναι να το κοιτάξουμε κατάματα. Θα νιώσουμε λυτρωμένοι από πολλές απόψεις. Μια τέτοια ματιά στην Οθωμανική Ελλάδα θα επιχειρήσω κι εγώ σήμερα αναζητώντας τις τουρκικές ρίζες ενός νεοελληνικού τοπωνυμίου.

Διαβάστε περισσότερα

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Καρκίνος και φαινόμενο placebo/nocebo.

Ο καρκίνος και το φαινόμενο placebo έχουν απασχολήσει αρκετές αναρτήσεις μου. Διάβασα στην Ελεύθερη Έρευνα το πρώτο από τα τρία άρθρα του Βασίλη Μαυρομάτη που αφορούν στην απομυθοποίηση του καρκίνου, όπου συνδέει τα δυο θέματα. Εδώ παραθέτω το σχετικό κεφάλαιο. Τη συνέχεια του άρθρου αλλά και τα δυο ακόμα που θα ακολουθήσουν μπορείτε να τα διαβάσετε στο περιοδικό.


"Το φαινόμενο nocebo αποτελεί ένα βασικό αίτιο επιδείνωσης ή και δημιουργίας τού καρκίνου. Αντίθετα, το να σκέφτεται και να αισθάνεται κάποιος θετικά, όταν πάσχει από κάποια ασθένεια, αλλά και στον καρκίνο, αυτό αποτελεί ένα από τα βασικά βήματα τής αυτοθεραπείας του."

Παραπληροφόρηση και τρομοκρατία: Φαινόμενο nocebo, ένα άγνωστο αίτιο θανάτου

Γιατί όμως η λέξη καρκίνος έχει αποκτήσει τόση βαρύγδουπη ή καλύτερα θανατηφόρα σημασία; Έχετε σκεφτεί, ότι εσείς οι ίδιοι πατάτε το κουμπί τής αυτοκαταστροφής σας (φαινόμενο ή αποτέλεσμα nocebo) στο άκουσμα και μόνο τής λέξης καρκίνος; Ή καλύτερα, ότι οι ίδιοι οι γιατροί σας ενεργοποιούν την αυτοκαταστροφή αυτή;

Nocebo σημαίνει «σε βλάπτω» στα Λατινικά. Το φαινόμενο αυτό έχει αποδειχθεί κλινικά και εμφανίζεται, όταν ένας ή μή ασθενής, επιδεινώνει από μόνος του την κατάσταση υγείας του, μέσω αρνητικής αυθυποβολής. Αντίθετη κατάσταση τού nocebo, αποτελεί το γνωστό σε όλους φαινόμενο placebo ή θετική αυθυποβολή. Μάλιστα, έχει αποδειχθεί και τεκμηριωθεί εργαστηριακά η δυναμική δράση τού φαινομένου placebo από την ιατρική κοινότητα, ότι δηλαδή ένα ψευδοφάρμακο μπορεί να βελτιώσει ή ακόμα και να θεραπεύσει μία παθολογική κατάσταση! Πως συμβαίνει αυτό; Απλά κινητοποιείται η αυτοϊαματική θεραπευτική δύναμη τού ανοσοποιητικού συστήματος και ο ασθενής θεραπεύεται…

Αυτή, άλλωστε είναι και αρχή, που πρέσβευε ο Ιπποκράτης και ακολουθούν και οι σύγχρονες εναλλακτικές θεραπευτικές μέθοδοι στις μέρες μας: «Κανένας ιατρός ή θεραπευτής, ή μέσο, ή φάρμακο, δεν μπορεί να θεραπεύσει οποιαδήποτε νόσο. Η μόνη δύναμη, που μπορεί να επιφέρει ίαση σε οποιαδήποτε πάθηση, είναι η ίδια η αυτοθεραπευτική δύναμη τού κάθε οργανισμού. Επομένως, οι ιατροί, θεραπευτές και τα μέσα τους, είναι αποκλειστικά και μόνο αρωγοί στην προσπάθεια αυτή».

Στις αρχές τής δεκαετίας τού ΄70, ένας αμερικανός ασθενής, ο Σαμ Σόεμαν, πληροφορήθηκε, ότι είχε καρκίνο στο ήπαρ κι ότι δεν υπήρχε θεραπεία γι΄ αυτόν. Οι γιατροί τον διαβεβαίωσαν, ότι θα πέθαινε σε τρεις μήνες. Ο Σαμ απεβίωσε ακριβώς στούς τρεις μήνες επιβεβαιώνοντας τούς γιατρούς του. Ωστόσο, η νεκροψία έδειξε, ότι η διάγνωση ήταν λανθασμένη! Είχε πραγματικά όγκο στο ήπαρ, όμως ήταν καλοήθης και πολύ μικροσκοπικός και το κυριότερο δεν είχε κάνει καμμία μετάσταση. Αιτία τού θανάτου του δεν βρέθηκε ποτέ και τεκμηριωμένα δεν ήταν ο καρκίνος. Μετά από πολλές συσκέψεις, οι γιατροί του με την συμβολή ψυχολόγων συμπέραναν, ότι: Πέθανε, επειδή οι γιατροί του τον έπεισαν, ότι η ασθένειά του ήταν θανατηφόρα. Ουσιαστικά ενεργοποίησαν την αρνητική αυθυποβολή μέσα στον οργανισμό του, το φαινόμενο nocebo.

Μέσα από πολλές κλινικές μελέτες και πειράματα, επιστήμονες έχουν αποδείξει κλινικά το φαινόμενο ή αποτέλεσμα nocebo, όπως ακριβώς και το αντίθετο από αυτό φαινόμενο placebo. Επομένως, ένα μεγάλο ποσοστό καρκινοπαθών επιδεινώνονται, νοσούν και τελικά πεθαίνουν από την δύναμη, που ασκεί το αρνητικό αυτό φαινόμενο επάνω τους. Επίσης, υπάρχουν πλέον βάσιμες απόψεις, ότι το φαινόμενο nocebo μπορεί να προκαλέσει νέο καρκίνο ή μετάσταση τού καρκίνου! Το πλέον σίγουρο είναι, ότι οι δυνάμεις, που εμπλέκονται στο φαινόμενο nocebo, είναι πολύ ισχυρές. Μέχρι σήμερα, οι μηχανισμοί αυτοί εξακολουθούν να παραμένουν ηθελημένα (;) άγνωστοι στην συμβατική Ιατρική…

Έτσι, λόγω άγνοιας και φυσικά αλαζονείας τους, οι συμβατικοί γιατροί ενεργοποιούν το φαινόμενο nocebo στούς ασθενείς τους υποβάλλοντάς τους αρνητικά με θανατηφόρες προτροπές, όπως «έχετε κακοήθη όγκο», «κινδυνεύετε από μετάσταση στούς πνεύμονες», «έχετε πέντε με έξι μήνες ζωή» κ.ά… Κάποιοι γιατροί ωστόσο, αποφεύγουν να λένε στούς ασθενείς τους, ότι έχουν καρκίνο, γνωρίζοντας, ότι αυτό θα αποβεί μοιραίο για την εξέλιξη τής ασθένειας και τής ζωής τους. Όμως, στην πορεία τής συμβατικής θεραπείας που ακολουθεί, οι ασθενείς αντιλαμβανόμενοι ότι έχουν καρκίνο, τρομοκρατούνται, καταρρέουν και υποκύπτουν στο φαινόμενο nocebo.

Αν πιστέψετε, ότι έχετε καρκίνο ή ότι θα πεθάνετε απ΄ τον καρκίνο, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος στην πρώτη περίπτωση να πάθετε καρκίνο, ενώ στη δεύτερη να πεθάνετε απ΄ τον καρκίνο, τον οποίο ήδη έχετε. Τα άτομα, τα μόρια, τα κύτταρα και τα γονίδιά μας ως πιστοί στρατιώτες ακολουθούν τις εντολές, που δέχονται απ΄ τον στρατηγό, δηλαδή τον εγκέφαλο. Με άλλα λόγια είμαστε οι πεποιθήσεις μας. Τα κύτταρα των οργάνων μας πειθαρχούν και αντιδρούν ανάλογα με την εντολή - πληροφορία, που θα πάρουν από τις σκέψεις μας ή τη συμπεριφορά μας, όπως οι στρατιώτες πειθαρχούν στις διαταγές των ανώτερων τους. Άλλωστε, οι σκέψεις μας είναι μορφές ενέργειας και πληροφοριών, που επηρεάζουν άλλες μορφές ενέργειας, όπως αυτές των κυττάρων του σώματός μας. Έτσι εξηγείται και το φαινόμενο nocebo.

Διαβάστε περισσότερα

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Το άσπρο μέσα στο μαύρο: Είμαστε...

Θα μου πείτε πού βλέπεις το άσπρο σε μια χώρα, στην κυβέρνηση της οποίας υπάρχουν αποδεδειγμένα όχι ανίκανοι αλλά ηλίθιοι, σε ένα κράτος όπου οι απατεώνες επιβραβεύονται και οι έντιμοι τιμωρούνται και οι πολίτες, αντί να προστατεύονται, αδικούνται... Αλλά αυτή την ηλιόλουστη πρωτοχρονιάτικη μέρα, με το φως να έχει νικήσει το σκοτάδι και να οδεύει ξανά προς τον ενιαύσιο θρίαμβό του, δεν μπορείς παρά να χαίρεσαι που απλώς υπάρχεις...



Paul Élyard, Nous sοmmes

Βλέπεις τη φωτιά του απόβραδου που βγαίνει απ’ το κοχύλι της
Και βλέπεις και το δάσος να βυθίζεται στη δροσιά
Βλέπεις τον κάμπο γυμνό στα πλευρά του αργοκίνητου ουρανού
Το χιόνι ψηλό σαν τη θάλασσα
Και τη θάλασσα ψηλή μες στο γαλάζιο

Πέτρες τέλειες και μαλακά δάση καταφύγια σκεπαστά
Βλέπεις τις πόλεις βαμμένες με τη μελαγχολία
Χρυσή και πεζοδρόμια γεμάτα δικαιολογίες
Μια μεριά όπου η μοναξιά έχει το άγαλμά της
Χαμογελαστό κι ο έρωτας το μόνο σπίτι του

Βλέπεις τα ζώα
Πανούργοι σωσίες το ένα τ’ αλλου θυσία
Αδέρφια άμωμα με σκιές μπερδεμένες
Σε μια έρημο αίματος

Βλέπεις ένα ωραίο παιδί όταν παίζει όταν γελά
Είναι πολύ μικρότερο
Απ’ το μικρό πουλί στην άκρη των κλαδιών

Βλέπεις ένα τοπίο με τη γεύση του λαδιού και του νερού
Όπου ο βράχος δε χωρά όπου η γη αφήνει
Την πρασινάδα της στο καλοκαίρι που τη σκεπάζει με φρούτα

Γυναίκες που κατεβαίνουν απ’ τον αρχαίο καθρέφτη τους
Σου φέρνουν τη νιότη και την πίστη τους στη δική σου
Κι η μια τη λάμψη της το πέπλο που σε τραβά
Σε κάνει μυστικά να δεις τον κόσμο χωρίς εσένα

Μόνο μαζί μας θα ζήσει το σύμπαν

Αγρίμια αληθινά μου λάβαρα από χρυσό
Κάμποι καλές μου περιπέτειες
Πρασινάδα χρήσιμη πόλεις σφύζουσες
Επικεφαλής σας θά ‘ρθουν άνθρωποι

Άνθρωποι πέρα απ’ τους ιδρώτες τα χτυπήματα τα δάκρυα
Μα που θα δρέψουν όλα τους τα όνειρα

Βλέπω ανθρώπους αληθινούς, ευαίσθητους, καλούς, χρήσιμους
Να πετούν ένα βάρος ελαφρότερο από τον θάνατο
Και να κοιμούνται από χαρά στον αχό του ήλιου